Ik ben gvdn, en gebruik soms ook wel de schuilnaam gabrielle.
Ik ben een vrouw en woon in antwerpen () en mijn beroep is gelukkig gepensioneerd.
Ik ben geboren op 25/08/1943 en ben nu dus 80 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: lezen schilderen schrijven.
naar de franse chansons gaat mijn voorkeur, poalo conte en rocco granata voor het italiaanse genre, amalia rodigues ea brengt mij in beroering met de fado, de klanken van cesaria evrora brengen mij rust. wereld muziek kan mij ook boeien ...
inderdaad ik heb de weg gevonden om mijn blogje wat op te fleuren.
hier en daar wat om raad gevraagd, voelde dat het juiste moment daar was om mij in de materie te verdiepen en ben eraan begonnen. de resultaten beginnen stilaan te komen , maar waar ik geen rekening mee heb gehouden is dat ik in een domino effect zit... zal dit nog eens proberen, och ja en als ik dat zo eens zou doen... de pc virus heeft mij in zijn greep...en dat WIL IK NIET... alles is gericht op meer vinden... meer zoeken... wees gerust heb genoeg wilskracht om mijn dagelijks werk te doen... maar dan roep hij (foei) van schrijven komt niets in huis, schilderen wat is dat ? en lezen doe ik alleen 's avonds, want na 17 u krijgt hij geen stroom meer, en zet hem in slaap toestand. heb nog enkele vragen op te lossen en dan ik het GEDAAN,geen pc taal meer.... terug rustig mijn teksten bedenken en nu en dan een prentje...
mijn grootmoeder zag het levenslicht, nabij het slotkasteel van laarne, in een gezin waar de ooievaar al vele malen op bezoek was geweest. ze groeide op, en als benjamin had ze duidelijk een stapje voor, zo wilde ze nu en dan eens gaan kijken of de boerengemeenschap van haar dorp, wel degelijk verschilde met de stad. met haar hoedje op en handtas in de hand ,vroeg ze haar oudere broers de honden voor de kar te spannen en zo reden ze richting gent,
mijn grootmoeder had een sterke karakter, in alle eer genoot ze van haar uitstap, overal een kijkje nemen, een koffie drinken in een "salon de consommation", later bracht het grootwarenhuis "au bon marché" in brussel wat ontspanning, haar manier er even "uit" te zijn, want het leven heeft haar niet altijd toegelachen.
eind 19e huwde ze mijn lieve grootvader (die ik helaas niet gekend heb) en samen gingen ze in een huisje ,naast de weverij wonen waar haar liefste werkte. zelf bleef ze thuis, bedrijvig met naald en draad. grootvader was verantwoordelijk voor de weefgetouwen en door zijn ijver en kunnen, werd hem gevraagd mee de nieuwe fabriek op te staren gelegen op enkele km van de hoofdstad.
met hun inmiddels uitgebreid gezinnetje mochten ze een mooi en groot huis bewonen naast de nieuwe fabriek. voor grootmoeder was een periode aangebroken van jarenlange zwangerschappen. van 1903 tot 1923 was ze liefst 18x in blijde verwachting, niet altijd een mooie tijd, want na verschillende miskramen moest ze ook afscheid nemen van twee kleutertjes en een volwassen zoon.
toch bleef ze sterk en ijverde om heel die joelende bende een degelijke opvoeding te geven. de oudsten moesten natuurlijk helpen en werden vroeg tewerkgesteld op het kantoor van de onderneming, de jongsten mochten studeren en gingen op pensionaat.
op de leeftijd van 59j stierf mijn grootvader plotseling, en zo stond ze voor een verhuis , er werd een koopdag georganiseerd want al die meubeltjes en huisraad van het grote gezin konden ze niet meenemen. met tante Y en tante B, beiden ongehuwd zijn ongehuwd gebleven, een ganse vracht planten,haar dahlias knollen, en ook een scheut van de gekende witte roosjes was niet vergeten, betrokken ze een nieuwe woonst. jantje haar siamese kater was van haar schoot niet weg te slaan. er kwam nu een periode van rust in haar leven, kleinkinderen werden geboren, de familie werd groter en groter, ze was geliefd en geeerd, stond erop geen oppas te zijn; iedereen was welkom, het warme water voor koffie stond altijd klaar op de stoof samen met een pan gehaktballetjes. zelf ging ze pas naar haar kinderen als ze gevraagd werd. met nieuwjaarsdag was gans de familie aanwezig vanaf 12u voor een uitgebreid feestmaal.
