Hier ben ik aandachtig aan het luisteren naar mijn state of the art nagelnieuwe muziekinstallatie
DIENSTMEDEDELING 04-06-19:
Grappig: dumbo FDC1950 begrijpt het nog altijd niet, ik zal het nog eens uitleggen, jongen. Zolang jij hier posters blijft kloten door om de tien minuten je eigen zielige blogje te promoten door op je "wijzigen"-knop te duwen zonder dat er wat dan ook gewijzigd is zal ik hetzelfde blijven doen. Capice?
Er zijn zo van die mensen die blijkbaar voor de onkans geboren zijn, de ene wegens twaalf stielen en dertien ongelukken, de andere op de verkeerde plaats en tenslotte nog eentje die net het achterste van de trein in de verte ziet verdwijnen.
Tot die laatste categorie behoort ongetwijfeld Tracy Pendarvis (1936-1997) die het levenslicht zag ergens halverwege de staat Florida, niet bepaald een plek om stormenderhand de muziekwereld te veroveren.
Hij en zijn jeugdvriend Johnny Gibson hadden nog nooit een voet buiten hun kleine community in de Suwannee River area gezet, laat staan buiten Florida, want dat moest wel het einde van de wereld zijn.
Uiteindelijk besloten ze het toch maar te wagen tot in een stadje 75 kilometer verderop en er meteen een prijs weg te kapen met hun eerste en tot dan toe enige nummer I Don't Pay wat Pendarvis later de uitspraak ontlokte dat de platenmaatschappij (Scott) waar ze het nummer mochten opnemen dat nogal letterlijk nam.
Hun twee volgende platen deden nauwelijks een stofje opwaaien en besloot het duo de sprong naar de SUN-studio's in Memphis te wagen.
Jammer genoeg had Sam Phillips weinig zin om het in zijn ogen zoveelste rockabillygroepje met de nodige égards te behandelen want zo tegen eind jaren '50 had hij het wel gehad met dat genre.
Bijgevolg was A Thousend Guitars de enige single van Tracy Pendarvis die in 1958 de rekken van de platenwinkels haalde.
Doodjammer want nummers als Uh Huh Oh Yeah (nooit uitgebracht) gaan er bij mij altijd als zoete broodjes in, temeer omdat Tracy's stem mij onwillekeurig doet denken aan de Engelse Elvis uit die dagen (Cliff Richard) op Nine Times Out of Ten.
Sporadisch maak ik wel eens gebruik van de caps lock-toets maar dan alleen als het echt de moeite loont.
In dit geval vind ik ze echter volkomen verantwoord want, zeg nu zelf, je vindt niet zo dadelijk op iedere hoek van de straat een equivalent voor de in onze contreien volkomen onbekende gazelle Diane Birch.
Goed, niet te veel gezeur deze keer maar direct to the point, hier is ze in het illustere gezelschap van Daryl Hall plus een schare van diens uitgelezen muzikanten/vrienden en Eagles-achtige harmonies:
Er is hier, enfin, op bepaalde blogs en op het Sennet muziekforum, nogal wat te doen geweest om het Engelse gitaargroepje The Shadows en hun rituele indianendanspasjes.
Ik heb ze in een zotte, maar bloednuchtere bui ooit eens vergeleken met de Pythons' onovertroffen Ministry of Silly Walks en dat werd me om duistere redenen enigzins kwalijk genomen.
Nevertheless, om het allemaal goed te maken en de Shadows-fans een groot plezier te doen ben ik erin geslaagd de allereerste versie te hebben opgeduikeld:
Op
gevaar af menige gevoelige snaar (no pun intended) te raken, zeker
voor diegenen die het origineel niet kennen, ga ik het er toch maar
op wagen.
Het gaat
over een nummer dat, onder een miljoen andere versies, bekend staat
als Guitar Boogie en als dusdanig evenveel keer
gekopieerd werd,
Naar het
schijnt is het samen met Smoke on the Water het enige
nummer dat je nergens in een gitaarwinkel mag spelen van de
shopkeeper op straffe van buitengegooid te worden.
