Passionele drama’s eindigen grotendeels voor assisen, de volksjury die al zo lange tijd onder vuur ligt.
Het zal je maar overkomen: na een aantal jaren is je vrouw je moe en zoekt warmte en tederheid bij een rivaal. Je kan dit moeilijk verkroppen en plant een wraakactie. Wanneer je kermisvreugde getemperd wordt door het aanzicht van je ex met haar vriend, slagen de stoppen door en ga je naar huis. Je neem daar je wapen en komt terug naar de plaats waar je vernederd werd. Enkele knallen verder is je ex voor de rest van haar leven verlamd en haar vriend ernstig gekwetst. De kwalificatie van dergelijke daad is meestal (poging tot)moord of (poging tot) doodslag met voorbedachte raad en bijgevolg is de doorverwijzing naar het Hof van assisen in de meeste gevallen een logisch gevolg.

Ook hier was dit zo en de welbekende pleite, meester Vermassen, nam de verdediging op van de slachtoffers op zich en begaf zich quasi zegezeker naar het Hof waar hij zich sterk maakte om de maximale straf voor de dader tuit de brand te kunnen slepen.

Het draaide echter anders uit. De 12-koppige jury volgde niet de stelling van het openbaar ministerie maar oordeelde dat de dader geprovoceerd werd door zijn ex en haar vriend en bijgevolg van moord noch voorbedachte raad sprake kon zijn. Tot afgrijzen en tot onbegrip van alle aanwezigen en vele andere landgenoten die het proces in de media volgden, werd de dader veroordeelt voor een minimale periode overeenkomend  met poging tot doodslag maar zonder dat de kwalificatie voorbedachte raad werd weerhouden.

Dat er geen uitgebreide motivering van het vonnis gegeven werd, kan e op wijzen dat de jury niet unaniem achter de beslissing stond. Maar het kwaad is geschied. In het kader van de feiten en de verklaringen van de dader, was het zonneklaar dat hij met voorbedachte raad te werk ging en de duidelijke bedoeling had het leven van zijn ex en haar vriend te ontnemen. Dat de jury hier anders over oordeelde is niet te verstaan en in tegenspraak met de feiten en de bekentenissen. Maar in ons democratisch bestel is de uitspraak nu eenmaal te aanvaarden. De enige uitweg blijft naar mijn bescheiden mening, het  Europees Hof dat zou kunnen besluiten dat hier sprake is van een gerechtelijke dwaling of dat de rechtsgang niet werd geëerbiedigd door het niet motiveren van de uitspraak en bijgevolg een nieuw proces voor een ander Hof van Assisen zich opdringt. Maar dat is voer voor de juristen.

Wat mij echter verwonderd is de houding van meester Vermassen in deze zaak. Als groot pleitbezorger voor het voortbestaan van de volksjury (hij won tot nu toe de meeste van zijn assisenprocessen), lijkt hij nu ineens in te zien dat het systeem toch nog niet zo goed lijkt te functioneren zoals hij tot hiertoe verdedigde. Nu ineens wordt assisenrechtspraak in twijfel getrokken.

Dat hij ontgoocheld is in de afloop begrijp ik, evenzo ben ik teleurgesteld door het vonnis, maar dat het systeem daarom dan in een keer te wensen overlaat, is naar mijn mening een brug te ver.
Pleiten is evenzeer een spel. The one you win, the one you lose, that’s the game. Ook voor Vermassen kan verlies zijn lot zijn. Aan hem om een juridische oplossing te zoeken opdat gerechtigheid ook hier zijn plaats zou vinden.

Dat passie aanleiding kan zijn tot misdaad is misschien te verstaan, maar niet goed te praten. Het recht in eigen handen nemen, is in een rechtsstaat niet toegelaten, daarvoor bestaan er andere juridische middelen.

Hopelijk ziet ook de dader dit in en werkt hij mee aan het vinden van een rechtvaardige oplossing. Ook voor hem kan dit louterend werken.

09-05-2009 om 01:05 geschreven door spitfireleo

De laatste week stonden de Belgische media weer bol van informatie over de overloopperikelen van ene Vijnck van de LDD (Lijst De Decker) naar de OpenVLD. Deze volksvertegenwoordiger liet zijn onvrede kennen over zijn behandeling bij de LDD – begrijp vooral dat hij niet tevreden was met de aangeboden plaats - en gaf daarom de voorkeur terug over te stappen naar de Open VLD, waar voorzitter Bart Somers hem met open armen ontving. Uiteraard kwam de vuilspuitmachine in werking en kon de heer Jean-Marie De Decker het niet laten – als toonbeeld van fair play sportman uit de judo – om met bloemen te smijten, maar hij vergat vooral om de potten er rond te verwijderen. De kwalificaties waren niet mis te verstaan en wezen – alhoewel zo cru nog niet uitgesproken – op incompetentie, domheid en luiheid. Ik vroeg me af op welke basis deze man dan ook in de partij was gehaald. Was er sprake van een dwaling of had men de verkeerde psychotechnische testen voorgelegd gekregen? Het bleef me een mysterie.

Alleszins was dit vertrek van Vijnck een echt drama voor LDD, dat hiermee zijn fractie herleid zag tot een getal dat aanleiding geeft tot een drastische vermindering van de partijdotaties en tot het ontslag van een negental medewerkers. Je zou dus voor minder boos worden, vooral in tijden van wereldcrisis en in een partij die de eenvoudige oplossingen voor het financieel debacle in petto had.

Hiermee was het drama echter nog niet volbracht. Als in een Shakespeariaans stuk ontwikkelde zich een plot de beste stationsroman waardig.

Dat bij de overstap de suggestieve roddels hun gang gingen, was bijna normaal te noemen. Onze maatschappij leeft tenslotte van roddels en een flink, maar geheimzinnig in het oor gefluisterd publiek geheim, is altijd meegenomen tot jolijt van de leutige tooghanger en gelijkgezinde burgers.
Vanzelfsprekend vermoedde men een of ander malafide overeenkomst of beloofde gunst gekoppeld aan de overgang, maar de heer Somers haastte zich om op zijn communiezieltje te verzekeren dat er absoluut geen beloftes werden gedaan. Zeker niet betreffende een zeker verkiesbare plaats of een of ander goed betaalde functie. Neen, minister in de Vlaamse regering zou de heer Vijnck allerminst worden! Moest het een geruststelling worden, dan geloofde waarschijnlijk niemand deze stelling, zeker niet vanwege iemand die op zijn communiezieltje iets beloofde, terwijl het hele land weet dat een liberaal meestal lid is van een loge en daarmee een uitgesproken vijand van eender welke religie, de rooms-katholieke in de eerste plaats. De poging tot overtuiging was er, maar of dit wel gelukte lijkt me niet het geval te zijn.

Donderslag bij heldere hemel, hoorde men het in Keulen donderen of is er enig ander spreekwoord dat degelijk kan uitdrukken wat er daarna gebeurde? Feit is dat de heer Vijnck – nog maar eens teleurgesteld door dit keer de open armen ontvangst door Open VLD – besloot de rangen van zijn geliefd LDD te vervoegen. Hij voelde wroeging bij zijn daad en vond het niet verantwoord dat de partij een flink stuk van haar dotatie zou moeten missen en personeelsleden moest ontslaan. De goede fee had hem blijkbaar overtuigd van zijn foute aanpak en zijn voorbarig handelen. Zijn spijt uitdrukkend vervoegde hij dus zijn voorgaande team, waarvan de outstanding leader Jean-Marie begrip toonde voor dit menselijk falen en het verloren schaap met veel liefde en goede voornemens weer in de armen sloot en het incident bedekte met de mantel van de warmste liefde. Hij zou naar de toekomst toe zijn poulain nog beter begeleiden, wat dus expliciet inhoudt dat hij in de voorgaande periode hier bijgevolg eveneens gefaald had. Bijna had ik hem de trofee van de politieke fair play en mededogen gegund.

Bleek opeens een ‘paper’ te bestaan waarin de Open VLD, bij monde van de heer Somers, aan Vijnck enkele beloftes had gedaan met verstrekkende gevolgen. Niet alleen werd hem een verkiesbare plaats op de lijst verzekerd, maar bovendien zou hem – indien hij onverwacht toch niet verkozen zou geraken – een plaats als kabinetsmedewerker toegekend worden met een wedde gelijk aan deze van volksvertegenwoordiger. Hallo, meneer Somers, worden volksvertegenwoordigers niet gekozen door het volk? En worden kabinetsmedewerkers niet gekozen volgens hun competentie? De brief – blijkbaar door een gunstige wind in een of andere brievenbus verzeild – werd gepubliceerd en betekende het ‘Hyroshima’ van de Vlaamse politiek. Blijkt dus dat de slogan ‘Wat we zelf doen, doen we beter’ niet van toepassing is voor de Vlaamse bevolking, maar eerder voor gebruik ten voordele van enkele individuele postjesjagers! Het Vlaamse Charleroi, heet dus Mechelen!

Na concertatie van zijn partij en door de bemiddeling van oude krokodil, Herman De Croo, ging de voorzitter van Open VLD over tot publieke excuses. Bijna sprak men van Bart den bleiter in plaats van Bert den bleiter. Nu ja, Bart komt als overloper uit dezelfde partij als Bert, de overloper –maar dan naar een andere partij, want beiden zijn ze nog producten van de vroegere V.U.
De openbare biecht (what’s in a word) klonk ongeveer als: door mijn schuld, door mijn schuld, door mijn grote schuld. Latinisten en oudere katholieken zullen dat nog herkennen als: mea culpa, mea culpa, mea maxima culpa. En dat uit de mond van een antiklerikale logebroeder is toch niet min.
Feit is dat de heer Somers verklaarde zich wel voor het hoofd te kunnen slaan omdat hij  gehandeld had als een kip zonder kop, maar met de verzachtende omstandigheid dat hij werd meegesleept door alle heisa die o.a. ontstaan was uit het inzetten van een privé detective door Jean-Marie De Decker voor het volgen van de eerbare logebroeder De Gucht. Je zou toch voor minder boos worden, alhoewel – laat het duidelijk zijn dixit Somers – dat het hier niet gaat om een wraakactie. Neen, de heer Vijnck was zelf op bezoek gekomen en had op eigen initiatief gepolst onder welke voorwaarden hij kon overkomen naar Open VLD. En ja, onder die omstandigheden had hij had toegevingen gedaan en had hij dat onverkwikkelijke document opgesteld en getekend. En ja, sorry, dat was verkeerd en hij beloofde dat hij het nooit meer zou doen. Bijna hoorde ik er aan toevoegen :’op mijn plechtige communie zieltje’, maar dat bleef het publiek gelukkiglijk bespaard.

Het ontkennen van de Holocaust noemt men negationisme of revisionisme en is bijna wereldwijd strafbaar met uitzondering van die landen die Israël vijandig gezind zijn uiteraard. Is het ontkennen van politieke akkoorden geen leugen als blijkt dat die er wel zijn? Is dat dan ook geen negationisme? Of is liegen in de politiek een onderdeel van het ‘kriegsspiel?’

In ‘Villa Politica’ van donderdag namiddag werd Jean-Marie De Decker geïnterviewd over de onverkwikkelijke affaire en weer was ik getroffen door de deemoed die deze politicus aan de dag kan leggen als het hem past. Ja, het was beschadiging van zijn persoon en zijn persoon, en ja, hiermee werd de hele politiek beschadigd en in een slecht daglicht gesteld, maar aan roddels kon hij niets doen en ja, politiek is oorlog en de ‘operatie beschadiging’ in zijn nadeel was al lang bezig en trof hem, zijn partij en zelfs zijn vrienden en familie. We hebben een nieuwe versie van Calimero ontdekt, ditmaal in het Vlaamse politieke landschap. Het lijkt een maatschappijprincipe te worden: de schuld en de verantwoordelijkheid afschuiven op een ander.

De intriges van de Romeinse senaat zijn Vlaanderen niet vreemd. Wie zal Caesar zijn en wie zijn Brutus? Of hoe de geschiedenis de werkelijkheid altijd een beetje inhaalt!

Op 7 juni kennen we misschien het antwoord.

08-05-2009 om 00:00 geschreven door spitfireleo

Het was zo mooi! Een oudere renner die Luik-Bastenaken-Luik voor de tweede keer op zijn palmares schreef en daarbij te kennen gaf nog wel te willen doorgaan tot ongeveer zijn veertigste.

Ik had niet de gelegenheid de koers te volgen, maar tijdens het nieuws zag ik de man wat afgescheiden binnenrijden en kon enige bewondering toch niet onder stoelen of banken steken!
Dat iemand de moed opbracht om een heel bestaan op te bouwen rond de discipline van het wielrijden en daarvoor dan moest kiezen voor een ascetische levenswijze, bekoorde me meer dan ik graag wil toegeven. Maar de bewonderende roes is weeral van korte duur.

Vanavond mijn mail opengedaan en het breaking news van de e-krant eens doorgenomen en wat lees ik daar:

‘Rebellin betrapt op het gebruik van EPO- van de nieuwe generatie, het product gekend onder de naam CERA, tijdens de Olympische Spelen’.

Het was een koude douche. Nog een renner die van zijn voetstuk valt en weer een illusie armer voor de bewonderaar van de atleet.

