Spiegel -Reflex of Spiegel -Perplex?

Vanmorgen routineus tandenpoetsend voor de spiegel. Automatisch kijk ik daarbij dan ook naar mijn gezicht . In de loop der jaren is dit meer en meer plooibaar geworden. “ Zeg nou maar gewoon gerimpeld”, merkte mijn tweede helft nuchter op. Omdat ze deze week ook al een “ kale “ opmerking over het haarvolume op de boven- en achterkant van mijn hoofd had gemaakt , moest ik dat maar eens met eigen ogen bekijken. Daartoe nam ik een tweede spiegel ter hand. Omdat bij mij gelukkig nog steeds lichaam en geest gelijk opgaan, begon bij de fysieke spiegeling van de gewraakte plekken ook een mentale bespiegeling. Terwijl ik de spiegel als een verkenner over de hoofd-zakelijke kanten liet gaan ontstond er een denk-probleem. “ Dat kan helemaal niet”, zo dacht ik, “ik krijg mijn kaalplekken niet werkelijk, maar gespiegeld te zien”. Direct verbonden de transmitters van mijn grijze cellen mij door naar het Latijnse woord “speculum = spiegel.” Dit is dus een echte speculatie in de zuiverste betekenis van het woord. Gewapend met dit denktuig wendde ik mij tot haar, die op mijn haar zo'n kaalslag had gepleegd. Zij heeft , ik moet het eerlijk bekennen, in mijn ogen nog steeds een mooi gezicht. Ik vroeg : “ Heb jij je gezicht ooit wel eens werkelijk bekeken?” Met enige gène bekende ze dat regelmatig in de spiegel te doen. Na enigszins trots klinkende vocale schoten mijnerzijds was het op die vroege ochtend ongewoon stil en rustig in huis. Dit had ik dus gewonnen, zo dacht ik. Met koffietijd nam zij er een echt Utrechts speculasie bij.” Krijg ik niks?”, zo vroeg ik. Het antwoord was vernietigend.

Om toch nog enigszins genoegdoening te hebben stilde ik mijn pijn met een prachtige one-liner van Harry Mülisch: “ Sommige vragen zijn zo mooi, dat het zonde is ze door een antwoord te bederven!!”.

Maup.

-=-=-=-=-=-=-=-=-=-==-=-==-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=

20-10-2005 om 16:43 geschreven door Maup Smits  

De Ontknoping.

De herinnering aan de zondagmorgen bestaat bij mij uit een menu van elkaar opeenvolgende rituelen: opstaan, stoelgang, wasgang ontbijten en kerkgang. Door de secularisatie is de kerkgang verdwenen, de andere gerechten staan nog steeds vol op de kaart . De wasgang heeft zich inmiddels wel verplaatst van teil via zit – naar stortbad. Het hierna wisselen van vuil onder- en bovengoed heb ik altijd een kleren-klus gevonden. Om mij daarbij tegemoet te komen heeft mijn eega het pad aanzienlijk ge-ega- liseerd. Het boven goed hangt klaar en het ondergoed gladgestreken opgetast in de kast. Gelet op mijn leeftijd, waarop onderweg elk benzinetankstation voor mij een waterlosplaats is geworden, kijk ik met vertrouwen tegen de stapel onderbroeken aan als een extra hoge tas tegen de plas.

Het is al weer enige tijd geleden, dat er een milieu-zindelijke en zinderende stelling de media vervuilde:” Het zou toch beter zijn als de man net als de vrouw bij het uit-blazen op zijn gemak ging zitten.” Ja, het werd echt een spetterende discussie. Ook tussen haar en mij. Zij was het er mee eens , ik natuurlijk niet. Zij vond het inderdaad hygiënischer en ik eigenlijk ook, maar gaf dat niet toe. Dan ontaardt een woordenwisseling al gauw in een regelrechte woordenstrijd. Ik haalde diep uit door te stellen, dat de gulp met rits een cultureel relict was van een natuurlijke gegeven uit de oertijd waarin de man nog moest jagen om de vrouw te behagen. Hij ging op pad en zij bleef thuis , zij zat. Die stelling zou dan weer zo’n te ver doorgeschoten emancipatie-scheut zijn , waarvoor de man weer door zijn kniëen moest .