The
Shadows maakten er laten we eerlijk zijn een flauw
afkooksel van dat, meer dankzij de fabelachtige sound van de Abbey
Road studio's, toch nog een bescheiden hit werd.
Marvin
had in die dagen zeker niet de technische skills van Arthur
Smith's'origineel uit 1948, later ook niet volgens mij, maar
soit,
Zeker
het nogal inspiratieloze middenstuk kan niet imponeren als je het
gaat vergelijken met wat Smith allemaal uit de vingers toverde op
een, weliswaar elektrisch versterkte, akoestische gitaar.
In feite
wordt het nummer nog enigszins gered door Tony Meehan's
drumwerk.
Nog veel
schaamtelozer vind ik dat ze zichzelf opgeven als auteurs van het
nummer, het staat er echt hoor: Marvin, Welch, Harris, Meehan,
terwijl zelfs een halfdove marsupilami kan horen dat Shadoogie
een doorslag is van Guitar Boogie,
Nu had
Arthur Smith wel enige ervaring met het feit dat menigeen het niet zo
nauw nam met het auteursrecht, iedere filmliefhebber kent die
beklijvende, fantastische scène uit John Boorman's Deliverance die
om godweet welke reden te boek staat als Dueling Banjos
alhoewel er maar een enkele banjo bij te pas komt.
Tenzij
het een verwjzing was naar Arthur Smith, Don Reno &The
Crackerjacks' origineel uit 1955 dat geregistreerd werd als Feudin'
Banjos , Smith moest jarenlang procederen tegen Warner Bros om de
schamele aalmoes die ze hem boden (15.000 dollar) omgezet te zien in
waar hij recht op had.
Wat is het eigenlijk kinderlijk eenvoudig - zo lijkt het tenminste - om een puur rockabilly- of bluesgeluid uit een jammerplank te toveren, ik heb hier al wat voorbeelden staan zie o.m. het item "Document" waar Sonny West, compleet vrij van enige kapsones met z'n maatje Tommy Allsup een staaltje van weggaven. Niks wawa, tremolo of andere elektronische foefjespedalen. Gewoon straight to the point en als tussendoortje een stukje Everly's bovenop, aangevuld door een mij, totaal onbekende side man op de Tele in het tweede nummer.
Aan de andere zijde, blueskantgewijs, moet ik af en toe wel eens meewarig het hoofd schudden als de Gentse paus Roland VC hier opgevoerd wordt als ware dit het summum van blanke polderblues, maar goed, iedereen mag z'n boterham verdienen door de eindeloze serie culturele centra die le plat pays rijk is af te rotsen, anders krijg je daar misschien wel godbetert Big Bill Krakkebaas - het Leuvense boegbeeld van de fritkot-, annex sandwichbarblues - op je bord.
Gelukkig zijn er nog goede zielen - hoewel, hij is straks ook alweer vijftien jaar dood - als de Amerikaanse regisseur, componist, producer etc.. Robert Palmer (niet de zanger) die een monumentaal werkstuk afleverde met zijn documentaire Deep Blues: A Musical and Cultural History of the Mississippi Delta waarvan heelder stukken zijn terug te vinden op Youtube.
In een fragment daaruit zie je RL Burnside aan bleekscheet Dave Stewart (van Eurythmics) een initiatiecursus geven van hoe het eigenlijk moet: "You have to kinda change the tuning on the guitar" en hem vervolgens anderhalve minuut later zien glunderen als Stewart de trick doorheeft.
Prachtig om zien hoe twee totaal verschillende muzikanten het met elkaar kunnen vinden.
Sommige record labels uit de gloriedagen van de rockabilly zijn onlosmakelijk verbonden met de artiesten die ze voortbrachten en groot maakten.
