Sinds half januari is het ten huize spitfire nogal hectisch geweest. Een beetje multitasking van hier en een multitasking van daar zodat de dagen voorbijvlogen tegen supersonische snelheid. De zorg voor de laatste tante en haar echtgenoot hier in Belgenland zijn er nu eveneens bijgekomen en hebben een onverwachte belasting teweeg gebracht. Niet dat ik het niet graag doe want het zijn best goede en lieve mensen, maar soms voelt het als een loden gewicht dat aan je benen bungelt en heel wat van je kwiekheid begrenst.

Soms denk ik dan wel eens: laat me er even uitstappen uit die agenda en dan denk ik daarbij aan het lied van Gunther Neefs dat het heeft over dit vermaledijde stuk tijdsnotatie. Maar dan komt de zorg om onze hond weer boven. Het is een Mechelaar met een formidabele trouwe aanhankelijkheid die nu op 14 juli aanstaande – de Franse nationale feestdag – 12 jaar zal worden, hetgeen in mensentaal zo wat overeenkomt met 100 jaar! Het ging hem tamelijk goed tot over een maand of twee terug, dan is precies voor hem ook alles in een stroomversnelling terechtgekomen. Alles begon met problemen bij het traplopen. Een spuitje kon de pijn van een mogelijke reuma of ander ongemak aan heup of ruggengraat nog verhelpen, maar nu treedt sterke vermagering op, verlies van eetlust en soms moeilijke verplaatsingen. Een oude pei, zouden ze in Brussel zeggen. Wat zijn eetlust betreft, lijkt me die alsmaar selectiever te worden. Daar waar voorheen droge korrels met veel vers water zijn standaard menu uitmaakten, bedankt hij tegenwoordig feestelijk voor de korrels die hij zeer mondjesmaat naar binnen kraakt, maar focust zijn aandacht vooral op wat op tafel bij vrouwtje en baasje verschijnt. Er zijn twee mogelijke vormen van aandachtvragen die hij hierbij gebruikt: ofwel legt hij zich neer naast mij en blijft me met van die smekende ogen bekijken (krijg ik nou nog iets, mededogenloze baas?), ofwel legt hij zijn kop op mijn knie en voel ik die binnen de kortste keren doornat worden van de zever die uit zijn bakkes loopt. Aangenaam warm in den beginne, wordt dit later evenwel een koude plek waar soms een haardroger de enige oplossing brengen kan.

Ik troost me met de gedachte dat hij niet lijdt en dat ik bijgevolg geen stappen moet ondernemen om het dier uit zijn aardse leven te verlossen. Nog niet, want vroeg of laat komt dit ogenblijk toch weer wel, maar ik moet eerlijk bekennen dat ik daar tegen op zie. Mensen die nooit dieren in huis hebben gehad, bevatten dit nauwelijks, dat je zo een kan worden met – wat zij doorgaans noemen – een beest. Misschien lijkt het voor sommigen raar, maar mijn Rakker is gedurende 12 jaar mijn compagnon de route geweest voor vele dingen. Hij was de enige die me altijd – zonder uitzondering – altijd met liefde en vreugde tegemoet kwam als ik weer eens na een lange dienst doodop naar huis kwam. Heel de wereld mocht zich tegen mij keren, hij niet! Hij heeft mij – maar de andere gezinsleden – vaak gelukkig gemaakt door zijn zotte attenties en waakzame trouw en ik hoop maar dat we hem dat voldoende hebben kunnen teruggeven.

Ik zie er echt tegen op om hem te moeten missen. En het lost mijn vermoeidheid een beetje op zodat ik me nu voorneem om hem nog eens flink onder handen te nemen, hem te strelen achter zijn oren zodat ik zijn kop weer mag voelen drukken tegen mijn benen als om te zeggen: ‘oké, daar is goed’ of om zijn poot te voelen, die mijn hand naar zijn borst duwt  als om te zeggen: ‘baasje vergeet mijn  borst en mijn buik toch ook niet!’ Onze verschillende taal is op die ogenblikken geen obstakel, we verstaan mekaar zonder woorden, mens en dier, dier en mens. Is dat geen mooie conclusie om voor het slapen gaan eens in eigen hart te kijken (cfr. Alice Nahon).

Dag lezer, het ga je goed de volgende dagen en nachten. En als je met verlof vertrekt, geniet er van.

Ik zal nu even vakantie en verlof uitstellen tot mijn lieve vriend de geest gelaten heeft of weer beter wordt, maar zonder spijt zal ik bij hem blijven omdat onze band nu eenmaal zo sterk is, maar ook omdat trouw van twee kanten komen moet en de zijne altijd voorbeeldig is geweest.

30-06-2009 om 00:00 geschreven door spitfireleo

De directrice van het Atheneum in Antwerpen heeft het aangedurfd om voor volgend schooljaar het dragen van de hoofddoek te verbieden in haar school! Schande daalt over de school en over de stad neer, want dat doe je niet. Het laat ons toe om geen respect voor mevrouw de directrice te betonen, we onderbreken haar dus geregeld tijdens haar motiverende toespraak, dreigen met ons uit te schrijven uit de school en organiseren tevens opmerkelijk vlug een manifestatie waarbij we de gezegende hulp krijgen van onze Iman. Alle tegenstanders van het dragen van het hoofddoek worden dus met de vinger gewezen en lekker gestigmatiseerd. Lijkt toch allemaal logisch, zeker.

Alle gekheid op een stokje: de polemiek van het hoofddoek, de boerka en andere vestimentaire geplogenheden bij de moslimmeisjes vormen nu al een hele tijd en op veel plaatsen de aanleiding tot hevige discussies en ongeregeldheden. Het wordt dus hoog tijd dat men hierover een degelijk maatschappelijk debat houdt en dat mag m.i. gerust op Europees vlak gebeuren.

Onze westerse maatschappij heeft zich in lange vormingsgeschiedenis stilletjes de fundamenten gelegd van een maatschappij waarbij een zekere vorm van persoonlijke vrijheid wordt aangewend en het religieuze leven meer en meer losgemaakt wordt van de individuele en sociale gedragingen. Godsdiensten zijn dan ook meer verworden tot raadgevende eerder dan dwingende leefregels. Godsdienst is een individuele vrijheid die eenieder vrij staat aan te kleven en te beleven volgens zijn eigen geweten voor zover er respect betoond wordt voor de ander. Het begrip vrijheid dat de Franse revolutie hoog in haar vaandel droeg, heeft in de loop der tijden zijn eigen weg gevolgd en zijn eigen invulling gekregen. De politieke leiders, die een regulerende macht zouden moeten zijn om een goed functionerende maatschappij te waarborgen, hebben de opdracht de waarden van het individu ten opzichte van het andere individu en ook ten opzichte van de maatschappij te definiëren en te doen naleven. Op deze wijze krijgt iedereen de mogelijkheid zijn eigen gaven te ontplooien zonder schade toe te brengen aan iets of iemand. De optimale toestand is zeker nog niet bereikt, maar er wordt toch aan gewerkt, al is het met vallen en opstaan, met schande en met scha.

Dat godsdienstige regels nu de bovenhand krijgen op de civiele leefregels, draait de klok terug naar het verleden. Het geeft bepaalde individuen veel macht over anderen en dit op een onaanvaardbare wijze. Natuurlijk is dat gelinkt aan de cultuur en natuurlijk zal het een werk van lange adem zijn om mekaar in alle sereniteit tegemoet te komen.

Dat meisjes niet gedwongen worden om het hoofddoek te dragen, zal in sommige gezinnen wel een feit zijn, maar het is denkbaar dat in de meeste gevallen juist het tegenovergestelde het geval is. De moslimwereld is een mannenbastion bij uitstek. De mannen vormen de macht, de mannen leggen de regels op. Zolang dit het geval blijft, zullen de meisjes slachtoffer blijven van de dwangregels die hen door hun mannelijke tegenhangers worden opgelegd. Meisjes die nu verklaren geen dwang te ondervinden en het hoofddoek dragen uit vrije keuze, hebben waarschijnlijk een vorm van psychologisch gelijk. Als je in dergelijke cultuur opgroeit en van kleins af aan er op gewezen wordt dat het hoofddoek nu eens fatsoenlijk op je hoofd moet vastgemaakt worden, dan is met ter tijd dit in wezen een routine geworden die op dat moment niet meer ervaren wordt als een verplichting. Deze ligt immers in de indoctrinatie vanaf de prilste leeftijd.
Meisjes die dit begrijpen en het hoofddoek niet meer willen dragen hebben geluk wanneer ze in een gezin leven waar vader en de andere mannen weinig of geen verzet hiertegen vertonen. Helaas, is dit niet het geval voor die meisjes die leven in een gezin waar het dragen van het hoofddoek als een verplichting gezien wordt en desnoods dwangmatig opgelegd wordt.

