Ik weet wel, in het popwereldje wordt graag en veel met superlatieven gegooid (ook met tomaten, drinkbekertjes, slipjes en wat dies meer zij, da's waar) al zijn die niet altijd terecht en dikwijls bedacht door handige marketingjongens.
Bij wijze van uitzondering wil ik ook mijn steentje bijdragen voor Brian ("Dog Ears") Wilson die, wat mij betreft, als lid van dat selecte clubje geniale flurken van de populaire muziek daar als geen ander thuishoort.
Het filmpje toont als het ware de conceptie, het embryo en de uiteindelijke babyvrucht van die noeste arbeid of ook nog hoe een traditioneel volksliedje uit de Caraïben omgetoverd wordt tot een heuse klassieker van de grote popcatalogus.
Terloops gezegd: het moet nu maar eens afgelopen zijn met dat eeuwige gezwam over Sgt.Peppers, Pet Sounds is tien keer beter. Nah!
@Jos: blijkbaar delen wij dezelfde LP als benchmark voor JJ's oeuvre.
Zondag probeerde ik nog de geweldige documentaire To Tulsa and Back van de Duitse regisseur-producer Jörg Bundschuh - die qua muziekfilms niet moet onderdoen voor Scorcese - hier op te laden maar de commerciële haaien van Kick Film GMBH hadden blijkbaar al dollars geroken en haalden de film bij YT off line hoewel die daar al een paar jaar circuleert.
Het zij zo, gelukkig hebben ze dat bij de VPRO en het onvolprezen De Twee Meter Sessies nog niet zover laten komen.
Hier een stukje uit 1994 (Devil in Disguise) - welja, ook uit Grasshopper - live in de VPRO-studio. Ook JJ's compagnon de route sinds 1957 (!) wijlen bassist Bill Raffensperger (hij overleed in januari 2010) is hier nog van de partij.
Dat Christine en hij "iets" met elkaar hebben druipt zo van de beelden af, schitterend gewoon die close-up zo rond 1:10.
Jammer genoeg was de bondige mededeling op JJ's website geen hoax maar droeve werkelijkheid.
Ik geloofde het pas toen op de webstek van CNN het bericht verscheen dat het ziekenhuis het overlijden bevestigde.
Als waardig afscheid een stukje uit de Grashopper LP uit 1982:
Drifters life is a drifters wife Don't say I didn't tell you so Travellin' man now he don't know Only what he hears on the radio Politics and money don't bother him Only good lookin' women and a bottle of gin Portland, Oregon, to the Mexican line Boy let me tell you the women are fine If you don't hang around there very long They'll never ever know you're gone
Dit stukje is eigenlijk bedoeld voor de pure MUZIEKliefhebbers, dus verwacht geen str...vervelende lightshow, opblaasbare poppen of dom rap- of hiphopgedoe, nog minder lippende besjes à la Rhianna of godbetert Madonna die zo uit het Red Light district schijnt te zijn weggelopen.
Al jaar en dag staat Jackson Browne het hoogst genoteerd in mijn lijstje van favoriete singer-songwriters (sorry James Taylor, maar bij jou val ik na tien minuten in een diepe, comateuze slaap) en bij toeval vond ik op YouTube de registratie van zijn concert op Glastonbury 2010.
Uitgerekend op de veertigste verjaardag van het festival hij was er al eens in 1982 kon het niet anders of het werd een staalkaart van 's mans unieke songbook.
Omringd door zijn eeuwige brother in arms (*****) David Lindley, drummer Mauricio Lewak die zich de ziel uit het lijf klopt, de blauwe Tele is in sublieme handen (en vingers) van Mark Goldenberg.
Daar komt nog bij dat de geluidskwaliteit van dit filmpje naar YT-normen zondermeer superb mag genoemd worden.
Jeff Young (keyboards, vocals) Kevin McCormick (bass) plus de geweldige backing vocals van Chavonne Morris en Alethea Mills maken de band compleet. Sommigen vallen voor de baspartij op He 'll Have To Go van een countryzanger-waarvan-de-naam-mij-ontsnapt, wel, die moeten maar eens luisteren naar I'm Alive en The Pretender zowat halverwege de set en dan nog eens terugkomen.
