waar je nooit genoeg van krijgt, Sheryl Crow is er zo eentje en, laat ik het maar bekennen, niet alleen op muzikaal gebied.
Ze is dan misschien wel niet de grote hitmaker - ik twijfel eraan of ze ooit een toptien notering haalde - met haar dikwijls introspectieve songs en haar stem zal het waarschijnlijk ook nooit brengen tot The Voice of the Century.
Toch heeft ze dat ondefinieerbare, de looks daargelaten, "iets" dat haar ver boven de middelmaat laat uitsteken. Het is onbegonnen werk de schare artiesten waarmee ze al heeft samengewerkt in een notendop samen te vatten, daarvoor zijn er andere kanalen.
Daarom dit stukje uit het Crossroads Guitar Festival van 2007. Let maar eens op de manier waarmee ze Albert begroet (I can't do anything that fast) en Vince Gill vertelt "this song is in E".
Een dijk van een popsong is dit If It Makes You Happy en naar Youtube-normen van onberispelijke audiokwaliteit.
Pete Seeger, the singer, folk-song collector and songwriter who spearheaded an American folk revival and spent a long career championing folk music as both a vital heritage and a catalyst for social change, died Monday. He was 94 and lived in Beacon, N.Y.
His death was confirmed by his grandson, Kitama Cahill Jackson, who said he died of natural causes at NewYork-Presbyterian Hospital.
Je kan het je afvragen zoveel jaren later en het antwoord is: mmm, zeer twijfelachtig..
Om te beginnen was het al geen pure live groep, net zomin als de Beach Boys dat waren, ze moesten het hebben van het studiowerk waar naar hartelust kon geëxperimenteerd worden met een geniale producer achter de knoppen.
De revolutie prediken vanuit je bed in een Amsterdamse hotelkamer, met een Japanse troela aan je zij, voor het oog van zorgvuldig opgetrommelde fotografen en cameralui mag dan als reclamestunt honderd procent geslaagd zijn, het heeft allemaal weinig met de essentie te maken. Voor het echte ruigere werk moest je bij hun Londense confraters zijn.
Back to the party na de jam session van gisteren: de misthoorn van Etta James die laat horen en zien hoe je Rock and Roll Music laat swingen als een Fyra-trein op speed.
De bandbezetting is nog steeds dezelfde - Clapton zowaar nog eens op een Gibson en duidelijk beter in zijn sas - en deze keer in een proper kostuumpje gestoken:
...les in wat pure, overvalste Rhythm&Blues, niet de gepolijste shit uit de hitparades die in wezen totaal niets meer met R&B te maken heeft maar alles met handige marketingjongens en meisjes uit het MTV-wereldje.
Weg ermee!.
Aan de rock 'n roll-wieg stonden vele vaders, in dit filmpje staat de grootvader ervan: Chuck Berry IS rock 'n roll. Over Berry zijn al lelijke dingen geschreven, de meeste zijn nog waar ook, dat hij een complete asshole kan zijn voor de muzikanten waarmee hij optreedt is nog een van de minste.
Deze sessie kwam er, als ik mij niet vergis, ter gelegenheid van zijn zestigste verjaardag in 1986 op initiatief van Keith Richards die al zijn hele leven lang een adept is. Als vanouds steelt Berry de show in zijn onnavolgbare stijl, ondanks zijn beperkingen als gitarist. De anderen moeten maar volgen waar hij zin in heeft. Vooral Eric Clapton lijkt het af en toe moeilijk te hebben met de fratsen van het feestvarken.
Richards, de ongekroonde koning van de r'n-r-riffs, blijft uiteraard zijn coole zelve, Joey Spampinato hanteert de Longhorn Dano-bass, Chuck Leavell niet te zien maar wel degelijk aan de toetsen.
Het zou maar erg geweest zijn moest Johnnie Johnson (piano) er niet bijgeweest zijn, hij schreef de meeste nummers voor CB in de jaren vijftig, maar Berry ging met de credits en diens band lopen.
...van die nummers waar je nooit genoeg van krijgt, zeker om deze tijd van het jaar.
Nee, dan wil ik het niet hebben over dat melige, onuitroeibare White Christmas-gemekker maar liefst iets met ballen en waar tegelijkertijd je nekharen gaan overeind van staan.