Het werd stil, heel erg stil. Zie zo, ik dacht het pleit gewonnen te hebben. Helaas, het bleek stilte voor de storm te zijn, want zij kwam met een keiharde wurggreep terug .Nu opeens wel de gulp als cultureel relict handhaven en met die secularisatie het kindeke met het (rituele) badwater weggooien. Neen, dan moest ik konsekwent zijn en minstens ook de historisch- culturele verworvenheden van het kerkdom respecteren.. Neem die kloosters, waar al sinds lange tijden de regel geldt van gelijke monniken gelijke kappen. Zowel de lang-gepijde monniken zaten na de refter op hun gemak en de nonnen op non-actief.

Ze kreeg nu echt de smaak te pakken van deze onderbroekenlol. Ik moest ook maar eens kijken naar die kilt-gerokte whisky-stokers . Daar zit tenminste Schot in. Als toegewijd whisky drinker raakte ze me nu hiermee tot diep in de papillen van mijn tong

Het werd weer zondag, de dag der verschoning. Zoals gewoonlijk werkte ik mijn menu der rituelen af. Bij de onderbroeken gekomen bemerkte ik dat de gebruikelijke witte tas, plaats had gemaakt voor een hoge bontgekleurde stapel zwembroeken naar ik dacht.” Neen, neen”, zei ze , “ het zijn echte onderbroeken met gulp en al. En al die kleuren, dat is tenminste weer eens wat anders.” Nou, dat was het dus ook. Aan de weliswaar ruim vallende gulp zat een venijnig kleine sluitknoop, zo een van heb je hem eenmaal dicht, krijg je hem in nood heel moeilijk weer open. Na menige plasgang thuis vraagt ze dubbelzinnig: “ hoe zit hij?”. Ik moet toegeven, dat ik thuis nu niet meer zo in de knoop zit, maar in het publieke domein? .... bij die tankstations?.... “Gat-derrie”. Maar ik blijf hopen: “ We Shell overcome one day !!”

Maup .

-=-=-=-=-=-==-=-=--=-=-=-=-=-=-=-=-=-==-=-=-==-=-=-=-=-=-=

Opgenomen met langzame sluitertijd

19-10-2005 om 23:40 geschreven door Maup Smits  

Ik zie ,ik zie wat jij niet ziet/ ik hoor,ik hoor wat jij niet hoort.??

De haan kraait overal anders. Chinees: gou gou

Deens: kykkeliliky

Duits : kickeriki

Engels: cock-a -doodle- -doo

Italiaans: chicchirichi

Zweeds: kuckelicku etc., etc.,etc.

Horen wij dan allemaal wel hetzelfde?? Een filosofisch probleem van kennistheoretische aard.

Onze zintuigen , zijn die wel te vertrouwen? Horen, zien voelen etc wij als persoon ieder verschillend? Of m.a.w ervaart ieder apart onze buiten wereld anders.? Aan de kraaiende voorbeelden te zien blijkbaar wel. Ook het feit dat wij voorkeuren hebben voor verschillende genres muziek. Wat de een house-muziek kenmerkt als radio-actief afval is dat voor de ander weer klassieke muziek.” De gustibus non disputandum est”, of te wel “Over smaak valt niet te twisten”, ( maar wel te discussiëren, zo voegde Kant eraan toe) We weten allemaal dat dergelijke discussies eindeloos zijn, heerlijk om te doen, maar tegelijkertijd een bron van misverstanden, ja zelfs van soms conflictueuze gesprekken. Er komt nooit een eind aan. Om het nog ingewikkelder te maken: Is het wel alleen iets “van in de oren” of ook iets “van tussen de oren”? Op zulke vragen is het altijd tactisch te antwoorden met “beide”, dan ben je van het gedonder af., maar toch?