Ik denk hier in de eerste plaats bijvoorbeeld aan het CREST-label en Eddie Cochran, al moet ik er bij vertellen dat de inspiratie (nu ja) voor dit stukje gedeeltelijk tot stand kwam via het blog van Fabian1959.
Die hadden daar 1 rare snijboon in hun catalogus zitten waarvan heden ten dage nog altijd maar heel weinig te vinden is, persoonlijke info inbegrepen.
Bizarre geluidjes, knettergekke teksten en voor die tijd (1957) nogal ongebruikelijke percussie.
Kortom, een verhaal over giraffen, ratlle snakes, hungry lions en primitieve liefde van de illustere Tom Reeves.
Ik hoop dat Jos het mij niet kwalijk neemt dat ik een stukje van hem in extenso overneem uit het "Muziekforum" van sennet, je kunt beter bij een expert te rade gaan:
" Het lijkt me , zoals je zegt, een rare kwast met een hillbilly nummertje.
Het is derhalve maar bij 1 plaatje gebleven. Van veel van die zangers is inderdaad weinig gekend...komen een plaatje volzingen bij een platenmerkje om dan hopla weer in de vergetelheid weg te zinken.
Van die Tom Reeves kennen we enkel zijn geboortedatum en -plaats,ergens in de Staat Alabama (Monroe)1924 en zijn overlijden in 1975.
Dergelijk nummertje doet me weer een vergelijking maken met een song, verschenen op Imperial Rockabillies vol. 3, waar ene Billy Briggs,met een spuugbak voor zich, iets kweelt over pruimtabak : "Chew Tobacco Rag 1 & 2".
Gelukkig waren er op het Crest -label fraaiere dingen te beluisteren, zoals Bo Davis : "Let's Coast Awhile", met lead-gitaarwerk van Eddy Cochran.
Die Gene "Bo" Davis was ook lid van The Blockbusters (what's in a name) en die kweelt aardig wat nummers vol in de nietszeggende film van gehaaide Buck Ram : "Rock All Night" uit 1957, enkel met de bedoeling de nieuwste plaat van The Platters (I'm Sorry/He's Mine) te promoten.
Ace records bracht deze filmmuziek uit op een CD.
The Blockbusters brachten hier dus enkele fraaie rockertjes zoals "Rock & Roll guitar" vokaal en ook instrumentaal.Ik heb het erover in mijn blog (archief 7/12/2009).Bo Davis overleed in 2000." /end quote
Heren - en dames of course - R&R-fans, ik heb een document voor u.
Als u op de link klikt gaat u op het eerste zicht allicht denken dat dit een ouwe sketch van Gaston & Leo is, maar niets is minder waar hoewel enige hilariteit in deze flick niet van de lucht is.
Het zijn de heren Sonny* West en Tommy Allsup tijdens de soundcheck van het jaarlijkse rockabilly-festival in Attignat (dép. Aine) in april van dit jaar. Daar zaten ook nog kleppers als Sleepy LaBeef, Levi Dexter, Matchbox e.a.
Behalve de vintage amps, de hollow body Gretch blijken beide heren nog steeds behoorlijk bij stem hoewel ze tijdens het concert zelf nog al eens een steek lieten vallen.
*Op de originele The Crickets-single uit 1957 "Oh Boy" verschenen op het Brunswick-label staat "SUnny West" als auteur naast medecomponist Bill Tilghman en de gehaaide gangster Norman Petty die zowat alle royalties van Buddy in eigen zak stak door zichzelf op iedere plaat als medecomponist toe te voegen.
Voor de petite histoire: op de demo-versie is ook ene Glenn D. Hardin (piano) te horen die naam en faam zou verwerven als begeleider van, onder talloze anderen, Gram Parsons, Elvis, Emmylou Harris...
Komaan, ouwe knarren, smeer een tube Sloan aan die krakende gewrichten, pluk de eerste de beste chick van haar stoel, zeg tegen d'r ma en pa dat je haar heelhuids terugbrengt en let's have a real rockabilly party:
Behalve lichte braakneigingen bij het doorworstelen van het muzikale oeuvre van Texas Kitty Prins moet ik haar één ding nageven: zij was de eerste die hier te lande Country&Western onder de aandacht bracht.