Onze maatschappij heeft nood aan een grondig debat waarbij een gezond compromis niet uit de weg gegaan wordt. Zo zouden perfect definities kunnen opgesteld worden die het dragen van het hoofddoek regelen. In de moskee bijvoorbeeld, of zelfs op straat zou het dragen van het hoofddoek in principe geen belemmering mogen ondervinden, maar op de speelplaats, in de klas, enz… moet het hoofddoek dan weer afgenomen worden. Op dezelfde manier zou de vorm van de vestimentaire gewoontes kunnen vastgelegd worden: bijv. Geen boerka of geen gelaatsbedekkende kleding.

Tussen weldenkende mensen moet een compromis waar iedereen zich min of meer in terug kan vinden, toch mogelijk zijn?!

Dat zou pas een uiting van respect zijn en een snelle integratie mogelijk maken.

Komaan, wijze mannen van de politiek en wijze mannen van de islam, maak daar werk van!

27-06-2009 om 02:38 geschreven door spitfireleo

De zangeres, presentatrice, duivel-doet-al, is niet meer. Zo vernamen we donderdagavond op de radio. Ik had juist mijn passagier afgezet aan station van Vilvoorde en de radio terug aangezet om nog wat muziek- en babbelgezelschap te hebben voor de verdere weg naar huis. Het einde van het nieuws klonk door de luidsprekers en in de samenvatting van de nieuwspunten werd het nog herhaald:’ Yasmine, werd dood aangetroffen’.

Het kwam als een donderslag bij heldere hemel. Eigenlijk had ik niet gehoord hoe en wat er gebeurd was, maar ik voelde wel dat er ‘iets’ niet juist was. De Antwerpse – want dat was ze voor mij – bezige bij straalde zulk een dynamische en vitaliteit uit, dat er iets niet pluis was.

Later die avond werd het bevestigd: de zangeres had zich van het leven beroofd.

Yasmine of Hilde Rens zoals haar echtenaam was, had me eigenlijk altijd al een beetje geïntrigeerd. Alhoewel ze geen krachtige stem had en geen opera-diva zou worden, sprak uit haar eerder tengere gestalte toch heel wat intrinsieke inhoud. De liedjes waren doorleefd en hadden hun eigen sonoriteit en betekenis. Het leek me een verademing te zijn ten opzichte van de opgewarmde commerciële rauwkost die gewoonlijk door de ether echode. Het gaf blijk van een eigen willetje, van een eigen karakter dat wel wist waarheen de tocht leiden moest, maar tevens besefte dat de weg vol hindernissen lag omwille van populariteit van de meestal inhoudsloze concurrentie.

Het meisje groeide uit tot een mooie vrouw en veel mannen zullen waarschijnlijk – net als ik zelf trouwens – wel graag verdronken zijn in haar mooie, speciale ogen. Samen met de eeuwige glimlach vormden ze natuurlijke sensualiteit die je voelde, zelfs door het scherm van een kijkkast heen. Groot was dan ook de desillusie voor menigeen macho, toen bleek dat ze het liever met meisjes deed dan met jongens. Maar was je een illusie armer toch kon je het haar vergeven, haar natuurlijk charisma was te groot om te blijven mokken.

Dat ze met de tijd een veel geziene figuur in de visuele media zou worden, leek wel in de sterren geschreven. De vlotheid waarmee ze met het medium en met publiek omging, leken wel een aangeboren gave te zijn. Op podia geconfronteerd met een massa mensen, leek het wel de meest natuurlijke zaak ter wereld dat ze – als tengere meid – de hele meute gemakkelijk in bedwang kon houden. Dit is niet iedereen gegeven, maar zij kon het.

Dat ze openlijk haar liefde toonde voor Alexandra, stoorde eigenlijk weinig mensen, maar het riep weeral bij vele jongens een gevoel van spijt op. Toen de relatie spaak liep, bleek het publiek zeer begripvol, maar toen ze haar nieuwe liefde, Marianne, voorstelde vonden vele mensen dat weer heel normaal. Vooral omdat haar geluk, haar intense gevoelens voor haar nieuwe levenspartner zo duidelijk afstraalden van haar gezicht, haar ogen en haar hele lichaam. Dat ze later een huwelijk aanging met Marianne werd dan ook algemeen aanvaard als de concretisatie van deze liefde. Een weer waren haar ogen die geheimzinnige donkere poelen waarin je eindeloos kon verdrinken.

Dat onlangs haar huwelijk met Marianne spaak liep, bleef bijna een fait-divers tussen alle mogelijke nieuws in. Haar carrière, haar gedurig bezig zijn, het alsmaar lopen in en onder de spotlights, leken – voor mij althans – een goede therapie om deze tegenslag te boven te komen. Had ze niet van alles bereikt waarvan vele meisjes alleen maar van konden dromen? Zo leek het althans.

Een zekere vorm van bewondering had me ook al in bezit genomen, toen ik de trouw beleefde waarmee ze haar vriendinnen verdedigde wanneer het hen niet zo voor de wind ging. Ik herinner me nog zeer goed dat Martine Prenen door de openbare oproep – bijna van de ene op de ander dag – gedumpt werd, omwille van wat, ja van wat?, en dat Yasmine klaar en duidelijk haar verdediging opnam en schande sprak over de wijze waarop de VRT Martine behandeld had. In medialandschap lijkt me dat niet zo evident te zijn.

Intimi, zoals Martine Prenen, hebben al verklaard dat ze blijkbaar onnoemelijk leed onder de breuk met Marianne. Ik behoor niet tot die kring, maar ik kan me wel inbeelden dat haar familie en vriendenkring met eigen ogen hebben vastgesteld hoe de liefde voor iemand je kan pijn doen. Maar dat dit zou lijden tot zelfdoding kon blijkbaar niemand bevroeden. In de pijn die zulke mensen ondervinden lopen ze inderdaad niet te koop met hun plannen, voor zo ver men al van planning kan spreken.

De situatie moet aan Yasmine gevreten hebben als een sluipend gif, daarbij nog de stress van een drukke agenda en een blijkbaar ingebakken perfectionisme. Het moet een verpletterende tijd geweest zijn voor haar en een of andere gebeurtenis zal wel de ‘trigger’ geweest zijn om over te gaan tot deze fatale daad. Het is spijtig en verre van het te willen veroordelen, maak ik me de bedenking dat het leven voor de ene van bij de geboorte tot aan de dood een last betekent, dat voor de andere dan weer het schijnbaar alle mogelijkheden ontplooit maar dat toch nog veel ongekend lijden aanwezig is. Waar ligt dan de grens van een mensenweerstand? Waar gaat het zodanig mis dat men liever dit aardse tranendal verlaat dan verder te gaan met de betrachting het leven terug op te pikken? Welke signalen worden er uitgezonden, hoe moeten we ze erkennen en wat kunnen we er dan aan doen? Deze en nog vele andere vragen zullen haar familie en vrienden in deze dagen nog achtervolgen, net zoals bij zovelen die achterblijven na een geval van zelfdoding in hun naaste kring.

Het leven gaat verder, zegt men, maar voor diegenen die achterblijven zullen de herinneringen blijven en de vragen nu en dan terug opborrelen, zonder dat er antwoord komt. Ook dat is het leven, zo is het nu eenmaal.

Niemand is ooit komen vertellen of er werkelijk nog een soort ander leven is na de dood, maar moest dit wel het geval zijn, dan hoop ik van ganser harte dat Yasmine daar volop het geluk vindt dat ze in dit aardse leven aan haar voorbij moest laten gaan.

Mijn leven gaat ook verder, het valt nog niet stil, nu en dan zal ik aan haar denken of herinnerd worden, maar toch zal ik haar bij momenten missen al was het maar omdat ik niet meer in haar wondermooie ogen kijken kan.