Wat bezielt deze mensen? Waarom doen ze dat? Een duidelijk antwoord heb ik hierop niet, maar ik kan me wel inbeelden dat er diverse redenen ten gronde liggen aan deze handelswijze.

Is het hun trots om niet af te gaan omdat de ouderdom zijn tol eist? Is het de ambitie om bij de besten te blijven behoren? Of is het simpel weg de drang naar het behoud van een riante wedde met allerlei bonussen? Of is het een mengeling van dit alles?

Ik kan er geen rechtvaardiging voor vinden die belangrijk genoeg is, om vergoelijkend het gebruik van prestatieverbeterende middelen te aanvaarden. Niet alleen is dit onrechtvaardig tegenover die renners die nog willen ‘clean’ blijven, maar ook is het een slecht voorbeeld voor de jongeren die zich ook aan de sport wil begeven. Bovendien kan het niet anders dan dat het gebruik van lichaamsvreemde stoffen op termijn nadelig kan zijn voor het lichaam. Maar dit laatste is een altijd terugkerend element in de maatschappij: men gelooft het niet tot het zover is.

Moet ik me dit aantrekken? Ja, omdat het welzijn van de mens centraal moet staan en alle mogelijke stappen moeten ondernomen worden om iedereen zo goed als mogelijk een kwaliteitsvol leven te gunnen. Ja, omdat het de achterblijvende familie en vrienden zijn die het meest zullen lijden ingeval van tegenslag.

Het is spijtig dat op deze manier de sport nog maar eens in een slecht daglicht zal gesteld worden.

29-04-2009 om 01:56 geschreven door spitfireleo

Vandaag kwam de algemene aandeelhoudersvergadering van Fortis om te stemmen over de verkoop van de instelling aan BNP. Uiteraard kwam het tot incidenten, want velen zijn de dupe geworden van gedurende jaren door iedere ‘kenner’ aanbevolen werd als een belegging van de ‘goede huisvader’.

Men kan zich inbeelden dat heel wat drama’s zich hebben afgespeeld en tot op vandaag nog een nefast gevolg hebben voor een deel van de aandeelhouders. Vooral de ‘kleine’ spaarder, die voor de toekomst een appeltje voor de dorst wou opzij zetten en nu al zijn centjes in rook ziet opgaan, moet dit een verschrikkelijke ervaring zijn. Men had dan beter kunnen profiteren van wat men aan kapitaal bezat, zou je dan kunnen denken.

De grote kapitalen zullen dit meestal wel overleven. Al hebben ze waarschijnlijk wel een groot gedeelte van hun spaarpot zien verdwijnen, toch zal hun reserve nog voldoende zijn om het hoofd te bieden aan deze tegenslag.

Mondrikamen en zijn aanhangers hebben verloren: is de algemene tendens en dit is uiteraard een waarheid die niet te ontkennen valt, maar de grootste verliezer is naar mijn mening – nog maar eens – de uitoefening van gerechtigheid in dit land. De blindhoek van moeder Justitia begint negatieve vormen aan te nemen en dit is wel angstaanjagend in een land waarvan de politici bij hoog en bij laag beweren dat het om een rechtsstaat gaat.

Het is duidelijk dat de ja-stemmen het hebben gehaald omdat de samenstelling van de kiesgerechtigde aandeelhouders niet juist was maar strookte met alle logica die men maar kan bedenken.

Een aantal speculanten – die blijkbaar nog genoeg reserve hadden – hebben van de deplorabele toestand van de bank en de fenomenale beurskrach van de aandelen hebben hen de mogelijkheid gegeven om zich in mindere of meerdere mate in te kopen in de Fortis-bank. Nu kregen ze de gelegenheid om mee te beslissen over de al of niet verkoop van de bank aan PNB, een beslissing die notabene door de regering genomen werd in een tijdvak dat lag voor dat ze aandeelhouder werden. Met andere woorden, ze mogen mee beslissen over iets dat absoluut buiten hun bevoegdheid ligt en enkel het gevolg is van hun speculatief handelen.

Ze hebben niets te verliezen, deze speculanten, ze hebben immers de aandelen gekocht aan bodemprijzen en kunnen alleen maar beter varen bij een aansluiting bij PNB. De Belgische staat geeft immers de garanties! Met belastingsgeld, wel te verstaan.

De verkoop van Fortis aan de Franse bank wordt door de meeste onderlegde economen afgewezen, maar de regering houdt voet bij stuk en de rechtbank is hierin meegegaan om een zekerheid vast te ankeren dat het voorstel zou aangenomen worden. Van gerechtigheid gesproken! Vooral de kleine spaarder is hiervan de dupe en het bewijst weerom dat Justitie inderdaad hetzij helemaal wereldvreemd is of hetzij totaal gevoelloos voor de sociale gevolgen van de feiten.

Ondertussen zijn bijna alle parels van ons land verkocht en hebben noch de regering noch de landgenoot nog enige zeggingsschap over de primordiale economische sectoren van ons land. De beslissingen over financiële zaken, over energie en andere autoconstructeurs liggen allemaal in de handen van buitenlandse eigenaars en dat kan alleen maar in ons nadeel werken.
Wanneer we inderdaad vaststellen dat alle Europese lidstaten vooral maatregelen getroffen hebben ten voordele van hun eigen landgenoten, dan kan men zich wel indenken dat bij een volgende tegenslag de Belgische poot de eerste zal zijn om te verdwijnen of om extra inkomsten – ten koste van wat? – te genereren voor het moederland.

In de tijd van Caesar schreef men nog dat de Belgen de dapperste onder de Galliërs waren, maar onder de gegeven omstandigheden vraag ik me af of onze beleidsmensen nog echte Belgen zijn. De beslissingen die ze nemen, vallen niet op door hun moed, maar wel door hun gebrek aan staatszin en dàt – eerder dan de communautaire verschillen en discussies –zou wel eens de echte motor kunnen zijn die ons land ontmantelt en in de handen van andere naties brengt.

29-04-2009 om 00:00 geschreven door spitfireleo

Zaterdagmiddag op weg naar de kleinkinderen van onze jongste zoon, staat de radio op en klinkt het nieuws door de luidsprekers. We zijn in de laatste weken voor de regionale en Europese verkiezingen en uiteraard zijn de campagnes van de verschillende politieke partijen volop aan de gang. Ieder weekend is er wel ergens een of ander partijpolitiek congres waarop de bonzen aan hun publiek trachten uit te leggen met welke slogans en bedoelingen ze nu optrekken naar de kiezer en met welke verleidingsmanoeuvres ze de nog niet overtuigde burger willen bekoren om voor hen te kiezen.

Hoor ik daar weer iets over ‘de hard werkende Vlaming’. Je moet in het verkeer geconcentreerd blijven op snelheidbeperkingen, alle mogelijke verkeersborden en al of niet voorzichtige andere deelnemers aan het verkeer en dus ben ik even niet mee vanuit welk partijcenakel het dit maal gelanceerd wordt, maar ik heb de indruk dat het uitgesproken wordt door de Vlaamse Minister-president, Kris Peeters, ter gelegenheid van de samenkomst van CD&V in Gent. Bij het horen van deze woorden komen de haren van mijn armen naar boven in een oncontroleerbare erectiebeweging. Als het al tijdens het CD&V congres uitgesproken wordt, dan gaat het om niet meer of minder dan woordplagiaat omdat ‘babyface’ Somers van Open VLD daar het eerst mee kwam aangedraafd, maar bovendien word ik bevangen door een ondefinieerbaar afgrijzen als ik deze woorden hoor.

 Wil men me nu eens duidelijk uitleggen wat dat is, een hard werkende Vlaming? Over hoeveel burgers gaat het hier? Is dat een authentieke, pure mens geboren en getogen in Vlaanderen en van zuivere Vlaamse afkomst? Of kan dat ook iemand zijn die genaturaliseerd is als Vlaming of nog de vrucht van een tweede of derde generatie allochtone ouders? Kan de hard werkende Vlaming ook Mbark, Mohammed, Pjotr, Diallo of nog anders heten? Wie schuilt er achter de ‘hard werkend Vlaming’ heren en dames politici?

Gaat het om de CEO in krijtstreepjespak met zijn riante wedde en bonussen of nog over de politicus of politica die zijn of haar mandaat cumuleert met posten in steden, gemeenten of andere intercommunales? Spreken we hier over de gewezen mandataris die omwille van zijn uitgebreid netwerk aan kennissen, een baan als bestuurder bij Dexia of andere instelling mag opnemen als toetje op zijn niet te versmaden pensioentje? Of hebben we hier over de werkijverige vertegenwoordigers des volks die wakker schieten omdat tijdens ‘Villa Politica’ de camera aan staat bij de interventies? Bedoelt men misschien de topambtenaren die omwille van de hedendaagse managementtechnieken meer tijd besteden aan vergaderingen dan aan ‘human resources’?

Of zou het misschien – voorzichtige utopische gedachte die zo bij me opkomt – de alleenstaande moeder kunnen zijn die vanaf ’s morgens vroeg in actie treedt om haar kinderen proper en wel aangekleed, voorzien van een zo compleet mogelijk ontbijt naar de school te krijgen. Die daarna nog vlug alles moet opruimen om nadien te proberen – file vermijdend – op tijd te komen om haar job te mogen kunnen opnemen en zo goed en zo kwaad als het maar kan uit te voeren? Die op het einde van de dag op ik weet niet welk uur mag stoppen – om te voldoen aan de wensen van een baas die het normaal vindt dat je onbetaalde overuren presteert voor de liefde van de job – en die dan stijf van de stress tracht op tijd haar kinderen op te halen, de boodschappen tussen de middag vlug vlug gedaan hebbend om maar geen tijd te verliezen, om daarna te mogen zorgen voor een avondmaal en een quality-time tijd met hen spendeert alvorens hen in bed te stoppen om daarna nog de vaat, de was, de strijk en de kuis op zich te nemen?

Zou het kunnen dat het gaat om de bijna veertigjarige die van de een naar de andere patroon loopt om zich aan te bieden in de hoop dat men eens rekening houdt met zijn kwaliteiten en niet met zijn baremiek niveau? Of die hoopt dat zijn contract van onbepaalde duur dat na drie maanden stopgezet werd omdat zijn voorganger terug komt uit bevallings- of ander verlof? Die eigenlijk wel droomt dat hij niet alleen voor de duur van een project aangeworven wordt, maar inderdaad voor onbepaalde duur mag blijven?

Naar alle waarschijnlijkheid zal het ook wel niet gaan om de man of vrouw – die getroffen door een of andere ongevraagde tegenslag – met moeite het hoofd kan bieden aan al die tegenwoordige verwachtingen die men stelt in de werknemer. Die – indien het geluk toch nog een beetje meezit – binnen de mazen van het sociaal vangnet kon opgevangen worden of anderzijds buiten de mazen valt en in de grootste armoede het hoofd moet bieden aan de consumptiewereld van vandaag.

Ik kan me evenmin indenken dat de ‘luieriken’, de ‘profiteurs’ en de ‘werkonwilligen’ van de werkloosheidsbijstand hiermee bedoeld worden.

Maar wie dan wel? Zijn het heren à la Verschueren, die van geen stoppen weten, zelfs niet na een ernstige gezondheidsprobleem, die nooit verlof nemen – dat wel spijtig vinden voor echtgenote en kroost maar er verder niets aan veranderen - die bovendien minachtend doen over diegenen die niet aan de bak geraken of wel tijd willen maken voor hun gezin? Of is het iemand als de voormalige eerste-minister Verhofstadt die na 25 jaar met moeite de naam van zijn privésecretaresse kan uitspreken?

Het begrip ‘hard werkende ‘ Vlaming is volgens mij dan ook niet alleen een discriminerend begrip maar bovendien een zeer selectief begrip dat alleen rekening wil houden met een - naar mijn mening - kleine groep die alle voordelen mag genieten die maar denkbaar zijn en waarbij de solidariteit voor de meer onfortuinlijke medemens liefst terzijde geschoven wordt onder allerlei drogredenen van financiële en commerciële aard.
Het wordt dus de allerhoogste tijd dat de heren en dames politici – in hun rode of groene pluche gezeten - voor eens en altijd het begrip ‘hard’ werkende Vlaming definiëren zodat we in alle duidelijkheid onze stem kunnen uitbrengen op diegenen die een lans breken voor de mens in zijn mens-zijn en niet in zijn deelname aan het economisch proces. Men mag immers niet vergeten dat de kleinste schakel in de keten onmisbaar is om het hele mechanisme in werking te houden.

De minzame lach en het handjesschudden ter voorbereiding van een kiescampagne is nog heel wat anders dan echt medeleven voelen met de medemens die minder fortuinlijk door het leven mag gaan dan een ander. Het minachtend neerkijken op de naaste die minder verdiend en minder luxe kan genieten of die minder kansen krijgt, is een misdaad tegen de menselijkheid. Ook de moeder aan de haard, druk bezig met het bestieren van haar huishouden en de zorg voor haar gezin, is hard werkend en verdient alle lof. Maar ik vrees dat ze niet opgenomen is in het lijstje van de ‘hard werkende ‘ Vlaming. Tot schande van de politici en zogenaamde ‘very important persons’ die dit vergeten.

