Spiegel -Reflex of Spiegel -Perplex?

Vanmorgen routineus tandenpoetsend voor de spiegel. Automatisch kijk ik daarbij dan ook naar mijn gezicht . In de loop der jaren is dit meer en meer plooibaar geworden. “ Zeg nou maar gewoon gerimpeld”, merkte mijn tweede helft nuchter op. Omdat ze deze week ook al een “ kale “ opmerking over het haarvolume op de boven- en achterkant van mijn hoofd had gemaakt , moest ik dat maar eens met eigen ogen bekijken. Daartoe nam ik een tweede spiegel ter hand. Omdat bij mij gelukkig nog steeds lichaam en geest gelijk opgaan, begon bij de fysieke spiegeling van de gewraakte plekken ook een mentale bespiegeling. Terwijl ik de spiegel als een verkenner over de hoofd-zakelijke kanten liet gaan ontstond er een denk-probleem. “ Dat kan helemaal niet”, zo dacht ik, “ik krijg mijn kaalplekken niet werkelijk, maar gespiegeld te zien”. Direct verbonden de transmitters van mijn grijze cellen mij door naar het Latijnse woord “speculum = spiegel.” Dit is dus een echte speculatie in de zuiverste betekenis van het woord. Gewapend met dit denktuig wendde ik mij tot haar, die op mijn haar zo'n kaalslag had gepleegd. Zij heeft , ik moet het eerlijk bekennen, in mijn ogen nog steeds een mooi gezicht. Ik vroeg : “ Heb jij je gezicht ooit wel eens werkelijk bekeken?” Met enige gène bekende ze dat regelmatig in de spiegel te doen. Na enigszins trots klinkende vocale schoten mijnerzijds was het op die vroege ochtend ongewoon stil en rustig in huis. Dit had ik dus gewonnen, zo dacht ik. Met koffietijd nam zij er een echt Utrechts speculasie bij.” Krijg ik niks?”, zo vroeg ik. Het antwoord was vernietigend.

Om toch nog enigszins genoegdoening te hebben stilde ik mijn pijn met een prachtige one-liner van Harry Mülisch: “ Sommige vragen zijn zo mooi, dat het zonde is ze door een antwoord te bederven!!”.

Maup.

-=-=-=-=-=-=-=-=-=-==-=-==-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=