Eenmaal in het jaar; gingen wij met de familie, langs moeders kant, voor een dagje naar de zee.

Pipopke

Uitstekend weertje , de hele dag in de tuin gewerkt ( nou ja werken !!! ), onder leiding van de command....., van de tuinchef ( of moet ik tuincheffin zeggen ).

Gras afmaaien, oprapen, in zakken doen , graven, putten maken voor planten, bomen kappen en snoeien, vuil uittrekken, af en toe met de geburen een klapke doen en goed timen wanneer men zich moe voelt, even naar binnen wipt om zogezegd wat te rusten en stiekem een lekker fris pintje uit de koelkast ritseld.

Zo vloog de tijd voorbij, de avond viel en eindelijk kon ik genieten van een lekkere douche.

Eenmaal in mijn blootje bemerkte ik in de spiegel dat ik vol stond met beten en steken van die wilde beesten uit de tuin.

Onder de douche kwam er alleen maar koud water uit, was zeep en handdoek vergeten en door de natte ondergrond ( was mijn zuigmapje onder mijn voeten vergeten te leggen ) struikelde ik met een luide gil uit de douche en viel uitgestrekt met dat mooie lijf van mij ( wablieft ) op de stenen vloer.

Ik stond vol met groen, purper en blauwe plekken.

Mijn neus was gebroken, al mijn voorste tanden waren uit, mijn bovenlip was gekloven en mijn linker oogkas was naar de vaantjes.

't  Is toch plezant hé, in de tuin werken

Pipopke

Met pijl en boog.

Toen wij nog kinderen waren, speelden wij dikwijls indiaantje, ik speelde altijd,Winnetou hoofd der Apachen.

Onze bogen werden gemaakt met jonge wilde twijgen, waaraan een dunne koord werd gespannen.

Onze pijlen bestonden uit afgebroken takken, niet te lang niet te kort, gepunt met indianenmessen en voorzien van het nodige vergif ( konfituur van bosbessen ) .

Zoals het goede indianen past gingen ook wij op tijd en stond overvallen plegen op de voorbijgangers.

Wij hadden ons verstopt achter een met bakstenen gemetseld muurtje en wachten geduldig op onze prooien.

Eindelijk, daar komen ze, ons geduld werd beloond.

In de verte zagen wij, met onze opengesperde horizontaal houdende hand boven onze ogen ( want hielden wij die hand vertikaal voor de ogen, dan zagen we niets ) drie vijanden met een kruiwagen volgeladen met rijpe bieten op ons afkomen.

Het waren Cleman, zijn vrouw Stanske en Por den Tor nog een vrijgezel van rond de veertig. Klaar voor een eerste aanval, spanden wij onze boog tot het uiterste en mikten met onze afgebroken pijlen naar de vijand.

Een pijl trof langs achter de lange dikke rok van Stanske.

Die dacht dat Por den Tor zijn handen niet kon thuishouden en gaf hem met een rijpe biet een oplawaai van gewelste.

Dadelijk ontstond er tussen hen drieen een gevecht in regel.

Wij , de stoere helden, lagen plat op onze buik en durfde geen vin meer verroeren.

We zijn daar uit pure schrik zeker nog twee uur blijven liggen.

Pipopke

Toen ik nog jong was, in de tijd van mijn verloving, reed ik met een fiatje 127.

Het was op een zondag morgen, ik moest mij haasten om bij mijn lief te zijn, want we gingen met zen allen op familie bezoek naar " den buiten ", ergens langs de kanten van Mater.

Ik tankte nog even bij, want het indicatie pijltje begon sierlijk naar het cijfer nul te weizen

Aan de eerste de beste benzinnepomp deed ik mijn naftbak helemaal boorde vol.

Ik betaalde minder dan normaal, maar sloeg er verder geen acht op.

Tot wanneer ik vertrok. Het was alsof de motor ontplofte. Al schokkend, bevend, trillend, knallend, lawaai makend langs alle kanten en een dikke stinkende rookpluim achterlatend, geraakte ik amper vijftig meter verder.

Daar stond ik dan, in het midden van een drukke laan. Ik kon niet meer vooruit noch achteruit. Door mijn haast had ik mazout getankt in plaats van benzine.

