|
ERGENS IN DE ARDENNEN
met de zon als getuige wilden we de morgen bekronen met een gezellige lunch, wat zou het worden, een hamburger, een broodje gezond, neen het mocht wel wat beter zijn.
we richten, na een unanieme ja, onze pijlen op het vier sterren
hotel restaurant " chateau de.. " even slikken bij het uitspreken van de naam. langs eeuwenoude bomen bracht onze vierwieler
ons naar zijn rustplaats tussen de stijl volle beplanting.
een diskreet knikje naar al dat chic volk,en wachtend op de maitre die blijkbaar spoorloos was zochten we naar de juiste
tafel voor 6 pers., blijkbaar kwamen ze daar niet met meer dan vier.
zelf een tafeltje verhuizen zagen we niet zitten, maar ja daar staan draaien was ook een afbreuk aan ons imago; dus
diskreet onze werkmanshanden uit de mouwen, en daar zaten we te genieten...aan ons het goede leven.
dachten we, een waalse deerne komt in volle galop naar ons, zwaaiend met armen en benen, haar slecht geblondeerde krullen dansten op haar schouders, uit de enkele klanken die ze uitspuwde begrepen we, daar niet zitten. met gierende schoenen kwam ze tot stilstand. even schudden en alles zat terug goed, ze was klaar om met ons in zee te gaan in haar wallon de papa .
helemaal van de kaart vertelde ze dat onze opstelling op niets trok, en hare patron zou de 7 plagen van egypte op haar dak sturen als hij dit zou zien.
hare patron was alles behalve gemakkelijk, en drinken, flessen
samen met madame, ruzies bij de vleet... trouwens ze had er meer dan genoeg van, ging naar huis, zat ook nog met een vaginale ontsteking... maar straks meer ,de proprio was in aantocht.
als een franse stormram kwam hij op ons af, geen paniek, een vlaming laat zich niet imponeren, we hadden toch de guldensporenslag gewonnen.
c'est pour manger ? " non " was het enige antwoord die ons naar de eeuwige jachtvelden zou sturen.
oui, wat stelt u voor ?
stilte... een blik op zijn chateau dan naar ieder van ons
.
jullie denken toch niet dat ik heen en weer naar mijn chef ga lopen om te vragen wat erop het memu staat... en wandelt naar de andere tafeltjes.
ha....
onze deerne kwam terug, tafels werden gedekt volgens de regels. elk van ons kreeg een vliegenmepper in de hand geduwd,
en de menukaart terwijl de klachten grammofoon op volle toeren draaide.
de zon lachte in haar vuistje en speelde met haar stralen in onze ogen, zouden we.... twee vrijwilligers probeerden, zonder resultaat, de parasol te verschuiven, en tot onze verwondering kwam de oplossing naar ons gewandeld.
zou u dat wat kunnen verschuiven aub?
zeker en vast niet, en jullie moeten daar afblijven...
licht euforisch van de drankjes en wijn begonnen we van heel dit gebeuren te genieten.
en daar kwamen twee mannen, met grof geschut,aangedreven door meestergast propio, om de parasol naar onze wensen te verplaatsen.
het eten was voortreffelijk, alles "comme il faut", enig min punt was de deerne die tijdens het opdienen de beloofde details van haar vaginale ontsteking gaf.
de patron doet zijn inspectie ronde naar de graad van tevredenheid bij onze buren. bij het einde van het gesprek vragen we om nog wat frietjes : mais certainement monsieur....
hij steekt zijn hand uit en grijpt de half lege schotel met gouden staafjes van onze lotgenoten en kiepert hem met precisie bij ons neer...
weer was hij weg...
de deerne was nog niet naar huis en brengt toch het gevraagde.
om het spektakel wat te verlengen bestellen we koffie.
de proprio komt peilhoogte meten, mocht hij een dessert door de chef laten klaar maken?
een digestif, offert par la maison, zou er toch wel ingaan ...
bob reed ons voldaan naar ons vakantiehuis.
gabrielle
|