Wij kunnen horen zonder te luisteren bijv.: als wij het “gedeun” van de achtergrond muziek,die vaak de publieke ruimtes zoals winkelcentra akoestisch vervuilen, plotseling uitzetten, zouden “hoorders” protesteren,echter “luisteraars” opgelucht zijn. Daarom waag ik te conluderen, dat “horen” een zaak van geluiden zijn, maar luisteren van geest. Daarom horen wij hanen over de hele wereld hetzelfde kraaien,maar we luisteren naar hen in een verschillende toestand van geest, die waarschijnlijk gestuurd wordt langs o.a. nationale, cultureel-sociologische parameters. Zo ook kunnen we , hoe paradoxaal ook, de stilte horen, maar er is niets om naar te luisteren. Eveneens kunnen wij bijv. Indianen horen spreken, maar niet naar ze luisteren, omdat wij hun omgangstaal niet beheersen. ( zo neem ik aan , tenminste).

Maar goed, tot zover de problemen van horen en luisteren . En zien?? Zien wij allemaal de kleuren hetzelfde? Is mijn rood hetzelfde als de jouwe. ?

Maup

-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-

18-10-2005 om 14:20 geschreven door Maup Smits  

17-10-2005 om 13:45 geschreven door Maup Smits  

Beeldenbestorming !!!!!

Vandaag toch nog even een flashkaartje van 1 GB gekocht. De golfstroom van reclame(vouw)blaadjes, die zo om de twee dagen door onze brievenbus naar binnen stroomt, heeft me weer meegesleurd. Ik kon niet blijven staan . 89 Euro met Airmiles bij Dixon, daar val ik voor. Thuisgekomen voegde ik het kaartje bij de rest oplopend van 15, 16 32, 64 ,128 256.MB en nu dan nog een van 1 GB. Na deze roes weer in de uitslaapruimte van mijn geest tot bezinning gekomen te zijn drong het tot mij door dat ik via mijn digi-camera(ad) nu bestormd zou worden door een springvloed aan beelden. Gigantisch, wat moest ik ermee.? Ik betrapte me erop., dat ik weer voor de zoveelste keer bezweken was voor de verleiding van “ dat kan er ook nog wel bij”. Maar ik kan nu, grof geschat zo’n 3000 foto’s in mijn menagerie van beelddragers kwijt. En dat allemaal in de hoogste resolutie. Een ware beeldenstorm.

Maar echt , nu stop ik ermee. Dit is te gek , zo vond ik .

Mijn zoon mailde mij , dat hij voor zijn werk naar Amerika moest. Of ik nog wat nodig had. Het was daar immers aan de overkant veel goedkoper en nu helemaal omdat de Euro zo hoog stond. Het roofdier brak weer in me los . Gevolg; weer een “ kaartje “ van 3 GB voor de prijs van een van 1 GB. Help , want ik verzuip!