Moesten kabouters en kerstmannen echt bestaan kieperden ze allicht al dat vreselijk hypocriete vrede-op-aarde gedoe - terwijl er in veertig of meer landen lustig over en weer geschoten, gebombardeerd en gemoord wordt - voorgoed de vuilnisemmer in en gingen ze met z'n allen uit de bol bij het enige kerstnummer dat niet eens een kerstnummer is: Fairy Tale of New-York van The Pogues en het ontroerende dansje van Mister Colgate en de betreurde Kirsty MacColl.
Verwacht aub geen ode aan dat stelletje pompeuze Engelse glamrockers, mama mia let me go!
Neenee, het gaat over the one and only Queen Ida, vierentachtig ondertussen maar nog steeds springlevend., alive and kicking.
Wat kan je beter doen dan, terwijl het voor de tweede dag op rij oude wijven regent, je troosten met één vrolijke deun, straffe koffie met een scheut geestrijk vocht en een punt lauwwarme appeltaart?
Wel, dan duik ik de platenkast in om een cadeautje van mijn dochter op te diepen dat ze voor me had meegebracht uit New Orleans.
Eerlijk gezegd: ik had haar een verlanglijstje meegegeven met namen die haar de wenkbrauwen deden fronsen alsof ik naar een origineel exemplaar van The US Constitution had gevraagd.
Maar goed, tussen de kleinoden van Clifton Chenier, Dr John, Zachary Richard en andere Beau Jocques pikte ik er direct Queen Ida and The Bon Temps Zydeco Band tussenuit en deze klassieker van haar: Rosa Majeur
Men zegt wel eens dat je pas dood bent als je vergeten bent, zeker op een dag als deze is het een moment om daarbij stil te staan.
Tien jaar geleden, september 2003, overleed Warren Zevon, nauwelijks zesenvijftig.
Ach, er is zo veel te vertellen over deze enigmatische persoonlijkheid en veelzijdige artiest, maar dat ga ik vandaag bewust niet doen.
Veel liever dit ontroerende nummer dat al jaren op mijn netvlies zit gebrand, opgenomen terwijl hij al als terminaal werd opgegeven. Een hele rits van zijn vrienden passeren de revue in dit filmpje waaronder Bruce Springsteen, Tom Petty, David Letterman en uiteraard Jackson Browne die meewerkten aan zijn postuum verschenen album The Wind.
"Keep me in your Heart" werd opgenomen met een minimale bezetting - Jim Keltner (drums), Jorge Calderon (bas en acoustic guitar), Warren (vocals) - maar straalt zo veel warmte en emotie uit alsof er een heel symfonieorkest achter zit.
Sometimes when you're doing simple things around the house Maybe you'll think of me and smile You know I'm tied to you like the buttons on your blouse Keep me in your heart for awhile
Even wat rechtzetten bij mijn post over Jackson Browne Glastonbury 2010: de dame rechts op de foto van de backing vocals is niet Alethea Mills - die was namelijk hoogzwanger ten tijde van JB's Europese tournee - maar Danielle Gaha DeAndrea.
Soms laat ze zich wel eens Dani Elle noemen, maar meestal gebruikt ze haar gewone naam.
Ze is een Australische singer songwriter met duidelijke roots in de jazz maar kan bogen op een mooi palmares als sessie- en podiummuzikant bij artiesten als Tom Jones, Jason Donovan en John Farnham (een Australische beroemdheid).
Ik zou zeggen, ga even zitten, of liever: zet stoelen en tafels aan de kant 'cause it doesn't get any better than this.
Dat deden wij hier thuis ook tijdens de nieuwjaarsnacht van 31 december 2007 bij de allerbeste aflevering in jaren (en ook van al wat daarna kwam) van Jools' Hootenanny, zeker toen mr Eddie Floyd zijn opwachting maakte.
Van de toen 72-jarige Floyd kan je op z'n minst zeggen dat hij meer soul in het bovenste vingerkootje van zijn pink heeft zitten dan de hele huidige R&B-generatie samengepakt.