Uitgerekend de toenmalige omroep West-Vlaanderen (Radio Kortrijk) waar iedere avond trouw het avondgebedje werd voorgebeden en de Maria-halfuurtjes talrijker waren dan de platen op een doordeweekse café-juke box kwam ermee op de proppen.
Gelukkig viel er naast de zoetgevooisde, lichtelijk slaapverwekkende, ballads van o.m. Gentleman Jim (Reeves) en Skeeter Davis, de onvermijdelijke "sacred songs" en bluegrass-gefiedel ook wel wat opgewektere dingen te beleven.
Vorige keer had ik het al over maestro Don Rich, maar hier is de baas zelve:
Heb ik al eens laten verstaan dat ik gek ben op de sound van die fabelachtige jammerplanken uit de jaren vijftig?
Allicht wel, of tenminste is dat toch tussen de regels door te lezen. Cochran's Gretch, Holly en Ritchie's Strats, de Danelectro's, Scotty's Gibson, whatever. Plus de talloze ten onrechte veel minder bekende goden die in de pionierstijd het mooie weer maakten.
Ik zocht me destijds de pleuris (en nooit gevonden) naar een nummer dat naar ik meende toegeschreven werd aan country-icoon Buck Owens (Tiger by the Tail) ervan uitgaande dat "Buckaroo" sloeg op z'n begeleidingsband.
Nu heb ik me nog niet de moeite getroost wat verdere opzoekingswerkzaamheden te verrichten (te warm, te zwaar getafeld, een drupje te veel Pouilly Fumé, afijn any excuse will do) om te achterhalen wie dat geweldig stukje gepingel op z'n naam mocht schrijven.
Haast onvermijdelijk overgeschakeld naar de troost der onwetenden (Joetjoeb) alwaar een filmpje opdook met vier proper gewassen heren in identieke kostuumpjes en dassen uit de Trois Suisses-catalogus (of het Amerikaanse equivalent) van dat seizoen.
Alstublieft: Don Rich, allicht een geduchte concurrent voor een mede-Telecaster adept James Burton.
Het geeft nogal wat gedoe een bende muzikanten in je living installeren, die moet in de eerste plaats al behoorlijk ruim bemeten zijn en de poetsvrouw moet ermee om kunnen dat je iedere vierkante meter dreigt te struikelen over een hoop kabels, luidsprekers, instrumenten en aanverwant elektronisch spul.
Om nog maar te zwijgen over de buren die ermee dreigen je manu militari te laten deporteren naar een onbewoond eiland.
Maar goed, gelukkig heeft Daryl Hall blijkbaar geen last van dat alles. De ene helft van het meest succesvolle muzikale duo ooit besloot eind 2007 zichzelf opnieuw uit te vinden daarbij gebruik makend van de gadgets waarmee de nieuwe technologie ons overstelpt.
Het idee van het project was poepsimpel: nodig iedere maand een stel vrienden uit, installeer een webcam en laat de rest van de wereld (gratis) meegenieten van je muzikale esbattementen.
KT Tunstall - welja, ook een Schotse - was zo een invité tijdens een Londense sessie met een voor haar doen, ze is eigenlijk een éénvrouwsgroep, nogal ongebruikelijk repertoire.
De Nashville-sound van dit Bonnie Raitt-nummer zit haar echter als gegoten om het frele lijf.
Wat heb je zoal nodig om wat muziek te maken? Mmm, laat es kijken: een podium? Uiteraard, liefst een half voetbalveld breed, graag.
Een beetje licht? Natuurlijk, en laat het maar een beetje flikkeren en flitsen in alle kleuren van de regenboog.
Wat toeschouwers? Voor minder dan vijftigduizend kom ik niet buiten, wat denk je wel? Een mens leeft niet van de hemelse dauw, hoor.