-          Het is de poetsvrouw die het huis proper houdt,

-          Het is de toiletjuffrouw die de pot zuiver houdt,

-          Het is de vuilnisman die onze rommel opruimt,

-          Het is de mecanicien die zijn handen vuil maakt met olie en ander vuil voor het onderhoud van onze voertuigen,

-          Het is de werkman/werkvrouw die het systeem draaiend houdt,

-          En zo verder……

27-04-2009 om 16:34 geschreven door spitfireleo

Pieter De Crem in Afghanistan.

De gedoodverfde opvolger van globetrotter André Flahaut, staat nu regelmatig zelf in het middelpunt van de belangstelling en van de kritiek.

De man die ongenadig inhakte op de reiswoede van de voorgaande minister van landsverdediging is aardig op weg een soort te kloon te worden van zijn toenmalig onderwerp van cynisme en interpellaties. Na zijn onsmakelijk avontuur in de U.S. waar hij - door de interventie van een van zijn kabinetsleden - de betrekking van een Vlaams barmeisje ruïneerde, bevindt hij zich nu midden de Belgische troepen in het noorden van Afghanistan.

Een eerste opmerking hieromtrent is dat het mij verbaast dat beide ministers van landsverdediging zo opgaan in het soldaatje spelen hoewel ze – in de oppositie zijnde – een standpunt innamen tegen alle militaire deelname waar ook maar op de aardbol. Herinner u de beelden van Flahaut met een lederen tankhelm op aan het stuur van een vervaarlijk pantservoertuig.

Dat even terzijde gelaten, is het nu toch wel zo dat onder het bewind van de CD&V-er De Crem de deelname van de Belgische militairen even werd uitgebreid. Er werden wat grondtroepen naar de conflictzone gestuurd en tevens vier F-16  vliegtuigen met piloten en onderhoudspersoneel ter plekke gestuurd.
Enerzijds waren de vliegtuigen bestemd voor ondersteuningsoperaties onder bevel van de NAVO en geen eigenlijke aanvalsmissies en anderzijds waren de leden van de landmachtcomponent eigenlijk niet belast met militaire operaties, maar met de opleiding van Afghaanse militairen en politiemensen.

Wil dat nu toch wel lukken zeker dat ze deze week mee het pad optrokken om als goede trainers hun leerlingen te vergezellen bij veiligheidsoperaties die de bedoeling hadden om Al-Quada en Taliban-tegenstrevers te zoeken en aan te houden. Alhoewel de opleiders zich voortbewogen in de tweede – veilige linie – volgens de officiële bronnen ter plekke, stond het hele parlement van onze heldennatie weeral eens op zijn kop met de SP-A uiteraard aan het hoofd van de colonne tegenbetogers. Natuurlijk dat de oppositie en de Waalse PS geen kans onbenut zouden laten om de man te tackelen, hijzelf had het immers maar al te graag gedaan tijdens zijn oppositiekuur en als fractieleider van de CD&V. Maar toch zijn er enkele vragen die zich moeten stellen en enige zaken die op orde moeten gesteld worden en dit onafhankelijk van de betrokken politici.

Tijdens mijn bijna elf jaar militaire loopbaan heb ik me dikwijls gedragen als een soort rebel t.o.v. de militaire leiding en de politiekers die verantwoordelijk waren voor de instandhouding van het Belgische leger. Het was de tijd dat er nog een tiende provincie bestond in de toenmalige Bondsrepubliek Duitsland, dat er ook nog dienstplichtigen opgeroepen werden en dat men sprak van de B.S.D.: de Belgische Strijdkrachten in Duitsland’. In de BSD gelogeerde militairen hadden recht op een soort vergoeding om tegemoet te komen aan de bijkomende kosten wegens verblijf in het buitenland en deze was uiteraard verschillend volgens de rangorde die het individu invulde in de hiërarchie. Als onderofficier ontving ik meer dan een beroepssoldaat of korporaal, maar dan weer minder dan een officier, hoewel de levensduurte voor alle categorieën quasi identiek was.  Maar dat is eigenlijk niet het grootste probleem geweest dat militairen ontmoetten tijdens de vervulling van hun opdrachten. Tenslotte ben je militair en ga je voor defensieve of offensieve opdrachten naargelang van de omstandigheden, wel wetend dat je hierbij gekwetst of gedood kan worden. Het enig obstakel dat je dan ondervind, is de manifeste onwil om je hierbij te voorzien van degelijk en voldoende middelen en dat maakt frustratie los.

De meest belangrijke hindernis werd gevormd door een constant gebrek aan middelen en dit grotendeels te wijten aan de veel te kleine dotatie aan financiële fondsen. Dat deze in grote mate afhingen van de politieke bereidheid om centen los te maken, hoeft niet gezegd. Maar bovenal meen ik te mogen stellen dat alle tekortkomingen vooral voortkwamen uit een aversie vanwege de politiek om te investeren in wat een performant en efficiënt militair apparaat had moeten zijn. Want me moeten consequent zijn: ofwel kiest men voor een militaire constructie en maakt men deze zo goed mogelijk en bijgevolg investeert men voldoende in middelen en personeel ofwel verkiest men geen leger te hebben en ontmantelt men alles wat militair is en maakt men een uitsluitend civiele gemeenschap wat daar ook de gevolgen van kunnen zijn. Maar neen, België en zijn politiekers hebben altijd al gekozen voor een vlees noch vismentaliteit en spijtig genoeg bevinden ze zich hier dan in het gezelschap van mossels.

Waarom ben ik zo hard? Een woordje geschiedenis is hier dan wel op zijn plaats. Al is geschiedenis geen evenement waarnaar je steeds moet omkijken om er met schrik mee om te gaan, is het een bagage die je steeds meeneemt in je rugzak naar de toekomst en waarin de elementen zitten die je voor het uitzetten van die toekomst broodnodig hebt. Niet voor niets stellen erudiete mensen dat je moet leren uit de geschiedenis, maar helaas falen velen daarin.

Ons land heeft in de loop der tijden meer geleden onder diverse bezettingen dan vele andere naties. Hieruit is een zekere vorm ontstaan van plantrekkerij en vindingrijkheid om aan de rampspoed het hoofd te kunnen bieden, maar heeft tevens een soort van gelatenheid gegenereerd die haast gênant wordt.

Toen in augustus 1914 de Duitsers ons land via Luik binnenvielen zaten vele van onze jongens in aftandse forten uit de tijd van Vauban of naar zijn concept. Hun mitrailleurs werden nog getrokken door hondenkarren. De geweren waren aftandse Mausers gekocht in Duitsland en het geschut bestond uit stukken van maximaal 270 mm. Daartegenover stelden de Duitsers nieuwe generaties van Mausergeweren, een zeer snelvurende mitrailleur en voor het slechten van de vestingmuren vanaf midden augustus 420 mm geschut van Krupp of van Tsjechische makelij.  Ze beschikten al over moderne verplaatsbare keukens terwijl onze jongens aan de IJzer gedurende lange periodes geen maaltijd zagen doorkomen en toch met alle middelen standhielden tegen een oppermachtige vijand.
De politici, die stelselmatig het budget voor het leger naar beneden haalden, zaten toen al lang in betrekkelijke veiligheid in buurland Frankrijk. Al vlug kwamen onze jongens zonder munitie te zitten voor hun veldgeschut en vermits ze het niet bij de vijand konden bestellen, moesten ze zich tevreden stellen met aangeleverde obussen door de Franse bondgenoot. Deze ammunitie paste niet helemaal en snel bleek dat de kanonnen hiermee ernstig beschadigd werden. Maar dat was nog altijd geen probleem voor onze toenmalige politici want die zaten nog altijd hoog en droog in hun veilige salons.

Toen in mei 1940 de Duitse vijand nog eens op een laffe manier de integriteit van ons land schond, werden we terug verrast en onvoorbereid desondanks de verwittigingen die her en daar al binnengekomen waren. De meeste soldaten, van o.a. de klasse 1912 waarbij mijn vader hoorde, waren al meerdere keren gemobiliseerd, terug naar huis gestuurd en moesten uiteindelijk op de morgen van 8 mei haastig hun eenheden vervoegen om hoofd te bieden aan de vijand die bij het krieken van de dag de grens overschreden had. Uit de verhalen van die mensen blijkt weerom hoe armzalig de uitrusting van de manschappen was en met welke weinige middelen zij op pad werden gestuurd.
Voorafgaand aan dit moment hadden heel wat anti militaire maatregelen een rem gezet op het logistieke park van het Belgisch leger en had men heel wat uitgespaard tijdens de oefeningen.
Bij de socialisten was een beweging ontstaan die zich het ‘Gebroken Geweer’ noemde en op allerlei manieren stokken in de wielen stak op de modernisering van het militaire apparaat. Zoals zovelen werd mijn vader ook verplicht stelselmatig terug te trekken, om tenslotte aan de Leie de ultieme strijd aan te gaan die ze helaas moesten staken bij gebrek aan munitie voor zijn antitankgeschut in zijn  geval en van andere munitie voor de andere soldaten. De Duitse vijand, die zijn les tijdens de eerste wereldoorlog, kon aldus vermijden dat ditmaal weer een stellingenoorlog werd uitgevochten. Alleszins vertelde mijn vader me dat ze tijdens beschietingen en bombardementen door de fameuze Stuka’s en andere Messerschmits geroepen hadden op hun eigen luchtmacht, maar die er niet door gekomen was. Dit alles was het gevolg van de rampzalige budgettaire politiek die de regering gevoerd had ten aanzien van zijn leger en weerom zaten de heren politici op een veilige plaats te roepen dat de soldaten moesten volhouden. De meeste onder hen waren immers overgestoken naar het Verenigd Koninkrijk waar ze huisden onder de veilige vleugel van de Britse kroon.

Tijdens de burgeroorlog in Rwanda, waren ook heel wat soldaten uit ons land betrokken onder de vlag van de U.N.O en ook daar werden ze geconfronteerd met manifeste tegenwerking. Om een schot te lossen moesten ze via hiërarchische weg de toelating vragen om dit te mogen doen. Gelukkig moesten ze geen formulieren in drievoud vijf dagen op voorhand invullen, maar mochten ze het per radio doen. Wat betekent dit voor een detachement onder rechtstreekse bedreiging van een schietgrage en moordzuchtige tegenstrever? Het resultaat was echter dat tien van onze para’s het leven lieten ondanks hun hardnekkig verzet. Dat ze eerst werden ontwapend en toch nog gewapende weerstand konden bieden aan de slachterij zegt veel over hun moed en wil tot leven.
Het vervolg leek wel een vaudeville. Er werd veel gediscussieerd over wie nu eigenlijk verantwoordelijk was voor het hele gebeuren – bijna werd het peloton beschuldigd maar dit werd tenslotte toch maar verworpen – en nam men de maatregel om alle Belgische troepen te evacueren met achterlaten van de onschuldige mensen die ze eigenlijk hadden moeten beschermen.
Jaren later bestond de toenmalige eerste-minister, Verhofstadt het om zich bij de Rwandese autoriteiten te verontschuldigen voor het gedrag van de Belgische soldaten. Verontschuldigen waarvoor, mijnheer Verhofstadt? Voor het feit dat onze mensen zich eerst lieten ontwapenen, om daarna vechtend ten onder te gaan? Of omdat ze het nog gedurfd hebben zich te verweren? Waarvoor, mijnheer Verhofstadt?

Terug naar het heden waar onze soldaten ingezet worden in Afghanistan. Onze opleiders gaan mee in actie, weliswaar in tweede linie als lesgever en adviseur, maar ze gaan mee en uit die toestand zou het inderdaad kunnen gebeuren dat ze ook slachtoffer worden met in het beste geval kwetsuren en in het slechtste geval de dood als gevolg. Ook de oppositie gehoord? Het klonk bijna als een kleuter: ‘Meester, hij heeft het ons niet op voorhand verteld!’.  Bij zijn terugkeer zal De Crem ferm op de rooster gelegd worden, hij zal zich moeten verantwoorden voor de inzet van militairen in actie.

Op het terrein bevinden zich manschappen van de Paracommando’s, mannen en misschien wel vrouwen, die speciaal opgeleid worden om verkenningsopdrachten, offensieve en defensieve acties tot een goed einde te brengen in de meest barre en ongunstige omstandigheden. Allen weten dat ze inzetbaar zijn en dat ze hierdoor slachtoffer kunnen worden. Niet dat ze lachend de dood tegemoet gaan, maar wel gevolggevend aan hun motivatie en inzet die hen gebracht heeft op de plaats waar ze zijn.

Wordt het nu dan geen tijd dat onze heren en dames van het halfrond en van de pluchen senaat eens tot een volwassen houding komen? Wordt het niet hoog tijd dat de politici hun verantwoordelijkheid nu eens ten volle uitoefenen en zich niet verschuilen achter halfslachtige uitleg.

Ofwel laat je een leger toe en zet je de militairen in voor wat ze opgeleid zijn in de wetenschap dat het vandaag defensief is en straks dan weer offensief zal zijn en dat hierbij nu eenmaal slachtoffers kunnen vallen, maar dan zorg je ook dat ze hun opdracht in de best mogelijke omstandigheden kunnen vervullen. Zorgt men voor voldoende logistieke en andere bijstand en werkt men een degelijk ‘plan de campagne’ uit waarbij rusttijden en roulement ingecalculeerd worden ofwel kiest men er radicaal voor om het leger volledig af te schaffen. Dan moet men geen logistiek meer voorzien en dient men geen verantwoordelijkheid meer te nemen.