G.s.m.bestond toen nog niet en zo kon ik mijn lief niet berijken om haar intelichten.

Toen ik niet afkwam, belde zij naar men ouders, maar die wisten ook van niets, dus grote paniek alom.

Elk hospitaal en al de politie diensten in de omgeving hebben zij opgebeld, maar ik was en bleef onvindbaar.

Na vier uur kwam ik eindelijk aangereden, mijn lief haar ogen waren rood en opgezwollen van het wenen en zij was helemaal van de kaart.

Ik heb haar kunnen troosten met een boeketje rode rozen. Viel op mijn knieen en bracht haar al zingend een serenade. Bijgevolg moest ik haar beloven nooit meer mazout te zullen tanken in de plaats van naft.

Naar " den buiten " zijn we niet meer geweest, dat was voor een volgende keer.

Pipopke

Toen ik zo een jaar of dertien was , bestond de télévisie nog niet of nauwelijks.

's Avonds na een zware dagtaak kwamen de buren gewassen en geschoren naar buiten om met elkaar een babbeltje te slaan.

Op zo een avond besloot ik, samen met mijn vader en onze buurman Marcel, rond het gehucht te fietsen, om toch een beetje sportief te blijven.
De afstand was ongeveer een kilometer.  

Bij Iedere gebuur gingen wij langs achter bellen of kloppen en vroegen of zij ook een toerke meereden voor de lol.

Bijna iedereen, jong en oud, dik en dun, groot en klein, geld of geen geld namen hun stalen rossen uit de schuur en reden gezwind met ons mee.

Jef, tamelijk corpulent zakte enkele meters verder door zijn fiets en mocht er mee op zijn schouder naar huis.

Charel, brak zijn zadel en viel als een blok beton op de grond.
Remy had geen remmen en inplaats van te draaien , reed hij regelrecht het kiekekot van Stanske binnen.

Léon, viel tweemaal plat en moest te voet verder.

Marcel, brak zijn ketting en kwam met zijn fiets gelegen op een kruiwagen van de buur naar huis.

Hypoliet en Florke haakten in elkaar, vielen beiden op de grond en moesten door Mariette verzorgd worden, de ene aan zijn duim, de andere aan zijn wijsvinger. 

Dit allemaal onder luid applaus van de toeschouwers.

Er werd gezwanst, gelachen en gedanst op  liedjes van zotte Jef, die zeer goed op een accordeon speelde tot laat in de avond.

't Was in die goede oude tijd, heel lang geleden, toen de tv nog niet of nauwelijks bestond.

Pipopke

Heel lang geleden, speelde ik nog voetbal bij de " kadetten " van mijn dorp.

Onze club was niet zo welstellend en daarom moesten wij onze schoenen zelf kopen.

De floddertrui, de rekkerloze broek en de kousen met gaten kregen wij van de club.

In het begin verstond ik niet zoveel van de spelregels, men liep zo hard men kon naar de bal en als men hem te pakken kreeg, stampte men hem terug weg. Raar hè.

Ik trainde en trainde, kreeg beetje bij beetje meer speldoorzicht en werd, al zeg ik het zelf,  een van de beste spelers van de ploeg.

Van heinde en ver, kwamen ze naar me kijken.

Ik werd gefotografieerd, geinterviewd, geprezen, bejubbelt, stond in alle boekjes, werd gekust en gestreeld langs alle kanten. De nieuwe  " Pèlè " was geboren.

Het seizoen liep ten einde, wij speelden de laatste match tegen de nummer één op eigen veld, hadden een achterstand van één puntje, dus als wij de match wonnen, waren we kampioen.

Het stadion zat boordevol ( zestig man, meer kon er niet in ) .

Radio, t.v., reporters, cameramannen, geluidstechnici, managers, hoge pieten en begeleiders waren allen ter plaatse.

De match ging op en neer, met kansen voor beide ploegen.

Nog vijf minuten te spelen, ik krijg de bal van op rechts, dribbel drie man en word gehaakt in de kleine rechthoek, dus penalty.

