Arbeidshof denk niet aan de tuin
waar stevig gewerkt wordt
in het zweet des aanschijns
waar porei en selder wordt geoogst
en bonen op een rij

slechts een kille zaal waar macht
je  vierendeelt en je overgeleverd bent
aan welwillendheid van het noodlot
waar ik van gruwel bij nachelijk zweten

Vrouwe Justitia is geblinddoekt
gedenk o mens er is niets nieuws
onder de stralende zon
die schijnbaar duurder betaald wordt
door de ene dan door de andere

Ingrid Lenaerts

Voor het zicht  op diepeblauw van de oceaan
en voor het groen bij zonlicht
in noorderwateren heb je geen prijs.
Jij kan het me niet verkopen
wanneer op een dag gedacht wordt,
verkeerd gedacht door gewetenloze giganten ,
taxen te heffen op de aanblik
 van  licht  lucht en water
Wie zal dan wat verkopen
in deze verwarde tijden .

Ingrid Lenaerts

 warmte in woorden
 de schouderklop als steun
in kwade dagen

Ingrid Lenaerts
 

Uit een gouden beker
drinkt de koning zijn machtselexir
dat smaakt naar nog
valeriaan, engelwortel en ijzerhard
zetten hem op sterke gedachten

Hij overschouwt zijn koninkrijk
na de historische strijd
het land ligt aan zijn voeten
de oogst is rijk de weide groen

de maaltijd wacht
de hemelse dis dankt hij aan de Heer
met deze spijzen van Lucullus

Dan wachten hem de meiden
terwijl zijn eega in de toren slaapt
Wat is het leven een weldaad.

Verderop crepeert het plebs

Ingrid Lenaerts

Voorhanden het blauw
we halen een frisse neus
de morgendlucht dauwt

Ingrid Lenaerts

Ik loop langs de morgen
gaperig en  slaperig
wil mezelf ontkennen
ik loop langs de morgen
als herhaling van gewoonte
voel me onwennig
bedrogen door rechtspraak
die kromspraak is
in strijd voor gelijke kansen.

Ingrid Lenaerts

Een zure oprisping heeft me verzocht
een bittere pil er tussenin
 gezichten als citroenen uitgeknepen
en het onoplosbare raadsel 
van gerechtigheid

neen het zit niet mee sinds enkele dagen
men heeft het op mij gemunt
ik ben de pechvogel
die op woelige wateren dobbert
en kopje ondergaat
die zich vasthoudt
aan een lichtboei met witte en rode strepen

maar ik heb mijn herinneringen nog
ogen in mijn schuimkop
 jouw knipoog die wonderen doet
in bizarre tijden

Ingrid Lenaerts

Red me van de ondergang
hoor ik gillen in de duisternis
vlak bij de poel met eendenkroos
Ik zie niemand hoor steeds dezelfde kreet.
alsof ik droom zie ik de oude eend
Anabel zit er verdrietig tussen het groen
Ze is weggelopen uit de parkvijver
Men wou haar vangen klaagt ze
ze is een ware bron van virussen
zij begrijpt er niets van in haar groot verdriet
red me red me blijft ze herhalen
Ach hopeloze eend
kon ik het je maar verklaren

Ingrid Lenaerts

We gaan voor monumentale schoonheid
tegen de hardheid van een muur in graniet
met het schaduw en lichtspel van de grote zon

we dagen de hemelgoden uit  in reflectie
wij springlevend en jong in het experiment
zij jaren ingedommeld op hun Olympos

we buigen het hoofd met eerbied in het woord
niet zoals het gladde knipmes dat kleeft
van stroop voor de dans naar andermans pijpen

Maar echt voor zon maan en sterren
die ons begeleiden in tijd en ruimte
op deze blauwe planeet de adem van bestaan
de reden natuur te koesteren als behoud

Onze ultieme bekommernis

Ingrid Lenaerts