Kan men echter dergelijke consequente houding verwachten van een bende waarvan de meerderheid bestaat uit opportunisten vooral begaan met de veiligstelling van hun eigenbelang en hun postje? Met zo min mogelijk verantwoordelijkheid nemen zo vlot mogelijk door de loopbaan glijden?  En dan maar verwonderd zijn dat de mensen niet meer in de politiek geloven!

24-04-2009 om 22:22 geschreven door spitfireleo

Het moet nu maar eens gedaan zijn met het blog te laten liggen. Er is te veel aan het gebeuren om er geen aandacht aan te besteden. Er zijn weliswaar enige problemen opgetreden met familieleden die niet alleen een ernstige ziekteperiode meemaakten, maar bovendien nog noodgedwongen wegens de omstandigheden opgenomen moesten worden in een rustoord. Zelf hebben ze geen kinderen, maar voor mij hebben ze een hele tijd moeder en vader gespeeld en daarom dat ik er eveneens zo veel tijd wil insteken en dat een heleboel dingen een beetje in de vergeethoek geraakten, net zoals het bijhouden van dit blog.

Als de lente komt in ’t land dan geraakt alles weer in bloei en stroomt het bloed waarschijnlijk ook sneller door de aderen, het geeft zo te voelen een ‘boost’ aan het menselijk omhulsel en dat veroorzaakt blijkbaar nieuwe energie. Komaan, dus, laat ons er nog maar eens tegenaan gaan. Er is zoveel te bespreken.

Jean-Marie De Decker laat van zich horen.

Het zal België maar zijn. Naar mijn weten liet nog geen enkel politicus de gangen van een collega nagaan door een detective, maar Jean-Marie die deed het toch maar weer. Van een stunt gesproken.

De media hebben er vol van gestaan en de televisie ruimde een belangrijke plaats in voor debatten met en zonder de betrokkenen over dit heikele onderwerp. Naargelang van de ideologie waren de standpunten neigend naar een voor, dan weer naar een tegen. De meeste informatiekanalen echter waren tegen: ‘nog nooit gezien! Een brug te ver!Dit is er over!’ en andere van dergelijke standpunten vielen met de haverklap op de zetmachine. Als je nu weet dat de meeste media in handen zijn van de blauwe partij, dan is het begrijpelijk dat een standpunt tegen De Decker en zijn praktijken werd ingenomen.

Wat zijn de feiten? In een wanhopige poging om een begroting in evenwicht te presenteren, heeft de paarse regering onder Verhofstadt in de loop van haar legislatuur nogal wat openbare gebouwen verkocht aan private kopers om ze daarna terug te leasen met contracten die in de toekomst meer zouden kosten dan de opbrengst van de verkoop ooit zou kunnen dekken. Deze Sale en lease backmethode is spijtig genoeg geen uitvinding van paars, maar de illustere CD&V-er Etienne Schouppe deed het hen als grote baas van de toen nog eengemaakte nationale maatschappij van Belgische spoorwegen netjes voor. De opmerkingen die uit die hoek komen zijn dan op zijn minst misplaatst.

Maar in ons geval werden ook enkele gebouwen verkocht die o.a. toebehoorden aan het departement van justitie en Jean-Marie D.D. had zo het stille vermoeden dat een deel van de opbrengst afgeleid was naar een duistere bestemming. Met andere woorden, hij verdacht minister De Gucht er van om een deel van de verkoopsom in eigen zak gestoken te hebben.

Dat De Decker hierbij geen beroep deed op de geëigende kanalen van een gerechtelijk onderzoek, mag geen verbazing wekken. In dergelijke zaken heeft justitie nog niet te dikwijls een neutrale, laat staan doortastende werkwijze getoond. Herinner u het onderzoek betreffende de mogelijke verkoop met voorkennis van Fortis-aandelen door diezelfde De Gucht? In een mum van tijd wist justitie met zekerheid te stellen dat er van voorkennis geen sprake was en dat de minister van buitenlandse zaken en zijn echtgenote van alle blaam dienden gezuiverd te worden. Het ware mooi moesten alle onderzoeken in België zo vlug verwerkt worden, maar dat is meestal niet het geval. Al te dikwijls laat het Europese gerechtshof weten dat de redelijke termijn inzake gerechtelijke onderzoeken en vervolgingen in ons landje al te zeer de spuigaten uitloopt. Vergelijk bijvoorbeeld de tijd die het Oostenrijkse gerecht nodig had om onderzoek, proces en strafmaatregel te bepalen betreffende de incestueuze vader die zijn dochter gedurende jaren opsloot en misbruikte, met de afloop van de zaak Dutroux. Zo kunnen er nog vele voorbeelden geciteerd worden, maar ik vermoed dat we die genoegzaam kennen om te weten dat justitie in ons land niet alleen op een klassenjustitie lijkt, maar bovendien uiterst traag maalt. Om er buikpijn van te krijgen en dan nog niet gesproken over de wijze waarop men hier aan rechtspraak doet, maar dat zal in een volgend artikeltje wel ter sprake komen.

Feit is dat De Decker een privé detective onder de arm nam en deze de opdracht gaf om de feiten te onderzoeken. Jean-Marie D.D. heeft echter naar mijn mening enkele dingen over het hoofd gezien, wat me eigenlijk wel verwonderd van een man die toch wel een zekere intelligentie bezit.
Als men er van overtuigd is dat geldstromen gegaan zijn via belastingsparadijzen, moet men zeer bewust zijn van het feit dat juiste inlichtingen hierover bekomen haast onbegonnen werk is. Het bankgeheim is daar zo dichtgemetseld dat het meer dan moeilijk wordt om integere en juiste informatie los te krijgen. Zelfs officiële zendingen – rogatoire commissies – lukken daar amper in, laat staan een detective die geen enkel officieel mandaat kan voorleggen om info te bekomen. Als hij dan toch wat resultaat wil hebben, dan zal hij bijna verplicht zijn om over te gaan tot een poging iemand van de bank om te kopen om vooralsnog de nodige informatie te vergaren en daarbij nog bewijsstukken te voorzien die relevant zijn. Dit is uiteraard niet goedkoop en de vraag kan dan gesteld worden of dergelijk bedrag wel ter beschikking stond. Nevenaspect van dergelijke werkwijze is uiteraard dat ze niet zeer proper is en dat de bewijsstukken niet mogen dienen voor een rechtszaak hier te landen wegens op ‘onregelmatige wijze bekomen’.

Dat de feiten naar boven zouden komen, kon hij al evenzeer weten. Niet alleen is er veel gekibbel in zijn partij – omwille van de postjes Jean-Marie! – maar hij zou wellicht de eerste zijn om iets dergelijks zelf aan de grote klok te hangen. Dat hij toch doorbeet betekent dat hij ofwel zich volledig misrekende over zijn medepartijgenoten, hetzij zeer sterk overtuigd was van zijn gelijk en de mening toegedaan dat hij met een klinkend schandaal kon uitpakken. Het zou inderdaad wat geweest zijn!

Als je deze feiten zo overleest, dan kan ik moeilijk twijfelen aan zijn intelligentie en politiek instinct en heb ik de neiging om te denken dat hij misschien toch wel ergens iets op het spoor was dat absoluut niet ‘koosjer’ is. Of het om een persoonlijke afrekening gaat met De Gucht, kan echter ook, maar dan moeten we er van uitgaan dat alle rationele handelswijze De Decker dan terzijde heeft gelaten en zich heeft laten meesleuren door zijn emoties.

Is de gebruikte methode er over? Bij deze vraag heb ik een dubbel gevoel. Mijn rationele kant zegt me dat we hiermee een gevaarlijke richting in gaan en dat het eigenlijk niet gepermitteerd is. Welke wegen gaan we op als iedere toekomstige politieker zich permanent de vraag moet stellen of hij al of niet gevolgd en gecontroleerd wordt door een of andere ‘stille’? De persoon die recht in zijn schoenen staat hoeft zich weliswaar geen zorgen te maken, maar ik kan me best voorstellen dat men er zich ongemakkelijk zal bij voelen. En waar ligt dan de grens van de bekendmaking? Bij het overschrijden van een oranje verkeerslicht, bij het rendez-vous met een of andere nieuwe liefde? Of bij een ander liefdesgedrag anders dan het gebruik van de missionarishouding?
Anderzijds kan ik het evenwel toch wel een beetje begrijpen. Als ik zie met welke inefficiëntie justitie in ons land te werk gaat, welke archaïsche houding en methodes nog gebruikt worden door het departement en de wereldvreemde houding die een zeer groot aantal magistraten aan de dag legt, dan kan ik me wel voorstellen dat men grijpt naar andere middelen.

Dat deze actie als een boemerang terug in zijn gezicht zou komen, kon Jean-Marie D.D. zich toch wel voorstellen, daarvoor is hij een te controversieel persoon, maar dat het hele UFO ging zijn, dat kon hij naar alle waarschijnlijk niet vermoeden, maar dat is wel wat hem nu overkomt.

24-04-2009 om 17:35 geschreven door spitfireleo

100 km per uur op de autosnelweg.

Is het de bond beter leefmilieu die met dit voorstel kwam? Ik denk het wel. Met een theoretische uiteenzetting over vermindering van dodelijke verkeersslachtoffers en minder files tracht men dit te verkopen. Is dit een realiteit ?

De laatste twee weken reed ik bijna dagelijks van thuis (tegen Brussel) naar Brasschaat en terug. De E19 is het onderwerp van heel wat werken rond Zaventem die het verkeer daar vertragen, maar eens voorbij Zemst, zou de resi vlot moeten verlopen. Zou, zeg ik wel, want in de praktijk komt dit helemaal anders uit. Het rechtse rijvak wordt vooral ingenomen door het zwaar verkeer en de trager rijdende auto’s, het middelste rijvak wordt dan weer gebruikt door weggebruikers die met een gezapige snelheid die meestal zelfs geen 100 km per uur bedraagt alsmaar op dat rijvak blijven en het linkse rijvak tenslotte is dan het vak waar het sneller verkeer tracht tenminste tegen 120 km per uur te evolueren.

Niets is echter minder waar. Het verkeer op het midden rijvak, vaak geholpen door vrachtwagens die gedurende kilometers een inhaalmanoeuvre uitvoeren, veroorzaakt op het linkerrijvak vertragingen die het verkeer aldaar in file brengt met een gemiddelde snelheid van ronde de 80 km per uur. Vele van de middenvak-rijders blijven zo ettelijke kilometers gezapig op dat rijvak hangen en voegen rechts niet in al is er daar soms een opening van meerdere honderden meters. Het is tergend en onverantwoord rijgedrag.

Stel je nu voor dat de algemene snelheid teruggebracht wordt tot maximum 100 km per uur. De meeste vrachtwagens houden een snelheid aan van 80 à 90 km per uur. We gaan er maar eens utopisch van uit dat er geen enkele een inhaalmanoeuvre doet, maar op het middenrijvak blijven de geharde racepiloten aan een snelheid van 90 à 100 km rijden. Wat dan met de linkse rijvak voerders die ook maar maximum 100 km per uur zouden mogen rijden? Dan verkrijg je uiteraard blokfiles van voertuigen die haast aan dezelfde snelheid naast en achter elkaar over de weg karren.

Mijnheer X, die tegen 90 km per uur op het middelste rijvak evolueert, voelt zich tegengehouden door zijn voorganger, die maar 80 km per uur rijdt en dus wil hij toch wel eens voorbijsteken. Maar o wee, links naast hem rijden ze al niet veel vlugger. Dan maar pinker op en doorgang forceren zeker. Ik zie het zo al voor me.

Een vlot verkeer zorgt voor een minder verbruik. Een voertuig dat optrekt in de kortst mogelijke tijd verbruikt tamelijk veel, maar eens op kruissnelheid gekomen, daalt het verbruik aanzienlijk.  Men moet de boordcomputer maar eens goed in het oog houden. Het geurig afremmen en weer snelheid nemen zorgt voor een groter gebruik en een grotere sleet van remmen en banden.

Het zorgen dat verkeer vlot en regelmatig doorgaat , is de oplossing voor een milieuvriendelijker gebruik van de autosnelwegen.

Naar mijn bescheiden mening is de oorzaak van de dodelijke ongevallen vooral een gevolg van onverantwoord rijden. Het niet respecteren van de andere voerder, geen rekening houden met de eventuele beperktheden van andere voertuigen. Wanneer we in onze wagen kruipen veranderen we blijkbaar in een wolf op zoek naar een prooi.

De snelheid terugbrengen tot 100 km per uur is volgens mij dan ook geen oplossing. De oplossing ligt vooral in een mentaliteitsverandering waarbij in belangrijke mate rekening gehouden wordt met de andere weggebruikers.

Te snel en onaangepast rijgedrag zorgt allerminst voor een grote tijdwinst, tenzij men vlugger naar de eeuwige jachtvelden wil.

Maar ook hier is ieder gewond of gedood medemens, een gewond of gedood medemens te veel.

03-02-2009 om 03:15 geschreven door spitfireleo

Anciaux onder vuur.