een van de zonen, met auto,nam haar regelmatig mee op zijn tochten door belgie, en in de jaren 1950 zwerfden (haar schoondochter, tante Y en tante B) door frankrijk, zwitserland, italie, lourdes, fatima, bezochten de zigeuners in andalousie....
haar doodstrijd was lang, ze kon geen afscheid nemen, en als ze dan weer wat beter was zei ze lachend "ikheb jullie weer eens beet gehad !!! " allen stonden we rond haar als ze de grote lange weg opging, naar een weerzien met de anderen geliefden. (1965) dag bobonne
ik weet 't is pure nostalgie, maar waar zijn de groepjes kinderen,die vol ijver de ziel uit hun lichaam zongen voor een paar snoepjes of koperen centjes.
er werd naar deze dag uitgezien, een ster ineen getimmerd, het bobijntje met koord zorgde voor het draaien, het opgespaarde zilverpapier, uit chocolade repen voor de glinstering in het donker, werd erop geplakt.
ook bij ons thuis bestond deze 3 koningen koorts,de eerstgeborenen een nichtje en neefje waren van de partij, tante Y (ja die kennen jullie) orkestreerde het geheel.
laat ik duidelijk zijn, met mijn drie of vier jaar mocht ik niet meedoen, had het zo graag gewild; ooit mocht ik twee huizen ver meegaan... 20 m.. niet verder.
tante Y had de zangkwaliteit van haar kornuiten geevalueerd, een keuze gemaakt uit hun repertoire, hun gezichten rood, geel en zwart geschminkt; met haar reserve toneelkleren en accessoires omgetoverd tot de echte wijzen van het oosten. zelf het zakje voor de centjes had ze niet vergeten. (koekjes werden bij ons niet gegeven).
de ster ter handen vertrokken ze langs de straten van ons dorp, ze waren geliefd, bekend en mochten hun liedje volledig uitzingen, hun hoogtepunt was het klooster, de nonnetjes onderbraken hun bezigheden en kwamen in de ontvangsthal luisteren.
voldaan met een beursje vol centjes kwamen ze uit de donkere avond hun ervaringen vertellen en plannen maken voor het volgende jaar... weer zonder mij....
onder de kerstboom lag een pakje dat ik bijzonder intressant vind, een scheurkalender met weetjes over de keuken, dit las ik deze morgen, en deel het graag met jullie /
"bij het gebruik van een microgolfoven is het essentieel dat je het exacte vermogen van uw oven kent, dat wel eens afwijkt van de door de fabrikant opgegeven waarde.
een eenvoudige methode om het juiste vermogen vast te stellen (te ijken als het ware) is de volgende :
vul een glazen mengbeker met 1 l water, en meet de temperatuur. zet de mengbeker in het midden van de magnetron en verwarm gedurende 2' op de hoogste stand. roer met de thermometer in het water en noteer de temperatuur.
trek de begintemperatuur af van de warmere en vermenigvuldig met 35. de uitkomst is het juiste microvermogen van uw magnetron op de hoogste stand.