Ok, we hebben een podium, licht en toeschouwers, wat ontbreekt er nog?
Maar enfin zeg, decibels, begot! En Watts! Liefst met tienduizend tegelijk zodat je borstkas bij iedere beat minstens drie centimeter ingedeukt wordt en je oorlellen sneller beginnen te flapperen dan de vleugels van een kolibrie.
Dat begint er al een beetje op te trekken, maarrreuh, daar achteraan willen ze ook wat zien hoor. Ooit van video walls gehoord, sukkel? Voilà, da's dan ook weer opgelost.
So far so good, nu nog een beetje spektakel graag, jeweetwel Brasil Tropical en zo met van die danseressen met pluimen in hun gat en op het hoofd.
Net ietwat ten noorden van de Bible Belt ligt de staat Pennsylvania en meer bepaald de stad Pittsburgh, Nu is het niet de bedoeling een historische evocatie over de ontstaansgeschiedenis van de US of A af te steken ik zou niet durven laat staan van een doodgewone muziekliefhebber te verlangen dat hij feilloos op een blinde kaart de geografische spreiding van de vijftig staten kan duiden.
Nee, het is een stuk eenvoudiger, gezien ook mijn beperkte capaciteiten op dat vlak, de teletijdmachine in te schakelen en de wijzer te laten stilhouden op het jaar des heren 1958, een jaar dat hier te lande eeuwig zal geboekstaafd blijven, voor onze generatie althans, als het jaar van de gelijknamige Expo.
Muzikaal gesproken waren het hier nog de Verwoeste Gewesten, hoe kan dat ook anders met ondingen als de Boerinnekesdans, de Liechtensteiner polka of Jan Fluwijn bovenaan de lijst met populairste platen.
Genoeg geluld nu, over naar het wat serieuzere werk
Precies in dat jaar achtte Conny Conrad de tijd gekomen om samen met enkele leeftijdsgenoten in, of all places, Pittsburgh een bandje op te richten dat zich wou toeleggen op een mengelmoes van country en rock 'n roll, rockabilly dus.
Zoals gebruikelijk in die dagen werd de aftrap gegeven op high school feestjes en algauw werden ze razend populair,
The Bellhops hadden maar een beperkt repertoire en dus speelden ze steeds maar dezelfde nummers achter mekaar. Dat bleef zo tot ze een jaar later een uitnodiging in de bus kregen om in Memphis een plaat op te nemen voor Phillips International, inderdaad, de legendarische Sun-studios,
Er was wel een probleem met die lange treinreis, want omwille van drummer Clarence Sharpe's huidskleur moesten ze het hele traject afleggen in de allerlaatste wagon, maar dat kon de pret niet drukken.
Zeker niet toen ze vernamen dat Scotty Moore dienst zou doen als opname ingenieur voor Shotrod en Bopsticks”. Carl Sipes kreeg de beschikking over Jerry Lee's piano waar niet zo lang tevoren Great Balls of Fire mee werd ingeblikt, Tommy Schockley mocht z'n gitaar aansluiten op Scotty's amp terwijl Conny Conrad de saxpartij voor zin rekening nam,
Tegelijkertijd werden ook Fafine, Walking with Max en Terrible Tom ingeblikt,
Conrad, Sipes en Schockley zijn ondertussen overleden, Russell Pryer en Walt Kennett werden in 2010 geïnduceerd in de Kansas Music Hall of Fame.
Dit is een geweldig instrumentaaltje, de diashow in het clipje is dat evenzo:
Met de gebeurtenissen in het achterhoofd van de laatste tijd over enkele vrouwelijke popsterren die vijf octaven aankonden maar met drugs en alcohol zelfvernietiging opzochten kan je allicht de "boekskes" en de tabloids week na week opvullen.
De lyrische ontboezemingen, vaak op het pathetische af, over hun vocale kwaliteiten mogen dan wel min of meer gegrond zijn, het blijven de exponenten van populaire massacultuur, zie maar de hype rond het nieuwste prinsesje Adele.