Nu, behalve Jools zelve aan de piano, zat er nogal wat schoon volk in dat zondermeer geweldige Rhythm&Blues Orchestra met Dave Swift op bas, John Kruk altsax plus de rest van een blazerssectie om twee keer U tegen te zeggen, Gilson Lavis drums, Mark Flanagan guitar, kortom een band om een zieke Alpenkoe weer met plezier de flanken van de Mont Blanc te zien beklimmen.
Geweldig om zien hoe de hele meute van BB's (bekende Britten) en performers uit de bol gaat, van Suggs McPherson (Madness), Ricky Wilson (Kaiser Chiefs), Lulu, McCartney (sir), Duffy, Dawn French, Lenny Henry, Kate Nash, Adele, Kylie Minogue tot en met buitenbeentje Seasick Steve.
Stilzitten niet toegestaan, maar wees voorzichtig met uw meubilair, tenzij het van plastic is:
Vanavond om 21h35 zendt CANVAS de documentaire "To Tulsa and Back" (2005) van de Duitse reggisseur Jörg Bundschuh uit over de onlangs overleden JJ Cale, zoals bekend één van MN's meest gewaardeerde muzikanten.
Ik hou van artiesten die doelbewust de luwte opzoeken maar niettegenstaande dat een grote invloed uitoefenden op hun collega's.
"This DVD is an absolute must for anybody who was ever curious about the man behind the music they love." (IMDB)
Nee hoor, niet “den Albert” van Laken maar Albert Lee for goodness sake, bij leven en welzijn één van mijn favoriete snarenplukkers die eind dit jaar zeventig(!) wordt. Over de anderen heb ik het al links en rechts tussendoor al wel eens gehad, maar ik vind dat hij absoluut een apart hoofdstukje verdient.
Om het een beetje te duiden: Emmylou Harris zei over hem “When Saint Peter asks me to chronicle my time down here on earth, I'll be able to say (with pride if that's allowed) that for a while I played rhythm guitar in a band with Albert Lee.”
Lee maakt deel uit van de eerste generatie (geb. eind 1943) Britse gitaristen die stormenderhand in de jaren zestig en later de popmuziek een uniek cachet gaven, namen noemen heeft geen zin, ze zijn u allen welbekend.
Het mooist is natuurlijk het respect en waardering van collega-muzikanten en op dat gebied heeft Lee zeker geen klagen: Clapton ( hij gaf hem een Gibson Les Paul Custom cadeau uit de Delaney&Bonnie-periode) met wie hij eind jaren zeventig vijf jaar toerde is maar eentje van de vele grootmeesters, Don Everly schonk hem zijn 1958 J-200 als bedankje voor de jarenlange samenwerking en voor de reünie met broer Phil in 1983.
Op z'n zeventiende was hij al beroepsmuzikant bij Chris Farlowe and The Thunderbirds waar hij enkele jaren mee toerde. Later volgen Joe Cocker, Chas&Dave, Jerry Lee Lewis, Joan Armatrading, Jackson Browne en zelfs Little Richard aan de lange lijst.
Een opwarmertje met een andere gabber die ook nogal van wanten weet op de Telecaster: Dave Edmunds en ander schoon volk in de studio waaronder Huey Lewis en Phil Lynott (Thin Lizzy) bij de opname van de rockabilly-klassieker Repeat When Necessary uit 1979:
Maar het beste moest nog komen en dat was toen hij Emmylou Harris' Hotband vervoegde in 1976 voor hun beste line up ooit (sorry James B.). Nog beter was dat zij nog een jaar later afzakten naar de Roma in Antwerpen.
Albert Lee is nooit een frontman geweest en dat deed hij ook nu niet: bescheiden in de achtergrond met af en toe toch nog een pasje voorwaarts bij een solo.Toen nog verknocht aan de Telecaster die hij een tijd later zou inruilen voor z'n Musicman Signature, maar dat zal allicht te maken gehad hebben met een commerciële deal.
Hoogtepunt was alleszins Luxury Liner waarop hij enkele van zijn fantastische duivelskunstjes vertoont samen met Hank De Vito (pedal steel), de andere gitarist is niet Marouane Fellaini maar Rodney Crowell, leverancier van talloze Harris-songs.
"The 67-year-old, who sold more than 100 million albums worldwide and is widely regarded as the most successful female rock singer of the 1970s, said she was diagnosed eight months ago and "can't sing a note".