Ja , een mens, of moet ik zeggen: ik zit raar in elkaar. Hij(ik) zoek(t) altijd een oneigenlijke verklaring voor zijn(mijn) makke. Zo denk ik dat deze vraatzucht, althans bij mij , een wraakzuchtige reactie is op de computer. Een onmetelijke grote oceaan aan informatie golft hier over je heen. Je zoekt een vast punt, met of zonder zoekmachine, en zie , een scherm moordens vol met zaken waarom je niet gevraagd hebt. Het zou wel eens makkelijk zijn i.p.v. zoekmachines vindmachines te bedenken. Met een één vindwoord –opdracht een etalagescherm met het gevonden object erin. Erop klikken en klaar. Bekijken en eventueel kopen. Nu moet je met je muis een rat-race zwemmen tegen de vloedgolf aan informatie in. Trouwens die overvloedige bijwerking van die prachtige electronica manifesteert zich zo langzamerhand binnen de verschillende lagen van onze geëlectroniceerde samenleving. Ik noem er maar eens een. Door een overdaad aan TV kanalen weten de jongens achter de knoppen van gekkigheid niet meer wat te doen. Je weet zo langzamerhand niet meer waar je kijken moet. Ook bij de “social events” worden er blikken doorgeleerde praatrakkers open getrokken, waarvan de houdbaarheidsdatum niet langer is dan mijn twijfelend geloof. Eén grote percolator, het pruttelt maar door langs de diverse kanalen en dat soms avonden lang. Dat alles regelmatig onderbroken door die vermaledijde reclame met die emotie intro-spotjes van ineengevingerde rimpelhanden van mijn oma en opa, die of door een goudgeel graanveld hollen of vermeend liggen te rollebollen. Dit vind ik nou echt een vorm van gelegitimeerd onzinnig vi(e)sueel geweld. Pru..pruttel..pruttelen alom via mobi’s, homepages en het gaat maar door............

In januari gaat m’n zoon weer naar Amerika. De Euro is dan weer gestegen ten opzichte van de Dollar.. Ik heb een nog mooiere camera op het oog. Maar:” Honni soit qui mal y pense!!”

Mijn wraak zal zoetzuur maar wel duur zijn....!!!!

Maup.

-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=

14-10-2005 om 16:22 geschreven door Maup Smits  

Oren gooien hoge en ogen lage ogen.

Wat ogen opvangen is licht. Licht is niet in staat de natuur met haar bontgekleurde palet weer te geven. Het licht ijlt zich door de ruimte met de onvoorstelbare snelheid van 300.000 km per seconde. De frequentie , dat is het aantal trillingen per seconde , is zeer verschillend. Zij varieert van enkele duizenden tot vele triljoenen per seconde. De meeste van deze trillingen denderen aan ons oog voorbij, zonder er iets van te merken. Alleen wanneer de frequentie tussen 430 biljoen en 750 biljoen trillingen gelegen is wordt onze retina( netvlies) geprikkeld en zien wij “ iets”, wat wij licht noemen. De frequentie van 430 biljoen trillingen ervaren wij als rood licht , en die van 750 biljoen als violet. Daartussen in spant zich de regenboog van oranje geel groen blauw indigo en violet. Maar buiten dit palet ligt veel meer. De lagere frequenties zijn de infrarode en de radiostralen, de hogere de ultraviolette-, de röntgen- en de gammastralen. Hoe het infrarood gloeit , dieper rood dan het diepste karmozijn, of het ultraviolet feller dan een lasvlam zindert, zal nooit enig mens kunnen ervaren.

Het oor daarentegen is veel “kleurrijker”. Het trommelvlies nl. reageert niet op lichttrillingen maar op schommelingen van de luchtdruk. Mensen met een normaal gehoor vangen alle frequenties op , die liggen tussen 20 en 20.000 trillingen per seconde. Zo heeft een octaaf een interval tussen twee tonen, waarbij de frequentie van de hoogste toon het dubbele bedraagt van die van de laagste. Een moderne piano heeft iets meer dan zeven octaven. Strijk- en blaasinstrumenten voegen daartussen nog weer extra noten van een meer verfijnde frequentie, waardoor deze instrumenten zich weer onderscheiden van de toetsen. Wij horen dat allemaal en noemen dat klankkleur of timbre. Dat alles levert ons oor meer op aan rijkdom van klanken dan ons oog aan kleuren .