Deze week was minister Bert Anciaux te gast bij Phara, samen aan tafel met een filosoof van R.U. Gent, Rudi Vranckx, journalist en Mark Eyskens, minister van state. Uiteraard kwam het gesprek op de feiten die gebeurd zijn  in de crèche te Dendermonde.

In de loop van het gesprek liet Bert Anciaux vallen dat hij eveneens met zijn gedachten was bij de kinderen in Gaza, slachtoffer van een agressor die hierom niet werd veroordeeld.

Het was te verwachten, maar ’s anderendaags al werd hij hiervoor hard aangepakt in het Vlaamse parlement, waar o.a. een losgelaten Herman Van Rompuy niets onverlet liet om de minister in een ongunstig daglicht te stellen. De verwijzing naar het drama van Gaza vond men totaal ongepast en getuigen van een vooringenomenheid zonder weerga. Misschien kon de minister maar beter rondwandelen met een Arafat-sjaal zodat zijn sympathie voor de Palestijnen meer dan duidelijk zou zijn. Zelfs in zijn eigen nieuwe partij – de S.P.a – was men niet onverdeeld gelukkig met zijn stelling.

Nu zal u al begrepen hebben dat de opportunist Anciaux niet behoort tot mijn intimi (lees een van mijn vorige blogs) en dat hij mij niet charmeert, maar recht is recht en de waarheid behoeft haar plaats.

Ik heb aandachtig geluisterd naar de uiteenzetting en was vooreerst verrast door de stelling die de imminente filosoof naar voor bracht, waarbij hij het mediacircus eveneens aan de kaak stelde en de nadruk legde op het feit dat dergelijke daad niet alleen niet te voorkomen was, maar tevens des mensen was. Politie posteren aan de deuren van de andere crèches de dag na de feiten, was niet relevant en veroorzaakte alleen maar een toenemende angstpsychose. Dat het hier vooral ging om een maatregel om ongeruste ouders een vorm van zekerheid te geven, was wel mooi, maar het had geen maatschappelijk nut.

Wat Anciaux nu betreft, moet het klaar en duidelijk, waarheidshalve gezegd worden dat hij geen vergelijking maakte tussen de feiten van Dendermonde en het drama van Gaza.
Hij stelde duidelijk en waarheidsgetrouw – de emo minister kon het niet verstoppen – dat hij geschokt was door de feiten. ‘Een kind is een kind’,stelde hij:’en ieder dood kind is een dood kind te veel!’ Hij zegde dat de dader moest gestraft worden maar dat zijn gedachten ook gingen naar de vele onschuldige slachtoffers en vooral dan de kinderen, die slachtoffer waren van een agressor die hiervoor niet vervolgd werd.

Heeft hij hiermee iets verkeerd gezegd? Is het niet zo dat een belangrijk deel van de mensheid even verontwaardigd is bij de vele onschuldige slachtoffers in Gaza? En is het ook niet zo dat een ander deel van de mensheid onverschillig blijft ten opzichte van het Gaza-drama of eenvoudig weg dat ze hun verdiende loon ontvingen? Het is blijkbaar politiek correct om niet met de vinger te wijzen naar de Israëlische staat omwille van de gebeurtenissen in het Midden Oosten. Ook de Joodse gemeenschap in België en de Israëlische ambassadeur vonden het maar niets en interpelleerden hierover.

Je kan geen omelet bakken zonder eieren te breken, zegt het spreekwoord, en hiermee wordt de ‘collateral damage’ bij oorlogsacties vergoelijkt. De Palestijnen werden samengedreven op een kleinstukje grond, met de rug tegen het water en voor de rest opgesloten achter muren. In deze kleine ruimte werd dan oorlog gevoerd, waarbij men op voorhand kon weten, dat er onschuldige slachtoffers zouden vallen. Het is als een granaat werpen te midden van de markt. Je treft niet alleen de marktkramer die je eventueel viseerde, maar een hoop medestanders is hierbij eveneens slachtoffer. Dat hiertegen verzet komt, is dan toch meer dan normaal?
Op dergelijke wijze komt men nooit tot een resultaat dat beide volkeren in vrede doet leven. Slechts gesprekken met de vaste wil om tot een vergelijk te komen, maken kans. Vanzelfsprekend moet die goede wil van beide kanten komen en daar knelt het schoentje uiteraard.

Wat de woorden van Anciaux betreft, de essentie van deze blog, moet toch wel erkend worden dat:

‘een kind steeds een kind is en dat ieder dood kind een dood kind te veel is’.

Ik zou zelfs verder willen gaan dan dat: ‘ieder gedode medemens is een dood mens te veel’. De consequente verdediging van dat adagio zou de wereld al een stuk beter maken.

03-02-2009 om 02:47 geschreven door spitfireleo

Afgrijzen verlamt ons land.

Op vrijdag 23 januari fietst een jonge man vanuit zijn woonplaats te Sinaai-Waas naar Dendermonde en dringt ‘Fabeltjesland’ binnen. In een onverklaarbare explosie van agressie doodt hij een kinderoppas, twee kinderen – baby’s bijna nog – en verwondt er nog een aantal andere, alvorens zijn weg verder te zetten. Uit de latere vaststellingen bij zijn arrestatie blijkt zijn intentie om nog meer schade aan te richten in andere kinderopvanghuizen.

Heel het land staat stil van afgrijzen, de media smijten zich op de zaak en smeren gedurende dagen op meerdere pagina’s het drama uit met liefst de meest smeuïge details. Zelfs de buitenlandse kranten en teevee laten zich niet onbetuigd. In Groot-Brittannië wordt uiteraard weer de link gelegd naar de zaak Dutroux, alhoewel deze er echt niets mee te maken heeft en blijkbaar vergeet men daar de niet zo smakelijke affaires met de kleine James en de vele doden als gevolg van een blind terrorisme.
Allerlei al of niet zelfverklaarde experten mogen hun woordje voeren en hun hypotheses lanceren en wie ook maar van ver iets gehoord of gezien heeft van de feiten, wordt er als getuige bij gesleurd en voor de wolven van de openbaarheid gesmeten.  Allerlei psychologen wordt een platform verleend om hun mening en analyses te berde te brengen en zo blijven de media maar verder hun pagina’s vullen in artikels die vooral veel zwart als achtergrond vertonen. Het meisje dat als stagiaire haar laatste dag in de crèche begonnen was en alles meemaakte, wordt gesolliciteerd om op teevee haar verhaal te doen. Nog altijd onder de indruk van wat haar overkwam doet ze een oproep die me bijzonder trof. ‘Laat hierna a.u.b. gedaan zijn!’ En dat is de enige goede houding die men vanaf de beginne had moeten aannemen.

Het personeel dat het allemaal meemaakte, de kinderen die door de hel moesten, de ouders, de familie, de manschappen van de interventie-eenheden van politie, ambulance en zo meer, verdienen het in alle rust en respect begeleid te worden in hun onmacht en verdriet. Het is een proces dat zich best afspeelt ver van de ruchtbaarheid met de assistentie van meelevende psychologen en andere welzijnswerkers. De ouders, de familie en ook de vrienden van de dodelijke slachtoffers moeten ruimte krijgen om te kunnen rouwen, om hun verdriet een plaats te geven en om alles te kunnen verwerken. Door de direct betrokkenen zal het immers voor de rest van hun leven meegedragen worden en echte heling is waarschijnlijk niet te verwachten.
Elke verjaardag, elk kind dat ze zullen zien, iedere keer dat er iets gebeurd met kinderen, zullen ze weer geconfronteerd worden met hun verlies en slechts de stilte zal hun antwoord zijn. Hetzelfde trouwens voor de dierbaren van de kinderoppas die haar inzet met de dood bekocht.

Hier past alleen maar respectvol medeleven en eerbiedige stilte.

Het was dan ook een verademing de burgemeester van Dendermonde aan het werk te zien, zonder veel pathos, zonder veel poeha, maar rustig en met veel empathie, als een huisvader die zijn eigen kinderen wilde troosten en ze tevens wou beschermen tegen veel te veel opdringerigheid.

Men kan zoeken naar een reden, naar een oorzaak waarom de jonge dader dergelijke daden stelde, maar echt doordringen tot in zijn geest zal zo niet onmogelijk dan toch moeilijk zijn. Het menselijk brein houdt geen logboek bij dat je kan afprinten om eens rustig na te gaan waar het eigenlijk fout liep. De psychiaters zullen alleen maar kunnen proberen een impressie te krijgen van wat hem aanzette tot dergelijke daden, zonder de garantie te kunnen geven dat ze de juiste diagnose hebben gesteld. De geest van de mensen heeft nog veel duistere hoekjes waar nog geen enkel licht doorgedrongen is, het is als het amazonewoud waar men nu nog altijd vreemd en ongekend leven ontdekt. Het is een afgrijselijke daad geweest, maar het is ook des mensen. De maatschappij heeft het in het verleden al meegemaakt en het is vrij zeker dat dergelijke feiten in de toekomst nog zullen voorvallen.

Spijtig genoeg kunnen we ons daartegen niet verdedigen noch verzekeren. Maar evenmin zullen een verhoogde politionele aanwezigheid garant kunnen staan voor het vermijden van dergelijke drama’s. Een angstpsychose kunnen we best missen, maar een meer menselijk gerichte samenleving zou misschien bij velen bepaalde frustraties kunnen wegnemen. Ik ben er van overtuigd – en ik sluit mezelf hierbij niet uit – dat het ons mangelt aan medeleven, aan attentie voor de medemens. Ik ben er van overtuigd dat we te veel in ons eigen wereldje leven en te materialistische betrachtingen koesteren. Misschien moeten we weer beseffen dat we niet voor ons zelf alleen leven, maar voor het welzijn van iedere medemens. ‘Het is goed voor het slapengaan even in eigen hart te kijken’, schreef Alice Nahon en wellicht moeten we dat maar eens meer doen. Begrip voor de ander en een gezond meeleven, kan alleen maar gunstig zijn, misschien zijn we dat te veel vergeten.

De dag dat deze afgrijselijke daad plaats had, verschenen in de media al berichtjes van mensen die roepen om de wederinstelling van de doodstraf. Op het net is een soort petitielijst te tekenen die momenteel al meer dan 6.000 handtekeningen bevat.
Dat de dader uit de normale maatschappij moet genomen worden, is evident. Men mag immers het risico niet lopen dat hij eenzelfde daad nogmaals zou kunnen stellen, maar hem de doodstraf geven en deze dan ook nog uitvoeren ook, zou getuigen van een barbaarse cultuur. Bovendien is de wetenschap dat men de doodstraf kan oplopen dikwijls een katalysator gebleken eerder dan een remedie. Waarom zou je je immers inhouden om slachtoffers te maken als je toch de doodstraf riskeert?

In het verleden is al te vaak gebleken dat zogenaamde daders onschuldig veroordeeld en ter dood gebracht werden. Een gerechtelijke dwaling is nimmer uit te sluiten en ieder onschuldig slachtoffer is er een te veel.

Het hele gebeuren zou echter wel de aanleiding moeten zijn tot een parlementair debat dat zich tot doel stelt de strafwetgeving te herschrijven waarbij vooral de gerechtigheid aan bod komt. Door de eeuwen heen is de strafwet al zo dikwijls aangepast, veranderd dat alle proporties scheef werden getrokken. De misdrijven en misdaden moeten maar eens op een ernstige basis gedefinieerd worden en de strafmaat aangepast aan de definitie. Kleine misdrijven moeten een kleinere sanctie krijgen, maar de grote misdaden moeten dan ook in proportie met een belangrijkere strafmaat gesanctioneerd worden. De wetgevende macht zou zich bijzonder gedienstig maken door nu eens op een serieuze basis werk te maken van een gemoderniseerde strafwetgeving waarbij de rechters de mogelijkheid krijgen om met bepaalde factoren – zowel verzachtende als belastende – rekening te houden. Door de bomen moet men immers het bos kunnen erkennen. Rechters moeten uitspraken kunnen doen waarbij ze volgens de omstandigheden al bij voorbaat kunnen bepalen of een eventuele gevangenisstraf al of niet voor een eventuele vervroegde vrijlating in aanmerking kunnen komen en onder welke voorwaarden. De wet Lejeune zou niet meer nodig zijn indien men in alle gevallen een commissie doet bepalen wanneer en onder welke voorwaarden een veroordeelde vervroegd vrij zou mogen komen. Conditio sine qua non voor een goede werking van deze commissie zou er echter moeten in bestaan dat de commissieleden grondig motiveren waarom ze een beslissing nemen en hiervoor ook verantwoordelijkheid moeten nemen.

Een drama zoals in Dendermonde is te onbegrijpelijk voor woorden en begrip, maar het is een kans tot een grondige herschrijving van de strafwet, met vooral de bedoeling gerechtigheid te brengen. Het is dan ook zeker van belang dat men eventuele procedurefouten begaan tijdens onderzoek en berechting en die geen wezenlijk nadeel berokkenen aan de verdachte geen aanleiding kunnen geven tot vrijlating of zinloze herziening van het proces. Schuld is schuld en daar doet geen procedurefout afbreuk aan.

Ondertussen blijven mijn gedachten bij de getroffen slachtoffers, hun familie en vrienden en hoop ik van harte dat ze troost mogen vinden in het meeleven van hun medemensen.

