Een voor één zijn ze verdwenen
de kloosters  in de stad
de donkere gebouwen in grauwe baksteen
die het ademen verleerde
hun gevels waren zwijgende getuigen
van  contemplatie raadsels of verdriet
hun levens waren ingepakt geheimzinnig
ontoegankelijk voor gewoon begrip

achter de hoge ramen hing zware stilte
die geurde naar ajuin porei en zweet
de meubels koffers en kisten aten boenwas
de vloer werd geschuurd
door jonge maagdelijke krachten
bruine zeep was hun kruipend attribuut 
tussen monotoon gebed en kostgang

Nonnenhuizen zei ik rillend
oneerbiedig
ik wou er nooit gaan wonen 
in deze vogelkooien voor mensen

Ingrid Lenaerts