Hoe magertjes is naast dit royale geluidenfestival het matte kleurenspel van de visuele waarneming.Wat het oog ziet , is wat het oor zou opvangen indien het slechts de tonen van do tot si-bemol binnen een octaaf zou kunnen horen. Met deze klankarmoede van de bijna doofheid moet de kleurenwaarneming vergeleken worden. Ook de informatie die kleuren toevoegen aan wat we zien , is gering. Zwartwit foto’s beelden nagenoeg alles even herkenbaar af als kleurenopnames. Sterker nog, het zwartwitbeeld overstijgt bijna altijd het kakelbont van een kleurenfoto. Kleurenblinden missen iets , maar niet veel. Wanneer we echter uit een muzikale compositie alle kleurnuances en toonhoogteverschillen zouden wegfilteren, zoals de kleuren in een foto, bleef er van de compositie niets meer over dan een ongenietbaar monotoon gemurmel. Zo ook, legt een beeldend kunstenaar de laatste hand aan zijn werk, dan is het af. Een komponist doet dat ook met zijn partituur, maar dan begint het pas. De schilder legt zijn werk vast, klaar!! Een musicus laat zijn werk los, het is nooit klaar. Drie keer naar De Nachtwacht kijken in het Rijksmuseum verschilt totaal van drie keer luisteren naar de Vijfde van Beethoven in het Concertgebouw. Karel Appel heeft geen vertolker nodig, Chopin wel. Het verschil tussen een foto-copie van een schilderstuk en het schilderij zelf is vele malen kleiner dan tussen een CD en live-music. Een “stomme” film bestaat, “stomme” muziek is ondenkbaar. Op muziek dansen is sierlijk, op een schilderij potsierlijk. Een film zonder muziek is verre van compleet. Muziek met film , leuk, maar het hoeft niet direct.

Om de kijker zoveel te gunnen als de luisteraar , zou de gevoeligheid van het gezichtsororgaan zich ook over tien octaven moeten uitstrekken. Pas dan zou de wereld er zo gevarieerd uitzien als zij klinkt.

Maup

Geraadpleegde literatuur:

“ Tot mijn Verwondering”, Gerard Bodifée, Uitgeverij Pelckmans. ISBN: 90-289-2972-X

=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=

12-10-2005 om 11:49 geschreven door Maup Smits  

09-10-2005 om 10:32 geschreven door Maup Smits  

Een tussendoorgangetje....

Wat hebben we toch met foto’s / beeld materiaal? Ik vraag me dat telkens weer af .Met name als vrije tijd-gids in kasteel De Haar . Beelden, portretten,wandtapijten, schilderijen trekken daar in een lange bontgekleurde cortège aan je ogen voorbij. Om verschillende redenen is het maken van foto’s niet toegestaan. Als gids moet je dan ook in dit rappe digi-tijdperk een voortdurende inspannig leveren tegen de knop der ontspanning. De Amerikaan, die nog even Holland doet als toetje na zijn uit minstens tien gangen bestaande europa tour, vormt daarbij het kleinste probleem. Gedwee legt hij zich met zijn digi neer bij het beeldverbod om daarna de resterende lege plekjes op zijn netvlies nog wat bij te vullen. Bij de uitgang krijgt zijn dankbetuiging : “It was really an eyeballing experience” dan ook opeens een heel andere betekenis.

De Jappen pakken de zaken wat slimmer aan, geraffineerder.Die buigen zich onder een brede ongenaakbare grijnsglimlach langs je heen naar binnen. De dure camera’s beieren daarbij om hun hals als klepels tegen de japanse taalklokken. Na enige momenten van kakelend taal - klokgelui wordt het stil. Ze hebben de camera’s ter hand genomen, zodat het gebeier is gestopt maar het gemeier begint. Achter elkaar worden de ontspan- knoppen gedrukt en het tafereel is in één woord flitsend. Ik grijp natuurlijk gebarend - verbaal meteen in om daarna aan de rondleiding te beginnen . Dat lukt enigszins. Helaas bij de voortgang naar het volgende vertrek begint het Oosters carrillon opnieuw. Dit herhaalt zich bij elke tussendoorgang. Het wordt een deling tussen Japan en mij, een deling die maar niet wil uitkomen; een regelrechte repeterende breuk. Eindelijk bij de uitgang gekomen is het weer buigen, maar het barsten is voor mij. Ik zei het al : ongenaakbaar.

