le déluge is een bekende uitdrukking die al eens te pas of te onpas boven water komt als het over politici of over politiek in het algemeen gaat.
In het nummer Before The Deluge uit 1973 houdt Jackson Browne ons al een toekomstbeeld voor ogen - de sixties waren uit- en doodgebloeid en de hippies staken hun verdorde bloemenkransen in de compostbak, trokken een modieus kostuumpje aan en gingen aan de slag in Wall street - dat er niet al te fraai uitzag: "With their hearts they turned to each other's hearts for refuge In the troubled years that came before the deluge".
Maar Jackson is geen doemdenker (wel een politieke activist) en gelooft dat we met z'n allen er wel zullen uitraken:
Let the music keep our spirits high Let the buildings keep our children dry Let creation reveal it's secrets by and by, by and by When the light that's lost within us reaches the sky
Ik had dit nummer al eens eerder gepost toen het hele concert nog online stond. Helaas hebben de geldwolven van de BBC en het Glastonbury-festival het weggehaald, gelukkig staan de individuele nummers nog steeds op YT, voor zolang het duurt, tenminste.
Kortom, bijna negen minuten pure schoonheid met de hulp van onder anderen David Lindley (geef die man iets waar snaren aan zitten en hij doet er iets wonderlijks mee) Mark Goldenberg (guitar) en Dannielle met het hoedje.
die eraan denkt dat het vandaag 3 februari 2014 is. Op zich is dat niets buitengewoons, voor mij is het een trieste datum in de loop van de geschiedenis van de populaire muziek, rock 'n roll in het bijzonder.
Precies 55 jaar geleden verongelukten drie jonge snaken op weg naar een grote carrière in de sneeuw van Iowa en nog eens tien jaar later schreef "folkie" Don McLean er dit prachtige nummer over: The Day The Music Died.
Voor een keer was Radio1 wèl mee, in tegenstelling tot vorige week toen ze er bij het overlijden van Pete Seeger niets beters op vonden dan een Franse vertaling te draaien van If I Had a Hammer van dat hyperkinetische dansmarieke Claude François.
De maker van deze video is erin geslaagd tien jaar popmuziek samen te vatten in een diashow die zowat alle elementen uit die periode samenvat, waarvoor hulde.
waar je nooit genoeg van krijgt, Sheryl Crow is er zo eentje en, laat ik het maar bekennen, niet alleen op muzikaal gebied.
Ze is dan misschien wel niet de grote hitmaker - ik twijfel eraan of ze ooit een toptien notering haalde - met haar dikwijls introspectieve songs en haar stem zal het waarschijnlijk ook nooit brengen tot The Voice of the Century.
Toch heeft ze dat ondefinieerbare, de looks daargelaten, "iets" dat haar ver boven de middelmaat laat uitsteken. Het is onbegonnen werk de schare artiesten waarmee ze al heeft samengewerkt in een notendop samen te vatten, daarvoor zijn er andere kanalen.
Daarom dit stukje uit het Crossroads Guitar Festival van 2007. Let maar eens op de manier waarmee ze Albert begroet (I can't do anything that fast) en Vince Gill vertelt "this song is in E".
Een dijk van een popsong is dit If It Makes You Happy en naar Youtube-normen van onberispelijke audiokwaliteit.
Pete Seeger, the singer, folk-song collector and songwriter who spearheaded an American folk revival and spent a long career championing folk music as both a vital heritage and a catalyst for social change, died Monday. He was 94 and lived in Beacon, N.Y.
His death was confirmed by his grandson, Kitama Cahill Jackson, who said he died of natural causes at NewYork-Presbyterian Hospital.
Je kan het je afvragen zoveel jaren later en het antwoord is: mmm, zeer twijfelachtig..
Om te beginnen was het al geen pure live groep, net zomin als de Beach Boys dat waren, ze moesten het hebben van het studiowerk waar naar hartelust kon geëxperimenteerd worden met een geniale producer achter de knoppen.