Browne heeft blijkbaar een schare fans van alle leeftijden, ik zag zelfs enkele prille twintigers zijn songs woord voor woord meelippen, Maar die mevrouw zo rond minuut 13:05 tijdens Fountain of Sorrow steelt de show.
Je kunt je afvragen waar de Eagles zouden gestaan hebben moesten Glenn Frey en Browne mekaar niet tegen het lijf gelopen hebben.
De instrumentale intermezzi zijn om je duimen en vingers bij af te likken, lang geleden dat ik nog zo'n geweldige groep muzikanten bij elkaar zag.
Naar aanleiding van een post op een ander blog vind ik het toch tijd om wat misverstanden uit de wereld te helpen, zeker als je er niet de gepaste respons op krijgt.
Als er één ding vaststaat dan is het wel dat Cliff Richard's Move It de allereerste Britse rock 'n' roll single (op 78T) was, opgenomen op 24 juli 1958 in Studio 2 van de befaamde Abbey Road studio's.
EMI, de studiobazen, hadden tot dan toe een heilige schrik opgedaan van het jonge geweld dat van over de plas kwam aanwaaien en hielden zich in hoofdzaak bezig met klassieke muziek en slaapverwekkende theemuziekjes vol strijkers en onschuldige, proper gewassen jongelingen als Tommy Steele en Marty vader van Kim Wilde (o.m. een cover van Teenager in Love).
Maar goed, daar stonden ze dan, netjes op tijd voor een 7- tot 9pm sessie: de 17-jarige Cliff Richard and The Drifters zijnde Cliff (vocals en gitaar), Ian Samwell (rhythm) en Terry Smart (drums), een bassist hadden ze niet maar veteraan producer Norrie Paramor duikelde Frank Clarke (slap bass) en sessiemuzikant Ernie Shear op als lead guitarist.
Normaal gezien zou Peter Bown aan de mixing console zitten maar die had die avond tickets voor een operavoorstelling en hij liet de klus over aan Malcolm Addey, een nieuwkomer nauwelijks ouder dan Cliff. Bown en Addey brainstormden een twintigtal minuutjes over de studiosetting en maakten er een schemaatje van.
Schoolboy Crush ging als eerste opgenomen worden en na een paar maten gehoord te hebben verdween Bown naar z'n operavoorstelling, Paramor lichtjes in paniek achterlatend.
Drie takes later was dat lichtjes onnozele teenager in love-achtige onding ingeblikt.
Voor wie er ooit maar een seconde aan getwijfeld moest hebben: de Stones zijn nog altijd de grootste rock 'n' roll-band ter wereld.
Gisteravond (thank you BBC2) werd dat nog maar eens duidelijk, 135.000 enthousiaste fans in wat het best omschreven kan worden als een regelrecht volksfeest voor alle 7 tot 77-jarigen.
Jagger (die vent wordt straks zeventig!) rondspringend als een pasgeboren veulen, Keef als vanouds zijn eigen coole zelve, Ronny Wood in hele goeie doen en Charlie blijft voor eeuwig en een dag de beste rock 'n' roll-drummer van het Westelijk halfrond.
Zelfs Mick Taylor hadden ze uit de vergetelheid gehaald - what a shame voor zondermeer de beste Stones-gitarist, cfr Midnight Rambler rond 08:00 - maar het barst pas echt los met Start Me Up, of wat had je gedacht.
Reageren op een artikel in een ander blog is een nogal omslachtige bedoening, vandaar dat ik het hier maar bijplak, een toemaatje als het ware.
Het ging over Rick Nelson en zijn legendarische side man James Burton en diens onafscheidelijke Telecaster, maar dan toch niet zo onafscheidelijk dat hij in een YT-filmpje opduikt met een Gretsch 6120 die dezer dagen allicht een fortuin waard is.
