43E MARCHE INTERNATIONALE DES VERT ET BLANC.

CERCLE MARCHEURS VERT ET BLANC STEMBERT.

HEVREMONT – VILLAGE.

Tussen Limbourg en Goé markeert het kleine gehucht Hèvremont de ingang van het gelijknamige bos. Het zal voor liefhebbers van oude stenen, maar ook wandelaars die zullen genieten van de bosrijke omgeving en het uitzicht op de vallei Bovegnée. Vroeger waren de inwoners van Hèvremont vooral boeren, spinners of wevers parochianen van Goé. Vanaf 1733 vroegen ze om een kapel om lange reizen naar het naburige dorp te vermijden. Gebouwd in 1802, is de kapel van St. Franciscus van Assisi in het centrum van het gehucht. Het rijkelijk versierde altaar dateert uit 1684. U kunt ook het Hauptmannkruis naast de kapel ontdekken, gegraveerd met inscripties in het Frans en Duits ter nagedachtenis van Arnold Hauptmann (1566) Het aquaduct langs de weg naar Goé werd gebouwd om Verviers van water uit de Gileppe te voorzien.

Onze wandeling verrek in het centrum en we komen langs de kapel en het kruis. We wandelen door de prachtige natuur en ook langs eeuwen oude hoeven. Dan komen we langs een prachtige kapel, op 11 september 1944 werd de kapel geraakt door een obus van een tank van het 1ste Amerikaanse leger. In een hevig gevecht om het stadje Limbourg in 1947 werd de kapel heropgebouwd. Weer wat verder met een mooi panorama op het stadje Limbourg, de kerk tussen het groen op de helling. Dan weer verder we komen zo Goé binnen met een zicht op de Sint-Lambertuskerk met de gedraaide torenspits.

Een gedraaide toren(spits), getordeerde of schroefvormige toren(spits) is een toren waarvan de spits in spiraalvorm gedraaid is. Deze is doorgaans gedekt met leien. Er zijn ongeveer honderd torens van dit type in Europa bekend. In België zijn er zo 10 gekend. Zij zijn lid van de vereniging Les clochers tors d'Europe. In 2003 was een honderdtal torens geregistreerd bij de vereniging Les clochers tors d'Europe.

Goé, gelegen aan de voet van de Gileppe-dam en aan de poorten van het Hertogenwald, is een van de oudste en meest pittoreske dorpjes in de regio die zijn authenticiteit heeft behouden sinds 1145 maakte de "villula" van Goé deel uit van de abdij van Rolduc. Op dit moment zijn er nog steeds oude gebouwen bewaard in het dorp. Goé ontwikkelde zich vooral dankzij de houtindustrie vanwege de nabijheid van de bossen van het Hertogenwald. Verder met onze tocht langs weilanden en boerderijen, dan het bos in. Een heel eind door het bos met veel verschillende loofbomen. Dan komen we in Foyr. Verspreid zijn huizen in het midden van weilanden omzoomd met heggen , Foyr is een landelijk gehucht bestaande uit vele oude boerderijen vaak gebouwd met zandsteen en bestaande uit een hoofdgebouw, een stal en een schuur. Verschillende boerderijen zijn nog steeds actief. Wat we ook tegen komen zijn kruisen. Er zijn een half dozijn kruisen in het gehucht. Foyr betekent: gebouwd onder de bladeren. Komt zeker van de tijd dat het woud nog uitgebreider was. Verschillende huizen hebben hoge heggen die de huizen tegen de koude beschermen. We wandelen verder en nog en eind door het bos en dan zijn we terug in Hevremont – Village een prachtige wandeling met veel onverharde wegen en natuur.

MARCHE DE JOUR.

MARCHEURS DU CHATEAU VERT DE HUY.

SOLIERES – HUY.

We vertrekken met onze wandeling op “Le chateau vert” de club werkt hand in hand met de school van Château Vert Ben-Ahin. Deze school verwelkomt kinderen en tieners met een lichamelijke of geestelijke handicap. Alle voordelen van onze club gaan naar het voordeel van deze prachtige school. Het domein waarop de school zich bevind is het kasteel of de abdij van Solières.

Het kreeg de bijnaam 'Heureux Abri' (gelukkige toevlucht) en maakt deel uit van een domein dat de zetel was van een onafhankelijke en gemengde gemeenschap van de monniken van Saint Augustin (van 1230 tot 1261) en de zusters van Saint Bernard (van +/- 1230 tot het einde van de 18e eeuw). Het gaf onderdak aan een instituut voor mensen met een fysieke of mentale handicap. Het gebouw werd opgetrokken in de 17e eeuw op de locatie van een van de vleugels van het oude klooster en een eeuw later verbouwd tot kasteel. Het biedt het uitzicht van een classicistische constructie met twee verdiepingen en een hoge onderbouw. De gevel kreeg een uitbouw waarvan de centrale travee, met rocaille motieven, er uit springt. Een fronton versierd met vlechtwerk en de wapens van de familie Desoer, een mansardedak, en een campanile met een koepel bekronen het geheel. De uiterste traveeën onderscheiden zich op dezelfde manier. Vlakbij verrijst een Vierkants hoeve uit de 17e en 18e eeuw. Zij bestaat uit een hoofdgebouw dat de twee binnenpleinen scheidt, die met elkaar verbonden zijn door een barok portaal. Drie veestallen en een schuur vormen twee van de vleugels van de Vierkants hoeve. Een gebouw met een monumentaal portaal en twee bijgebouwen sluiten de binnenpleinen af. In het park staat een eenzame ronde toren. Waarschijnlijk was het in de 17e eeuw een duiventoren. De molen wordt vermeld vanaf 1262. Hij werd herbouwd in de 17e en 18e eeuw en bleef in werking tot 1935. Hij heeft een rad waarvan de bewaard gebleven machinerie in werking werd gesteld de aanvoer van water uit de vijver van het kasteel.

We vertrekken op het domein en dan verlaten we het en wandelen de velden in. Landbouw komt hier nog veel voor alsook de veeteelt. Dan komen we in Coutisse. Door het golvend landschap is het genieten van de zichten. De koolzaad velden staan reeds in bloei en dat geeft prachtige gele zichten in het veld. Dan weer verder langs boerderijen en stallingen. Dan wandelen we door en prachtig stuk natuur met gele brem. Prachtig stuk natuur en wel met eens stevige klim boven wanneer je achter je kijkt een ongelofelijk panorama. Verder een eindje bos en dan weer een stuk weiland in het golvend landschap. Zo komen we in Thienogrives hier opmerkelijke gebouwen, zoals de "Cense de Thienogrives" (getuigd uit de 17e eeuw), en de Ferme du Champs de Bousalle. (16e tot 18e eeuw). Het dorp staat bekend voor het fokken van Ardense trekpaarden. Dan wat verder komen we terug in Solieres. Enkele mooie oude gebouwen en dan komen we aan “la cense de Solieres” ligt op de hoogten van Ben-Ahin , tussen Andenne en Hoei . Dit is een oud herenhuis uit de XIVde eeuw. De toren is het oudste gedeelte en het aangebouwde huis is uit de XVII de eeuw. Dit gebouw is geclassificeerd. Het gebouw is momenteel eigendom van de familie Surlemont gedurende drie generaties. Verder komen we aan de Eglise Notre-Dame is een neogotische kerk uit 1858. Dan dalen we af naar “la chapelle Sainte Eutrope” met aan de voet van de kapel een bron. Nog even verder en komen langs de Molen van de abdij en dan door het park langs het kasteel en boerderij. Het kasteel is in staat van verval ervoor ligt een grote vijver, de boerderij ziet er beter uit dan komen we terug aan ons vertrek. Een mooie en aangename wandeling in een prachtige natuur.

BLOESEMWANDELING.

JESSEREN.

Vandaag eens een wandeling niet bij een wandelclub maar een wandeling georganiseerd door ons schoonbroer Jos. We vertrekken in Jesseren aan de voetbalkantine. Jesseren is gelegen op de grens van Vochtig en Droog-Haspengouw, tussen het hoger gelegen Massief van Borgloon in het westen, en het Massief van Overrepen in het oosten. De hoogte varieert van 60 tot 110 meter. In het zuiden en oosten wordt Jesseren begrensd door de Marmelbeek (ook: Motbeek), en in het westen door de Sint-Annabeek. Het landschap is, zowel door het reliëf als door de vele aanwezige boomgaarden, tamelijk besloten. We wandelen vandaag met Jozef, Heidi en de kids. We verlaten het voetbalveld en wandelen dadelijk de velden in. We wandelen door een nieuw stukje natuurreservaat en dan wandelen we naar het wandelgebied Zammelen. Het gebied tussen Gors, Zammelen en Jesseren is een groene schatkamer van natuur. Natte natuur met poelen en orchideeënweiden wisselen met prachtige hellingbossen en fruitgaarden.

Een prachtige beschrijving van de wandeling in Zammelen.

