Ik ben gvdn, en gebruik soms ook wel de schuilnaam gabrielle.
Ik ben een vrouw en woon in antwerpen () en mijn beroep is gelukkig gepensioneerd.
Ik ben geboren op 25/08/1943 en ben nu dus 80 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: lezen schilderen schrijven.
naar de franse chansons gaat mijn voorkeur, poalo conte en rocco granata voor het italiaanse genre, amalia rodigues ea brengt mij in beroering met de fado, de klanken van cesaria evrora brengen mij rust. wereld muziek kan mij ook boeien ...
Moe van het slenteren, stonden we een beetje verdwaast op het Vrijthof,onze knieen hadden het deze keer echt begeven, maar we wilden toch niet opgeven, er was nog zoveel dat we wilden zien; plotseling, als uit het niets opduikend, kwam daar een rood mini treintje aangepuft, het locomotiefje met twee wagonnetjes kwam al zuchtend tot stilstand. Neen, dit stel kwam niet de fabriek van Bombardier, maar uit de loods van een gediplomeerde doe het zelver met connecties bij gamma en brico. Maar nederigheid siert, en 't was dan ook met enige trots dat hij voor zijn creatie plaatsnam. Het VVV Maastricht had de nodige signalisatie aangebracht, de uren van vertrek en aankomst stonden netjes gerangschikt onder de tarieven. Betalen hoefde je maar als je plaats had genomen, kwestie van een beter overzicht. De wagonnetjes begonnen stilaan bevolkt te geraken, zouden we dat ook maar eens proberen, en onze negatieve instelling tegenover dit vervoermiddel overwinnen. Bewust van het pijnloos parcours en de intellectuele meerwaarde was onze beslissing vlug genomen. Wij kozen voor het tweede stelletje, opstap was nogal hoog, doch daar was aan gedacht daarginder in de loods, het bankje dat moeder de vrouw gebruikte bij de caravan zou prima zijn. Op de lederen shai bankjes namen we plaats,geen geduw of getrek. Tegen betaling kregen we een genummerd ticketje, goed bijhouden voor controle was de boodschap. Zouden er misschien controleurs op stappen ? Voetbankje binnen, deurtje dicht. Actie. Onze gids, bestuurder, ontvanger, doe het zelver startte de motoren, en weg waren wij op de tonen van de vier jaargetijden, de lente was pas begonnen of we werden in twee talen verwelkomd, het sappige Limburgs en in Pfaff Duits. De schoondochter die ervaring had met een micro, als kassierster bij de Colruyt, had het hele parcours op band opgenomen, duidelijk met tegenzin van onze klusser, die dan ook regelmatig het woord nam om zijn visie aan de man te brengen. Concentratie was dus wel nodig, soms waren de aangekondigde bezienswaardigheden al voorbij of moesten ze nog komen. Maar eerlijk is eerlijk, het parcours was haarfijn uitgestippeld en gaf ons een duidelijke visie, zowel op geschiedkundig, economisch, sociaal en actueel vlak. Samen met Andre Rieu reden we terug het strijdhof op, en dachten "veroordeel niet wat je niet kent; ( met een knipoog aan de gids )