Het ga je goed, Yasmine, daar op de andere oever, in de andere wereld. Dat je er rust, geluk en liefde moge vinden.

27-06-2009 om 01:59 geschreven door spitfireleo

De geschiedenis herhaalt zich

De titel van dit blog-artikel zou niet misstaan als titel voor een album van Suske en Wiske. De tekenaar Vandersteen was ook een kei in het plaatsen van scherpe commentaren in de luchtballonnetjes van zijn stripfiguurtjes en zijn verhalen hebben meestal ook een moraliserende of sociale boodschap.

Waar gaat het nu weer over zal u wellicht denken. Voelt u het al aankomen? We willen het nog eens hebben over dat Vlaamse wieleridool dat met zijn sappig Kempens accent menig supporter wist te bekoren.

Voor de derde keer al werd hij nu betrapt op gebruik van cocaïne, weliswaar tijdens testen buiten competitie, maar toch. Tot drie maal toe werden er argumenten bovengehaald die ook kinderen van het derde leerjaar gebruiken als ze betrapt worden op een of ander abnormaal feit. Ze konden geen uitleg geven, ze wisten het niet, ze waren in het zak gezet door iemand anders, ze waren onschuldig slachtoffer van een hetze en ga zo maar verder.

De mantel der liefde of de macht van het geld?

In normale omstandigheden wordt zulke renner door zijn ploegdirectie onmiddellijk geschorst en dikwijls ook nog ontslagen. Het kwam hier op neer dat de persoon in kwestie een beetje een paria werd en heel eenzaam door het kluwen van onderzoeken heen moest of geassisteerd door een of andere pleiter te betalen uit eigen zak. De rennersploeg had geen budget over om haar renner bij te staan, tenslotte moet iemand die met vuur speelt maar zelf op de blaren gaan zitten.

Niet zo in het geval Boonen, hij werd weliswaar geschorst in afwachting van wat verder te gebeuren stond, maar na een goed en verhelderend gesprek werd de ploegdirectie bereid gevonden om hem te begeleiden op de tocht naar een oplossing voor zijn vrijetijdsproblemen. De hulp van de ‘Shrink’, zoals de Amerikanen dat zo mooi kunnen verwoorden, werd ingeroepen en met de steun van de hele ploeg zou alles wel verder in orde komen.

Er werd zelfs met stelligheid verwacht dat Tommeke zijn wieleractiviteiten zou kunnen hervatten met een deelname aan de Tour de France. Maar dat was gerekend zonder het ASO – het organiserend comité van de ronde – dat eigenlijk niet anders kon dan haar sanctie van verleden jaar handhaven om in alle rechtvaardige logica te blijven. De UCI echter blies dan weer eens warm dan weer eens koud. Uiteindelijk was de vaststelling toch buiten competitie gebeurd nietwaar, en de volgende vergadering die de toestand zou bespreken zou toch maar samenkomen na het eindigen van de tour, zodat Boonen eigenlijk toch misschien, wellicht, denken we toch, zou moeten mogen starten in het Franse wielercircus, maar ja, uiteindelijk moest ASO hierover maar beslissen, maar zeker wisten ze het eigenlijk al lang niet meer.

Het ASO wist het eigenlijk ook al niet meer, kon het bos door de bomen van allerlei verklaringen al een hele tijd niet meer terugvinden en stelde alsmaar uit. Tot vandaag dus, want in het nieuws werd nu bevestigd: Boonen krijgt geen toestemming om te vertrekken in de ronde, m.a.w. weer geen groene trui voor het Kempisch fenomeen.

Het moet gezegd dat het team Quick-Step de laatste dagen nogal driest te keer ging o.a. door de ferme maar dreigende taal gesproken door de heer Lefèvre. Hij zou de hele wereld eens laten zien wat een onrecht ze zijn – duurbetaalde en nu iets opbrengende – pupil allemaal aandeden. Processen zouden ere komen, nooit geziene schadeclaims; men zou nu eens werkelijk kunnen vaststellen hoe een Vlaamse leeuw reageert als hij gekwetst is.

Deelname aan de Tour kost een ploeg heel wat geld, maar rittenwinst en dragen van classificatietruitjes brengt heel wat return in de kassa. Als je dan twee jaar achtereenvolgens je geldmachine in panne thuis moet laten en je daardoor toch heel wat centen aan je neus ziet voorbijgaan, tja, dan zou ieder normale persoon toch wel eens de ‘pedalen verliezen’ zeker.

Want laat ons niet naïef zijn, als de mantel der liefde bovengehaald wordt en allerlei pure dreigementen en zelfs chantage toegepast worden, dan heeft dit maar een enkele reden: de lieve centen. Niet alleen grijpt de ploeg naast heel wat prijzengeld, maar ondertussen moet onze ‘spurtbom’ nog eens doorbetaald worden, want zeg n u zelf: een vriendelijke jongen die liever de kat ontziet dan zijn auto en daardoor toch heel wat blik- en andere schade veroorzaakt, kan je zijn  Lamborghini en zijn luxe villa toch niet onthouden? De niet-deelname aan de tour is voor zijn ploeg dan ook een zware financiële aderlating. Maar niet getreurd want – zoals in iedere western die zich respecteert – is John Wayne met zijn compagnie bijna ter plekke om het onschuldige slachtoffer te redden uit de klauwen van de boze indianen op oorlogspad, te weten de dopingcontroleurs van WADA en andere instanties.

Waar eminente professoren tussenbeide komen

Sensatie in de media want twee eminente professoren van twee verschillende universiteiten hebben op vraag van het team en op basis van door hen ingebrachte hoofdharen van Tommeke, met eigen ogen vastgesteld dat Boonen ‘onmogelijk’ gebruik kan hebben gemaakt van cocaïne, omdat de hoeveelheid van de drug die teruggevonden werd in die haren zo miniem is, dat ze slechts kan duiden op een onrechtstreeks contact met het roesmiddel.

Als voormalig drugsspeurder heb ik me dan eens aan het denken gezet, je kan immers alle dagen wat bijleren, nietwaar. Als je alle mogelijkheden op een rijtje zet en dan begint te elimineren, dan moet je er wel komen zeker. Dus….denk even mee!

Tommeke zit op een terrasje te genieten van een koel biertje. Iemand in zijn gezelschap of de ober misschien wel, hebben zo juist enkele lijntjes coke gesnoven. Het geprikkelde neustussenschot zet aan tot niezen en zie minieme partikeltjes speeksel gemengd met microscopische deeltjes van de drug verspreiden over het gezelschap en in de haren van ons wieleridool. Zie zo, case closed, ware er alleen niet de bedenking dat bij een volgende haarwasbeurt – voor het ‘slapen’ gaan? – al die onzichtbare deeltjes mee door de afvoer gespoeld worden. Geen case closed dus.

Neen, Tommeke zit rustig op zijn terrasje te genieten van……bla bla bla… komt daar een meisje aan die de atleet ziet zitten en in haar prille verliefdheid haar idool aanvliegt en hem professioneel begint te tongzoenen.  Tommeke te verbouwereerd – en eerlijk gezegd ook aangenaam verrast – laat een reactie een beetje wachten terwijl Lore keek en zag dat haar lief het goed vond. Alleen had de juffrouw in kwestie juist daarvoor haar tanden en mond duchtig ingewreven met coke, vandaar dat onze Tom er ook van had, natuurlijk. Joepie, case closed. Ware het niet dat dergelijke hoeveelheid zo miniem is dat ze in werkelijkheid niet tot in de haren geraakt…wat nu?

Volgende mogelijkheid dan maar. Tommeke zit rustig op……..bla bla bla…..heeft nogal dorst en besteld zich een nieuwe frisse pint. Heeft iemand nu geproefd van het glas of heeft Tommeke uit medelijden iemand anders laten meedrinken? Stel dat die persoon nu juist toch wel wat sporen van cocaïne aan de binnenkant van zijn lippen heeft en  toevallig blijven er wat sporen achter op het glas, dat Tommeke nu dorstig naar zijn mond brengt en leegdrinkt..toch wel juist op de plaats, jaaaa, waar de coke zich bevindt. U raadt het al, dit contact is dus de oorzaak van de positieve controle…Case closed dus, ware het niet…..