03-02-2009 om 02:12 geschreven door spitfireleo

Het is al een tijd geleden dat ik nog de kans zag om aan dit blog te werken. Ziekte in de familie en veel ziekenhuisbezoek hebben heel wat tijd in beslag genomen en er valt te verwachten dat dit in de toekomst slechts mondjesmaat zal herstellen.
Perikelen met de kruisbanden van de linkerknie spelen nu nog spelbreker, maar toch neem ik me voor om wat regelmatiger mijn bedenkingen en verzuchtingen aan het toetsenbord toe te vertrouwen zodat ik mijn vertwijfeling, vragen en verzuchtingen toch weer kwijt kan.
Hopelijk blijven jullie als trouwe lezer ook deze rubrieken wat volgen.
Tot schrijfs en met vele groeten,
spitfire leo

03-02-2009 om 01:37 geschreven door spitfireleo

De aanstelling van de nieuwe president in de V.S. heeft niet kunnen vermijden dat de economische recessie toch nog altijd voortschrijdt. In ons landje deelt de KBC nu al enkele dagen flink in de klappen en het aandeel is dan ook flink naar beneden getuimeld. Niet alleen in ons land, maar momenteel wereldwijd, happen de economische actoren naar adem en de beelden van de grote Amerikaanse autoconstructeurs met hun reuzengrote stocks aan onverkochte wagens gingen via de moderne mediakanalen zonder terughoudendheid de wereld rond. Het eens zo beroemde en rijke Siliconvalley ligt zo wat op apegapen en ook de metaalnijverheid ligt tussen de touwen van de ring.

Kan je dit verklaren door de vermindering aan koopkracht of het moeilijker bekomen van leningen alleen of zijn er nog andere factoren die een rol spelen?
Mag ik daar even proberen te redeneren?

Automatisatie ten voordele van de productie.

Sinds Henri Ford de lopende band uitvond en de auto’s met versnelde regelmaat de fabriek deed uitrijden, is er toch heel wat veranderd. Er kwamen verschillende automerken die met mekaar de concurrentie aangingen, niet alleen inzake de kwaliteit maar hoofdzakelijk in kwantiteit. Iedere constructeur wou een zo groot mogelijk aandeel van de markt veroveren. Hiertoe werden niet alleen grotere montage en constructiehallen gebouwd, maar werd ook stelselmatig de relatief tragere mens vervangen door snelle robots. Dat deze automaten geen sanitaire voorzieningen behoefden, noch maaltijdpauzes en rookstops, was dan ook graag meegenomen en maakte de vreugde van de investeerders die hiermee een grotere return zagen op hun aandelen, maar bovendien van meer rust konden genieten op sociaal vlak. Tenslotte zijn het alleen mensen die moeilijkheden maken, nietwaar?  De metalen paarden rolden dan ook in massa’s van de band en gingen op verovering naar potentiële kopers op zo groot mogelijke markten.

Ieder zijn kar was het verholen motto van de fabrikanten. In het rijke westen speelde men op kwaliteit en gadgets zodat de prijs navenant hoog mocht liggen, terwijl voor de armere landen een eenvoudiger model werd voorzien voor een meer aangepaste prijs. De verkoop van wagens verliep dus met twee snelheden naargelang van het doelgebied van de handel.
Geen nood voor minder montage echter, want vooral in de rijkere regio zorgde men er voor dat  de consument op regelmatige basis van automobiel veranderde. De reclame kende hierbij als neventak een uitzonderlijke bloei. Ieder zijn vrijheid was in den beginne niet alleen een reclameslogan, maar kon ook bewerkstelligd worden zolang bepaalde grenzen niet werden overschreden. Bovendien kreeg de auto binnen de kortste keren een status van welzijn en een zekere rijkdom. Het was als telkens nieuw ontworpen sieraden, maar met dat voordeel dat het door zijn grootte veel vlugger werd opgemerkt door de omgeving. Als statussymbool stond het zelfs veel beter op de straat dan in de garage.

Sociale en andere remmen.

Aan iedere historie komt een einde en dit is dus ook het geval voor de automobielindustrie. Niet alleen slibden de wegen dicht, maar een grote groep mensen bleef nog verstoken van de mogelijkheid een auto te kopen en in de rijkere wereld kon niet iedereen het zich permitteren om om de twee à drie jaar een nieuw vehikel aan te schaffen. De verkoop stagneerde al enkele jaren terug, maar men bleef desondanks de duidelijke knipperlichten op hetzelfde tempo doorwerken. Daar waar in Europa al enkele jaren moeite gedaan wordt om zuinige auto’s te bouwen, bleef men in de States verder boeren met zware en veel brandstof verslindende monsters. De huidige recessie heeft de boel nu duidelijk helemaal vastgezet en de stocks blijven onverkocht.

Waar de belastingsbetaler ter hulp schiet.

De grote automerken, die het water voelen stijgen, hebben dus naar oplossingen gezocht om toch nog wat rendement te kunnen garanderen. Twee wapens worden hierbij gehanteerd: het eerste is de dreiging van ontslag van een groot aantal werknemers en het tweede is een dwingende vraag aan geldelijke steun vanwege de overheid. Twee oplossingen die het management en de aandeelhouders uit de wind moeten zetten, de werknemers in de woestijn sturen en de overheid belasten met een grotere openbare schuld. Om dit te bereiken wordt de jarenlange arrogantie even opzij gezet, een medelijdend gezicht getrokken en op meelijwekkende wijze kond gedaan van de moeilijkheden die men ondervindt, maar de goede wil die men heeft om aan de problemen het hoofd te bieden. Als de regeringen maar met centen over de brug komen, alstublieft? Die zelfde overheid die aarzelt om radicale middelen in te zetten, zal wel even de begroting aanpassen om een mouw te passen aan dit euvel.

Ik heb hier wel een paar voorstellen over. In een eerste opwelling zou ik zeggen, haal eerst wat geld bij de aandeelhouders die in goede tijden goed geboerd en gespaard hebben en verminder zo de tussenkomst van de modale belastingsbetalers. Kapitaalsvlucht? Hou een geldoperatie à la Gutt zodat het buitenlands geplaatst geld slechts terug binnen kan onder controle en met een realistische heffing wegens afromen van de nationale schatkist. Naar de toekomst toe belast men dan alle winsten en plaatst die in fondsen waarop beroep kan gedaan worden in tijd van nood, maar dan enkel en alleen voor het doel waarvoor ze werden opgericht. Geen kwestie dus van bijvoorbeeld kindergeld te betalen met gelden uit de pensioenkas!

Misschien moet er ook maar eens aan denken om eventueel een verplichte minimumtermijn van gebruik voor een wagen op te leggen, zodat niet alleen noodzaak is aan kwalitatief hoogstaande wagens die jaren meegaan, maar bovendien de milieuvervuiling door het verwerken van een massa schroot tot een minimum herleid wordt.

Utopisch? Wellicht wel omdat het nu eenmaal mensen zijn die dit alles moeten realiseren en spijtig genoeg in veel gevallen het individueel profijt voorrang heeft op het maatschappelijk welzijn. En dit laatste is wellicht de grootste oorzaak van alle ellende.

22-01-2009 om 02:53 geschreven door spitfireleo

Gisterenavond moest ik even van Brasschaat naar Ekeren alvorens terug naar huis te karren en volgde hierbij op zeker ogenblik de Heidestraat die loopt tussen Kapellen en Ekeren. Omdat het donker was, werd ik verrast door een van de verkeersdrempels die op deze route her en der gezaaid zijn. De opkant was nogal steil en brutaal net als de achterzijde. De auto begon wat te schudden en ik vermoed dat het koetswerk vooraan niet ver van de baan moet geweest zijn. Ik maakte me de bedenking dat het niet verwonderlijk was dat de kogellager van mijn rechtse voorwiel eigenaardige geluiden begint te maken. Overal schieten deze verkeersdrempels op als paddenstoelen en ze zijn een vloek voor het verkeer. Een soort mensen is er zeker gelukkig mee en dat zijn de garagehouders die de automobilisten wat vlugger in de pits zien verschijnen voor onderhoud of vervanging van koetswerkonderdelen en van de vering, de ophanging en andere onderdelen van wielen en allerlei stootblokken en – kussens of hoe die dingen ook mogen noemen.

Supplementaire slijtage en kosten.

Ik ben er van overtuigd dat de verkeersdrempels meer kwaad dan goed doen en oorzaak zijn van vluggere slijtage en dus bijkomende kosten voor het onderhoud. Het probleem is alleen dat een eventuele breuk of ander defect zich zelden voordoet aan de verkeersdrempel zelf, maar zich later manifesteert na een hele accumulatie van onverantwoorde schokken over het legioen van die drempels. Zelden of nooit zijn deze drempels trouwens reglementair en veilig. In de meeste gevallen zijn ze abrupt steil bij op- en afrijden en dikwijls ook heel scherp aan de bovenkant van de baan.

Verlies van controle over het stuur.

Ik wil nu echt eens advocaat van de duivel spelen en een extreem scenario schetsen van een mogelijk noodlottig gevolg van de onreglementaire verkeersdrempels. Stel dat mijn rollager inderdaad geforceerd is en naarmate de tijd verstrijkt ernstigere gebreken te verduren krijgt. Stel dat op een of ander moment enkele van de kogels kapot gaan en de rollager blokkeren. Stel dat dit gebeurt op een ogenblik dat ik tegen 120 km per uur over de autosnelweg snor. Het wiel blokkeert, de wagen slaagt weg, tolt, gaat over kop en beland tegen een verlichtingspaal. Lees je in de krant de volgende dag:’Automobilist verongelukt op autosnelweg. Om onverklaarbare wijze verloor hij de controle over het stuur. Misschien is overdreven snelheid hier wel de oorzaak.’

Wanneer een wagen plotseling geblokkeerd geraakt om daarna in een tol- of kantelbeweging over te gaan, dan krijg je inderdaad een versnelling omdat de tegengehouden en samengebalde krachten terug vrij komen en de auto als het ware weg katapulteren!

Hoe kan je dit dan terugvinden en aanwijzen als oorzaak? En als dit zou kunnen, welke verkeersdrempel moet je hiervoor dan als schuldige aanwijzen? Welke wegbeheerder is hier dan aansprakelijk?  

De meeste verkeersdrempels zijn een gevaar.

Zoals de meerderheid van de verkeersdrempels gemaakt zijn, lijken ze me eerder een gevaar dan een veiligheidsoplossing. Moeten we dan maar deze drempels wegnemen? Neen, maar op zijn minst moeten ze op een verantwoorde en veilige manier geconstrueerd en geplaatst worden en bovendien moet de signalisatie veel en veel duidelijker zijn met een voorziening die ze waarneembaar maken bij slecht of donker weer. Er is nog veel werk aan de plank en de reputatie van onze wegen wordt alsmaar negatiever omwille van de slechte staat er van, maar ook omwille van de hele verzameling verschillende drempels en andere inrichtingen die men meent te moeten installeren om de snelheid te remmen.

De automobilist als voornaamste slachtoffer.

Het slachtoffer is vooral de automobilist die niet alleen zeer hoge belastingen moet betalen om met zijn auto op de weg te mogen evolueren, die bovendien ook nog op extra kosten wordt gejaagd door de sluipende schade door verkeersdrempels en die ook nog altijd de pineut is wanneer zogenaamde zwakkere weggebruikers betrokken zijn in een incident. Hebt u zich trouwens al in dat verband de bedenking gemaakt dat vele fietsers niet alleen zonder licht rijden, maar net zoals de meeste voetgangers in deze winters duistere periode, donkere kledij dragen en bijgevolg meestal zeer laat – soms te laat – waargenomen worden?

Gelijkheidsprincipe geschaad.

Eigenlijk begrijp ik niet dat gezagdragers zich onverantwoordelijk tonen bij de inrichting van de wegen, maar evenmin dat de juridische diensten van verzekeringsmaatschappijen noch automobilistenbonden dit probleem met vereende krachten aanpakken. Dat men voor veiligheid zorgt en verkeersslachtoffers wil verminderen, is op zichzelf een lovenswaardig initiatief, maar moet men dan niet de overtreder sanctioneren? Zoals het nu gaat, lijkt me dat het gelijkheidsprincipe ernstig geschaad wordt. Niet de overtreder wordt in zijn portefeuille geraakt, maar iedere automobilist die door het onverantwoord plaatsen en de onreglementaire constructies van de veel te talrijke verkeersdrempels op extra kosten voor onderhoud en herstelling wordt gejaagd.

Hallo, Minister van gelijke kansen – of hoe die functie ook voluit noemen mag – is hier geen opdracht voor u? Zorgen dat iedereen gelijk voor de wet behandeld wordt, dat de slechteriken gestraft worden en goeden beloond? Misschien zijn er hier wel wat stemmen te winnen. Wedden dat…….

22-01-2009 om 02:01 geschreven door spitfireleo

Het zijn me de tijden wel in ons kleine landje. Het desastreuze geknoei van de paars (groene) regeringen werd bij de federale verkiezingen afgestraft met een diepgaande nederlaag en de vorming van een nieuwe was meer een hindernisbaan dan een formatieberaad. De voormalige premier Leterme voelde de stokken in zijn wielen, kwam daarbij ten val en moest gered worden door oude krokodillen uit de conservatieve vijver op te vissen. Aan Waalse kant werden de socialisten, onder aanvoering van strikjesdrager Elio Di Rupo, mee  in het jacuzzibad gesleurd, maar bij de Vlamingen bleef de SPa (Socialistische Partij anders) aan de kant staan.