Engelsen en Duitsers, met hun kastelen rijk gevulde land als achtergrond ,vormen geen probleem .Zij hebben volledig begrip voor het beeld verbod. Hierbij kan ik mij dan als voormalig leraar Duits en Engels eens lekker uitleven. Het liefst werk ik dan met overzichtelijke groepen. Met Fransen heb ik geen ervaring, hetzij dan met net die twee Françaises uit Chartres . Een bloedmooi stel, waarbij Marianne geen enkele steek had laten vallen. Indrukwekkend was het om te zien hoe hun gracieuse contouren als een elastisch plastiek zich naadloos voegden bij Cuypers neo-Gothiek. Precies zoals deze bouwmeester het altijd al had gewild:” Ein Gesamtkunstwerk “ Omdat Frans verstaan mij beter afgaat dan spreken en voor hen datzelfde voor het Engels gold, besloten we dat Engels de “link” en de “ trait - d’union “ van onze communicatie moest vormen. Nu is qua sfeer het rondleiden van een groep totaal verschillend van in dit geval 2 gratiën. Toen wij gedrieën aan de rondleiding begonnen bleek al gauw hun grote belangstelling voor kunst ,architectuur en fotografie. Dat laatste had ik bij binnenkomst al gezien, omdat aan hun gracieuze zwanenhals(”un col”, die je graag bij de Tour de France twee keer zou willen nemen) dezelfde camera bungelde die ik ook bezit: een Canon EOS D 60. U begrijpt, er ontstond een warm gesprek, waarvan het brandpunt in de camera lag. En toen gebeurde het: “ Vous permittez? “ Of het nu kwam door die camera , hun aimabele vragende blik, die “ col” of de mooie, wildromantische uitstraling , ik zou het niet weten maar ik zei onvoorwaardelijk Yes en Oui tegelijk.

Het werd een rondleiding, of liever .. een op verleiding gebaseerde omleiding van ruim twee uur. Maar ook met een by-pass valt tegenwoordig goed te leven.!!!

Mau.

P.S.: Geloof me of niet: Nog steeds krijg ik mailtjes van een zeer hoog tour de Chance gehalte.

-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=

08-10-2005 om 23:58 geschreven door Maup Smits  

Toevoegen door weglaten.

De kunst van het weglaten. Dat is een van de pijlers van de beeldende kunst , waartoe ik ook de fotografie reken. Juist door weglaten voeg je iets toe. Vòòr het digitale tijdperk was de Doka daartoe hèt geëigende middel. Wat werd daar zoal , als in een echte dark-room, niet vies-ueel afgerommeld.

Doordrukken, tegenhouden , ontwikkelen, afspoelen en dat alles ook nog eens bij sensueel licht. Dat vond op de meest onmogelijke plekken in huis plaats. Badkamers , obscure zolder -nissen , er werd daar, door de heren der schepping, grafisch wat afgerotzooid. Met o.a. Photoshop is het nu een kwestie van gewoon “ naar de knoppen gaan “ . Maar zij hadden het fotografische principe van toevoegen door weg te laten goed begrepen. Ik begrijp dan ook vaak de verhitte hoofddoekjes – en sluierdiscussies niet. Het half gesluierde hoofd van een oosters stuk is een grafisch mooi en apart hoofdstuk . Hoe mooi zo'n oog als een tropischgloeiend kooltje in een half versluierd lelieblank gelaat. Daar kan een westers blote billen gezicht niet tegen op. Hoe armzalig steken die tochtige minirokjes als een pover leugentje om best w(b)il af vergeleken bij die ruim figuursluierende burkas. Hier zit genoeg achter waarnaar nog veel te raden valt. Nog erger wordt het bij de porno. In weliswaar goed camera-gevoerde shots zie je elke avond als in een concours hippque de warmbloedige stokpaarden in spastische draf blootgewoon aan je blote oog voorbij hobbelen. Juist bij het grafisch artistieke naakt is het de kunst er voor te zorgen dat je model zich nooit blootgeeft. Hoe anders bij de rondgememde Tanja op de Haarlemmerdijk en de Willige Willy in de (W)-armoe sstraat. die zich al geven voordat ze bloot zijn. Daar is nu juist geen kunst aan. Hoe waar de spelregel toen we nog “krijgertje” speelden: “ Bloot slaat Dood” De naakte waarheid horen is heel wat , maar om die te zien , dat is echt nix .Bij dat alles kom je vaak van je diva op een divan terecht, maar dan op die bij de psychiater. Hier is de Freudiaanse stelling “ Das Unbehagen in der Kultur” omgeslagen in “ Das Behagen in der Unkultur “. Puur grafisch gesproken voel ik dan toch maar meer voor het oude adagium: Wat in bed wordt gesproken wordt door de lakens der liefde toegeloken” Kom maar op met die hoofddoekjes en sluiers en burkas, het lijkt me heerlijk.!!!!!