De vergelijkingen met iconen uit het verleden gieren je dan om de oren terwijl het gewoon wachten is op de volgende in het rijtje.
Op zich is er natuurlijk niets mis met populaire muziek, kijk maar naar het componistenduo Jerry Leiber en Mike Stoller die ontelbare hits uit hun pen lieten rollen.
Zo ook Hound Dog dat door een heupwiegende, voor die tijd provocerende, blanke jongeman met lange bakkebaarden uit Tupelo Mississippi in 1956 zou uitgroeien tot HET symbool van een tot dan toe nauwelijks bekend fenomeen: rock 'n roll.
Jammer genoeg was de goegemeente vergeten dat vier jaar eerder al een vrouw met een stem als een misthoorn (no pun intended) als eerste van datzelfde nummer een stomende versie had opgenomen.
Willie Mae Thornton aka "Big Mama" werd in 1926 als domineesdochter geboren in een dorpje nabij Montgomery Alabama en had nooit enige muzikale opleiding genoten. Typisch begon ze te zingen in het kerkkoor en al even typisch werd ze ontdekt tijdens een lokale talentenjacht. Kort daarop werd ze geëngageerd voor de Hot Harlem Review waarmee ze door het ganse Zuiden lange jaren op tournee ging.
In 1948 werd Houston Texas haar nieuwe thuishaven waar ze in contact kwam met onder anderen Lightnin' Hopkins en bandleider Johnny Otis waarmee ze in 1952 in het New Yorkse Apollo Theatre concerten gaf..
Dat leverde haar de beroemde bijnaam op want haar verschijning was niet alleen behoorlijk imposant, ook haar andere kwaliteiten op drums en harmonica vielen op naast het schrijven van haar eigen songs.
Later meer...
Sorry voor de Elvis-fans - die kwibus van _en_de _jordanaires inbegrepen - maar zijn versie is gewoon een Sinterklaasliedje als je die naast Big Mama's opus gaat leggen.
In Schotland hebben ze behalve mystieke monsters, adembenemende landschappen, vuurwater bereid uit gerstkorrels, asgrauwe steden en een in moderne tijden ietwat ongebruikelijke vestimentaire uitrusting ook nog wel wat anders om een mens enige geestelijke verpozing te bezorgen.
Vermoedelijk zegt Bishopsbriggs, East Dunbartonshire u weinig of geheel niets, mijzelf inbegrepen trouwens. Het blijkt een plaatsje zonder veel geschiedenis te zijn langs een belangrijke verkeersader - Fransen noemen dat doorgaans een cité-dortoir - ten noorden van Glasgow.
Tot daar in 1987 ene Amy MacDonald het levenlicht zag die twintig jaar later met verbazingwekkende frisheid de wijde wereld ging veroveren tussen het geheel uit plastic opgetrokken gedoe van Gaga's en overjaarse pop queens.
Voetbalgekke Amy mocht ondertussen al de bijnaam Flower of Scotland op haar hoed steken sinds ze dat nationale volkslied mocht zingen voor de wedstrijd tegen Spanje.
Maar ze kan wel veel meer dan dat, bovenop het dak van een gebouw en niet bepaald geholpen door de akoestiek het titelnummer van haar debuutalbum brengen, bijvoorbeeld, bijgestaan door haar energieke gitaarspel en onweerstaanbare accent:
Roy Hall, geachte toehoorders, was niet zomaar de eerste de beste, au contraire!
Als je song book gevuld is met klassiekers als Blue Suede Shoes, Whole Lotta A Shakin' Goin' On (1) of See You Later Alligator mag je met recht en reden een paar dikke bladzijden opeisen in het Nieuwe Testament, Mozes kreeg die tenslotte ook van zijn PR-agent toen hij dat truukje met de Rode Zee uithaalde en Cecil B. DeMille stinkend rijk maakte.