Is het allemaal geen voer voor een Suske en Wiske album, dan kan je er toch een stationsromannetje mee vol schrijven. Er zijn scribenten die met dergelijk werk goed hun boterham verdienen en het moeten stellen met minder spannende scenario’s.

De onduidelijkheid en de twijfel blijft

Kan men staat gaan op een onderzoek – al werd op twee verschillende plaatsen en door twee verschillende onderzoekers verricht – dat betaald werd door de benadeelde partij en die niet officieel en door een beëdigde persoon in een verzegelde verpakking werden aangeleverd? Of zijn de commerciële belangen hier van doorslaggevende aard geweest?

Voorlopig kan men dit niet met zekerheid zeggen en misschien zal de gehele waarheid niet aan het licht komen. Heeft Boonen cocaïne gebruikt? Op deze aarde is er slechts een enkele persoon die dit met algehele zekerheid kan zeggen en dat is de wielrenner zelf, maar de kans dat hij dit in alle eerlijkheid doet is meer dan miniem. Blijft het feit dat  de stalen genomen werden door hiervoor competente en bevoegde ambtenaren, dat de stalen onder verzegelde verpakking werden bezorgd aan een deskundig en erkend labo en dat daar voldoende sporen gevonden werden om te stellen dat het Kempens wieleridool coke gebruikt had. De tegenexpertise verricht op eigen initiatief en kosten van de benadeelde wielerploeg, laat op zijn minst plaats voor ernstige twijfels.

In de US is ‘the reasonable doubt’ of de gerede twijfel al te vaak een argument tot vrijspraak met meestal een wrange nasmaak bij eventuele slachtoffers van een dergelijk vrijgesproken dader.
Hier te lande is dit juridisch argument minder vaak van toepassing, maar eerst moet een procureur – die de belangen van het openbaar ministerie dat u en ik vertegenwoordigt – beslissen of er wel een gerechtelijke vervolging komt.

Wedden dat het weer een storm in een glas water wordt? The show must immers go on, het publiek heeft recht op brood en spelen en de gladiatoren moetenliefst  sterven in de arena, niet in de rechtszaal!

Dura Lex sed Lex, de wet is hard maar het is de wet, alleen lijkt in dit land de hardheid van de wet af te hangen van de publieke klasse waarin men evolueert, alhoewel politici en de magistratuur zich in alle bochten zullen wringen om toch maar een bewijs te vinden dat klasse justitie niet door hen wordt toegepast, maar veeleer ontspruit in de geesten van malafide of domme mensen die geen begrip hebben voor de moeilijkheid die rechtspreken nu eenmaal is.

Blijkbaar zijn vele magistraten kleine Zeuskes – die gezeten op hun Olympus – door de wolken heen naar beneden kijken, het domme gepeupel negeren en er voor zorgen dat al die nieuwe kleine goden zonder al te veel problemen door het leven komen.

Vrouwe Justitia heeft nog een lange weg voor de boeg vooraleer  nog eens echt recht gesproken wordt.

19-06-2009 om 01:33 geschreven door spitfireleo

De herinnering blijft!

Wie al eens in de Westhoek rondtoerde, -fietste of -rondwandelde kan niet naast de verschillende begraafplaatsen en monumenten kijken die verwijzen naar de gevolgen van die verschrikkelijke ‘Grooten Oorlog’ die tussen augustus 1914 en 11 november 1918 een groot deel van de wereld in de miserie stortte.

Ondertussen zijn  meer dan 90 jaar verder, maar iedereen die een beetje met de geschiedenis begaan is, moet wel degelijk beseffen dat dit bijzondere tijdsvak een belangrijk impact heeft gehad op de huidige maatschappij. Oude monarchieën en keizerrijken stortten ineen, monarchen moesten troonsafstand doen en een groot deel van de adel en rijke luiden zagen hun imperium ineenzakken als een pudding.

Evenmin onbelangrijk en nog steeds van invloed dezer dagen, is de hertekening van de land- en staatsgrenzen waarbij heel wat willekeur en politieke macht werd ingezet en de dwaze straffen die aan het overwonnen Duitsland werden opgelegd. Straffen waarvan men op voorhand wist dat het land die nooit zou kunnen delgen en die – zoals de geschiedenis nu eveneens bewezen heeft – de bakermat zou zijn van het nieuwe conflict dat tussen 1940 en 1945 de wereld voor een tweede keer in dezelfde eeuw nog eens grondig op zijn kop zou zetten.

Onzinnig geweld

Iedereen die een beetje hart op zijn plaats heeft, kan niet voorbijgaan aan de massa doden die verspreid liggen over ons West-Vlaams landschap net zo min als aan de oneindige reeks namen van mensen (jonge zowel als oude) waarvan men geen spoor meer heeft gevonden, die god weet waar ergens onder de grond werden gewoeld en waarvan het enige aandenken nog terug te vinden is onder de vorm van een in de steen gekapte naam op een of ander monument voor de gesneuvelden.
Als je ’s avond om 20.00 uur getuige bent van de ‘Last Post’ aan de Menen Poort in Ieper dan kan alleen maar een koude rilling weergeven dat je onder de indruk bent. Je hoeft echt geen militarist te zijn om te ervaren dat daar de herinnering warm gehouden wordt aan een onnoemelijk aantal slachtoffers van deze onzinnige moordpartij van toen.

Leren uit het verleden

Het lijkt me duidelijk dat we moeten leren uit het verleden. Men mag dit niet beschouwen als een last die men eeuwig moet meetorsen, maar nu en dan even achteruitkijken en leren uit wat vroeger verkeerd liep, kan alleen een stap voorwaarts betekenen voor een wereld met betere perspectieven. Dit betekent evenwel dat men toch niet mag vergeten en me het nodige respect moet opbrengen voor de gesneuvelden, de gekwetsten en de andere slachtoffers die op de een of andere manier nadeel ondervonden van deze wereldbrand.
Het is dus goed dat er nog personen zijn die het als een belangrijke taak beschouwen om dieper in te gaan op de feiten van toen.

Niet alleen in ons landje!

Niet alleen in ons land waren de onmenselijke gevolgen van de wereldoorlog te voelen. Ook op andere plaatsen was er in die tijd heel wat ellende. Zo vormde de geplande invasie van het Turks  grondgebied – dat de zijde van de Duitsers gekozen had – een dodelijke vergissing die bij de Britse troepen en dan vooral bij de ANZAC-legers (Australië en Nieuw-Zeeland)  een debacle met ongeziene gevolgen. Ook Frankrijk ontsnapte niet de onmenselijke gevolgen en ook daar zijn heel wat begraafplaatsen en herinneringsmonumenten in haast elk dorp een stille maar beschuldigende getuige van de krijgsverrichtingen.

Wil je goed geïnformeerd blijven?

Als je goed geïnformeerd wil blijven, heb je uiteraard een hele rits websteks ter beschikking om je nieuwsgierigheid te voldoen, maar ik kan je een website van een goede Nederlandse vriend warm aanbevelen. Niet alleen vind je er verslagen over de verschillende fases en gevechten, maar tevens is dit alles goed gedocumenteerd met veldkaarten en foto’s van die tijd, maar tevens met hedendaagse foto’s die een indruk geven van landschap en omstandigheden en ook nog een beeld meegeven van wat er aan herinneringen overgebleven is. Ik kan je deze site van mijn vriend Pierre Grande Geurre  echt aanbevelen. De laatste bijwerking betreft een stukje bijna vergeten oorlog in de Vogezen. Ga daarom eens op bezoek bij http://pierreswesternfront.punt.nl . Ik ben zeker dat je er nog terugkomt.

18-06-2009 om 19:49 geschreven door spitfireleo

Onlangs werden twee drugsmisdadigers op vrije voeten gesteld omwille van een procedurefout in het gebruik van de BOM-wetgeving.

De BOM-wetgeving, voluit de wetgeving betreffende de toepassing van bijzondere opsporingsmethodes, bepaalt de werkwijze bij het gebruik van opzoekingsmethodes die buiten de gewone onderzoeksdaden vallen. Het betreft o.a. de infiltratie van criminele organisaties, observatie- en bewakingsopdrachten, telefoontap en dergelijke.