Burton, nog steeds alive and kicking al wordt hij straks 74 toert nog met de Elvis-tributegroep TCB Band (Taking Care of Business) al vind ik dat persoonlijk een redelijk gênante bedoening.
Maar goed, in de herfst van 2005 dook hij samen met Rick's tweelingzonen Matthew en Gunnar een Hollywoodstudio in voor een opnamesessie en het resultaat mag gezien (en vooral) gehoord worden.
Als extraatje nog eentje met de andere broer Sam in wat voor mij Rick Nelson's mooiste song is: Garden Party, de harmonies doen mij bijwijlen denken aan het beste uit de hoogdagen van The Mamas and the Papas.
Hier ben ik aandachtig aan het luisteren naar mijn state of the art nagelnieuwe muziekinstallatie
DIENSTMEDEDELING 04-06-19:
Grappig: dumbo FDC1950 begrijpt het nog altijd niet, ik zal het nog eens uitleggen, jongen. Zolang jij hier posters blijft kloten door om de tien minuten je eigen zielige blogje te promoten door op je "wijzigen"-knop te duwen zonder dat er wat dan ook gewijzigd is zal ik hetzelfde blijven doen. Capice?
Er zijn zo van die mensen die blijkbaar voor de onkans geboren zijn, de ene wegens twaalf stielen en dertien ongelukken, de andere op de verkeerde plaats en tenslotte nog eentje die net het achterste van de trein in de verte ziet verdwijnen.
Tot die laatste categorie behoort ongetwijfeld Tracy Pendarvis (1936-1997) die het levenslicht zag ergens halverwege de staat Florida, niet bepaald een plek om stormenderhand de muziekwereld te veroveren.
Hij en zijn jeugdvriend Johnny Gibson hadden nog nooit een voet buiten hun kleine community in de Suwannee River area gezet, laat staan buiten Florida, want dat moest wel het einde van de wereld zijn.
Uiteindelijk besloten ze het toch maar te wagen tot in een stadje 75 kilometer verderop en er meteen een prijs weg te kapen met hun eerste en tot dan toe enige nummer I Don't Pay wat Pendarvis later de uitspraak ontlokte dat de platenmaatschappij (Scott) waar ze het nummer mochten opnemen dat nogal letterlijk nam.
Hun twee volgende platen deden nauwelijks een stofje opwaaien en besloot het duo de sprong naar de SUN-studio's in Memphis te wagen.
Jammer genoeg had Sam Phillips weinig zin om het in zijn ogen zoveelste rockabillygroepje met de nodige égards te behandelen want zo tegen eind jaren '50 had hij het wel gehad met dat genre.
Bijgevolg was A Thousend Guitars de enige single van Tracy Pendarvis die in 1958 de rekken van de platenwinkels haalde.
Doodjammer want nummers als Uh Huh Oh Yeah (nooit uitgebracht) gaan er bij mij altijd als zoete broodjes in, temeer omdat Tracy's stem mij onwillekeurig doet denken aan de Engelse Elvis uit die dagen (Cliff Richard) op Nine Times Out of Ten.
Sporadisch maak ik wel eens gebruik van de caps lock-toets maar dan alleen als het echt de moeite loont.
In dit geval vind ik ze echter volkomen verantwoord want, zeg nu zelf, je vindt niet zo dadelijk op iedere hoek van de straat een equivalent voor de in onze contreien volkomen onbekende gazelle Diane Birch.
Goed, niet te veel gezeur deze keer maar direct to the point, hier is ze in het illustere gezelschap van Daryl Hall plus een schare van diens uitgelezen muzikanten/vrienden en Eagles-achtige harmonies:
Er is hier, enfin, op bepaalde blogs en op het Sennet muziekforum, nogal wat te doen geweest om het Engelse gitaargroepje The Shadows en hun rituele indianendanspasjes.
Ik heb ze in een zotte, maar bloednuchtere bui ooit eens vergeleken met de Pythons' onovertroffen Ministry of Silly Walks en dat werd me om duistere redenen enigzins kwalijk genomen.