Na de doortocht van de populaire of moet ik zeggen populistische Limburgse cafébaas, Steve Stevaert, die zijn financieel inkomen veilig stelde door te kiezen voor de post van gouverneur, kon de professor van Grondwettelijke en ander recht, de zaken niet meer ‘recht’-trekken en kreeg de partij een pandoering die  historisch mag genoemd worden. Dan maar terug naar de Limburg, zal men gedacht hebben, en daarom werd Caroline Genez – na een stemmenronselende transfer naar Mechelen – aan de partijleden opgedrongen als nieuwe voorzitter.

En toen kwam jij Jennifer Jennings, zong Louis Neefs in betere tijden, maar hier kwam Bert Anciaux, de man die wisselt van partij als een dandy van hemd. Dat de kartelgenoten van de Vlaamse progressieven zich helemaal niet meer konden vinden in de Vlaamse en andere politiek gevoerd door hun medepartij zat er al een hele tijd aan te komen. Het was alleen raden naar hete exacte tijdstip van de breuk en de echtscheiding. Eerst moest nog een naamsverandering doorgevoerd worden onder voorzitter Els De Weerdt, maar daarna was het kalf helemaal verdronken en grepen ook daar de oudere militanten in. Nelly Maes en Geert Lambert konden dit allemaal niet meer aanzien en verkozen om dan maar een onafhankelijke koers te varen. Dit was evenwel zonder Bert gerekend die de politieke wereld nog even in spanning wou houden door zogezegd een meditatieperiode in te lassen om zijn positie te bepalen. De poolster heeft al ettelijke jaren van zijn glans verloren en wegens de barre klimatologische omstandigheden is de Avondster Venus niet altijd even zichtbaar geweest. Waarschijnlijk is het om die reden dat de zoon Anciaux het juiste noorden niet onmiddellijk kon bepalen. Wat iedereen – buiten hemzelf – al had begrepen, werd nog even achter de hand gehouden, maar uiteindelijk moest de knoop toch eens doorgehakt worden.
En dus werd slapend Vlaanderen wakker met de stem van Bert in het radionieuws die aankondigde dat hij met zijn volle lichaam en goesting overging naar de socialisten, dat hij geen eisen gesteld had over eventuele postjes, dat hem zeker geen beloften waren gedaan, maar dat de partij wel ingestemd had met een naamsverandering, namelijk socialisten, progressief, anders. De echte socialisten die het hoorden sprongen met een luide schreeuw uit hun bed en vroegen zich af of ze wel goed begrepen hadden of dat het hier ging om een hoorspel zoals toen Orson Welles eens heel Amerika in paniek bracht door een marsinvasie te simuleren.
Zelfs Camille Huysmans stootte van het verschieten zijn hoofd tegen het deksel van zijn kist. Dat kon toch niet waar zijn? Helaas!

De oude cavaleristen te voet mobiliseerden onmiddellijk! Willy Claes, liet zijn pianotoetsen voor wat ze waren, verslikte zich eerst in zijn haargel en trok van leer. Freddy Willockx gordde zijn sterkste harnas aan, nam zijn biljartkeu vast als een lans en ging woest te keer, net als de orkaan met de Marie Louise. De bataljons en de regimenten formeerden en marcheerden ieder hun kant op naargelang ze kozen voor de oude dan wel de nieuwe formule. Een broederstrijd tussen de proletariërs van ons Vlaamse landschapje dreigde uit te breken.

Gelukkig dat de cavalerie te paard nog paarden had om de mannen en de vrouwen van het voetvolk voor te zijn. Professor Johan zette zijn emeritaat even ter zijde om het gepeupel diets te maken dat ze het eigenlijk niet begrepen hadden en moeder Caroline wierp haar schort af, verliet vierklauwens de keuken waar ze het ontbijt bereide voor de armen van het Volkshuis, om al haar matriarchale eigenschappen te benutten opdat de eenvoudigen van geest de juiste perceptie zouden ontdekken.
Eigenlijk was alles de schuld van een communicatiefout: Bertje was een beetje te vroeg geweest met zijn uitlatingen, eigenlijk was dit de taak van het beleid van de partij. Zou het kunnen dat de nieuwe progressieve socialist zijn uurwerk al op zomertijd had gezet en dus een uurtje voorliep op de anderen? Van progressieve mensen kan je uiteindelijk alles verwachten! De communicatie dus. En dus werd op de oude patriarchale wijze de orde hersteld. De basislijn bleef toch identiek, nietwaar: SPa was het en SPa bleef het! Basta! Dat het letterwoord een lichtelijke verandering onderging, was modern: teken van de vooruitgang die de socialisten hoog in hun vaandel voeren. Wie dat niet begreep, was dom. Nog eens Basta! De rangen moesten nu maar eens gesloten worden, de neuzen in dezelfde richting gedraaid en men moest maar eens op dezelfde steenweg wandelen. Een voor allen, allen voor Anciaux…..pardon: voor een!

Men kan zich terecht vragen stellen over de gehele vaudeville, maar ontegensprekelijk is de figuur van Bert Anciaux meer dan controversieel. Zijn meelijwekkende manier van spreken en zijn reeënogen hebben menig vrouwenhart doen kloppen en hem veel stemmen opgebracht. Het heeft hem zeker geen windeieren gebracht, maar cash. Van wind gesproken, geen enkel politieker of alleszins weinigen kunnen er zich op beroepen zo een actieve wimpel te zijn als de heer Bert. Bij ieder stormpje heeft hij de meest gunstige wind gekozen om zijn plooien te ontvouwen en koos hij eieren voor zijn geld. De Volksunie ontbonden en verdeeld over de vier windstreken, ID23 verdwenen met de noorderwind, Spirit naar de spokenstad en nu echtscheiding met VlPro (wegens onverenigbaarheid of niet consumeren van het huwelijk?). Een Vlaming met liberaal gedachtegoed verklaart zich van de ene dag op de andere (na meditatieperiode weliswaar) als een volbloed socialist die hij dixit vroegere verklaringen nimmer of te nooit zou worden. Misschien moeten we David Copperfield maar eens raadplegen over het geheim van deze transformatie.

Dat er geen beloning in het verschiet ligt, gelooft niemand meer, zelfs al heeft men kristallen bol ter beschikking om de toekomst te voorspellen. Benieuwd wat deze toekomst brengen zal. Van Bertje zullen we nog horen, hopelijk voor de SPa is het niet als personage in de zwanenzang van de partij.

Dit verhaal krijgt nog zeker een vervolg, misschien al in juni van dit jaar. Dat de Chinese gokkers hun tabellen maar klaarhouden. ‘Faites vos jeux! Rien ne va plus!’

21-01-2009 om 03:03 geschreven door spitfireleo

Het is dus gebeurd! De Verenigde Staten hebben een zwarte president. In een land waar de segregatie nog niet heel lang geleden werd afgeschaft en waar tot voor kort zwarte medemensen nog werden uitgesloten van goed onderwijs, deelneming aan culturele evenementen en andere openbare manifestaties, is het haast ondenkbare gebeurd. De Ku Klux Klan heeft dus niet overwonnen, maar wel de primaire gedachte dat ieder menselijk wezen evenwaardig is. Dat op zichzelf is al een verheugend feit uiteraard en hopelijk is het de inleiding naar nog meer integratie van medemensen die niet beantwoorden aan het patroon ‘blanke man’ in een samenleving die met moeite haar weg vindt.

Opmerkelijk in de toespraak van deze nieuwe president was vooreerst de verwijzing naar een tijd waarin zweepslagen voor slaven nog gebruikelijk waren en die nu gelukkig maar voorbij is, maar bovendien de aanspreekvorm ‘we’ die er duidelijk op zinspeelt dat niet enkel de president verantwoordelijkheid wil dragen, maar dit samen wil doen met de hele natie. Zou het mogelijk zijn dat we hier echt te maken hebben met een president die geen egotrippende politieker is? Het is echt te hopen voor het geluk van de Verenigde Staten zowel als van de rest van de wereld.

Alle hoop is duidelijk op deze nieuwkomer gericht en het kan niet duidelijker aangetoond worden dan door het spandoek ‘We have overcome’ dat na zoveel jaren het lied van hoop en verwachtingen ‘we shall overcome’ in de schaduw stelt. ‘We shall overcome one day’ is nu werkelijkheid geworden. Ook ik heb dat lied vele malen uit volle borst meegezongen, een met zo velen in de massa, gedragen door de hoop en de verwachting naar een betere wereld.

We mogen niet naïef zijn en er van uitgaan dat morgen alles anders zal zijn – ook bij de aanstelling van J.F. Kennedy leefden we met deze idee – maar er is, denk ik toch, een historische stap voorwaarts gezet en bijgevolg kan de opbouw naar een betere toekomst beginnen. Geen enkel huis is in een dag rechtgezet en ook hier zal er wat tijd overgaan, doch ben ik optimist en hoop ik stap voor stap, in kleine etappes, beterschap te zien.

Komaan, Mister President, geef de aftrap en zorg voor een mooie match!

21-01-2009 om 01:52 geschreven door spitfireleo

De media - foei - hadden hierachter een poging tot onorthodoxe adoptie gezocht en bijgevolg was er heel wat commotie ontstaan bij de verenigingen die zich bezighouden met legale adoptieformaliteiten.
Ook verenigingen van kandidaten adoptieouders waren verontwaardigd. Zij moesten een lange lijdensweg afleggen vooral hun kinderwens in vervulling te zien gaan en mevrouw de sneatrice kon dit dan maar op basis van een visum. Foei mevrouw de senatrice!

Zij begreep al die commotie niet! Tenslotte had ze maar gedaan zoals vele andere politieke mandatarissen, namelijk gebruik maken van een toch al geplande militaire zending om even mee over en weer te vliegen. Kon zij er aan doen dat ze daarbij geconfronteerd werd met een doodziek jongetje? Tenslotte had ze toch maar haar genereus moederhart gevolgd bij het aanvragen van dat visum en het transporteren van dat kindje naar ons land. En was tenslotte deze humanitaire daad niet eerder toe te juichen dan te veroordelen?

Ook de heer Van den Driessche, voormalig krantenredacteur en tegenwoordig senator uit roeping (?!) vond al die heisa maar niets, neen, hij was zelfs fier dat mevrouw de senatrice hem gevraagd had peter te worden van het jongetje!

Laten we welwezen: het leven redden van een mens is uiteraard een lovenswaardige daad, maar....is hier alle essentiële deontologie niet overschreden?

Dat militaire vliegtuigen zendingen uitvoeren naar verre buitenlanden waar tal van onze soldaten met een humanitaire missie aanwezig zijn, is de meest normale zaak ter wereld. Ook zij moeten kunnen genieten van normale logistieke bijstand en ook post en pakketten moeten kunnen uitgewisseld worden met het thuisfront.

Maar dat iedere politieke mandataris - zonder welbepaalde opdracht ter plekke - zo maar op de vlucht kan stappen, lijkt me niet logisch. Kan u dat? Kan ik dat? Neen, alhoewel we allemaal met onze belastingen bijdragen tot het in standhouden van de miltiare machine, kunnen we niet genieten van dit voordeel. Als we willen op reis gaan naar die verre bestemmingen dan moeten we sparen om zelf te reis te betalen! Mevrouw Schelfhout en andere mevrouwen en heren met haar statuut van verkozene, hoeven dat niet! Buiten hun goede wedde en allerhande financiële voordelen die ze genieten om vooral in de pas te lopen van de opgelegde partijtucht, genieten ze bovenop nog eens van de mogelijkheid van gratis vervoer naar verre landen. Als gewone burgers - geraakt door de miserie van mensen - hieraan willen verhelpen om te zorgen voor een efficiënte verzorging, dan moeten ze diep in de geldbeugel tasten.

Van gelijkheid is hier dus allerminst sprake. De weldoende daad van mevrouw de senatrice werd dus verricht op een tamelijk goedkope en vrijblijvende manier. Of ze hiermee aan de adoptiereglementering wou ontsnappen of niet, doet hier weinig ter zake.

Men kan zich bovendien de vraag stellen wie de verantwoordelijkheid zou dragen indien het vliegtuig zou crashen en het jongetje bijvoorbeeld zou komen te sterven. Het was immers geen officiële zending en de passagier was dan ook niet verzekerd. Wat zou men dan gedaan hebben? Alles toegedekt met de mantel der liefde?

Eerder dan een nobele daad lijkt me dit dan een onverantwoorde daad. Spijts wat mevrouw de senatrice en haar beschermheer Van den Driessche er ook mogen over denken of zeggen.

19-01-2009 om 02:15 geschreven door spitfireleo

Zaterdag 10 januari was de vastgestelde datum. Rond 9 uur ’s morgens ben ik aan het krabben; de ruiten van de auto zijn bevroren. Als de deur opengaat en het contact aanslaat, duidt de buitenthermometer  - 11° aan. Brrr…onzalige temperatuur om zo vroeg in rond te wandelen. We zijn dat blijkbaar niet meer gewoon. De kraag dus maar even verder opgetrokken en gestart zodat de airco zijn werk al kan beginnen en de voor- en achterruit een boost krijgen om ook binnenin niet aan te vriezen.