In het agrarische Zuid-Limburg, in de buurt van de scheiding tussen Droog- en Vochtig-Haspengouw, ligt boven op een helling een piepklein kerkdorpje, Zammelen, omgeven door een waardevol stukje natuur. Hier in de vallei van de Mombeek ligt een gebied dat je op elk tijdstip van het jaar verbaast met zijn buitengewoon rijke en bijzonder gevarieerde natuur. Het natuurgebied draagt dezelfde naam als het dorpje boven op de helling: Zammelen. Hier kan je het mooiste zien wat de Mombeek in petto heeft: een prachtige variatie aan poelen, hoogstamboomgaarden, helling- en moerasbosjes in de omgeving van de kronkelende Mombeek. Een beboste kloof is de oude spoorweg van Tongeren naar Sint-Truiden die nu als fietspad fungeert.

De hoogstamboomgaarden rond Zammelen worden bevolkt door eikelmuizen, dassen en een schare van vogels zoals bonte spechten, gekraagde roodstaarten, grauwe vliegenvangers en steenuilen. De eikelmuis is, adoptiesoort van de gemeente Kortessem, is relatief goed bekend als ‘de fruitrat’ of ‘het slaperke’. In de omegving van het gebied waren er waarnemingen. In 2007 werden 15 eikelmuiskasten opgehangen in Zammelen, waarvan 1 sporen van eikelmuis opleverde. In 2012 werd het natuurgebied verbonden met de voormalige spoorwegzate Borgloon-Tongeren door om de 100 meter een eikelmuisnestkast op te hangen. Een jaar later werden enkel ‘krakers’ als bewoners genoteerd: eekhoorn, bosmuis. Voorjaarsbloeiers zoals daslook en slanke sleutelbloem tooien de bodem van het bos in de lente. In de omgeving van de poelen geurt watermunt. We ontdekken de prachtige natuur. In de natuurgebieden volg je enkele plankenweggetjes, kom je enkele trappen tegen en moet je door voetgangerssluizen. Een keer moet je een begroeid talud afdalen, steil naar beneden en zonder pad. We wandelen verder en tussen de plantages is de rustpost. Deze is bemand door mijn zus. Daarna wandelen we weer verder en de avond begint al te vallen en geef mooie luchten. We komen in het natuurgebied Herkwinning, in de vallei van de Mombeek, is de das de belangrijkste bewoner. We zijn langs een bijzondere mooie gerestaureerde Hoeve Herkwinning. Weer verder met de tocht en komen in het natuurgebied Sint-Annavallei over lijn 23. Deze spoorlijn werd in 1879 geopend om voor de afvoer van appelen en peren te zorgen. Na de tweede wereldoorlog, met de opkomst van het vrachtvervoer, werd de lijn gesloten en al meer dan dertig jaar is de spoorlijn ontmanteld. Tegenwoordig doet de lijn dienst als fietspad, en dan komen we aan het kasteel en het station van Jesseren. Het kasteel van Jesseren bezit een Parkje in landschappelijke stijl van ongeveer 1 ha, aangelegd rond 1900 bij een sobere villa, gebouwd door de uitbater van de naburige stroopfabriek Lowette. En op het stationsplein staat het enigste overgebleven station van de fusie Borgloon. Van hier uit terug naar de voetbalkantine waar de wandeling eindigt.

MARCHE SOUVENIR PAULA THUNUS-MASSON.

WANDERFALKEN WEYWERTS.

ELSENBORN.

Vandaag een speciale wandeling georganiseerd door de Wanderfalken van Weywerts en nog een andere Waalse club als herdenking aan een wandelvriendin en haar zuster die gestorven zijn aan een zeldzame kanker. De opbrengst van de wandeling zal naar het fonds voor onderzoek van deze kanker gaan en als eerbetoon aan beide zusters. We starten met onze wandeling in Elsenborn. is een van de hoogst gelegen dorpen in België. Hier bevindt zich op 635 m het hoogste punt van de gemeente. Aan de rand van dit bosrijke gebied stoot de wandelaar telkens weer op verborgen dalen, historisch interessante ruïnes en ongerepte bossen. Het dorpen en zijn naaste omgeving kwamen pas echt tot leven aan het eind van de 19de eeuw, dankzij de spoorweg en het militaire kamp. We wandelen nu het mooie landschap binnen en volgen een eind een skipiste. Zo wandelen we langs het militaire kamp en op de omloop staan verschillende infoborden. Het Militair Kamp, gesticht in 1894 onder Pruisische heerschappij, en later in het bezit gekomen van het Belgisch leger. Het is vandaag een van de grootste militaire oefenterreinen in België. Het werd sterk beschadigd onder de Duitse bezetting tijdens de tweede wereldoorlog, toen het de Duitsers als gevangenen- en arbeidskamp voor Russische soldaten diende. Een klein kerkhof herinnert aan de soldaten die er hun leven lieten. We wandelen verder hebben verschillende mooie panorama’s op het militair domein, de info borden spreken ook over de Bärwurzweise het zijn weilanden en landschappen door de eeuwen heen geschapen door de mensen en na het kappen van de bomen hebben de inwoners tijden lang de weilanden gemaaid, hierdoor kunnen hier tot meer dan 130 soorten planten voor komen. Een rijke planten rijkdom met het daaraan verbonden rijke dieren leven en zeker de verscheidenheid van vlinders. Verder met onze tocht. De streek rond Elsenborn is ook gekend voor zijn vele narcissenweiden. Deze komen we ook tegen op onze wandeling ze zijn nog steeds mooi. Een koninginnenpage kruist ons pad toch mooi zulke grote vlinders. Wat verder wandelen we Elsenborn dorp binnen. War onze rust post is, na de rust weer verder en nog een eindje door het dorp met zijn typische Eifel huizen. Dan wandelen we het dorp uit en terug langs weilanden en heggen op vele plaatsen staan narcissen in de weilanden en wat een prachtig zicht de gele vlakken in het groen. Dan komen we in Berg, werd voor het eerst vermeld in 1531 met de naam: Uffemberg. Er stonden toen drie huizen. Het dorp is waarschijnlijk pas in 1529 gesticht. We komen langs de kapel werd gebouwd in 1959 en ingezegend in 1962. Het natuurstenen kerkje heeft een aangebouwde toren onder zadeldak. Wat verder komen we aan het meer van Butgenbach. Het Meer van Bütgenbach is een stuwmeer op de rivier de Warche. Het meer ligt op het grondgebied van de gemeente Bütgenbach en heeft een oppervlakte van 120 hectare (of 1,2 km²). De dam werd aangelegd van 1929 tot 1932 en heeft een hoogte van 23 m. De centrale kan jaarlijks ongeveer 2,2 miljoen kWh energie leveren en wordt uitgebaat door Electrabel. Wij wandelen over de dam waardoor je kunt zien hoe groot dit meer wel is. Een eindje wandelen we langs de Warche. Dan komen we aan in Nidrum een dorpje met wat mooie vakwerkhuizen en een paar mooie perkjes met infoborden met oude foto’s van het dorp. Dan komen we aan de kerk, in 1720 werd de kapel ingezegend. Deze was gewijd aan het Heilig Kruis en de Heilige Driekoningen. Het is niet bekend wanneer de Heilige Driekoningen als belangrijkste patroon werden aangewezen. In 1861 werd de kapel van een naast gebouwde toren voorzien. Deze heeft een vierkante plattegrond, is bedekt met leien en voorzien van een tentdak. De eigenlijke kerk is een éénbeukig bouwwerk onder wolfsdak. Nog langs een paar mooie huizen en dan weer een eind door de velden tot we terug in Herzebösch zijn de hal waar w evertrokken. Een mooie en aangename wandeling met veel mooie natuur.

BLOESEMTOCHT.

LOONSE TSJAFFELEERS.

BORGLOON.