Gegroeid uit misbruiken in het verleden werden deze methodes onderworpen aan een specifieke wetgeving die al deze handelingen in goede banen moet leiden en onder controle houden. In de praktijk betekent dit dat een onderzoeksrechter belast wordt met het toelaten en het controleren van deze opdrachten. De onderzoekers vragen dus toelating en krijgen door middel van een kantschrift de modaliteiten te kennen die ze moeten gebruiken voor de uitvoering van deze bijzondere opsporingsmethodes.

In geval van telefoontap moeten imperatief begin- en einddatum bepaald worden waarbinnen deze afluistering mag gebeuren. In het ons voorliggend geval werd dit spijtig genoeg vergeten. Dit simpele feit was voldoende om onder het mom van een procedurefout de hele procesgang stil te leggen en de misdadigers op vrije voeten te stellen.

Uiteraard moet de opvolging van de juiste procedure prioritair zijn in een misdaadonderzoek en haar rechtspraak. Vanzelfsprekend kan men nog aanvaarden dat een procedurefout uit het proces wordt gehaald, maar een heel proces afblazen hieromtrent, lijkt me van het goede te veel.

Onze strafwetgeving is aan een goede moderne herschrijving toe en hierin moet  - volgens mij dan toch – de mogelijkheid voorzien worden om eventuele procedurefouten uit een strafproces te halen zonder dat ze afbreuk doen aan de verdere rechtsgang. De schuld blijkt meestal uit een geheel van vaststellingen die in hun totaliteit bewijsmateriaal vormen en de schuld al of niet bepalen. Een procedurefout kan bovendien – mijns inziens – toch behouden blijven als ze aan de essentie van de vaststelling helpt en geen afbreuk maakt aan de rechtvaardiging van deze vaststellingen.

Deze werkwijze zou alvast toelaten meer recht te spreken en minder seponeringen veroorzaken. De gerechtigheid kan hieer alleen wel bij voelen.

09-05-2009 om 02:32 geschreven door spitfireleo

We zullen het laatste nog niet meegemaakt hebben in dit landje.  Sommige advocaten zijn blijkbaar de pedalen kwijt in het gerechtelijke landschap. Waarover gaat het?

In het Mechelse blijken de verkeerslichten op een gevaarlijk kruispunt op een dag niet te functioneren. Een automobilist negeert de verkeersreglementering en botst tegen een ander wagen waarin een ouderpaar met twee kinderen zit. Bij het ongeluk sterven de twee kinderen en bijgevolg komt er een rechtszaak. In de verkeersrechtspraak is dan meestal sprake van (vrijwillige) slagen en verwondingen (al of niet met de dood tot gevolg).

De rechtr doet uitspraak en volgt hierbij de gewone gang van zaken waarbij de aanrijdende automobilist schuldig verklaard wordt en bijgevolg de juridische en financiële gevolgen van zijn daad moet ondergaan.

Maar de zaak is hiermee niet gedaan, want de dader – hierbij gesteund en waarschijnlijk op na zijn suggestie – gaat in de tegenaanval. De ouders worden gedagvaard omdat de hechting van het kinderzitje van het ene kind blijkbaar sporen van slijtage vertoonde en volgens hen dus oorzaak is van het overlijden, terwijl het tweede kind te groot was om nog op een verhoogde zit plaats te nemen en dit de reden is van zijn dood. De burgemeester van Mechelen wordt gedagvaard omdat hij geen politieagent plaatste op dit gevaarlijk kruispunt om er het verkeer te regelen nadat de verkeerslichten defect waren en ook omdat het  kruispunt gekend was als gevaarlijk en geen maatregelen werden genomen om het veilig te maken.

Dit is waarlijk de wereld op zijn kop. Het verkeersreglement is hierin toch duidelijk!? De signalen gegeven door bevoegde personen moeten in eerste instantie en prioritair opgevolgd worden (politieagenten e.d.), de verkeerslichten die in de volgorde der verplichtingen later komen, moeten eveneens gevolgd worden en als deze in gebreke blijven (enkel oranjerood knipperlicht of geen licht), dan moeten de verkeersregels gevolgd worden (bijv. voorrang aan rechts, zeshoekig stopbord, driehoekige gevarendriehoek waarbij voorrang moet verleend worden, etc…)
Nergens staat vermeld dat hier een agent moet geplaatst worden die het verkeer moet regelen en zijn afwezigheid kan zeker geen schuldelement vormen ten voordele van de overtreder.

Dat een dader weinig of geen schuld- noch verantwoordelijkheidgevoelens heeft komt helaas meer dan eens voor. De ridders zijn al een hele tijd uit het straat- en maatschappijbeeld verdwenen en de ridderlijke gevoelens nemen hand om hand af. Hamert de verdediging niet over procedurefouten of geschade belangen van de verdediging, dan is het blijkbaar tegenwoordig de mode om zijn verantwoordelijkheid te ontkennen en deze zo goed als kan te leggen op de schouders van iemand anders. Dat advocaten hierin meespelen is een flagrante overtreding van de deontologie, maar blijkbaar is dit niet ernstig genoeg want de orde der advocaten heeft niet de minste onrust noch reactie hieromtrent geuit noch getoond.

Wat een beproeving moet dit zijn voor de ouders van de dode kinderen? Wat een enorm mes wordt nog eens rondgedraaid in de nooit genezende wonde van deze mensen? Werden ze nog niet genoeg beproefd door de dood van hun kinderen door het onverantwoorde gedrag van een automobilist die zijn voeten veegt aan de verkeersreglementen ?

Van harte hoop ik dat ze een rechter vinden die nog weet wat gerechtigheid is en hen zo vlug als mogelijk verlost van deze bijkomende last rond hun nek. Het menselijk verdriet van deze ouders is al meer dan zwaar genoeg opdat een gewetenloze voerder en zijn onverantwoorde pleiter geen kans zouden krijgen hier nog extra gewicht aan toe te voegen.

Hopelijk wordt ook de orde der advocaten wakker en stelt zij paal en perk aan de daden van haar leden die de gerechtigheid geweld aan doen en mensen hierdoor nog extra belasten met leed dat ze niet verdienen.

09-05-2009 om 01:38 geschreven door spitfireleo

Passionele drama’s eindigen grotendeels voor assisen, de volksjury die al zo lange tijd onder vuur ligt.
Het zal je maar overkomen: na een aantal jaren is je vrouw je moe en zoekt warmte en tederheid bij een rivaal. Je kan dit moeilijk verkroppen en plant een wraakactie. Wanneer je kermisvreugde getemperd wordt door het aanzicht van je ex met haar vriend, slagen de stoppen door en ga je naar huis. Je neem daar je wapen en komt terug naar de plaats waar je vernederd werd. Enkele knallen verder is je ex voor de rest van haar leven verlamd en haar vriend ernstig gekwetst. De kwalificatie van dergelijke daad is meestal (poging tot)moord of (poging tot) doodslag met voorbedachte raad en bijgevolg is de doorverwijzing naar het Hof van assisen in de meeste gevallen een logisch gevolg.

Ook hier was dit zo en de welbekende pleite, meester Vermassen, nam de verdediging op van de slachtoffers op zich en begaf zich quasi zegezeker naar het Hof waar hij zich sterk maakte om de maximale straf voor de dader tuit de brand te kunnen slepen.

Het draaide echter anders uit. De 12-koppige jury volgde niet de stelling van het openbaar ministerie maar oordeelde dat de dader geprovoceerd werd door zijn ex en haar vriend en bijgevolg van moord noch voorbedachte raad sprake kon zijn. Tot afgrijzen en tot onbegrip van alle aanwezigen en vele andere landgenoten die het proces in de media volgden, werd de dader veroordeelt voor een minimale periode overeenkomend  met poging tot doodslag maar zonder dat de kwalificatie voorbedachte raad werd weerhouden.

Dat er geen uitgebreide motivering van het vonnis gegeven werd, kan e op wijzen dat de jury niet unaniem achter de beslissing stond. Maar het kwaad is geschied. In het kader van de feiten en de verklaringen van de dader, was het zonneklaar dat hij met voorbedachte raad te werk ging en de duidelijke bedoeling had het leven van zijn ex en haar vriend te ontnemen. Dat de jury hier anders over oordeelde is niet te verstaan en in tegenspraak met de feiten en de bekentenissen. Maar in ons democratisch bestel is de uitspraak nu eenmaal te aanvaarden. De enige uitweg blijft naar mijn bescheiden mening, het  Europees Hof dat zou kunnen besluiten dat hier sprake is van een gerechtelijke dwaling of dat de rechtsgang niet werd geëerbiedigd door het niet motiveren van de uitspraak en bijgevolg een nieuw proces voor een ander Hof van Assisen zich opdringt. Maar dat is voer voor de juristen.

