Hier ben ik aandachtig aan het luisteren naar mijn state of the art nagelnieuwe muziekinstallatie
DIENSTMEDEDELING 04-06-19:
Grappig: dumbo FDC1950 begrijpt het nog altijd niet, ik zal het nog eens uitleggen, jongen. Zolang jij hier posters blijft kloten door om de tien minuten je eigen zielige blogje te promoten door op je "wijzigen"-knop te duwen zonder dat er wat dan ook gewijzigd is zal ik hetzelfde blijven doen. Capice?
Vermoedelijk ben ik niet de enige, vandaar mijn vorige post, wie zit er nu in vredesnaam nog te wachten op Dreaming of a White Christmas terwijl het al in geen jaren nog deftig gesneeuwd heeft, tenzij je die twee centimeter van vorig jaar halverwege de winter meetelt.
Jona Lewie is zo'n buitenbeentje met een dijk van een nummer dat af en toe nog eens aan de oppervlakte komt, het bijhorende filmpje zegt genoeg, tenminste voor wie meer dan een portie ontbijtgranen in z'n hoofd heeft.
'Hey, Mr. Churchill comes over here - To say we're doing splendidly - But it's very cold out here in the snow - Marching to win from the enemy'
Met zo'n lyrics heb je sowieso volop mijn aandacht beet, al was het maar vanwege recente gebeurtenissen op wereldvlak. Het nummer dateert uit 1980 als ik mij niet vergis, in volle Koude Oorlogperiode, vandaar allicht het onverhoopte succes dat ook nu nog barndend actueel klinkt.
Nog een toemaatje, om een beetje in de sfeer te blijven (en vooral vanwege Kirsty MacColl):
https://www.dailymail.co.uk/news/article-12841349/Shane-MacGowan-funeral-Mourners-line-streets-Ireland-ahead-funeral-late-Pogues-singer-death-aged-65.htmlHet stond in de sterren geschreven dat Shane MacGowan geen rustige oude dag beschoren was. Zijn levensstijl (en vooral) zijn ongebreidelde omgang met geestrijke dranken en substanties hebben dat helaas verhinderd.
Het moet ergens halverwege de jaren tachtig geweest zijn toen The Pogues op mijn radar verschenen, zij het in het totaal onverwachte gezelschap van Ronnie Drew (The Dubliners) en band. Doe me een lol en zoek die sessies even op YouTube, je zult er geen spijt van krijgen tenzij je nog steeds verknocht bent aan Beatles en bloody hitparade stuff.
In 1987 volgde zijn pièce de résistence Fairytale of New York dat aanvankelijk nog door de BBC geboycot werd vanwege aanstootgevende lyrics, al moest je daar in die dagen niet veel voor doen om op de zwarte lijst geplaatst te worden. Vier jaar later droeg hij dat nummer op aan Kirsty MacColl die in 2000 die om het leven kwam tijdens een dramatische vakantie in Mexico, overreden door een jetski en waarvan de dader nooit gevonden werd, al kun je gerust zeggen dat de Mexicaanse politiediensten niet al te veel ijver aan de dag legden om de dader te arresteren.
Naar het schijnt is dat een populair programma op de Vlaamse treurbuis, mij niet gelaten, ieder diertje zijn pleziertje. Vandaar dat ik mij eens wat ga verdiepen in de agrarische sector en het landleven, verder is hier toch nauwelijks wat te beleven, tenzij u ook de beschikking hebt over vierduizend of daaromtrent aantal "geluidsdragers". Daarmee heb je zeker de langste, de dikste of de grootste. Niet dat dat er verder er iets toe doet, de goden moeten nu eenmaal hun getal hebben.
Uit lang vervlogen tijden herinner ik mij de trajecten in aftandse Ford Transits of Volkswagenbusjes volgestouwd met allerlei geluidsdragers, van ijzeren gitaren tot opgepompte luidsprekers, versterkers met veel kapotte lichtjes en zaaluitbaters te gierig om op regelmatige tijdstippen voor voldoende keelsmering te zorgen.
Niet getreurd, aan de overkant van het Kanaal was het geen haar beter, getuige de hypermoderne, gesofistikeerde tourbus van dit zootje ongeregeld, hoewel er redelijk wat klachten waren over zitcomfort op een winderige avond.