BORGLOON DE PAREL VAN HASPENGOUW.Borgloon word de Parel van Haspengouw genoemd en dat is een terechte titel. De Loonse Tsjaffeleers organiseren hun Bloesemwandeling vanuit het College. Wij vertrekken met de wandeling aan de controlepost op de stationsstraat. Wandelen deze af langs het prachtige charme hotel Copis. Deze herenwoning is onlangs omgevormd tot een hotel en het is een pareltje in de stationsstraat we wandelen verder en komen aan het gerestaureerde STOOMSTROOPFABRIEK. Eindelijk na 13 jaar is de restauratie gedaan en is het prachtig geheel geworden met het Fruit belevingscentrum. Dan wandelen we het Fruitspoor op. Deze spoorbeding betekende voor Borgloon en Haspengouw veel, het maakte het mogelijk om het fruit naar alle windstreken te vervoeren en langs deze spoorlijn 23 ontstonden stroopfabrieken, in Borgloon zelfs 3 in de stationsbuurt en ook in Jesseren aan het station kwam er eentje. We wandelen over het historische fruitspoor en komen zo in Colen Kerniel. Gelegen op de helling van de vallei staat het prachtige Klooster-Abdij van Colen waar nu nog zuster wonen en leven. Ook staat hier het kunstwerk van Aeneas Wilder. De ronde constructie met een prachtig uitzicht van 360° wordt afgelijnd door uniforme verticale houten balken. Het kunstwerk betreden is een speciale ervaring die doet denken aan rondwandelen in een klooster. Het werk functioneert als een lens waardoor de bezoeker zijn gedachten en emoties kan focussen met het landschap van Kerniel als achtergrond. Wat verder hebben we een prachtig zicht op Kerniel en de Parochiekerk Sint-Pantaleon . We wandelen verder en komen langs een prachtige kersenplantage waar deze volop in bloei staan, dit is bloesemtijd in Haspengouw. Hier kunnen we prachtige beelden gemaakt worden dan weer verder we komen zo in de velden met laagstamplantage. De appelbomen staan nu op zijn moois in bloei wat een prachtige bloesems. We wandelen verder door de velden en komen zo terug in Borgloon waar we aan het College komen; waar de inschrijvingen zijn. Wij nemen hier onze rustpost. Na de rust wandelen we naar Bollenberg. In het Vlaams natuurreservaat De Bollenberg kan je genieten van typisch Haspengouws landschap. Tijdens een wandeling doorkruis je hoogstamboomgaarden, open graslanden en zonrijke hellingen met bronnen, poeltjes en bossen. Het stadje Borgloon en het prachtige Haspengouwse landschap zorgen voor een geslaagde natuuruitstap. Wanneer de bloesems van de fruitbomen in bloei staan, lijkt het alsof de bomen hun fleurigste lentejurk hebben aangetrokken. Zo word Bollenberg aan het publiek voorgesteld maar in werkelijkheid is het nog veel mooier je moet het zelf beleven en ontdekken. We verlaten even het parkoers om langs de POPUP WIJNBAR IN DE BLOESEMS -GILDE DER LOONSE WYNLUYDEN te gaan.

Te midden van de bloesems van Haspengouwse fruitbomen, op een steenworp van het inmiddels wereldberoemde "doorkijkkerkje" baten wij onze pop-up wijnbar uit om de dorstigen te laven met onze overheerlijke, ambachtelijke wijn. U kan er proeven van onze Chardonnay (of een frisdrank) met wijdse vergezichten over Loonse akkers en fruitbomen die in volle bloesem staan. Als u dan toch langs het doorkijkkerkje passeert, kom gerust ook eens bij ons langs om een babbeltje te slaan en een proevertje doen. Het zal u zeker Lonen.

Wij proeven een Loons wijntje en dan gaan we even tot aan het wereld beroemde DOORKIJKKERKJE.

De doorkijkkerk is opgebouwd uit horizontale cortenstaalplaten, verbonden door gelaste vierkantige plaatjes. Het geheel is op een betonnen fundering ingeschoven in het glooiend Loonse landschap. De vorm verwijst naar het archetype van de West-Europese kerk. Dit aan een wandelpad gelegen "kerkje" komt zeer bevreemdend over. Naarmate men dichterbij komt, blijkt geleidelijk dat het geen kerkje is. Het "gebouwtje" is, door het gebruik van horizontaal geplaatste staalplaten, min of meer transparant, vandaar de naam van het kunstwerk. Deze transparantie blijkt temeer als men het "kerkje" betreedt.

Honderden mensen komen dagelijks het kunstwerk bezoeken en ook vandaag is er veel volk rond het kerkje. Wij keren terug naar ons parkoers. En we wandelen verder tot we weer terug in het centrum zijn en vandaaruit gaan we terug naar ons vertrek waar onze wandeling in het Land van Loon eindigt. Spijtig dat we vernemen dat dit de laatste bloesemtocht van de Loonse Tsjaffeleers is ze houden op met bestaan eind augustus.

41E GRANDE MARCHE INTERNATIONALE.

STAVELOT MARCHE CLUB.

STAVELOT.

Stavelot ligt aan de Amblève, gevormd door de fusie van twee oude gemeentes: Francorchamps en Stavelot ligt in het hart van de Hoge Ardennen in een grote vallei gevormd door de Amblève en de Eau Rouge. Stavelot, een aangename stad met geplaveide straatjes, een gezellig plein, antracietkleurig leien huisjes, wat vakwerk en heuvels die de stad omringen. Een prachtig groen decor. Stavelot is een mooi oud dorpje in de provincie Luik. Onder de vleugels van de abdij werd het aan het begin van de middeleeuwen gesticht om het omliggende gebied te kerstenen. Samen met het nabijgelegen Malmedy vormde het een bestuurlijk geheel. Het dorp aan de rivier de Amblève dankt zijn bestaan vooral aan zijn abdij. In de 11e eeuw kwam de stad tot grote bloei en bracht de abdij verschillende kunstwerken voort. Een van de Bijbels die in Stavelot vervaardigd werd is nu zelfs te bewonderen in het Britisch museum. Het oude centrum van Stavelot bestaat voornamelijk uit mooi gerestaureerde 18e eeuwse huizen. Er is een prachtige oude kerk die op de lijst van beschermd erfgoed in België staat en een leuk marktplein. Het is op de terrassen aan de rivier of op het oude marktplein dan ook zeer sfeervol en prima toeven. Wij wandelen een eindje door de stad en dan verlaten we het en wandelen door fijne natuur tot we aan “Point de Vue de Ster” komen een prachtige zicht heb je hier op de omgeving. We wandelen door dit prachtige stuk natuur en we klimmen tot we boven aan de zetellift zijn van Coo. Een hele beklimming maar de beloning is geweldig een zicht op Plosa Coo en de waterval met een zicht op het meer. Nu begint het de afdaling naar Coo. We nemen even de tijd om aan de waterval even pauze houden. Dan weer verder. We komen zo voorbij het monument voor de 38 slachtoffers van de Duitse SS in december 44. In een oude prachtige hoeve is controlepost waar we even blijven om op adem te komen. Dan verder komen we terug in Stavelot. Langs de abdij van Stavelot. Deze prachtig gerestaureerde abdij is wel het gezicht van het stadje. De abdij werd al 648 gesticht met als bedoeling de naburige barbaren te bekeren tot het Christendom. In de loop van de tijd werd de abdij en zeer belangrijk religieus ,maar ook bestuurlijk centrum in de regio. De Abdij werd in de 19e eeuw herbouwt ,maar de oude middeleeuwse resten zijn nog steeds te bewonderen naast de nieuwe abdij. De “nieuwe” abdij huisvest drie verschillende musea. Een museum over het racen op Francorchamps, een museum over het prinsdom Stavelot-Malmedy en het Guillome Apolinaire museum over deze streekdichter. Aan de gevel van de huizen hangen beelden van het broederschap de Blancs Moussis. Een hoofd met een lange rode neus en een witte kap.

EEN BEETJE GESCHIEDENIS 1502 : oprichting van de broederschap de Blancs Moussis. De regerende prins-abt verbood zijn monniken om aan de carnavalfeestelijkheden deel te nemen. De menigte riep de vrolijke en betreurde aanwezigheid van de monniken op door zich uit te dossen met een monnikskap en een kapmantel ter imitatie van de kleding en de kleur van de monnikspijen. Na nieuwe verbodsbepalingen bleef enkel een wit tenue over, dat redelijk goed op een monnikspij lijkt. Een vrolijk masker met een lange neus maakte de potsierlijke uitdossing compleet. Alhoewel deze legende vandaag algemeen aanvaard wordt waarheid te bevatten, kreeg ze pas in 1947 concreet gestalte in de vorm van een broederschap, dankzij Walter Fostier, soms ook wel de grondlegger van deze pseudo-historische fantasie genoemd. Als vriend van Stavelot en van de plaatselijke folklore, lag hij in 1950 aan de wieg van de oprichting van een Ere ridderorde, die een verbazingwekkende trotse zelfverzekerdheid tentoonspreidt.

Zo komen we terug in de school waar de wandeling vertrok. Een mooie en aangename wandeling.

NARCISSENWANDELING.

HOLZWACHETHAL.

KRINKEL.

Het dorp bestaat uit de woonkernen Rocherath en Krinkelt en is het hoogst gelegen dorp in België: 650 m boven de zeespiegel. Van het noordwesten tot het oosten is het omgeven door groene bosgebieden. Rocherath-Krinkelt ligt in het Duits-Belgische Natuurpark Hoge Venen-Eifel. De valleien, bijvoorbeeld de Holzwarchevallei, zijn beschermde natuurgebieden. In het voorjaar bloeien er duizenden wilde narcissen.

Getuigen van vervlogen tijden

Hagen en heggen vervulden vroeger een belangrijke rol in de landbouw. Ze werden door boeren geplant in de buurt van het dorp als omheining van akkers en weilanden. In bepaalde streken, zoals hier rondom Rocherath, heeft het heggennetwerk zich in het begin van de 20e eeuw uitgebreid. Met de industrialisering van de landbouw ging sinds de jaren 70 een deel van de heggen verloren. Vandaag de dag zijn heggenlandschappen een belangrijk bestanddeel van historisch gegroeide cultuurlandschappen. Vandaag komen we om het wonder van elke lente te bekijken het bloeien van de narcissen. In de valleien van de Eifel en de Ardennen liggen enkele van de belangrijkste schuilplaatsen van de gele wilde narcissen en de vele narcissenweides. In het voorjaar tussen april en mei is het genieten van een prachtig natuurschouwspel als de meer dan 10 miljoen helgele bloemen in bloei staan. We komen aan in het dorpje en vinden vlug een parking aan het begin van de wandeling. Vanaf de parking volgen we het bordje ‘Holzwarchetal’ (een asfaltweg). Aan de rechterkant stroomt de Holzwarche en we zien onmiddellijk waarom we naar hier gekomen zijn. We proberen aan de verleiding te weerstaan om hier te blijven kijken en zetten de wandeling voort. Eén en al bloemenpracht. We wandelen door het HOLZWACHETAL.

Het Natuurreservaat Holzwarchetal varieert qua hoogte tussen de 560 en 650 meter boven zeeniveau. Het gebied ontleend zijn naam aan de rivier de Holzwarche, die ontspringt vanaf een nabijgelegen plateau in de buurt van de plaats Losheimergraben, op een hoogte van 660 meter. Het gebied staat bekend om zijn botanische rijkdom. In de eerste helft van april zijn er duizenden wilde narcissen (Narcissus pseudonarcissus) te zien in de extensieve graslanden langs de Holzwarche. Dit tafereel trekt jaarlijks vele bezoekers aan. Vanaf de tweede helft van mei zijn er andere interessante planten te vinden zoals de bergcentaurie (Centaurea montana), bergvenkel (Meum athamanticum) en adderwortel (Persicaria bistorta).

Wij nemen ruim de tijd om van dit alles te genieten en te bewonderen het is een natuurwonder. Hele weilanden, valleien vol met narcissen zo mooi. We komen hier zeker volgend jaar terug om deze natuurpracht te bewonderen.

BLOESEMWANDELING OKRA.

OKRA BORGLOON.

BOMMERSHOVEN.

OKRA is de vereniging van de gepensioneerden. Ze organiseren eens per jaar een bloesemwandeling. Vandaag vertrekken we vanuit Bommershoven. De oudste schriftelijke vermelding, als Womershove, dateert van 1314. De naam bestaat uit een (Frankische) -hoven uitgang en een eigennaam, wellicht Bomar. Begin 20e eeuw werden nabij de Wilderstraat resten van een Romeinse villa opgegraven. Ook de kasteelhoeve Tenhoven, ten zuidoosten van Bommershoven aan de Mombeek, zou oorspronkelijk een Galloromeins domein geweest zijn, dat later door de Franken in bezit werd genomen. In 773 kwam dit goed aan de Abdij van Corbie, die er een proosdij vestigde van waaruit de bezittingen van deze Abdij in deze streken werden bestuurd. In 1971 verloor Bommershoven zijn zelfstandigheid als gemeente. Er werd een nieuwe fusiegemeente gevormd die bestond uit de dorpen Bommershoven, Haren, Piringen en Widooie. Het was het dorp Haren dat zijn naam aan de fusiegemeente gaf. Reeds in 1977 werd de nieuwe gemeente opgeheven. Bommershoven met Haren werd een deelgemeente van Borgloon terwijl Piringen en Widooie bij Tongeren werden gevoegd. We vertrekken met de wandeling in het cultureel centrum; het vroegere stroopfabriek van Lowette. We wandelen al vlug het veld in naar Widooie. We komen langs de bloeiende hoogstambomen, prachtig de bloesems in Haspengouw. Dan wandelen we naar het Kasteel van Widooie. Het kasteel is gelegen aan de Kasteelweg. Het kasteel ligt ten westen van de dorpskern nabij de bron van de Mombeek. Het Kasteel van Widooie is een kasteelhoeve en vormt een gesloten geheel bestaande uit vier vleugels rondom een rechthoekige binnenplaats. Het kasteel is deels van een gracht voorzien en wordt omringd door een park aan de zuidzijde en weilanden aan de overige zijden. Het hoofdgebouw bestaat uit drie delen; het poortgebouw, het woonhuis en het stallencomplex. Het poortgebouw in de westelijke vleugel telt twee bouwlagen en is opgetrokken in baksteen. Het gebouw wordt bedekt door een zadeldak en is voorzien van hoekbanden, spekbanden en vensteromlijstingen uit mergelsteen en gekrulde muurankers ter versiering van de gevel. In de onderste bouwlaag bevindt zich een korfboogpoort die voorzien is van een rechthoekige omlijsting in kalksteen. Centraal boven de poort is eveneens in kalksteen het wapen van Richard Vaes gehouwen, deze beeltenis dateert uit 1662. Het woonhuis is gelegen aan de zuidzijde. Het bakstenen gebouw telt twee bouwlagen en is negen traveeën lang. Deze vleugel wordt bedekt door een zadeldak, echter, boven de travee grenzend aan de westelijke hoektoren bevindt zich een schilddak. Net als bij het poortgebouw worden hoekbanden, spekbanden en vensteromlijstingen uit mergelsteen en gekrulde muurankers gebruikt om de gevel te versieren. Het uitzicht van het woonhuis is het resultaat van grondige aanpassingswerken in de 18e eeuw. De vierkante hoektoren op de aansluiting van het poortgebouw en het woonhuis telt drie bouwlagen en wordt bedekt door een tentdak bekroond met een vierzijdige dakruiter. Het stallencomplex bestaat uit twee gebouwen die gelegen zijn aan de oostelijke en de noordelijke zijde van het complex. De noordelijke vleugel betreft een dwarsschuur uit de 17e eeuw opgetrokken in baksteen en bedekt wordt door een zadeldak en waarvan de zijgevel trapsgewijs versmalt naar boven toe. De oostelijke vleugel is betreft eveneens een bakstenen gebouw voorzien van een zadeldak. Beide vleugels dateren uit de 17e eeuw. In 1559 werd het kasteel van Widooie door abt Karel I van Bourbon van de abdij van Corbie in erfpacht gegeven aan Godfried van Bocholt, heer van Grevenbroek. In 1588 komt het kasteel in bezit van Hendrik Vaes. Na de Franse revolutie kwam het kasteel in het bezit van verschillende families zoals de families Grisard, Blochaise, De Coen, Van Aken en de Schaetzen. Historisch gezien is het kasteel van Widooie sterk verbonden met het nabijgelegen kasteel Terhove. Wat verder komen we aan het Kasteel Terhove, kasteel op domein van voormalige proosdij. Oorspronkelijk lag hier een Romeinse villa. In de Middeleeuwen was hier een proosdij van de Abdij van Corbie gevestigd van waaruit de abdijgoederen in de omgeving werden bestuurd. Het hoge bakstenen poortgebouw met zadeldak bevat een wapenschild en de vermelding anno 1723. De deurlatei draagt het opschrift In Concordia Humilitate (1759). We laten het kasteel achter ons en wandelen d edreef af en zo wandelen we terug naar Bommershoven. Langs het kasteel van Bommershoven. Het Kasteel van Bommershoven, gebouwd in 1761 in rococostijl, ligt naast de dorpskerk. Het werd gebouwd op de plaats van een vroegere pachthoeve en brouwerij. Dit kasteel, eigenlijk een herenhuis, werd gebouwd van 1759-1761 door Marcel-Gérard Magnée uit Luik. Oorspronkelijk bestond het uit drie losstaande vleugels, namelijk een L-vormig herenhuis en twee dienstgebouwen. Eén daarvan werd begin 19e eeuw gesloopt. Het andere werd in de 2e helft van de 19e eeuw ingrijpend verbouwd. Een nabij het park aanwezige hoeve werd gesloopt en het terrein werd bij het park gevoegd dat in dezelfde tijd in de huidige vorm werd aangelegd en voor een deel in formele stijl, voor een deel in Engelse landschapsstijl werd uitgevoerd. Het herenhuis, is een L-vormig bakstenen gebouw, rood geschilderd en met een bewaard gebleven interieur in rococostijl. Er zijn nog betegelde schouwen, een schouw met stucwerk en een schilderij van de heer Magnée in de eetkamer. Ook is er een achthoekig salon met muurschilderingen door Italiaanse kunstenaars. Daarnaast bevat het huis een bibliotheek. De huidige dienstgebouwen, een aan het herenhuis vastgebouwd, U-vormig complex vormend, stammen uit de 2e helft van de 19e eeuw, maar de vleugel aan de straatzijde, met poort, is mogelijk een dwarsschuur geweest met een kern uit de 18e eeuw. We wandelen verder en komen langs Cafe de Ware Vrienden. En dan zijn we terug aan ons vertrek. Een mooie wandeling in “het Land van Loon”.

32E MARCHE DE LA MOLIGNEE.

LES DJALES D’ANHEE.

ANHEE.