"No one can sing with Parkinson's disease. No matter how hard you try," she said.
Linda Ronstadt sukkelde al enkele jaren met haar gezondheid - je zou haar niet meer herkennen als de bloedmooie stoeipoes van weleer - vanwege de ziekte van Hashimoto (een schildklieraandoening).
Als politieke activiste - ze vergeleek GW Bush met Hitler) - kreeg ze de laatste jaren bakken kritiek uit de republikeinse hoek over zich heen, maar daar is nu echt niet veel voor nodig.
Emmylou Harris heeft het niet getroffen met haar vriendinnen: eerst "Darlin" Kate McGarrigle die begin 2010 stierf aan kanker, nu Linda.
Laat mij als steunbetuiging aan haar dit vrij onbekende pareltje nog eens voor de dag halen: "Talk To me Of Mendocino" geschreven door Kate McGarrigle.
Een jaar of wat geleden vond ik bij toeval een stukje op YT van de C&W annex rockabilly-gitarist Hank "Sugarfoot" Garland, veelgevraagd sessiemuzikant and one hell of a guitar player, zeker als je rekening houdt wanneer dit filmpje werd geregistreerd.
Zeggen dat sommigen dwepen met een andere Hank van over het kanaal terwijl er in deVS tientallen overgetalenteerde gitaristen rondhingen die ofwel vroeg dood gingen (Cochran bv) ofwel buiten het commerciële circuit van de grote platenmaatschappijen bleven en sommigen zelfs tot op vandaag de dag veelgevraagde studiomuzikanten bleven.
Maar goed, het YT-filmpje uit mijn bericht van juni vorig jaar is blijkbaar niet meer te bekijken wegens auteursrechten of iets dergelijks, geen nood, ik vond een andere versie:
Ik weet wel, in het popwereldje wordt graag en veel met superlatieven gegooid (ook met tomaten, drinkbekertjes, slipjes en wat dies meer zij, da's waar) al zijn die niet altijd terecht en dikwijls bedacht door handige marketingjongens.
Bij wijze van uitzondering wil ik ook mijn steentje bijdragen voor Brian ("Dog Ears") Wilson die, wat mij betreft, als lid van dat selecte clubje geniale flurken van de populaire muziek daar als geen ander thuishoort.
Het filmpje toont als het ware de conceptie, het embryo en de uiteindelijke babyvrucht van die noeste arbeid of ook nog hoe een traditioneel volksliedje uit de Caraïben omgetoverd wordt tot een heuse klassieker van de grote popcatalogus.
Terloops gezegd: het moet nu maar eens afgelopen zijn met dat eeuwige gezwam over Sgt.Peppers, Pet Sounds is tien keer beter. Nah!
@Jos: blijkbaar delen wij dezelfde LP als benchmark voor JJ's oeuvre.
Zondag probeerde ik nog de geweldige documentaire To Tulsa and Back van de Duitse regisseur-producer Jörg Bundschuh - die qua muziekfilms niet moet onderdoen voor Scorcese - hier op te laden maar de commerciële haaien van Kick Film GMBH hadden blijkbaar al dollars geroken en haalden de film bij YT off line hoewel die daar al een paar jaar circuleert.
Het zij zo, gelukkig hebben ze dat bij de VPRO en het onvolprezen De Twee Meter Sessies nog niet zover laten komen.
Hier een stukje uit 1994 (Devil in Disguise) - welja, ook uit Grasshopper - live in de VPRO-studio. Ook JJ's compagnon de route sinds 1957 (!) wijlen bassist Bill Raffensperger (hij overleed in januari 2010) is hier nog van de partij.
Dat Christine en hij "iets" met elkaar hebben druipt zo van de beelden af, schitterend gewoon die close-up zo rond 1:10.
Jammer genoeg was de bondige mededeling op JJ's website geen hoax maar droeve werkelijkheid.
Ik geloofde het pas toen op de webstek van CNN het bericht verscheen dat het ziekenhuis het overlijden bevestigde.