Nevertheless, om het allemaal goed te maken en de Shadows-fans een groot plezier te doen ben ik erin geslaagd de allereerste versie te hebben opgeduikeld:
Op
gevaar af menige gevoelige snaar (no pun intended) te raken, zeker
voor diegenen die het origineel niet kennen, ga ik het er toch maar
op wagen.
Het gaat
over een nummer dat, onder een miljoen andere versies, bekend staat
als Guitar Boogie en als dusdanig evenveel keer
gekopieerd werd,
Naar het
schijnt is het samen met Smoke on the Water het enige
nummer dat je nergens in een gitaarwinkel mag spelen van de
shopkeeper op straffe van buitengegooid te worden.
The
Shadows maakten er laten we eerlijk zijn een flauw
afkooksel van dat, meer dankzij de fabelachtige sound van de Abbey
Road studio's, toch nog een bescheiden hit werd.
Marvin
had in die dagen zeker niet de technische skills van Arthur
Smith's'origineel uit 1948, later ook niet volgens mij, maar
soit,
Zeker
het nogal inspiratieloze middenstuk kan niet imponeren als je het
gaat vergelijken met wat Smith allemaal uit de vingers toverde op
een, weliswaar elektrisch versterkte, akoestische gitaar.
In feite
wordt het nummer nog enigszins gered door Tony Meehan's
drumwerk.
Nog veel
schaamtelozer vind ik dat ze zichzelf opgeven als auteurs van het
nummer, het staat er echt hoor: Marvin, Welch, Harris, Meehan,
terwijl zelfs een halfdove marsupilami kan horen dat Shadoogie
een doorslag is van Guitar Boogie,
Nu had
Arthur Smith wel enige ervaring met het feit dat menigeen het niet zo
nauw nam met het auteursrecht, iedere filmliefhebber kent die
beklijvende, fantastische scène uit John Boorman's Deliverance die
om godweet welke reden te boek staat als Dueling Banjos
alhoewel er maar een enkele banjo bij te pas komt.
Tenzij
het een verwjzing was naar Arthur Smith, Don Reno &The
Crackerjacks' origineel uit 1955 dat geregistreerd werd als Feudin'
Banjos , Smith moest jarenlang procederen tegen Warner Bros om de
schamele aalmoes die ze hem boden (15.000 dollar) omgezet te zien in
waar hij recht op had.
Wat is het eigenlijk kinderlijk eenvoudig - zo lijkt het tenminste - om een puur rockabilly- of bluesgeluid uit een jammerplank te toveren, ik heb hier al wat voorbeelden staan zie o.m. het item "Document" waar Sonny West, compleet vrij van enige kapsones met z'n maatje Tommy Allsup een staaltje van weggaven. Niks wawa, tremolo of andere elektronische foefjespedalen. Gewoon straight to the point en als tussendoortje een stukje Everly's bovenop, aangevuld door een mij, totaal onbekende side man op de Tele in het tweede nummer.
Aan de andere zijde, blueskantgewijs, moet ik af en toe wel eens meewarig het hoofd schudden als de Gentse paus Roland VC hier opgevoerd wordt als ware dit het summum van blanke polderblues, maar goed, iedereen mag z'n boterham verdienen door de eindeloze serie culturele centra die le plat pays rijk is af te rotsen, anders krijg je daar misschien wel godbetert Big Bill Krakkebaas - het Leuvense boegbeeld van de fritkot-, annex sandwichbarblues - op je bord.
Gelukkig zijn er nog goede zielen - hoewel, hij is straks ook alweer vijftien jaar dood - als de Amerikaanse regisseur, componist, producer etc.. Robert Palmer (niet de zanger) die een monumentaal werkstuk afleverde met zijn documentaire Deep Blues: A Musical and Cultural History of the Mississippi Delta waarvan heelder stukken zijn terug te vinden op Youtube.
In een fragment daaruit zie je RL Burnside aan bleekscheet Dave Stewart (van Eurythmics) een initiatiecursus geven van hoe het eigenlijk moet: "You have to kinda change the tuning on the guitar" en hem vervolgens anderhalve minuut later zien glunderen als Stewart de trick doorheeft.