Het landelijke Anhée ligt in een bebost gebied langs de rivier de Maas, aan de westoever, halverwege tussen de steden Profondeville en Dinant. Het riviertje de Molignée stroomt door de gemeente en mondt er uit in de Maas. Het baljuwschap van Montaigle was een vrij landelijke en bosrijke streek. Er waren hier geen echte steden. Alleen Anhée lijkt in het verleden door haar ligging aan de Maas en de metaalbewerking enig economisch belang gekend te hebben. De streek kende wel een aantrekkingskracht op kloostergemeenschappen. In de bossen van Sosoye werden in de 19de eeuw de abdijen van Maredsous en Maredret gesticht. Tot het einde van de 18de eeuw was er ook een abdij vlak bij Anhée met de naam "Moulins". Hiervan rest alleen nog de hoeve en het abtenhoofdkwartier. We vertrekken en al vlug wandelen we de mooie natuur binnen. Bossen en weilanden wisselen af en dan komen we in Haut-Le-Watia. met een kerk en museum, spijtig is het museum niet open. Van 12 tot 14 mei 1940 was het dorp Haut-le Wastia en de omgeving het middelpunt van een strijd waarin de Franse en Belgische soldaten hun uitstekende moed toonden. Het dorp werd tot twee maal toe veroverd (50 Duitsers werden krijgsgevangenen gemaakt) met het verlies van veel mannen. Het laatste verzet werd gebroken op 14 mei door vijandelijke tanks. Het gedenkteken en het museum vereeuwigen de herinnering, 8 ruimtes met thema's, historische objecten, poppen, diarama's, meditatieruimte, de luchtoorlog, de tankslag in Flavion, de forten van Namur en nog veel meer. Bij het verlaten van het dorp komen we langs het oorlogsmonument . we wandelen nu weer een heel eind door de velden en weilanden. Zo komen we aan de “Fermes de Grange” gelegen in het veld op een hoogte met panorama’s die je doen dromen is deze oude boerderij een bijzondere plek de gebouwen uit de XVII en XVIII eeuw. Hier is onze rustpost op de binnenkoer is er een klein lokale markt. Na de rust weer verder en komen in Senenne is een gehucht van Anhée. Gelegen op de hoogten op de linkeroever van de Maas , twee kilometer ten zuiden van het dorp Anhée op de weg van Grange, is het beperkt tot een paar gebouwen, waarvan sommige erg oud zijn. Ook hier een prachtig kasteel. Chateau de Senenne is een prachtig gebouw met een gebouw in lokale steen en het kasteel zelf is opgetrokken in rode bakstenen. Wat verder komen we terug op ons vertrek. Het is een prachtige tocht met verschillende prachtige oude gebouwen en een omgeving om trots op te zijn. Prachtige wandeling.

MARCHE DES CROUSTILIONS.

MORTIER C’EST L’PIED.

MORTIER.

Mortier ligt in het Land van Herve, tussen de valleien van de Ruisseau de Mortier en de Ruisseau Loneu. De omgeving wordt gekenmerkt door landbouw. De heerlijkheid Mortier was vanouds een Karolingisch bezit. In de 10e eeuw kwam deze aan het Onze-Lieve-Vrouwekapittel te Aken, welke de voogd, feitelijk de heer, aanstelde. Dit bleef zo tot de Luikse Revolutie eind 18e eeuw. Mortier ging deel uitmaken van het Graafschap Dalhem. De eerst bekende voogd was Renier Coye, die deze functie begin 14e eeuw uitoefende. In 1557 kwam Mortier aan de Koning van Spanje en in 1686 verkocht deze de voogdij weer. De Sint-Pietersparochie is al zeer oud en zowel het patronaatsrecht als het tiendrecht behoorden toe aan het Onze-Lieve-Vrouwekapittel te Aken. Na ons vertrek wandelen dadelijk door het prachtige Land van Herve. Langs een weg kruis en dan langs een oude hoeve met sluitsteen 1692. Dan verder langs weilanden en velden zo typische voor Het Land van Herve, weilanden omgeven door hagen. Hier ook nog vele hoogstamboomgaarden. Wel mooi om te zien de bomen in bloei en de koeien die er onder grazen. Er staan ook prachtige boerderijen in het landschap. We wandelen verder en het begint toch wel te sneeuwen. Verder met de wandeling en komen aan een prachtige kasteel in Bolland. We staan aan de kasteelhoeve, het kasteel bevindt zich juist achter deze hoeve; het is meteen een van de meest opmerkelijke kastelen van de regio, en dat niet alleen omwille van de afmetingen en de aristocratische uitstraling, maar ook omwille van verschillende beroemde families die het kasteel achtereenvolgens bewoonden: van de 13de tot de 15de eeuw, de familie de Houffalize en Brandenberg; in de 16de en 17de eeuw, de familie d’Eynatten, Berlo en Groesbeek; van de 17de tot de 19de eeuw, de familie de Lannoy: en tot slot de familie de Berlaymont. De vierkante toren van het kasteel is het oudste gedeelte (13de of 14de eeuw). De ronde toren en de hoofdgebouwen dateren uit de 16de eeuw en ondergingen tijdens de tweede helft van de 17de eeuw belangrijke aanpassingen. In 1920 werden het kasteel en het domein van 70 hectare te koop gesteld. Baron Adhémar de Royer de Dour de Fraula werd de nieuwe eigenaar. Vandaag wordt het kasteel bewoond door zijn zoon Adolphe. Het geheel is sinds 27 september 1972 geklasseerd. We wandelen de vallei in hebben een prachtig zicht op de kerk en kasteel. Verder met onze wandeling. We wandelen langs het riviertje de Bolland. Wat verder komen we aan een prachtige boerderij gelegen in de vallei zo mooi we wandelen er langs en dan volgen we een stukje de vallei, hier weer mooie hoogstambomen, peren staan in bloei, en weer krijgen we een fikse sneeuwbui over ons. Weer verder komen we aan een prachtige panorama van de mijn van Blegny. En wat verder weer een prachtig zicht op de kerk. Nog wat verder en mooie zichten over de bloeiende perenbomen. Nog wat verder en we komen we terug in Mortier waar de mooie wandeling eindigt. Een wandeling met zon, sneeuw en winter toestanden.

LENTETOCHT.

TERUG OP STAP POST.

SPALBEEK.

In het noorden van Spalbeek stroomt de Demer terwijl de zuidgrens gevormd wordt door de Herk. Spalbeek, dat gelegen is in het overgangsgebied tussen de Kempen en vochtig-Haspengouw, was in het verleden een landbouwdorp maar heeft zich sinds de jaren 1970 ontwikkeld tot een woondorp. De gotische Onze-Lieve-Vrouw-Boodschapskapel, met romaans koor uit de 13e eeuw, die dienstdeed als kapelkerk van Kermt. De kapel is sinds 1946 een beschermd monument. De oudste delen van het gebouw zijn romaans, zoals het in ijzerzandsteen opgetrokken koor, dat uit de 12e of 13e eeuw stamt. Naar verluidt zou de ziekenkamer van de Heilige Elisabeth van Spalbeek (begin 14e eeuw) aan de oostzijde van het schip hebben gelegen. De oostelijke traveeën van het schip (tussen 1320 en 1350) zijn uitgevoerd in ijzerzandsteen, de westelijke traveeën zijn laatgotisch en in baksteen uitgevoerd. De westgevel werd tussen 1610 en 1650 gebouwd. Vanouds was de kapel onderhorig aan de parochie van Kermt, maar in 1848 werd Spalbeek een zelfstandige parochie. In 1870 werden bij toeval muurschilderingen in het kerkje ontdekt. Toen, in 1890, de neoromaanse Onze-Lieve-Vrouw Boodschapskerk in gebruik werd genomen, kreeg dit bouwwerk weer de status van kapel. Van 1950-1953 werd de kapel gerestaureerd. Van belang zijn twee gotische muurschilderingen, voorstellende de tronende Christus en -mogelijk- Elisabeth van Spalbeek. Dateringen lopen uiteen van 2e helft 14e eeuw tot eind 15e eeuw. Op onze tocht komen we ook enkele boerderijen in vakwerkbouw, zowel lang gestrekte als halfgesloten hoeven. Prachtig dat ze bewaard worden. We wandelen door de velden en akkers en genieten van de wandeling.

VOORJAARSWANDELING.

WSV BERGGALM.

NOORBEEK.

Noorbeek, een dorp met beschermd dorpsgezicht, is op een 'verscholen' manier gelegen in het dal van de Noor(beek), welke in de nabijgelegen buurtschap Wesch ontspringt. De naam van deze buurtschap is ontstaan omdat bij de bron in vroeger tijden de was (de wesj) werd gespoeld. De oude openbare wasplaats is nog steeds te zien. Vanaf 1 januari 2011 is het een onderdeel van de gemeente Eijsden-Margraten. Tegenwoordig kunnen de buurtschappen en gehuchten Bergenhuizen, Hoogcruts, Wesch, Terlinden, Vroelen Schey en een deel van Schilberg en Ulvend als onderdeel van het dorp worden gezien. Samen met de Wesch vormt de oude kern van Noorbeek een beschermd dorpsgezicht. In de buurtschap Wesch bevindt zich de Sint-Brigidabron waar het riviertje de Noor ontspringt en vlak er naast een wasplaats gesitueerd is. Diverse historische boerderijen en vakwerkhuizen in Noorbeek en de buurtschappen in de omgeving. De omgeving van Noorbeek geniet sinds kort het predicaat icoonlandschap. Twee borden bij de belangrijkste toegangswegen geven aan dat wij een bijzondere streek binnengaat. Niet alleen landschappelijk is de omgeving onderscheidend, zij heeft ook haar eigen gewoonten en tradities weten te behouden. Noorbeek als eerste de vermelding icoonlandschap omdat zij tot de mooiste gebieden van Nederland behoort waar veel landschapselementen intact zijn gebleven. Denk aan kronkelige wegen, holle wegen, graften, hagen en andere essentiële elementen van flora en fauna. Langs de hollewegen staan op kruispunten veldkruizen, versierd met ronde kransen. Noorbeek, een beschermd dorpsgezicht, ontleent zijn naam aan het beekje dat er ooit stroomde.