Wat mij echter verwonderd is de houding van meester Vermassen in deze zaak. Als groot pleitbezorger voor het voortbestaan van de volksjury (hij won tot nu toe de meeste van zijn assisenprocessen), lijkt hij nu ineens in te zien dat het systeem toch nog niet zo goed lijkt te functioneren zoals hij tot hiertoe verdedigde. Nu ineens wordt assisenrechtspraak in twijfel getrokken.

Dat hij ontgoocheld is in de afloop begrijp ik, evenzo ben ik teleurgesteld door het vonnis, maar dat het systeem daarom dan in een keer te wensen overlaat, is naar mijn mening een brug te ver.
Pleiten is evenzeer een spel. The one you win, the one you lose, that’s the game. Ook voor Vermassen kan verlies zijn lot zijn. Aan hem om een juridische oplossing te zoeken opdat gerechtigheid ook hier zijn plaats zou vinden.

Dat passie aanleiding kan zijn tot misdaad is misschien te verstaan, maar niet goed te praten. Het recht in eigen handen nemen, is in een rechtsstaat niet toegelaten, daarvoor bestaan er andere juridische middelen.

Hopelijk ziet ook de dader dit in en werkt hij mee aan het vinden van een rechtvaardige oplossing. Ook voor hem kan dit louterend werken.

09-05-2009 om 01:05 geschreven door spitfireleo

De laatste week stonden de Belgische media weer bol van informatie over de overloopperikelen van ene Vijnck van de LDD (Lijst De Decker) naar de OpenVLD. Deze volksvertegenwoordiger liet zijn onvrede kennen over zijn behandeling bij de LDD – begrijp vooral dat hij niet tevreden was met de aangeboden plaats - en gaf daarom de voorkeur terug over te stappen naar de Open VLD, waar voorzitter Bart Somers hem met open armen ontving. Uiteraard kwam de vuilspuitmachine in werking en kon de heer Jean-Marie De Decker het niet laten – als toonbeeld van fair play sportman uit de judo – om met bloemen te smijten, maar hij vergat vooral om de potten er rond te verwijderen. De kwalificaties waren niet mis te verstaan en wezen – alhoewel zo cru nog niet uitgesproken – op incompetentie, domheid en luiheid. Ik vroeg me af op welke basis deze man dan ook in de partij was gehaald. Was er sprake van een dwaling of had men de verkeerde psychotechnische testen voorgelegd gekregen? Het bleef me een mysterie.

Alleszins was dit vertrek van Vijnck een echt drama voor LDD, dat hiermee zijn fractie herleid zag tot een getal dat aanleiding geeft tot een drastische vermindering van de partijdotaties en tot het ontslag van een negental medewerkers. Je zou dus voor minder boos worden, vooral in tijden van wereldcrisis en in een partij die de eenvoudige oplossingen voor het financieel debacle in petto had.

Hiermee was het drama echter nog niet volbracht. Als in een Shakespeariaans stuk ontwikkelde zich een plot de beste stationsroman waardig.

Dat bij de overstap de suggestieve roddels hun gang gingen, was bijna normaal te noemen. Onze maatschappij leeft tenslotte van roddels en een flink, maar geheimzinnig in het oor gefluisterd publiek geheim, is altijd meegenomen tot jolijt van de leutige tooghanger en gelijkgezinde burgers.
Vanzelfsprekend vermoedde men een of ander malafide overeenkomst of beloofde gunst gekoppeld aan de overgang, maar de heer Somers haastte zich om op zijn communiezieltje te verzekeren dat er absoluut geen beloftes werden gedaan. Zeker niet betreffende een zeker verkiesbare plaats of een of ander goed betaalde functie. Neen, minister in de Vlaamse regering zou de heer Vijnck allerminst worden! Moest het een geruststelling worden, dan geloofde waarschijnlijk niemand deze stelling, zeker niet vanwege iemand die op zijn communiezieltje iets beloofde, terwijl het hele land weet dat een liberaal meestal lid is van een loge en daarmee een uitgesproken vijand van eender welke religie, de rooms-katholieke in de eerste plaats. De poging tot overtuiging was er, maar of dit wel gelukte lijkt me niet het geval te zijn.

Donderslag bij heldere hemel, hoorde men het in Keulen donderen of is er enig ander spreekwoord dat degelijk kan uitdrukken wat er daarna gebeurde? Feit is dat de heer Vijnck – nog maar eens teleurgesteld door dit keer de open armen ontvangst door Open VLD – besloot de rangen van zijn geliefd LDD te vervoegen. Hij voelde wroeging bij zijn daad en vond het niet verantwoord dat de partij een flink stuk van haar dotatie zou moeten missen en personeelsleden moest ontslaan. De goede fee had hem blijkbaar overtuigd van zijn foute aanpak en zijn voorbarig handelen. Zijn spijt uitdrukkend vervoegde hij dus zijn voorgaande team, waarvan de outstanding leader Jean-Marie begrip toonde voor dit menselijk falen en het verloren schaap met veel liefde en goede voornemens weer in de armen sloot en het incident bedekte met de mantel van de warmste liefde. Hij zou naar de toekomst toe zijn poulain nog beter begeleiden, wat dus expliciet inhoudt dat hij in de voorgaande periode hier bijgevolg eveneens gefaald had. Bijna had ik hem de trofee van de politieke fair play en mededogen gegund.

Bleek opeens een ‘paper’ te bestaan waarin de Open VLD, bij monde van de heer Somers, aan Vijnck enkele beloftes had gedaan met verstrekkende gevolgen. Niet alleen werd hem een verkiesbare plaats op de lijst verzekerd, maar bovendien zou hem – indien hij onverwacht toch niet verkozen zou geraken – een plaats als kabinetsmedewerker toegekend worden met een wedde gelijk aan deze van volksvertegenwoordiger. Hallo, meneer Somers, worden volksvertegenwoordigers niet gekozen door het volk? En worden kabinetsmedewerkers niet gekozen volgens hun competentie? De brief – blijkbaar door een gunstige wind in een of andere brievenbus verzeild – werd gepubliceerd en betekende het ‘Hyroshima’ van de Vlaamse politiek. Blijkt dus dat de slogan ‘Wat we zelf doen, doen we beter’ niet van toepassing is voor de Vlaamse bevolking, maar eerder voor gebruik ten voordele van enkele individuele postjesjagers! Het Vlaamse Charleroi, heet dus Mechelen!

Na concertatie van zijn partij en door de bemiddeling van oude krokodil, Herman De Croo, ging de voorzitter van Open VLD over tot publieke excuses. Bijna sprak men van Bart den bleiter in plaats van Bert den bleiter. Nu ja, Bart komt als overloper uit dezelfde partij als Bert, de overloper –maar dan naar een andere partij, want beiden zijn ze nog producten van de vroegere V.U.
De openbare biecht (what’s in a word) klonk ongeveer als: door mijn schuld, door mijn schuld, door mijn grote schuld. Latinisten en oudere katholieken zullen dat nog herkennen als: mea culpa, mea culpa, mea maxima culpa. En dat uit de mond van een antiklerikale logebroeder is toch niet min.
Feit is dat de heer Somers verklaarde zich wel voor het hoofd te kunnen slaan omdat hij  gehandeld had als een kip zonder kop, maar met de verzachtende omstandigheid dat hij werd meegesleept door alle heisa die o.a. ontstaan was uit het inzetten van een privé detective door Jean-Marie De Decker voor het volgen van de eerbare logebroeder De Gucht. Je zou toch voor minder boos worden, alhoewel – laat het duidelijk zijn dixit Somers – dat het hier niet gaat om een wraakactie. Neen, de heer Vijnck was zelf op bezoek gekomen en had op eigen initiatief gepolst onder welke voorwaarden hij kon overkomen naar Open VLD. En ja, onder die omstandigheden had hij had toegevingen gedaan en had hij dat onverkwikkelijke document opgesteld en getekend. En ja, sorry, dat was verkeerd en hij beloofde dat hij het nooit meer zou doen. Bijna hoorde ik er aan toevoegen :’op mijn plechtige communie zieltje’, maar dat bleef het publiek gelukkiglijk bespaard.