Alle suporters rennen op het plein, ik word gelauwerd, gezoend, opgetild, rond gedragen op hun schouders, met èèn woord, ik ben hun god.

Maar de wedstrijd was nog niet gedaan, er moest nog die penalty genomen worden.

Een futiliteit voor mij wat is nu een penalty nemen, ik had er al veertien binnengestampt.

De arbitter fluit, ik neem mijn aanloop en schiet zo hard ik kan.

Geloof het of niet, de bal suist over het doel en wij verliezen de wedstrijd.

Consternatie alom, ik word uitgefloten, verguist, gedumpt, afgebroken, bekogeld met flessen en eenzaam achtergelaten op het veld.

Ik zonk in de grond van schaamte , 't was over, 't was voorbij.

Leve de voetbal.

Pipopke

Ik werd opgehaald door de 100.

In allerheil voerden ze mij naar de dichtsbijzijnde kliniek.  Onderweg kreeg ik al vier spuitjes om te kalmeren. Ze reden als gekken op voetpaden. Door rode lichten, zonder sirene, Hotste en botste overal tegen. Vergisten zich van richting en kregen nog een klapband er bovenop. Aangekomen werd ik op een brancard gegooid, zodanig hard, dat ik er langs de andere kant terug afviel. 

Een stoere bonk raapte mij op, gooide mij over zijn schouder en liep regelrecht naar de operatiekamer.

Daar smeet hij mij op een houten plank. Zeker tien vrouwen begonnen mij te omkleden, bonden mijn armen en benen vast, deden een muts op mijn hoofd , knepen mijn neusgaten dicht, trokken mijn tong uit mijn mond staken er een dikke tut in, enz...enz...Een jonge heer, helemaal in het groen, met pots en masker stond aan mijn voeten en gooide, net zoals bij vogelpik, met verschillende spuiten naar mijn borst, om ze met behulp van zijn rechter teen leeg te spuiten.

Toen viel ik in een diepe slaap.

Ik werd wakker in de recoveryzaal omringt door vreemde wezens die boven mij vlogen en met hun grote vleugels voor afkoeling en een winderig briesje zorgden.

Af en toe prikte er eentje een haakje uit men borst, want ik was genaaid met veertig steken en na twee uur prikken lag mijn buik terug open

Weer moest ik naar de operatiezaal en werd er voor de tweede keer genaaid.

Toen plaatsten ze mij in een soort van UFO, vlogen naar een onbekende bestemming en in het midden van het firmament lieten ze mij als een baksteen naar beneden vallen.

Ik schoot wakker met een luide gil en bemerkte dat ik in een ziekenbed lag op kamer 401, met zes gaten in mijn buik en borst. Daar heb ik drie dagen gelegen zonder dat iemand mij is komen vertellen wat er gebeurde.

De dokters, de verpleegsters, de andere zieken wisten van niets.

Ik heb mij dan maar aangekleed en ben naar huis vertrokken.

Nu veertien dagen later zijn de littekens nog altijd zichbaar.

Kan er iemand mij vertellen wat dit betekend!!

Pipopke

Mijn opa zaliger, vertelde mij , toen ik nog een kleine jongen was, over de Markies van Carabas.

Niet het alom gekende sprookje van de gelaarsde kat, die zijn baas, een arme molenaarszoon deed trouwen met de dochter van de koning, maar wel het echt gebeurd verhaal van een zwarte slaaf uit Afrika.

De zwarte slaven, zo begon hij zijn verhaal, moesten de ganse dag woeste arbeid verichten, met weinig eten en drinken.

Zij waren eigendom van vreedaardige rijke blanken, die allen uit waren op het maken en het vergaren van macht en rijkdom.

Iedere dag stierven ze met tientallen van uitputting en ontbering en werden gewoon aan de krokodillen gevoederd.

Seekoko, een gespierde neger, besloot om te vluchten, langs de zee zou hij trachten al zwemmend van eiland tot eiland andere en betere oorden te berijken.

's Nachts sprong hij in het water en begon aan zijn helletocht.

Uren en uren, dagen en nachten zwom hij verder en verder.