Wel die heb ik NIET genomen, zijn we niet op een ouderdom gekomen dat we moeten kunnen leven zoals we dat wensen, wij weten toch al wat goed en slechts is voor ons lichaam. roken doe ik al vier jaar niet meer, heeft me 15 kg opgebracht, ook niet gezond zeker.. bij een dieet krijg je er gratis een jojo effect bij. dus..
maar alles wat vroeger goed was is nu uiterst gevaarlijk en af te raden.
ohwee wat krijgen we allemaal niet te horen.. de lucht is slecht, de groenten uit onze moestuin vergiftigen onze lichamen, de virussen, die kleine ziekteverwekkers, zouden in opmars zijn,alles vernietigend, tot onze pc ... februari/maart griep epidemie, momenteel bronchitis, vorige maand buikgriep.. en als de lijst is uitgeput vindt de farma industrie wel nieuwe ziektes uit...
gelukkig hadden wij een namaak kerstboom, want ik beklaag de mensen met een echte, die zullen kortelings de gevolgen moeten dragen....
heb je dan een klein ongemakje, de dokter weet raad en stuurt je onmiddelijk naar een verzameling confraters specialisten, die maar even blij zijn de laatst aangekochte snufjes op je uit te proberen en stralen lustig door je heen. zwijg in alle talen over je hospitalisatie verzekering want pas dan ben je een echte prooi...
de mensen met "GOEDE VOORNEMENS" wens ik het allerbeste en goede moed !
mijn inspiratie is op voor dit jaar, ik hang mijn pen in de kerstboom... lang zal ze er niet hangen want maandag gaat al dat kerstgedoe hier de deur uit, 't was mooi,'t was goed, maar 't is genoeg.
op 2 januari begint voor mij het "voor de lente" gevoel, tijd om mijn bloembollen eens boven te halen,(neen ik ga ze niet in den hof planten want die heb ik niet meer ) maar binnen vraagt dat ook wat tijd om te groeien... dus maar zover zijn we nog niet, we moeten eerst nog den overstap maken naar 2012, moeilijk zal dat niet zijn, vanop de zetel, in pygama en sokjes onder een plaid, wat hapjes, een drankje, samen met de oudste en schoonzoon I, en zoals gewoonlijk de dvd van "mama mia", abba for ever...
morgen met zen 12ven naar onze jongste....
IK WENS JULLIE EEN FIJN EINDEJAAR, EEN AANGENAAM BEGIN VEEL INSPIRATIE EN LEESPLEZIER VOOR 2012.....
vorige week bij het doorbladeren van een typisch vrouwenblad zag ik " help verslikt ! wat moet ik doen "? dit bracht mij onmiddelijk naar onze geliefde Provence, enkele jaren terug waren we daar allen met vakantie...
er zijn zo van de dorpjes waar je graag terug komt, wel FONTAINE DE VAUCLUSE is er zo eentje. daar iedereen dit juweeltje in zijn hart heeft ,en met een uitgebreide lunch in het vooruitzicht,was ons gezelschap volledig; met een zingend hart reden we door de luberon..
een gevoel van thuiskomen, zoals altijd was het weer ons goed gezind, de zon zinderde door het bladerendek, de SORGUE pas geboren in de onmetelijke diepte van de aarde kleurde blauw/groen en begon haar ontdekkingsreis over rotsen en langs groene bermen, jolig veranderde ze haar snelheid en wekte een gigantisch waterrad uit haar slaap...haar kleurige mantel was nu kristalhelder geworden,en zo pronkte ze met haar plantenrijk , speelde met de lange slierten van de treurwilgen; de platanen, met aangeboren moedervlekken, maakten een triomboog.
het terras van het restaurant, wat verdoken, rustig, met stenen voeten in het water, was uitnodigend.. er werden wat tafeltjes voor ons verschoven, verder zaten nog twee koppels. we bestelden, dronken edel vocht, en rustig werd er getafeld... opeens krijgt onze oudste een hoestbui... wie hoest er eens niet... maar de dame die verder zat veerde recht, nam een aanloop, ging achter het "slachtoffer" staan en bracht beide armen rond de bovenstreek van de buik, maakte een vuist met haar handen,boog S naar voor, en trok ze naar haar toe... dit alles ging echter zo vlug dat we niet beseften wat er gaande was... met grote vraagtekens in de ogen keek S haar redder aan... die plots besefte dat haar beroepsmisvorming haar parten had gespeeld, ze was namelijk arts. haar verontschuldigingen wuifden we weg, wetend dat dit bittere ernst had kunnen zijn, en dankten haar.