De revolutie prediken vanuit je bed in een Amsterdamse hotelkamer, met een Japanse troela aan je zij, voor het oog van zorgvuldig opgetrommelde fotografen en cameralui mag dan als reclamestunt honderd procent geslaagd zijn, het heeft allemaal weinig met de essentie te maken. Voor het echte ruigere werk moest je bij hun Londense confraters zijn.
Back to the party na de jam session van gisteren: de misthoorn van Etta James die laat horen en zien hoe je Rock and Roll Music laat swingen als een Fyra-trein op speed.
De bandbezetting is nog steeds dezelfde - Clapton zowaar nog eens op een Gibson en duidelijk beter in zijn sas - en deze keer in een proper kostuumpje gestoken:
...les in wat pure, overvalste Rhythm&Blues, niet de gepolijste shit uit de hitparades die in wezen totaal niets meer met R&B te maken heeft maar alles met handige marketingjongens en meisjes uit het MTV-wereldje.
Weg ermee!.
Aan de rock 'n roll-wieg stonden vele vaders, in dit filmpje staat de grootvader ervan: Chuck Berry IS rock 'n roll. Over Berry zijn al lelijke dingen geschreven, de meeste zijn nog waar ook, dat hij een complete asshole kan zijn voor de muzikanten waarmee hij optreedt is nog een van de minste.
Deze sessie kwam er, als ik mij niet vergis, ter gelegenheid van zijn zestigste verjaardag in 1986 op initiatief van Keith Richards die al zijn hele leven lang een adept is. Als vanouds steelt Berry de show in zijn onnavolgbare stijl, ondanks zijn beperkingen als gitarist. De anderen moeten maar volgen waar hij zin in heeft. Vooral Eric Clapton lijkt het af en toe moeilijk te hebben met de fratsen van het feestvarken.
Richards, de ongekroonde koning van de r'n-r-riffs, blijft uiteraard zijn coole zelve, Joey Spampinato hanteert de Longhorn Dano-bass, Chuck Leavell niet te zien maar wel degelijk aan de toetsen.
Het zou maar erg geweest zijn moest Johnnie Johnson (piano) er niet bijgeweest zijn, hij schreef de meeste nummers voor CB in de jaren vijftig, maar Berry ging met de credits en diens band lopen.
...van die nummers waar je nooit genoeg van krijgt, zeker om deze tijd van het jaar.
Nee, dan wil ik het niet hebben over dat melige, onuitroeibare White Christmas-gemekker maar liefst iets met ballen en waar tegelijkertijd je nekharen gaan overeind van staan.
Moesten kabouters en kerstmannen echt bestaan kieperden ze allicht al dat vreselijk hypocriete vrede-op-aarde gedoe - terwijl er in veertig of meer landen lustig over en weer geschoten, gebombardeerd en gemoord wordt - voorgoed de vuilnisemmer in en gingen ze met z'n allen uit de bol bij het enige kerstnummer dat niet eens een kerstnummer is: Fairy Tale of New-York van The Pogues en het ontroerende dansje van Mister Colgate en de betreurde Kirsty MacColl.
Verwacht aub geen ode aan dat stelletje pompeuze Engelse glamrockers, mama mia let me go!
Neenee, het gaat over the one and only Queen Ida, vierentachtig ondertussen maar nog steeds springlevend., alive and kicking.
Wat kan je beter doen dan, terwijl het voor de tweede dag op rij oude wijven regent, je troosten met één vrolijke deun, straffe koffie met een scheut geestrijk vocht en een punt lauwwarme appeltaart?
Wel, dan duik ik de platenkast in om een cadeautje van mijn dochter op te diepen dat ze voor me had meegebracht uit New Orleans.
Eerlijk gezegd: ik had haar een verlanglijstje meegegeven met namen die haar de wenkbrauwen deden fronsen alsof ik naar een origineel exemplaar van The US Constitution had gevraagd.
Maar goed, tussen de kleinoden van Clifton Chenier, Dr John, Zachary Richard en andere Beau Jocques pikte ik er direct Queen Ida and The Bon Temps Zydeco Band tussenuit en deze klassieker van haar: Rosa Majeur