Als waardig afscheid een stukje uit de Grashopper LP uit 1982:
Drifters life is a drifters wife Don't say I didn't tell you so Travellin' man now he don't know Only what he hears on the radio Politics and money don't bother him Only good lookin' women and a bottle of gin Portland, Oregon, to the Mexican line Boy let me tell you the women are fine If you don't hang around there very long They'll never ever know you're gone
Dit stukje is eigenlijk bedoeld voor de pure MUZIEKliefhebbers, dus verwacht geen str...vervelende lightshow, opblaasbare poppen of dom rap- of hiphopgedoe, nog minder lippende besjes à la Rhianna of godbetert Madonna die zo uit het Red Light district schijnt te zijn weggelopen.
Al jaar en dag staat Jackson Browne het hoogst genoteerd in mijn lijstje van favoriete singer-songwriters (sorry James Taylor, maar bij jou val ik na tien minuten in een diepe, comateuze slaap) en bij toeval vond ik op YouTube de registratie van zijn concert op Glastonbury 2010.
Uitgerekend op de veertigste verjaardag van het festival hij was er al eens in 1982 kon het niet anders of het werd een staalkaart van 's mans unieke songbook.
Omringd door zijn eeuwige brother in arms (*****) David Lindley, drummer Mauricio Lewak die zich de ziel uit het lijf klopt, de blauwe Tele is in sublieme handen (en vingers) van Mark Goldenberg.
Daar komt nog bij dat de geluidskwaliteit van dit filmpje naar YT-normen zondermeer superb mag genoemd worden.
Jeff Young (keyboards, vocals) Kevin McCormick (bass) plus de geweldige backing vocals van Chavonne Morris en Alethea Mills maken de band compleet. Sommigen vallen voor de baspartij op He 'll Have To Go van een countryzanger-waarvan-de-naam-mij-ontsnapt, wel, die moeten maar eens luisteren naar I'm Alive en The Pretender zowat halverwege de set en dan nog eens terugkomen.
Browne heeft blijkbaar een schare fans van alle leeftijden, ik zag zelfs enkele prille twintigers zijn songs woord voor woord meelippen, Maar die mevrouw zo rond minuut 13:05 tijdens Fountain of Sorrow steelt de show.
Je kunt je afvragen waar de Eagles zouden gestaan hebben moesten Glenn Frey en Browne mekaar niet tegen het lijf gelopen hebben.
De instrumentale intermezzi zijn om je duimen en vingers bij af te likken, lang geleden dat ik nog zo'n geweldige groep muzikanten bij elkaar zag.
Naar aanleiding van een post op een ander blog vind ik het toch tijd om wat misverstanden uit de wereld te helpen, zeker als je er niet de gepaste respons op krijgt.
Als er één ding vaststaat dan is het wel dat Cliff Richard's Move It de allereerste Britse rock 'n' roll single (op 78T) was, opgenomen op 24 juli 1958 in Studio 2 van de befaamde Abbey Road studio's.
EMI, de studiobazen, hadden tot dan toe een heilige schrik opgedaan van het jonge geweld dat van over de plas kwam aanwaaien en hielden zich in hoofdzaak bezig met klassieke muziek en slaapverwekkende theemuziekjes vol strijkers en onschuldige, proper gewassen jongelingen als Tommy Steele en Marty vader van Kim Wilde (o.m. een cover van Teenager in Love).
Maar goed, daar stonden ze dan, netjes op tijd voor een 7- tot 9pm sessie: de 17-jarige Cliff Richard and The Drifters zijnde Cliff (vocals en gitaar), Ian Samwell (rhythm) en Terry Smart (drums), een bassist hadden ze niet maar veteraan producer Norrie Paramor duikelde Frank Clarke (slap bass) en sessiemuzikant Ernie Shear op als lead guitarist.
Normaal gezien zou Peter Bown aan de mixing console zitten maar die had die avond tickets voor een operavoorstelling en hij liet de klus over aan Malcolm Addey, een nieuwkomer nauwelijks ouder dan Cliff. Bown en Addey brainstormden een twintigtal minuutjes over de studiosetting en maakten er een schemaatje van.
Schoolboy Crush ging als eerste opgenomen worden en na een paar maten gehoord te hebben verdween Bown naar z'n operavoorstelling, Paramor lichtjes in paniek achterlatend.
Drie takes later was dat lichtjes onnozele teenager in love-achtige onding ingeblikt.