Het ontkennen van de Holocaust noemt men negationisme of revisionisme en is bijna wereldwijd strafbaar met uitzondering van die landen die Israël vijandig gezind zijn uiteraard. Is het ontkennen van politieke akkoorden geen leugen als blijkt dat die er wel zijn? Is dat dan ook geen negationisme? Of is liegen in de politiek een onderdeel van het ‘kriegsspiel?’

In ‘Villa Politica’ van donderdag namiddag werd Jean-Marie De Decker geïnterviewd over de onverkwikkelijke affaire en weer was ik getroffen door de deemoed die deze politicus aan de dag kan leggen als het hem past. Ja, het was beschadiging van zijn persoon en zijn persoon, en ja, hiermee werd de hele politiek beschadigd en in een slecht daglicht gesteld, maar aan roddels kon hij niets doen en ja, politiek is oorlog en de ‘operatie beschadiging’ in zijn nadeel was al lang bezig en trof hem, zijn partij en zelfs zijn vrienden en familie. We hebben een nieuwe versie van Calimero ontdekt, ditmaal in het Vlaamse politieke landschap. Het lijkt een maatschappijprincipe te worden: de schuld en de verantwoordelijkheid afschuiven op een ander.

De intriges van de Romeinse senaat zijn Vlaanderen niet vreemd. Wie zal Caesar zijn en wie zijn Brutus? Of hoe de geschiedenis de werkelijkheid altijd een beetje inhaalt!

Op 7 juni kennen we misschien het antwoord.

08-05-2009 om 00:00 geschreven door spitfireleo

Het was zo mooi! Een oudere renner die Luik-Bastenaken-Luik voor de tweede keer op zijn palmares schreef en daarbij te kennen gaf nog wel te willen doorgaan tot ongeveer zijn veertigste.

Ik had niet de gelegenheid de koers te volgen, maar tijdens het nieuws zag ik de man wat afgescheiden binnenrijden en kon enige bewondering toch niet onder stoelen of banken steken!
Dat iemand de moed opbracht om een heel bestaan op te bouwen rond de discipline van het wielrijden en daarvoor dan moest kiezen voor een ascetische levenswijze, bekoorde me meer dan ik graag wil toegeven. Maar de bewonderende roes is weeral van korte duur.

Vanavond mijn mail opengedaan en het breaking news van de e-krant eens doorgenomen en wat lees ik daar:

‘Rebellin betrapt op het gebruik van EPO- van de nieuwe generatie, het product gekend onder de naam CERA, tijdens de Olympische Spelen’.

Het was een koude douche. Nog een renner die van zijn voetstuk valt en weer een illusie armer voor de bewonderaar van de atleet.

Wat bezielt deze mensen? Waarom doen ze dat? Een duidelijk antwoord heb ik hierop niet, maar ik kan me wel inbeelden dat er diverse redenen ten gronde liggen aan deze handelswijze.

Is het hun trots om niet af te gaan omdat de ouderdom zijn tol eist? Is het de ambitie om bij de besten te blijven behoren? Of is het simpel weg de drang naar het behoud van een riante wedde met allerlei bonussen? Of is het een mengeling van dit alles?

Ik kan er geen rechtvaardiging voor vinden die belangrijk genoeg is, om vergoelijkend het gebruik van prestatieverbeterende middelen te aanvaarden. Niet alleen is dit onrechtvaardig tegenover die renners die nog willen ‘clean’ blijven, maar ook is het een slecht voorbeeld voor de jongeren die zich ook aan de sport wil begeven. Bovendien kan het niet anders dan dat het gebruik van lichaamsvreemde stoffen op termijn nadelig kan zijn voor het lichaam. Maar dit laatste is een altijd terugkerend element in de maatschappij: men gelooft het niet tot het zover is.

Moet ik me dit aantrekken? Ja, omdat het welzijn van de mens centraal moet staan en alle mogelijke stappen moeten ondernomen worden om iedereen zo goed als mogelijk een kwaliteitsvol leven te gunnen. Ja, omdat het de achterblijvende familie en vrienden zijn die het meest zullen lijden ingeval van tegenslag.

Het is spijtig dat op deze manier de sport nog maar eens in een slecht daglicht zal gesteld worden.

29-04-2009 om 01:56 geschreven door spitfireleo

Vandaag kwam de algemene aandeelhoudersvergadering van Fortis om te stemmen over de verkoop van de instelling aan BNP. Uiteraard kwam het tot incidenten, want velen zijn de dupe geworden van gedurende jaren door iedere ‘kenner’ aanbevolen werd als een belegging van de ‘goede huisvader’.

Men kan zich inbeelden dat heel wat drama’s zich hebben afgespeeld en tot op vandaag nog een nefast gevolg hebben voor een deel van de aandeelhouders. Vooral de ‘kleine’ spaarder, die voor de toekomst een appeltje voor de dorst wou opzij zetten en nu al zijn centjes in rook ziet opgaan, moet dit een verschrikkelijke ervaring zijn. Men had dan beter kunnen profiteren van wat men aan kapitaal bezat, zou je dan kunnen denken.

De grote kapitalen zullen dit meestal wel overleven. Al hebben ze waarschijnlijk wel een groot gedeelte van hun spaarpot zien verdwijnen, toch zal hun reserve nog voldoende zijn om het hoofd te bieden aan deze tegenslag.

Mondrikamen en zijn aanhangers hebben verloren: is de algemene tendens en dit is uiteraard een waarheid die niet te ontkennen valt, maar de grootste verliezer is naar mijn mening – nog maar eens – de uitoefening van gerechtigheid in dit land. De blindhoek van moeder Justitia begint negatieve vormen aan te nemen en dit is wel angstaanjagend in een land waarvan de politici bij hoog en bij laag beweren dat het om een rechtsstaat gaat.

Het is duidelijk dat de ja-stemmen het hebben gehaald omdat de samenstelling van de kiesgerechtigde aandeelhouders niet juist was maar strookte met alle logica die men maar kan bedenken.

Een aantal speculanten – die blijkbaar nog genoeg reserve hadden – hebben van de deplorabele toestand van de bank en de fenomenale beurskrach van de aandelen hebben hen de mogelijkheid gegeven om zich in mindere of meerdere mate in te kopen in de Fortis-bank. Nu kregen ze de gelegenheid om mee te beslissen over de al of niet verkoop van de bank aan PNB, een beslissing die notabene door de regering genomen werd in een tijdvak dat lag voor dat ze aandeelhouder werden. Met andere woorden, ze mogen mee beslissen over iets dat absoluut buiten hun bevoegdheid ligt en enkel het gevolg is van hun speculatief handelen.

Ze hebben niets te verliezen, deze speculanten, ze hebben immers de aandelen gekocht aan bodemprijzen en kunnen alleen maar beter varen bij een aansluiting bij PNB. De Belgische staat geeft immers de garanties! Met belastingsgeld, wel te verstaan.

De verkoop van Fortis aan de Franse bank wordt door de meeste onderlegde economen afgewezen, maar de regering houdt voet bij stuk en de rechtbank is hierin meegegaan om een zekerheid vast te ankeren dat het voorstel zou aangenomen worden. Van gerechtigheid gesproken! Vooral de kleine spaarder is hiervan de dupe en het bewijst weerom dat Justitie inderdaad hetzij helemaal wereldvreemd is of hetzij totaal gevoelloos voor de sociale gevolgen van de feiten.

Ondertussen zijn bijna alle parels van ons land verkocht en hebben noch de regering noch de landgenoot nog enige zeggingsschap over de primordiale economische sectoren van ons land. De beslissingen over financiële zaken, over energie en andere autoconstructeurs liggen allemaal in de handen van buitenlandse eigenaars en dat kan alleen maar in ons nadeel werken.
Wanneer we inderdaad vaststellen dat alle Europese lidstaten vooral maatregelen getroffen hebben ten voordele van hun eigen landgenoten, dan kan men zich wel indenken dat bij een volgende tegenslag de Belgische poot de eerste zal zijn om te verdwijnen of om extra inkomsten – ten koste van wat? – te genereren voor het moederland.