Maar dan ook meteen maar een harem vol.!!!!!!

Maup

maup.smits@planet.nl

-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=

07-10-2005 om 11:48 geschreven door Maup Smits  

2001 A space 0dyssey

In de film met bovengenoemde titel wordt ons een horrorscenario vertoond, waarin computers een eigen wil creëren en de mens wordt uitgesloten. In zijn boek “ Cyberwijs” wijst Piet Buunk, filosoof en onderwijshervormer, terecht op de ongelooflijke voordelen , die ICT met zich meebrengt. Nu is het van alle jaren , dat nieuwe ingrijpende uitvindingen door de mens met veel achterdocht en bedreiging tegemoet worden gezien. ( denk bijv. aan vliegtuigen, spoortrein, boten etc.) Zo ook aan het eind van zijn interessante boek , wijst de schrijver erop dat de computers nu nog prachtige machines zijn , waarmee je massa’s informatie kunt opvragen. Maar over een paar jaar , zo meent hij, kunnen ze zo intelligent zijn, dat ze zichzelf gaan reproduceren en zelfs verbeteren. Misschien zullen ze de menselijke soort dan uitroeien als een lastig insect. Dus toch weer een tikkeltje horror. Maar dit is , meen ik, toch tekort door de bocht.

Dat is nu juist een goede zaak voor de mens als genus( geslacht). Ik kan me direct voorstellen , dat wanneer het eenmaal zover is , wij met onze hooggeprezen intelligentie een stap terug zullen moeten doen op de ladder van de rede. Toch vertrouw ik er dan op dat de denkende robots inmiddels over zo’n verfijnd denk vermogen beschikken , dat zij dan direct zullen inzien , dat de mens als genus ( geslacht) in diverse soorten ( species) uiteen valt. En, inderdaad, van deze laatste hebben we vele smaken. Die, om maar een voorbeeld te noemen, van hun oorsprong te ver op- en door- en weggefokte exemplaren zullen dan wellicht als lastige en overbodige insecten worden getraceerd en eindelijk eens opgeruimd worden. Zo niet die mooie , echte , originele prachtexemplaren als daar zijn: o.a. hulp- en zorgverleners, gewone en normale mensen, wetenschappers, ( hoewel bij filosofen, theologen en agogen ik zo nog mijn twijfels heb), en natuurlijk die prachtige muziek-, woord en beeldkunstenaars. Dan vooral van deze laatste de fotografen en filmers, die zich als een uiterst nuttige spin in ‘tWeb bevinden. Kom maar eens kijken voordat het te laat is!!! U bent van harte welkom. !!!!

Maup

-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=

07-10-2005 om 00:11 geschreven door Maup Smits  

06-10-2005 om 09:43 geschreven door Maup Smits  

05-10-2005 om 22:53 geschreven door Maup Smits