Hall (geb. mei 1922, Virginia, overleden 1984 Nashville) niet bepaald een klassiek geschoold pianist - naar het schijnt bestond zijn opleiding in totaal uit twee pianolessen - ging al in 1949 met zijn eigen band Cohutta Mountain Boys, een vijfmans country formatie, aan de slag als begeleider, niet als zanger.
De band veranderde in de daarop volgende jaren een paar keer van naam en bezetting, hoewel het nooit tot een echte doorbraak kwam. Roy verdiende de kost als clubeigenaar van The Hideway en sessiemuzikant voor o.a. Patsy Cline en Marty Robbins.
Het verhaal gaat dat Presley, op zoek naar werk, er in 1954 al na een nacht op de club door Roy werd uitgezet wegens niet goed genoeg.
Maar het verhaal gaat ook dat Hall over een ongebreidelde fantasie beschikte, vandaar ook dat het bijzonder moeilijk was betrouwbare biografische gegevens over hem te verzamelen, temeer omdat hij vrijwel nooit interviews gaf.
Het is misschien jammer dat hij in het verdere verloop van zijn carrière dikwijls bleef steken bij "net niet", al zal zijn drankprobleem daar allicht toe bijgedragen hebben.
Grappige teksten maken kon hij echter als de beste, getuige dit Three Alley Cats uit 1956
(1)Roy Hall's claim dat hij medecomponist was van dit nummer is door verschillende bronnen in twijfel getrokken, blijkbaar niet ten onrechte.
Ik kan er eigenlijk nog best een epiloog aan toevoegen, een mini-tribute voor gitarist Hank Garland op bovenstaand nummer, een minder bekende tijdgenoot van Chet Atkins of een Scotty Moore. hoewel hij zeker niet voor beide heren moet onderdoen.
Zomaar een stukje van nauwelijks anderhalve minuut fabelachtige Gibson-sound en uitstekende klankkwaliteit van 's mans golden fingers (volgens de presentator) in dit clipje:
Er is in de loop van de geschiedenis van de zwarte Amerikaanse bevolking al heel wat te doen geweest over Alabama en dat was niet bepaald een vrolijke geschiedenis.
George Wallace is allicht de meest beruchte in recenter tijden, zijn inauguratiespeech als gouverneur van de staat in 1963 loog er niet om:
"In the name of the greatest people that have ever trod this earth, I draw the line in the dust and toss the gauntlet before the feet of tyranny, and I say segregation now, segregation tomorrow, segregation forever"
https://www.youtube.com/watch?v=Frlfj_TFLAc
Intussen hebben zowel Lynyrd Skynyrd de weldaden en Randy Newman de wandaden van deze staat bezongen, maar het zou zonde zijn Charley (Charlie) Patton over het hoofd te zien.
Over zijn geboortedatum bestaan nogal wat twijfels, de ene bron houdt het op 1884, een andere op 1889 en zijn grafsteen vermeldt 1891.
Echt werken zoals zijn ouders (sharecroppers*) heeft Charlie nooit gedaan, hij leefde van de opbrengst van zijn concerten en op de kap van zijn talloze liefjes.
Going To Move To Alabama is een voorbeeld van een pure blues-basissong echter met de steun van viool als begeleiding om het een beetje op blanke country te laten lijken, zijn stijl werd schaamteloos door o.a. Hank Williams gekopieerd.
Sommigen houden het erop dat dit het allereerste rock 'n rol-nummer uit de geschiedenis is.
Twee dames waar ik al jaren bewondering voor koester, Bonnie Raitt in het bijzonder en Trisha Yearwood die er haar handelsmerk (al is dat zeker niet pejoratief bedoeld) van gemaakt heeft pakkende songs te zingen over kwetsbare vrouwen zonder in clichés te vervallen.
Het gebeurt niet alle dagen ze allebei samen aan het werk te horen, maar hier is er zo eentje waar ik nog altijd kouwe rillingen van krijg, begeleid door een voor een keer sobere Jools Holland:
Heren - en dames of course - R&R-fans, ik heb een document voor u.