In de tijd van Caesar schreef men nog dat de Belgen de dapperste onder de Galliërs waren, maar onder de gegeven omstandigheden vraag ik me af of onze beleidsmensen nog echte Belgen zijn. De beslissingen die ze nemen, vallen niet op door hun moed, maar wel door hun gebrek aan staatszin en dàt – eerder dan de communautaire verschillen en discussies –zou wel eens de echte motor kunnen zijn die ons land ontmantelt en in de handen van andere naties brengt.

29-04-2009 om 00:00 geschreven door spitfireleo

Zaterdagmiddag op weg naar de kleinkinderen van onze jongste zoon, staat de radio op en klinkt het nieuws door de luidsprekers. We zijn in de laatste weken voor de regionale en Europese verkiezingen en uiteraard zijn de campagnes van de verschillende politieke partijen volop aan de gang. Ieder weekend is er wel ergens een of ander partijpolitiek congres waarop de bonzen aan hun publiek trachten uit te leggen met welke slogans en bedoelingen ze nu optrekken naar de kiezer en met welke verleidingsmanoeuvres ze de nog niet overtuigde burger willen bekoren om voor hen te kiezen.

Hoor ik daar weer iets over ‘de hard werkende Vlaming’. Je moet in het verkeer geconcentreerd blijven op snelheidbeperkingen, alle mogelijke verkeersborden en al of niet voorzichtige andere deelnemers aan het verkeer en dus ben ik even niet mee vanuit welk partijcenakel het dit maal gelanceerd wordt, maar ik heb de indruk dat het uitgesproken wordt door de Vlaamse Minister-president, Kris Peeters, ter gelegenheid van de samenkomst van CD&V in Gent. Bij het horen van deze woorden komen de haren van mijn armen naar boven in een oncontroleerbare erectiebeweging. Als het al tijdens het CD&V congres uitgesproken wordt, dan gaat het om niet meer of minder dan woordplagiaat omdat ‘babyface’ Somers van Open VLD daar het eerst mee kwam aangedraafd, maar bovendien word ik bevangen door een ondefinieerbaar afgrijzen als ik deze woorden hoor.

 Wil men me nu eens duidelijk uitleggen wat dat is, een hard werkende Vlaming? Over hoeveel burgers gaat het hier? Is dat een authentieke, pure mens geboren en getogen in Vlaanderen en van zuivere Vlaamse afkomst? Of kan dat ook iemand zijn die genaturaliseerd is als Vlaming of nog de vrucht van een tweede of derde generatie allochtone ouders? Kan de hard werkende Vlaming ook Mbark, Mohammed, Pjotr, Diallo of nog anders heten? Wie schuilt er achter de ‘hard werkend Vlaming’ heren en dames politici?

Gaat het om de CEO in krijtstreepjespak met zijn riante wedde en bonussen of nog over de politicus of politica die zijn of haar mandaat cumuleert met posten in steden, gemeenten of andere intercommunales? Spreken we hier over de gewezen mandataris die omwille van zijn uitgebreid netwerk aan kennissen, een baan als bestuurder bij Dexia of andere instelling mag opnemen als toetje op zijn niet te versmaden pensioentje? Of hebben we hier over de werkijverige vertegenwoordigers des volks die wakker schieten omdat tijdens ‘Villa Politica’ de camera aan staat bij de interventies? Bedoelt men misschien de topambtenaren die omwille van de hedendaagse managementtechnieken meer tijd besteden aan vergaderingen dan aan ‘human resources’?

Of zou het misschien – voorzichtige utopische gedachte die zo bij me opkomt – de alleenstaande moeder kunnen zijn die vanaf ’s morgens vroeg in actie treedt om haar kinderen proper en wel aangekleed, voorzien van een zo compleet mogelijk ontbijt naar de school te krijgen. Die daarna nog vlug alles moet opruimen om nadien te proberen – file vermijdend – op tijd te komen om haar job te mogen kunnen opnemen en zo goed en zo kwaad als het maar kan uit te voeren? Die op het einde van de dag op ik weet niet welk uur mag stoppen – om te voldoen aan de wensen van een baas die het normaal vindt dat je onbetaalde overuren presteert voor de liefde van de job – en die dan stijf van de stress tracht op tijd haar kinderen op te halen, de boodschappen tussen de middag vlug vlug gedaan hebbend om maar geen tijd te verliezen, om daarna te mogen zorgen voor een avondmaal en een quality-time tijd met hen spendeert alvorens hen in bed te stoppen om daarna nog de vaat, de was, de strijk en de kuis op zich te nemen?

Zou het kunnen dat het gaat om de bijna veertigjarige die van de een naar de andere patroon loopt om zich aan te bieden in de hoop dat men eens rekening houdt met zijn kwaliteiten en niet met zijn baremiek niveau? Of die hoopt dat zijn contract van onbepaalde duur dat na drie maanden stopgezet werd omdat zijn voorganger terug komt uit bevallings- of ander verlof? Die eigenlijk wel droomt dat hij niet alleen voor de duur van een project aangeworven wordt, maar inderdaad voor onbepaalde duur mag blijven?

Naar alle waarschijnlijkheid zal het ook wel niet gaan om de man of vrouw – die getroffen door een of andere ongevraagde tegenslag – met moeite het hoofd kan bieden aan al die tegenwoordige verwachtingen die men stelt in de werknemer. Die – indien het geluk toch nog een beetje meezit – binnen de mazen van het sociaal vangnet kon opgevangen worden of anderzijds buiten de mazen valt en in de grootste armoede het hoofd moet bieden aan de consumptiewereld van vandaag.

Ik kan me evenmin indenken dat de ‘luieriken’, de ‘profiteurs’ en de ‘werkonwilligen’ van de werkloosheidsbijstand hiermee bedoeld worden.

Maar wie dan wel? Zijn het heren à la Verschueren, die van geen stoppen weten, zelfs niet na een ernstige gezondheidsprobleem, die nooit verlof nemen – dat wel spijtig vinden voor echtgenote en kroost maar er verder niets aan veranderen - die bovendien minachtend doen over diegenen die niet aan de bak geraken of wel tijd willen maken voor hun gezin? Of is het iemand als de voormalige eerste-minister Verhofstadt die na 25 jaar met moeite de naam van zijn privésecretaresse kan uitspreken?

Het begrip ‘hard werkende ‘ Vlaming is volgens mij dan ook niet alleen een discriminerend begrip maar bovendien een zeer selectief begrip dat alleen rekening wil houden met een - naar mijn mening - kleine groep die alle voordelen mag genieten die maar denkbaar zijn en waarbij de solidariteit voor de meer onfortuinlijke medemens liefst terzijde geschoven wordt onder allerlei drogredenen van financiële en commerciële aard.
Het wordt dus de allerhoogste tijd dat de heren en dames politici – in hun rode of groene pluche gezeten - voor eens en altijd het begrip ‘hard’ werkende Vlaming definiëren zodat we in alle duidelijkheid onze stem kunnen uitbrengen op diegenen die een lans breken voor de mens in zijn mens-zijn en niet in zijn deelname aan het economisch proces. Men mag immers niet vergeten dat de kleinste schakel in de keten onmisbaar is om het hele mechanisme in werking te houden.

De minzame lach en het handjesschudden ter voorbereiding van een kiescampagne is nog heel wat anders dan echt medeleven voelen met de medemens die minder fortuinlijk door het leven mag gaan dan een ander. Het minachtend neerkijken op de naaste die minder verdiend en minder luxe kan genieten of die minder kansen krijgt, is een misdaad tegen de menselijkheid. Ook de moeder aan de haard, druk bezig met het bestieren van haar huishouden en de zorg voor haar gezin, is hard werkend en verdient alle lof. Maar ik vrees dat ze niet opgenomen is in het lijstje van de ‘hard werkende ‘ Vlaming. Tot schande van de politici en zogenaamde ‘very important persons’ die dit vergeten.

-          Het is de poetsvrouw die het huis proper houdt,

-          Het is de toiletjuffrouw die de pot zuiver houdt,

-          Het is de vuilnisman die onze rommel opruimt,

-          Het is de mecanicien die zijn handen vuil maakt met olie en ander vuil voor het onderhoud van onze voertuigen,

-          Het is de werkman/werkvrouw die het systeem draaiend houdt,

-          En zo verder……

27-04-2009 om 16:34 geschreven door spitfireleo