Een van de kleurrijke tradities is het den-halen op de zaterdag na Pasen.

Ongehuwde jongens slepen dan een door de priester gezegende den uit het Bovenste Bos en vervoeren die op een kar met tientallen versierde paarden. Vervolgens zetten ze de boom rechtop tegen de kapel van Sint-Brigida middenin het dorp.

De traditie wordt her en der in de streek in ere gehouden, zoals de mei-den van Banholt. De Gerlachus-den die voor de kerk staat, wordt al sinds 1881 op Pinksterzaterdag geplant. Ook hier zijn het ongetrouwde mannen die de den met versierde trekpaarden vervoeren vanuit de bossen bij Epen. Tradities zijn eveneens terug te vinden in de vakwerkhuizen met balkconstructies en leem. Ze werden 200 jaar geleden in de regio veelvuldig gebouwd. En zijn parels in het landschap.

We wandelen door dit prachtige landschap en genieten van al het moois dat de natuur ons schenkt. We komen in Bergenhuizen is een hooggelegen gehucht. Het gehucht telt ongeveer dertig boerderijen en woonhuizen en ligt hoog op een plateau. In de richting van Schey hangt aan een boom een kruisbeeld en verderop in een bosje staat een gietijzeren wegkruis. Prachtig is het als je boven op het plateau bent en naar benden naar de kerk en het dorpje kijkt gewoon prachtig en de beloning na de klim. Wat verder komen we terug in Noorbeek en komen langs de Sint-Brigidakerk. Vandaag is ze open en wij bezoeken ze even. Het kerkgebouw ligt op een kerkheuvel met eromheen een kerkhof. Ze worden omgeven door een mergelstenen keermuur. Aan de oostzijde van de kerk ligt de Brigidakapel. Op het kerkhof liggen 25 stenen grafkruisen uit de periode 1608-1765. Bij het kerkhof staat een Heilig Hartbeeld van August Falise. Binnen is er een verzameling religieuze voorwerpen te bekijken, een mooie tentoonstelling van bijzondere voorwerpen. Na ons bezoek terug naar het Paviljoen Berggalm waar onze wandeling eindigt.

45E MARCHE DES PINGOUINS.

LES PINGOUINS DE BELLAIRE.

BELLAIRE.

Bellaire ligt in de vallei van de Ri des Moulins, aan de rand van het Land van Herve. Vanouds behoorde het tot het Karolingische Domein van Jupille, en werd in de 11e eeuw door de Duitse keizer verkocht aan de bisschop van Verdun, welke het in 1266 verkocht aan het Sint-Lambertuskapittel te Luik, om in 1276 toe te vallen aan de bisschoppelijke tafel van Luik. In de 17e en 18e eeuw gaf de Prinsbisschop van Luik de heerlijkheid Bellaire herhaaldelijk uit. We vertrekken met onze wandeling in het centrum en we komen langs de Onze-Lieve-Vrouw Visitatiekerk. Hoewel Bellaire einde 15e eeuw al een kapel bezat, was deze afhankelijk van de parochie van Jupille. De huidige in classicistische stijl opgetrokken kerk werd gebouwd op dezelfde plaats in 1726. De kerk is in baksteen gebouwd op een hoge plint van zandsteenblokken. Omlijstingen en hoekbanden zijn uitgevoerd in kalksteen. De zaalkerk heeft een geheel met leien bedekte dakruiter, voorzien van een sierlijke spits. Boven het ingangsportaal bevindt zich een nis met daarin een Mariabeeld. De kerk bezit een piëta van omstreeks 1400 in gepolychromeerd hout. We wandelen het dorp uit en de velden in. Typische voor het Land van Herve zijn de weilanden omringt door hagen waar de koeien in grazen het is mooi om te zien. Verder komen we in Queue-Du-Bois. De naam is afkomstig van de ligging aan de rand van het voormalige Bois de Bellaire. In Queue-du-Bois was de Société anonyme des Charbonnages des Quatre-Jean actief in de steenkoolwinning. In 1959 sloot de laatste mijn. Weer wandelen we door het mooie landschap van weilanden en akkers maar hier is het toch meer heuvelend. We keren terug naar Bellaire door het bos van Bellaire welke zeer mooi is en afwisselend, aa, de beelavllei staan wilde anemonen en de wilde daslook staat er ook al bij nog even en de witte bloemen sieren de omgeving dan komen we terug in Bellaire waar deze mooie wandeling eindigt.

LENTETOCHT.

DE SCHOVERIK DIEPENBEEK.

GODSHEIDE – HASSELT.

Godsheide is een gehucht van Hasselt en sinds 1845 een parochie waarvan de kerk is toegewijd aan Onze-Lieve-Vrouw van Bezoeking. In 1853 startte men met de bouw van de Onze-Lieve-Vrouw Bezoekingkerk. Haar toegangspoort is de oude stadspoort van Hasselt die tot 1868 aan de Luikersteenweg dienstdeed. In 1869 kreeg de kerk een orgel dat beschermd werd in 1975 en volledig gerestaureerd werd tussen 1995 en 1998. De naam Godsheide zou niets te maken hebben met een heide van God maar de benaming zijn voor een gebied dat op de scheiding lag tussen Hasselt, dat in de middeleeuwen toebehoorde aan het graafschap Loon, en Diepenbeek, dat aan het hertogdom Brabant behoorde. Goetschey, een naam die op een kaart uit 1549 is te zien, zou op deze betekenis wijzen. De dialectische uitspraak van de plaatsnaam Gooètskè wijst ook in die richting. We wandelen voorbij de kerk en die is open we gaan ven binnen kijken. We wandelen verder en komen aan het Albertkanaal, aangelegd tussen 1930 en 1939, loopt dwars door Godsheide. Een aantal bewoners werd onteigend en moest verhuizen. In Godsheide werden sluizen gebouwd. De kleinste was 55m lang en 7,5m breed en kon schepen tot 360 ton versassen. Dan komen we aan het Flanders Nippon Golf terrein. De rivier de Demer stroomt door de golfbaan. Wij wandelen over het golfterrein en dan langs de Japanse Tuin. Vandaag niet open maar we kunnen toch even binnen kijken, wij hebben deze prachtige tuin al eerder bezocht. Het is met een oppervlakte van 2,5 hectare de grootste Japanse tuin in Europa. De tuin is een ontwerp van Inoue Takuyuki. We wandelen verder en komen terug in het golfterrein we wandelen verder en wat later komen we terug in Godsheide. Een mooie wandeling.

46E MARCHE INTERNATIONALE DU PLAYA-TROTT.

CLUB MARCHEURS PLAYA-TROTT.

MONTZEN.

Vertrek in Montzen aan het prachtige plein met kerk en park omringt met prachtige huizen. De Sint-Stefanuskerk, in 1649 werd de parochie gesticht. Deze parochie was afhankelijk van het Onze-Lieve-Vrouwekapittel te Aken. De kerk werd gewijd in 1724. De huidige kerk werd in 1781 gebouwd op de plaats van de voorganger, en is in classicistische stijl. Het ontwerp zou van Joseph Moretti zijn, maar het bewijs hiervoor is onduidelijk. Het is een éénbeukige kerk met een smaller koor dat afgesloten wordt door een halfronde apsis. Als materiaal werd baksteen gebruikt met kalkstenen versieringen en omlijstingen. De kerk heeft een ingebouwde toren, welke in 1865 werd herbouwd. Op de hoek staat het Euregionaal ontmoetingscentrum ART-Pütz en Sculpturenmuseum in een historische pand. Dan wandelen we het dorp uit en genieten van het landelijke omgeving. prachtige zichten over het landschap. Wat is het toch prachtig hier wat een landschap met zoveel afwisseling, heuvelen en prachtig. We wandelen verder en komen in Hombourg. Homburg ligt op een hoogte van ongeveer 240 meter, in het verlengde tussen twee heuvelplateaus in. Aan de noordzijde is dat het Plateau van Crapoel dat helemaal doorloopt tot in Gulpen in Nederland met op het Belgische deel het Beusdalbos. In het zuiden ligt er een heuvelrug richting Hendrik-Kapelle. Ook het dorp zelf ligt op een relatief hoog punt in het landschap. Verder ligt ten noordwesten van het dorp de heuvel Schaesberg. Het dorp ligt in het stroomgebied van de Geul. Aan de westzijde van het dorp en het westen van de beide heuvelplateaus stroomt de Gulp. We wandelen het dorp binnen en komen langs het voormalig gerechtshof van de heerlijkheid Homburg. Tegenover de Brouwerij Grain d'Orge. s gespecialiseerd in het brouwen van specifieke bieren (Extra, Heusschennoise, Pré Messire, Inkelsbeer….). De bieren van het huis zijn De Brice en de Joup alsook een witbier genaamd Canaille. Dan wandelen we verder door het dorp en dan weer de vrije natuur in weer weilanden en velden met hier en daar een groepje bomen. We wandelen nu een dal in met een grote boerderij met vierkante torens wel indrukwekkend dan komen we aan het Couvent de Pannesheydt. Hier vonden tussen 1940-1945 vluchtelingen onderdak tijdens de WOII. Ook mensen uit de nazikampen konden hier onderdak vinden een plakkaat aan de muur herinnerd hier aan. Dan komen we terug aan in Montzen waar deze mooie wandeling eindigt.

BLOESEMTOCHT.

WC. AVIAT ST. TRUIDEN

GELINDEN.

Gelinden ligt in Droog-Haspengouw nabij de vallei van de Herk, waar men het natuurgebied Overbroek-Egoven vindt. Gelinden kent landbouw, waaronder fruitteelt. Enkele grote 18e-19e-eeuwse vierkantshoeves. Het Overbroek is een oase waar tal van zeldzame en kalkminnende planten een toevlucht vinden. Op verscheidene plaatsen kan je mergel ontdekken. Egoven is een beemdgebied aan de bovenloop van de Herk. In dit natuurgebied vloeien de Grondelingenbeek, de Fonteinbeek, de Molenbeek en de Kasteelbeek in de Herk. Egoven is een vrij moerassig natuurgebied in de vorm van een groot hoefijzer met grote stukken rietland, populierenbossen en weilanden met grote zegge. Talrijke knotwilgen geven het landschap een typisch waterlandkarakter. In het natuurgebied Overbroek ligt een oude mergelgroeve. Echte mergel, dat bestaat uit kalk, klei en leem, werd vroeger gebruikt om akkergronden minder zuur te maken. Het gaat om een openlucht groeve met erbovenop een bos en een permanent grasland met kalkminnende planten. Speciaal zijn wilde narcis en de wasplaten-paddenstoelen. In de gevonden bladfossielen in de mergelgroeve werden maar liefst 59 verschillende plantensoorten ontdekt, waarvan vele nog nooit eerder gevonden werden. De 57 miljoen jaar oude blad-, naald- en zaadafdrukken maken van de mergelgroeve een wereldbelangrijke referentie. In Overbroek steelt in het vroege voorjaar de wilde narcis de show, even later gevolgd door de gulden sleutelbloem. Kalkgraslanden zijn eeuwenlang blijven bestaan doordat rondtrekkende schaapskuddes ze jaar na jaar begraasden. De schapen hielden de plantengroei kort, zodat snel groeiende agressieve planten zoals brandnetel en kleefkruid de typische kalkplanten niet konden overwoekeren. De rondtrekkende schaapskuddes zijn nu uit het Overbroek verdwenen. Om de typische kalkplanten in stand te houden, schakelen we nu Galloway runderen in. Deze koeien, afkomstig uit de Schotse landstreek Galloway, zorgen net zoals de schapen van vroeger, dat typische, kalk minnende planten zoals naakte lathyrus en hokjespeul kunnen overleven. Gallowayrunderen stellen weinig eisen aan de kwaliteit van hun voeding. Deze eigenschap laat toe om deze dieren op onbemeste gronden te laten grazen. We wandelen door de prachtige vallei en op de heuvelruggen staan duizenden narcissen. Wat een mooi zicht. Het is genieten van deze mooie plek en zo eindigt toch een bijzondere mooie tocht.

MARCHE DE JOUR.

CLUB MARCHEURS JALHAY.

SURISTER – JALHAY.

Onze wandeling vertrekt in Surister in de zaal “la Petite France” Het straatdorp Surister ligt op een heuvelrug –waterscheiding- tussen twee riviertjes. In de middeleeuwen stond aan deze weg naar Jalhay een graanmolen voor gemeenschappelijk gebruik, het kasteel van de landheer en een perron. Aan het eind van het dorp stond de galg. Tot de Franse Revolutie was Surister een leengoed, toegekend door de Prinsbisschop van Luik, dit in tegenstelling tot Jalhay, die met Foyr en Charneux direct afhankelijk waren van de Prinsbisschop. Surister wordt nog altijd “la Petite France” genoemd, naar aanleiding van de familie Groulard, die afkomstig was uit Dinan in Bretagne en vroeger over de dorpelingen van Surister heerste. We wandelen door het prachtige bos met rotsformaties. Steken een riviertje over en komen langs mooie huizen uit lokale steen. In de gemeente Jalhay zijn rond midden 18e eeuw, veel traditionele huizen uit kalksteen en grote stenen uit de omgeving gebouwd . Er zijn een aantal huizen, die vallen onder het “Erfgoed van Wallonië”. Het traditionele landelijke huis bestond uit drie elementen samen onder één dak: het huis, de stal en de schuur, die allen intern verbonden waren. Een open binnenplaats scheidde het huis van de schuurtjes en de boomgaard naast het huis werd begraasd door jonge dieren. Het klimaat in de winter is bar en daarvoor is een dergelijke structuur praktisch. Men hoefde niet door de kou naar buiten om in de stal te komen, die lekker warm was. En de voorraadschuur was goed gevuld met hooi voor de dieren. Wat verder komen we in Solwaster. De naam Solwaster komt van “solistat”, d.w.z. “aan de Statte” en de bewoners van dit mooie dorp worden wel de “Lopets” genoemd. Solwaster is echt een typische Ardens dorpje, gelegen op de heuvel tussen de rivier de Hoëgne en de Statte. Het dorp heeft de charme van de karakteristieke pastorale dorpjes uit de 19e eeuw aan de voet van de Hoge Venen behouden. Het is in 1981 uitgeroepen tot één van de mooiste dorpen van België. We wandelen verder en komen zo in Jalhay, is een dorp dat aan de voet van de Hoge Venen op 400m boven de zeespiegel ligt. Het waren vooral de Franken, die hier in de IV en V eeuw kwamen en die aan de oorsprong liggen van de dorpen van Jalhay. Karel de Grote maakte van Jalhay een jachtdomein. De koning van Lotharingen ontnam grondgebied aan de Abdij van Stavelot en schonk het aan de Prinsbisschop van Luik. Die liet het gebied in cultuur brengen. Doordat de bodem veel ijzererts bevat kon zich langs de Hoëgne een metaalindustrie ontwikkelen die de streek van de XIVe tot de XVIIe eeuw voorspoed bracht. Maar in 1468 liet de Bourgondische hertog Karel de Stoute de smelterijen vernietigen omdat ze wapens gesmeed hadden voor de befaamde «600 Franchimontezen» die hem hadden bevochten in Luik. Hij plunderde de streek en herleidde de «makas» (smeedhamers) tot schroot. Sindsdien legt de gemeente zich vooral toe op landbouw. Vanaf de XVe eeuw schonk de Prinsbisschop van Luik een aantal rechten aan de burgers van Jalhay, Sart en Surister zoals het recht voor een lokaal gerechtsgebouw, de titel van stad, de mogelijkheid om een burgemeester te kiezen, handelsrechten enz. Daarvan getuigen nu nog de « perrons » van Sart en Surister. Jalhay had al wethouders in 1405. Veel later, onder Napoleon verloor Jalhay zijn rechten en invloed…. Wat verder komen we terug aan ons vertrek, wat een prachtige wandeling.

36e MARCHE DE POILVACHE.

BATTEURS DE CUIR DINANT.

EVREHAILLES. YVIOR.

Schilderachtige dorpjes met namen die vaak suggestief zijn, afgewisseld met akkers, groene weiden, een landelijke omgeving van de beste kwaliteit, geschikt om alle liefhebbers van de natuur en het wandelen te plezieren. Yvoir, de dochter van de Haute-Meuse, is verantwoordelijk voor de geschiedenis, het vakmanschap en de erfgoedrijkdom en presenteert alle pittoreske charmes van de Maas. Yvoir zelf de oude, ijverige stad aan de Maas, waar de winning en de transformatie van de steen het werk van het ijzer verdrongen heeft, waarvan het aan het einde van de 19e eeuw een permanent en belangrijk centrum van de Gallische tijd was. Evrehailles Het dorp is gevestigd in een heuvelachtige omgeving en heeft zich langs 3 hoofdstraten ontwikkeld die samenkomen in de richting van de kerk die door zijn volume en zijn typische torenspits geheel naar voren komt. Het dorp bestaat uit huizen en boerderijen voornamelijk achttiende en negentiende en gegroepeerde woningen, vaak aangrenzende gebouwd uit zandsteen of kalksteen soms gekalkt en gekleurd. We komen aan het kasteel van Poilvache. Op de top van een zeer hoge rots, kan men de ruïnes van het oude fort van Poilvache zien. De stichting dateert uit de jaren 1226-1228. Het was het werk van Waleran de Montjoie, hertog van Limbourg en zijn vrouw Isabelle de Bar, gravin van Luxemburg. De oorspronkelijke naam van het kasteel komt van de naam van een man Frank Meraldus. Het was bekend sinds de dertiende eeuw, onder de term "Poilvache". Deze achternaam zou zijn gegeven aan de bewoners van het kasteel omdat ze zelfs in de stallen varkens en koeien plunderden. Het kasteel werd belegerd, ingenomen en geruïneerd door de Dinantais, in 1322. De Luik belegerde in 1430. Na een krachtige verdediging die 5 tot 6 dagen duurde, gaf het garnizoen zich over en het kasteel werd verwoest. Het werd opnieuw gerestaureerd en in 1554 volledig door het Franse leger gesloopt. Vanaf deze oude boulevard van het feodalisme zien we slechts een paar overblijfselen van de ondergrondse en een boorput die 55 meter diep in de rots is geboord. Momenteel eigendom van het Waalse Gewest, werden de ruïnes opgesomd in "Outstanding Heritage" in 1992. Wij wandelen door de ruïne en hebben een prachtig zicht op de Maas. We wandelen het fort uit en keren terug naar Evrehailles

MIDWEEKWANDELTOCHT.

WSV. DE VELDLOPERS.

GULPEN.

Onze wandeling vertrekt zoals altijd in het centrum van Gulpen. We beginnen met een klim uit het dorp langs het Joods monument. Het monument ter nagedachtenis van de Joodse medeburgers die in de periode 1940-1945 zijn weggevoerd en zijn omgebracht in de concentratiekampen. Dan komen we aan het oude kerkhof daar staat de oude kerktoren van het dorp. Een romaanse toren die waarschijnlijk uit de 11e eeuw dateert en het enige nog bestaande deel is van een middeleeuwse dorpskerk. Gezien haar bouw (muren van 1,5 tot 2 m dikte) en haar ligging heeft zij waarschijnlijk oorspronkelijk tevens als verdedigingstoren gediend, waar ook de plaatselijke bevolking bij dreigend gevaar haar toevlucht kon zoeken. Wat verder wandelen we de natuur binnen velden, weilanden en bosjes. Dan komen we aan een mooie hoeve waar men de restauratie van de Bakoven Beertsenhoven door de Heemkundevereniging Wielder-Wijlre-. Ook hier weer de mooie vakwerkhuizen welke in Zuid-Limburg nog veel tegen komen. Wat verder komen we in Stokhem. Vanuit Stokhem gaat er een weg richting het westen de helling de Doodemansweg op naar Berghof en gaat er een pad (Heischenweg) door de Abelschegrub richting Ingber, via een pad naar het noorden loopt er een pad langs de Gronselenput naar Schin op Geul, naar het oosten loopt er een pad naar Wijlre en de weg naar het zuiden gaat via Kasteel Wijlre in de richting van Wijlre, Beertsenhoven en Gulpen. In het centrum staat een wegkruis bijzonder is dat de tekst in Duits is. Aan de dorpsstraat richting de Geul liggen enkele vakwerkhuizen. Met een met versiering van een kop van man en vrouw. Wat verder de gerestaureerde waterpunt. Dan verlaten we het dorp en komen langs Vlekkenberg. We wandelen nu langs de Geul en komen aan de bron Gronselput hier werd tot de jaren 1960 water gehaald door kinderen van het dorp en was de plaats waar de was gedaan werd, de bron ligt beneden de Keutenberg. Wat verder komen we langs de plek waar de Schuilkelder was in WOII. We wandelen nog en heel eind langs de rivier en dan komen we in Engwegen. Is een buurtschap, ligt in het dal van de Geul aan de voet van de in wielerkringen bekende helling Keutenberg aan de zuidkant van de buurtschap. Ook ligt Engwegen aan de voet van de Sousberg dat aan de westkant van de nederzetting ligt. Engwegen telt 10 boerderijen en huizen. Onze tocht gaat verder naar Schin op Geul. Hier veel mooie mergelhuizen en hoeven. Wat verder komen we aan de Hoeve Blankenberg op de Berghof. Deze mergelhoeve heeft al een eeuwen oude geschiedenis. En ligt in open veld zeer mooi. Wat verder komen we langs “het gericht” op deze plek werden misdadigers opgehangen enterecht gesteld de weg heet dan ook Wijlre Gerichtsweg. Nu terug wandelen naar Gulpen en nog langs de vernielde hoeve die door bommen vernield werd en waar 4 mensen gestorven zijn. Dan komt Gulpen terug in zicht we dalen af naar het centrum waar deze mooie wandeling eindigt.

<br<

LAMMERTOCHT.

WVT 93.

MARGRATEN.

Wandelvrienden Termaar organiseert de lammertocht. Zoals elk jaar vertrek in Margraten. Voor het grootste gedeelte is de route uitgezet in het natuurreservaat het Gerendal en het schitterende Geuldal. Bezienswaardigheden die men afhankelijk van de te lopen route, onderweg tegenkomt zijn: typisch voor deze streek, huizen en boerderijen opgetrokken uit mergel, meerdere kapelletjes en natuurlijk de snelst stromende rivier van Nederland, de Geul. De wandeling voert de deelnemers door het St. Jansbosch, de Biebosch, over de Cauberg en langs het Polferbos, de Sousberg en de Keutenberg. En in maart wandelen houdt tevens in dat de vergezichten extra weids zijn door het ontbreken van heiige lucht. De verwachting is dat de natuur óók dit jaar de organisatie niet in de steek laat, zodat de deelnemers aan de tocht kunnen genieten van de ontluikende begroeiing. In de centraal in het Gerendal gelegen schaapskooi, de rustplaats, is het weer lammertijd en we kunnen de pasgeboren lammetjes aanschouwen. We wandelen vanuit d estrat naar Scheulder; De plaats is gelegen aan de oude Romeinse heerweg en pelgrimsroute van Maastricht naar Aken. Al in de zevende eeuw trok men erlangs op bedevaart. In het dorp was vroeger een gasthuis, waar men destijds kon schuilen, de plaatsnaam is een verbastering van dit woord. Vroegere namen waren ook wel Schuiler of Schuller. Enkele historische boerderijen, deels gebouwd in mergelsteen, zoals Dorpsstraat 99 (1805), Dorpsstraat 60-62 (2e helft 18e eeuw), Dorpsstraat 64 (1800) en Dorpsstraat 56 (1815 en schuur van 1868). Welke prachtige boerderijen. We wandelen nu in het Gerendal betreft met name een ruim drie kilometer lang asymmetrisch droogdal, gelegen tussen het Geuldal in het noorden bij Schin op Geul en het plateau van Margraten bij Scheulder in het zuiden. Aan de oostzijde van het dal ligt een doorlopende en steile beboste kalkrijke helling. De bossen worden op enkele plekken onderbroken door soortenrijke kalkgraslanden met talrijke soorten orchideeën. Achter deze helling met heuvelrug ligt een klein dal met daarachter de Sousberg en de Keutenberg. Aan de westzijde van het Gerendal ligt onder andere het Sint-Jansbosch. Het grootste deel van het Gerendal, zo'n 225 ha, is eigendom van het Staatsbosbeheer. De kalkgraslanden op de hellingen worden deels begraasd door schapen, deels gemaaid. De bossen worden deels beheerd als opgaand bos, deels als hakhoutbos. Dat laatste bostype is relatief kostbaar qua onderhoud, maar lijkt veruit het meest op de historische situatie en herbergt kalkminnende plantensoorten die in als opgaand bos beheerde percelen op den duur verloren gaan. Controle in de schaapskooi waar er al enkele lammer geboren zijn. Wat verder zijn we in Sibbe; is gelegen op de rand van het Plateau van Margraten, een vruchtbaar lössplateau. Sibbe ligt op de kruising van de weg van Vilt naar IJzeren en de weg van Valkenburg naar Margraten. Met het gehucht IJzeren vormt het dorp een dubbelgemeenschap meestal aangeduid als Sibbe-IJzeren. Na IJzeren keren we terug naar Margraten. Bijzonder zijn de Zwingelputten. Een zwingelput of draaiput is een waterput met een (houten) opbouw (het puthuisje) waarin een katrol- of lier-mechanisme bevestigd is om water uit de grond boven te halen. Boven op de vaak stenen put werd een houten opbouw met dak gebouwd waarin een houten rol bevestigd werd waaromheen het touw gedraaid werd. Deze houten rol werd met de hand aangedreven door een grote zwingel, waarmee het water naar boven werd "gezwingeld". Zwingelputten komen onder andere veelvuldig voor in Nederlands Zuid-Limburg waar de meeste zwingelputten te vinden zijn in dorpen en buurtschappen die gelegen zijn op de hogere delen van het landschap. In dorpen waar men geen beschikking had over een beek werd dan een put aangelegd om toch water te hebben voor het vee, de was of het huishouden. De putten zijn vaak in gebruik geweest totdat de dorpen werden aangesloten op de waterleiding. Vanwege de cultuur-historische waarde zijn een aantal van deze putten bestempeld als rijksmonument. Zo komen we terug in Margraten waar deze toch wel mooie wandeling eindigt.