Prachtig om zien hoe twee totaal verschillende muzikanten het met elkaar kunnen vinden.
Sommige record labels uit de gloriedagen van de rockabilly zijn onlosmakelijk verbonden met de artiesten die ze voortbrachten en groot maakten.
Ik denk hier in de eerste plaats bijvoorbeeld aan het CREST-label en Eddie Cochran, al moet ik er bij vertellen dat de inspiratie (nu ja) voor dit stukje gedeeltelijk tot stand kwam via het blog van Fabian1959.
Die hadden daar 1 rare snijboon in hun catalogus zitten waarvan heden ten dage nog altijd maar heel weinig te vinden is, persoonlijke info inbegrepen.
Bizarre geluidjes, knettergekke teksten en voor die tijd (1957) nogal ongebruikelijke percussie.
Kortom, een verhaal over giraffen, ratlle snakes, hungry lions en primitieve liefde van de illustere Tom Reeves.
Ik hoop dat Jos het mij niet kwalijk neemt dat ik een stukje van hem in extenso overneem uit het "Muziekforum" van sennet, je kunt beter bij een expert te rade gaan:
" Het lijkt me , zoals je zegt, een rare kwast met een hillbilly nummertje.
Het is derhalve maar bij 1 plaatje gebleven. Van veel van die zangers is inderdaad weinig gekend...komen een plaatje volzingen bij een platenmerkje om dan hopla weer in de vergetelheid weg te zinken.
Van die Tom Reeves kennen we enkel zijn geboortedatum en -plaats,ergens in de Staat Alabama (Monroe)1924 en zijn overlijden in 1975.
Dergelijk nummertje doet me weer een vergelijking maken met een song, verschenen op Imperial Rockabillies vol. 3, waar ene Billy Briggs,met een spuugbak voor zich, iets kweelt over pruimtabak : "Chew Tobacco Rag 1 & 2".
Gelukkig waren er op het Crest -label fraaiere dingen te beluisteren, zoals Bo Davis : "Let's Coast Awhile", met lead-gitaarwerk van Eddy Cochran.
Die Gene "Bo" Davis was ook lid van The Blockbusters (what's in a name) en die kweelt aardig wat nummers vol in de nietszeggende film van gehaaide Buck Ram : "Rock All Night" uit 1957, enkel met de bedoeling de nieuwste plaat van The Platters (I'm Sorry/He's Mine) te promoten.
Ace records bracht deze filmmuziek uit op een CD.
The Blockbusters brachten hier dus enkele fraaie rockertjes zoals "Rock & Roll guitar" vokaal en ook instrumentaal.Ik heb het erover in mijn blog (archief 7/12/2009).Bo Davis overleed in 2000." /end quote
Heren - en dames of course - R&R-fans, ik heb een document voor u.
Als u op de link klikt gaat u op het eerste zicht allicht denken dat dit een ouwe sketch van Gaston & Leo is, maar niets is minder waar hoewel enige hilariteit in deze flick niet van de lucht is.
Het zijn de heren Sonny* West en Tommy Allsup tijdens de soundcheck van het jaarlijkse rockabilly-festival in Attignat (dép. Aine) in april van dit jaar. Daar zaten ook nog kleppers als Sleepy LaBeef, Levi Dexter, Matchbox e.a.
Behalve de vintage amps, de hollow body Gretch blijken beide heren nog steeds behoorlijk bij stem hoewel ze tijdens het concert zelf nog al eens een steek lieten vallen.
*Op de originele The Crickets-single uit 1957 "Oh Boy" verschenen op het Brunswick-label staat "SUnny West" als auteur naast medecomponist Bill Tilghman en de gehaaide gangster Norman Petty die zowat alle royalties van Buddy in eigen zak stak door zichzelf op iedere plaat als medecomponist toe te voegen.