Dat is zowat de story van hoe ik tot het einde der tijden zal terugdenken aan Jeff Beck. Lang geleden, toen de uilen nog predikten, kwam ik voor het eerst op het spoor van deze ongelooflijk getalenteerde muzikant. Het dagelijkse gemekker op de radio -allicht een piratenzender, Caroline of zo - over de Beatles en andere hippietoestanden beu gehoord tot daar plotsklaps de Yardbirds opdoken met een totaal verschillend concept. Nikske She Loves You yeahyeahyeah maar het geboortebos van drie van de meest getalenteerde gitaristen (Beck - Clapton - Page) uit de popgeschiedenis. Diegenen die nu over Hendrix willen beginnen zeuren moeten maar elders aan hun trekken zien te komen.
Dit bescheiden meesterwerkje wil ik jullie zeker niet onthouden, Beck in gezelschap van ubergetalenteerde Australische bassiste Tal Wilkenfeld die een open doekje krijgt van de meester in de Stevie Wonder cover met het gelijknamige nummer uit de titel van dit berichtje:
Hierzie: nog twee covers voor de prijs van één enkele.
En het moeten niet altijd van die melige Beatles-covers zijn. Dat waren ten andere niet eens een echte rockgroep, ik kan mij geen enkel concert herinneren dat zelfs nog maar in de buurt kwam. In het beste geval een min of meer afdreunen van de bekende hits en voor de rest zou goed als geen echte live concerten zoals de Stones al twee eeuwen of daaromtrent plegen te doen.
Toegegeven, de laatste jaren is dat eerder een parodie geworden met een Keith Richards die soms niet eens schijnt te beseffen waar hij mee bezig is - gelukkig brengt de tape recording redding - en is er nog altijd Ronnie om alle gaten op te vullen. Soms is het echt pijnlijk als hij per se de lead vocals overneemt en Jagger eventjes tussendoor nog een groupie te grazen neemt achter de coulissen, voor zover dat nog kan zonder de bekende hulpmiddelen van hetzelfde merk waarop wij tegenwoordig in het vaccinatiecentrum onze hoop vestigen.
Anyway, the Boss is nog steeds alive and kicking als geen ander. Ik ken geen andere artiest waarvan een concert eindigt in een waar volksfeest en de toeschouwers in euforie achterlaat.
...want Imelda May speelt in een heel andere categorie: niet die van de MTV-vedetten en diva's vol met capsones die meer in de boekskes staan dan op een podium. Quantité négligable dus.
Nee, geef mij maar artiesten van vlees en bloed die jaar na jaar oudejaarsavond op een genietbare manier de ellende op onze eigen zenders doet vergeten - we amuseren ons kapot weetjewel - met gezichten en conférences zonder pointe van de nieuwste stand-upcomedian (wil iemand dat ras for once and for all met de grond gelijkmaken, ondergetekende zal u dankbaar zijn) dat je van lieverlede nog een flesje opentrekt en nog een extra sandwich uit de koelkast haalt.
Jools' Hootenanny (BBC2) is al jaren vaste prik hier ten huize - gisteravond met een soort best of van de afgelopen 23 (!) jaar en uit het archief pluk ik een stukje van 31 december 2016 met een klassieker die ze zelf schreef in de nadagen van haar split van echtgenoot Darrel Higham.
Uitgevoerd met de crème de la crème van Jools' eigen Rhythm & Blues Orchestra au grand complet, jammer genoeg zonder het gezelschap van Jeff Beck die voor de begeleiding instond op de plaat. Ik kan het niet laten er nog een geweldig encore aan te breien gemaakt tijdens de Baloise Sessions 2017: Johnny Got a Boom Boom.
...begon toch weer een beetje te kriebelen. Niet dat hier intussen zo veel wereldschokkends is gebeurd, wel integendeel, zo springlevend als een dood virus lijkt het wel.
Daarom dit vergeten pareltje van Bruce Springsteen met Linda Ronstadt en Emmylou Harris, als vanouds met beklijvende harmonies en bijgestaan door Neil Young op mondharmonica zoals in the good old days, plus een reeks eersteklas muzikanten.
Wie nog gauwgauw een one click cadeautje zoekt: Western Wall: The Tucson Sessions van Linda en Emmylou uit 1999, een absolute aanrader, ook te vinden op het alom geprezen YT.
...componeerde Ennio Morricone zowat de mooiste filmmuziek van de afgelopen zestig jaar. Het is vrijwel onbegonnen werk een selectie te maken van de zowat 500 films waaraan hij meewerkte, maar toch deze, inderdaad uit Once upon a Time met de karakteristieke kop van Charles Bronson en een van de vrouwen waarvoor je zonder al te veel scrupules veertien dagen ruzie in het huishouden zou willen riskeren:
