Een tussendoorgangetje....

Wat hebben we toch met foto’s / beeld materiaal? Ik vraag me dat telkens weer af .Met name als vrije tijd-gids in kasteel De Haar . Beelden, portretten,wandtapijten, schilderijen trekken daar in een lange bontgekleurde cortège aan je ogen voorbij. Om verschillende redenen is het maken van foto’s niet toegestaan. Als gids moet je dan ook in dit rappe digi-tijdperk een voortdurende inspannig leveren tegen de knop der ontspanning. De Amerikaan, die nog even Holland doet als toetje na zijn uit minstens tien gangen bestaande europa tour, vormt daarbij het kleinste probleem. Gedwee legt hij zich met zijn digi neer bij het beeldverbod om daarna de resterende lege plekjes op zijn netvlies nog wat bij te vullen. Bij de uitgang krijgt zijn dankbetuiging : “It was really an eyeballing experience” dan ook opeens een heel andere betekenis.

De Jappen pakken de zaken wat slimmer aan, geraffineerder.Die buigen zich onder een brede ongenaakbare grijnsglimlach langs je heen naar binnen. De dure camera’s beieren daarbij om hun hals als klepels tegen de japanse taalklokken. Na enige momenten van kakelend taal - klokgelui wordt het stil. Ze hebben de camera’s ter hand genomen, zodat het gebeier is gestopt maar het gemeier begint. Achter elkaar worden de ontspan- knoppen gedrukt en het tafereel is in één woord flitsend. Ik grijp natuurlijk gebarend - verbaal meteen in om daarna aan de rondleiding te beginnen . Dat lukt enigszins. Helaas bij de voortgang naar het volgende vertrek begint het Oosters carrillon opnieuw. Dit herhaalt zich bij elke tussendoorgang. Het wordt een deling tussen Japan en mij, een deling die maar niet wil uitkomen; een regelrechte repeterende breuk. Eindelijk bij de uitgang gekomen is het weer buigen, maar het barsten is voor mij. Ik zei het al : ongenaakbaar.

Engelsen en Duitsers, met hun kastelen rijk gevulde land als achtergrond ,vormen geen probleem .Zij hebben volledig begrip voor het beeld verbod. Hierbij kan ik mij dan als voormalig leraar Duits en Engels eens lekker uitleven. Het liefst werk ik dan met overzichtelijke groepen. Met Fransen heb ik geen ervaring, hetzij dan met net die twee Françaises uit Chartres . Een bloedmooi stel, waarbij Marianne geen enkele steek had laten vallen. Indrukwekkend was het om te zien hoe hun gracieuse contouren als een elastisch plastiek zich naadloos voegden bij Cuypers neo-Gothiek. Precies zoals deze bouwmeester het altijd al had gewild:” Ein Gesamtkunstwerk “ Omdat Frans verstaan mij beter afgaat dan spreken en voor hen datzelfde voor het Engels gold, besloten we dat Engels de “link” en de “ trait - d’union “ van onze communicatie moest vormen. Nu is qua sfeer het rondleiden van een groep totaal verschillend van in dit geval 2 gratiën. Toen wij gedrieën aan de rondleiding begonnen bleek al gauw hun grote belangstelling voor kunst ,architectuur en fotografie. Dat laatste had ik bij binnenkomst al gezien, omdat aan hun gracieuze zwanenhals(”un col”, die je graag bij de Tour de France twee keer zou willen nemen) dezelfde camera bungelde die ik ook bezit: een Canon EOS D 60. U begrijpt, er ontstond een warm gesprek, waarvan het brandpunt in de camera lag. En toen gebeurde het: “ Vous permittez? “ Of het nu kwam door die camera , hun aimabele vragende blik, die “ col” of de mooie, wildromantische uitstraling , ik zou het niet weten maar ik zei onvoorwaardelijk Yes en Oui tegelijk.

Het werd een rondleiding, of liever .. een op verleiding gebaseerde omleiding van ruim twee uur. Maar ook met een by-pass valt tegenwoordig goed te leven.!!!

Mau.

P.S.: Geloof me of niet: Nog steeds krijg ik mailtjes van een zeer hoog tour de Chance gehalte.

-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=