Voor de petite histoire: op de demo-versie is ook ene Glenn D. Hardin (piano) te horen die naam en faam zou verwerven als begeleider van, onder talloze anderen, Gram Parsons, Elvis, Emmylou Harris...
Komaan, ouwe knarren, smeer een tube Sloan aan die krakende gewrichten, pluk de eerste de beste chick van haar stoel, zeg tegen d'r ma en pa dat je haar heelhuids terugbrengt en let's have a real rockabilly party:
Behalve lichte braakneigingen bij het doorworstelen van het muzikale oeuvre van Texas Kitty Prins moet ik haar één ding nageven: zij was de eerste die hier te lande Country&Western onder de aandacht bracht.
Uitgerekend de toenmalige omroep West-Vlaanderen (Radio Kortrijk) waar iedere avond trouw het avondgebedje werd voorgebeden en de Maria-halfuurtjes talrijker waren dan de platen op een doordeweekse café-juke box kwam ermee op de proppen.
Gelukkig viel er naast de zoetgevooisde, lichtelijk slaapverwekkende, ballads van o.m. Gentleman Jim (Reeves) en Skeeter Davis, de onvermijdelijke "sacred songs" en bluegrass-gefiedel ook wel wat opgewektere dingen te beleven.
Vorige keer had ik het al over maestro Don Rich, maar hier is de baas zelve:
Heb ik al eens laten verstaan dat ik gek ben op de sound van die fabelachtige jammerplanken uit de jaren vijftig?
Allicht wel, of tenminste is dat toch tussen de regels door te lezen. Cochran's Gretch, Holly en Ritchie's Strats, de Danelectro's, Scotty's Gibson, whatever. Plus de talloze ten onrechte veel minder bekende goden die in de pionierstijd het mooie weer maakten.
Ik zocht me destijds de pleuris (en nooit gevonden) naar een nummer dat naar ik meende toegeschreven werd aan country-icoon Buck Owens (Tiger by the Tail) ervan uitgaande dat "Buckaroo" sloeg op z'n begeleidingsband.
Nu heb ik me nog niet de moeite getroost wat verdere opzoekingswerkzaamheden te verrichten (te warm, te zwaar getafeld, een drupje te veel Pouilly Fumé, afijn any excuse will do) om te achterhalen wie dat geweldig stukje gepingel op z'n naam mocht schrijven.
Haast onvermijdelijk overgeschakeld naar de troost der onwetenden (Joetjoeb) alwaar een filmpje opdook met vier proper gewassen heren in identieke kostuumpjes en dassen uit de Trois Suisses-catalogus (of het Amerikaanse equivalent) van dat seizoen.
Alstublieft: Don Rich, allicht een geduchte concurrent voor een mede-Telecaster adept James Burton.
Het geeft nogal wat gedoe een bende muzikanten in je living installeren, die moet in de eerste plaats al behoorlijk ruim bemeten zijn en de poetsvrouw moet ermee om kunnen dat je iedere vierkante meter dreigt te struikelen over een hoop kabels, luidsprekers, instrumenten en aanverwant elektronisch spul.
Om nog maar te zwijgen over de buren die ermee dreigen je manu militari te laten deporteren naar een onbewoond eiland.
Maar goed, gelukkig heeft Daryl Hall blijkbaar geen last van dat alles. De ene helft van het meest succesvolle muzikale duo ooit besloot eind 2007 zichzelf opnieuw uit te vinden daarbij gebruik makend van de gadgets waarmee de nieuwe technologie ons overstelpt.
Het idee van het project was poepsimpel: nodig iedere maand een stel vrienden uit, installeer een webcam en laat de rest van de wereld (gratis) meegenieten van je muzikale esbattementen.
KT Tunstall - welja, ook een Schotse - was zo een invité tijdens een Londense sessie met een voor haar doen, ze is eigenlijk een éénvrouwsgroep, nogal ongebruikelijk repertoire.
De Nashville-sound van dit Bonnie Raitt-nummer zit haar echter als gegoten om het frele lijf.
Heren - en dames of course - R&R-fans, ik heb een document voor u.