Af en toe vocht hij tegen haaien, meedogenloze monsters, rovers, dieven en bandieten en telkens door zijn moed en dapperheid kwam hij, Seekoko als overwinnaar uit de strijd.

Hij spoelde uitgeput, bijna bewusteloos aan op het strand.Een lief meisje vergezeld van haar hofdame vond hem liggend op het zand. Het was niemand minder dan de dochter van de koning.

Hij werd verzorgd, vertroeteld, gewassen, van propere kleren voorzien en na een tijd van intens geluk en herstel vertelde hij zijn verhaal aan de koning.

Deze was zo fier op de heldendaad van Seekoko, dat hij aan de mooi gespierde atleet de titel van de Markies van Carabas gaf.

Zie daar het ware verhaal van mijn opa over dit sprookje .

Pipopke

In putje winter, kwamen wij thuis van uit Tenerife.
 Wij hadden er veertien dagen genoten van heerlijke zonneschijn, lekker eten , drinken, rusten en bruinen.

Bij ons was het bitter koud lag het vol met sneeuw en het vroor dat het kraakte al dagen aan een stuk.

Uitgeput van de nachtvlugt kwamen wij rond zes uur thuis en constateerde ik dat de centrale verwarming was uitgevallen.

Gevloek en getier, maar er zat niets anders op dan ze te herstellen vooralleer wij gingen slapen.

Ik had me goed ingeduffeld, zoals een eskimo, om toch maar geen kou te vatten.

Met drie pullen, drie broeken, twee paar kousen, een sjaal, een muts met oorlappen, een wollen jas en een paar dikke handschoenen.

Onze buurman Andre, gewekt door al dat lawaai,wist niet wat er gebeurde en belde aan.

Ik opende de deur met in mijn ene hand een stuk buis en in mijn andere een dikke hamer.

Hij had me niet herkend en voor ik een woord kon uitbrengen, draaide hij zich om, schoof weg op de gladde trap, tuimelde naar beneden en gleed verder tot op de straat, alwaar hij in een hoop sneeuw bleef steken.

Hij begon te roepen en te huilen, keelde heel de straat wakker want volgens hem had zijn laatste uur geslagen. Toe ik mijn muts aftrok herkende hij me. Langzaam kroop hij recht en zag er uit als Yeti, de sneeuwman.

Ik nam enkele foto's met de digitale camera, printe ze uit en gaf ze hem de volgende dag cadeau.

Ze hangen nog altijd in zijn living.

pipopke

Verleden week moest ik terug op controle naar de kliniek voor mijn prostaat. Enkele maanden geleden was ze nog zwaar ontstoken.
Ik had een hele doos met pillen moeten slikken. Van die oranje blauwe dikke mastodonten, goed voor de prostaat maar heel slecht voor de lever en de maag.

In de kliniek nam ik de roltrap naar het eerste verdiep, volgde de beige pijl tot het uiteinde van de gang, draaide naar rechts, en nam plaats in wachtzaal D aangezien de zitplaatsen in C waren volzet.

Ik wachte en wachte, maar mijn naam werd niet afgeroepen.

Na een drietal uren, zat ik daar nog moederziel alleen op het eerste verdiep en werd ik uiteindelijk binnen geroepen bij de arts.

Zijn aangezicht stond op donder en bliksem, want hij had zeker nog niet gegeten, toen hij met een norse stem mij beval me neer te leggen en mijn mond zo ver mogelijk open te houden.

Ik vond het vreemd om langs je mond naar je prostaat te kijken, want normaal doen ze dat langs je poep.

Misschien hadden ze een nieuwe methode ontdekt en gingen ze dat op mij uittesten.

Toen hij sprak van direct zeven tanden uit te trekken, sprong ik in een ruk van zijn tafel en trachte hem uit te leggen dat ik niet was gekomen voor mijn tanden, maar wel voor mijn prostaat.

Toen kwam de vergissing aan het licht.
Ik was vergeten me inteschrijven en wachtzaal D behoorde tot de tandartsen en niet tot de prostaten.
De dokters van wachtzaal C waren ondertussen gaan vliegen en heb een nieuwe afspraak moeten maken.
De volgende keer blijf ik aan de deur staan, volk of geen volk.

Pipopke