Om 10 uur heb ik afspraak bij Mariake om er de deeg voor de pannenkoeken af te halen. Mariaken – zoals wij ze hier noemen – moet eerst naar een begrafenis en komt dus later, maar ik Therèse oppikken en meenemen naar de refter van onze gemeentelijke school. Zij zal al beginnen bakken.
Het zijn gistpannenkoeken en de beide dames en hun product zijn hier in ons dorp zeer gekend en zeer gegeerd. Wat een geluk dat we op beide kunnen rekenen!

We? Dat zijn enkele mensen, vanuit de eerste communiewerking die zich 4 jaar geleden geengageerd hebben, om in de periode rond Driekoningen (tweede zaterdag van januari) met de eerste communiecanten en hun vriendjes, te gaan zingen ten voordele van één of enkele projecten in India. Ook vanuit de plechtige communiewerking komt steun. Ondertussen groeit de bekendheid van dit gebeuren en brengen de kinderen andere (school)kameraadjes mee. In het dorp en in de gehuchten gaan ploegen van drie tot vier kinderen met een begeleid(st)er op pad. Ze bellen aan bij de mensen en zingen hun mooiste lied met hun mooiste stem. Hun collectebussen vermelden het doel van hun bezoek en een legitimatiedocument bewijst dat ze sterzangertjes zijn. Waar mensen thuis zijn, wordt zelden geweigerd om wat in de pot te steken.

Dit vraagt echt heel wat voorbereiding en de groep is dan ook versterkt met de twee godsdienstleerkrachten van de twee basisscholen van de gemeente: de Fusieschool en de Zonnebloem. De stratenindeling is al enkele jaren vastgelegd en naarmate de kinderen binnenkomen, wordt hen een of meerdere straten toegewezen. Wie eerst komt mag eerst kiezen en zo tracht men de kinderen dan ook zo dicht mogelijk bij hun eigen woning te laten gaan.

Rond halfeen komen de eerste kandidaten binnen – al of niet verkleed – maar geen nood er liggen nog heel wat spullen klaar: kleren, dekens, kronen, sterren en dergelijke meer. Onze kinderen zijn die dag immers allemaal koning of koningin voor een dag. Ze worden geacht om rond vier uur terug binnen te zijn, zodat ieder ploegje zijn opbrengst kan tellen en afgeven bij Gaby, die de zaak zowat coördineert. Daarna mogen ze genieten van een lekkere pannenkoek en een drankje.

Dit jaar hadden we – net als verleden jaar – voor iedere deelnemer een gratis pannenkoek en drankje voorzien. Dat men pannenkoeken kon bestellen om mee te nemen of om ter plaatse te smullen met koffie of choco of... een succes, maar....  voor ons min of meer een ramp, want nog waren de twee laatste groepen niet binnen als al de lekkere pannenkoeken zo goed als op waren. Vlug wat opzij gehouden voor diegenen die nog komen moesten en naar de winkel om er een honderdtal bij te kopen zodat toch niemand op zijn honger bleef. Volgend jaar komt er een halve emmer deeg bij, zo werd al beslist door de dames! Nodig , want iedereen lust wel liever die versgebakken lekkernij!

Veel huizen bleken gesloten dit jaar. De winterse toestanden hebben velen naar buiten gestuwd om te skiën in de Ardennen, om te schaatsen op de plaatselijke vijvers en andere waters, ook om de wekelijkse boodschappen te doen….en toch was het resultaat van wat al die meisjes en jongens ophaalden met hun jeugdig enthousiasme echt wel goed! De exacte cijfers kunnen we begin volgende week geven als we de gemaakte onkosten van drank, pannenkoeken en andere noodzakelijke aankopen er allemaal af getrokken hebben, maar een ruwe schatting brengt me toch rond de 1000 euro. Toch niet slecht voor een kleine landelijke gemeenschap.

Het project werd 4 jaar geleden opgestart, onder impuls van Diana en Guido, rond de noden van India en telkens proberen we toch iets specifieks in het middelpunt van onze actie te stellen. Maar zoveel mogelijk centraliseren we rond de projecten van zuster Jeanne Devos. In mijn blog van 8 december kon u reeds een en ander lezen over deze missiezuster van de Jacht uit Heverlee (bij Leuven). Er was al een actie ten voordele van haar project rond de bescherming van het huispersoneel, daarna voor de gevolgen van de tsunami en de kinderarbeid en dit jaar dus rond het project van de sloppenscholen in India. Een project dat ook gedragen wordt door de Katholieke Universiteit van Leuven en dat onder het peterschap staat van de bekende kinderpsychiater Peter Adriaenssens.
Zuster Jeanne Devos is ondertussen wereldwijd bekend omwille van haar werk in India en is dus de geschikte persoon om het opgehaalde geld te doen toekomen op de plaats waar het moet zijn. Diegenen die zich afvragen waaruit haar werk bestaat kan ik aanraden even door te surfen naar ( www.jeannedevos.org en ook op www.ndwm.org ) . Diana en Guido – twee van de drijfkrachten achter ons sterzingenproject  – delen met ons hun geluk de zuster goed te kennen en zo weten we ook met zekerheid dat alles goed terecht komt en besteed wordt.

Dat het hier om een katholieke zuster gaat, mag geen bezwaar zijn omdat we er van uit gaan dat een dergelijk project niet religieus gebonden is, maar de kans moet geven aan iedereen die het ziet zitten om anderen te helpen waar mogelijk. Delen van zijn rijkdom is niet alleen een christelijk gegeven, maar heeft eveneens een humanitaire dimensie. Ieder kind van de scholen mag dus meekomen, eender welke levensbeschouwing de hunne is, want wat ons betreft is dit een multicultureel en interreligieus gebeuren.

Waarom is het sloppenscholen-project voor ons zo belangrijk? Net zoals vele landen is India een land van vele contrasten: er zijn heel rijken en er zijn heel armen en daartussen zweeft een grote menigte die eerder arm dan rijk is. De armen moeten op alle mogelijke manieren trachten te overleven en dit brengt onmogelijke en onmenselijke toestanden met zich mee. We zijn de mening toegedaan dat schoolse opleiding een zekere opstap naar ontvoogding, naar ontplooiing en zelfstandigheid kan leiden. Waarom zijn we daar zo zeker van? Omdat het in onze contreien niet anders is geweest! In vroegere tijden waren hogere studies uitsluitend voorbehouden aan de rijkere klasse. Mettertijd is daar verandering in gekomen omdat goede lui – mecenassen van het onderwijs, leken en geestelijken – zich ingezet hebben om minder begunstigde kinderen toch een opleiding te geven. Deze opleidingen zorgden voor het ontstaan van allerlei verenigingen die het lot van de mensen in handen ging nemen en zorgde voor sociale ontvoogding. Deze verenigingen waren van allerlei ideologieën en hebben ook daardoor gezorgd dat de nodige maatschappelijke diversiteit werd gegarandeerd. Men mag gerust stellen dat het verplichte onderwijs voor iedereen mee aan de basis ligt van onze welvaart en echt niet alleen meer voorbehouden wordt aan een rijkere klasse.
Ook in de armere landen kan een dergelijk scenario baat brengen en zorgen voor de nodige ontplooiing. Dat het in verre landen gebeurt en blijkbaar een druppel op een hete plaat lijkt, mag hierbij geen hindernis zijn. Beetje bij beetje kan men daar werken aan een betere samenleving.

In een niet zo ver verleden was het hier ook nog niet allemaal rozengeur en maneschijn. Herinner u Emile Vandevelde, de grote socialistische voorman, die zich - in 1912! – verplicht zag om de alcoholwet in te stellen waarbij men verplicht was om alcohol te kopen in een minimum hoeveelheid van twee liter en dit om te vermijden dat arbeiders al hun centen opmaakten aan drank. Ik ben de exacte datum vergeten, maar het is nog niet zo lang geleden dat deze wet werd afgeschaft en vervangen door het vergunningsrecht. Het zal zowat een kleine twintig jaar geleden zijn, nu. Ook bij ons is deze ontvoogdingsstrijd trouwens nog niet volledig gestreden. Ook hier heerst nog te veel armoede en zijn de verschillen nog te groot.

Dat een project zoals het onze moet gedragen worden door vrijwilligers is vanzelfsprekend en we hebben dan ook het geluk een kern te hebben die er echt mee begaan is. De kerngroep bestaat uit Diana en Guido, Yo en Lizzi en Gaby en ik. Maar met deze groep alleen komen we er echt niet. We zijn dan ook enorm dankbaar dat de directeur van de Gemeentelijke Fusieschool dit jaar de refter en het materiaal gratis ter beschikking stelde. Vorig jaar nam de Gemeenschapsschool 'De Zonnebloem' dit voor haar rekening.
We zijn ook enorm dankbaar voor Maria en Thérèse, die – gratis notabene – het pannenkoeken bakken voor hun rekening nemen. Dat de leerkrachten voor catechese van beide scholen mee aan de kar duwen, is zeker een pluspunt die eveneens onze dankbaarheid verdiend. Maar vooral zijn we al die kinderen meer dan dankbaar, omdat ze in weer en wind toch de moed opbrengen om de straat op te gaan om in enkele uren ‘Driekoningen’-zingen geld bijeen te halen om kinderen in een ver land de kans te geven eveneens kennis te maken met schoolbanken. Men zegt soms dat kinderen kunnen wreed zijn, maar hier tonen ze volop hun groot hart en laat me zeggen dat ik dat hartverwarmend vind voor de toekomst. Daarbij mogen we uiteraard ook de volwassen begeleid(st)ers niet vergeten, de mama’s en de papa’s en die andere volwassenen die een groepje onder hun hoede  nemen en mee op stap gaan zodat alles in de beste orde kan gebeuren en de veiligheid toch gegarandeerd wordt. Want alhoewel de parochie voor een verzekering zorgt, hebben we liever geen incidenten mee te maken en de aanwezigheid van die bewuste volwassen is voor ons dan ook een grote geruststelling.

Ik ben met Guido op pad geweest om wat foto’s te nemen van ploegen onderweg en we zijn er in ggeslaagd dat hier en daar te realiseren. Die foto’s vind je terug op http://fotoalbum.seniorennet.be/spitfireleo onder ‘sterzingen voor India’. Ga er gerust eens kijken. IK heb ook enkele kleine filmpjes opgenomen met mijn digitale camera maar spijtig genoeg krijg ik die niet in mijn blog of mijn fotoalbum omdat het formaat (.avi) er niet erkend wordt. Diegenen die geïnteresseerd zijn kunnen mij een mailtje sturen en ik tracht ze dan door te mailen of indien iemand anders een oplossing heeft, laat het me maar weten.

Bij leven en welzijn willen we volgend weer sterzingen inrichten voor India, maar welk project hiermee gesteund zal worden, moeten we nog bepalen. We hebben nog echter tijd om dit zorgvuldig met zuster Jeanne Devos te overleggen. Hou deze blogrubriek in het oog en je verneemt er alles over i n de loop van het komende jaar.

Opmerking:  Moest bij het lezen van deze blog een solidariteitsgevoel voelen opkomen, dan kan je nog altijd een bijdrage storten op rekening 088-2383233-35 van de Dexiabank op naam van ‘Sterzingen federatie Wolvertem’. Voor giften vanaf 30 euro kunnen we spijtig genoeg geen attest voor belastingsvrijstelling verlenen. Wil je een bedrag storten vanaf 30 euro, neem dan a.u.b contact op met info@jeannedevos.org en vraag daar naar de procedure. Vermeldt dan op je overschrijving ‘Sterzingen federatie Wolvertem’ en zo komen we ook te weten wie met ons solidair is.

11-01-2009 om 20:10 geschreven door spitfireleo

08-01-2009 om 02:34 geschreven door spitfireleo

05-01-2009 om 03:33 geschreven door spitfireleo

Bezoek aan het Natuurhistorisch museum te Brussel op 30 december 2008

Al een hele tijd is onze kleinzoon van 8 jaar bezeten door dinosaurussen en bijgevolg heeft hij de reeks tekenfilmen over de dino’s letterlijk grijsgedraaid. Geen minuut vrije tijd werd onverlet gelaten om de video’s te bekijken tot grote wanhoop van mama, papa en zelfs oma en opa. Hier moest bijgevolg drastisch ingegrepen worden! Ik had al eens geopperd dat we tijdens een vakantie het museum van de dinosaurussen in Brussel maar eens moesten bezoeken, maar dit werd uitgesteld omwille van o.a. de werkzaamheden die men er recentelijk heeft doorgevoerd.

Dit museum herbergt o.a. de belangrijke collectie geraamtes van dino’s die gevonden werden in Bernissart en geeft ook heel wat ruimte aan andere belangrijke fossielen en natuurwetenschappelijke informatie. Bovendien werd het museum ook voorzien van interactieve computers hetgeen voorzeker de interesse bij jongeren stimuleert.

Een beter ogenblik om een dergelijk museum te bezoeken was uiteraard de kerst- en Nieuwjaar vakantie: de strenge kou, het gebrek aan sneeuw en een opkomende  teeveeverslaving……het waren allemaal redenen genoeg om zulk een bezoek te plannen. Zeer uitgebreide informatie vind je op de volgend website: http://www.natuurwetenschappen.be/institute/structure/geology/geotourism/musees/bxl_irsnb en je stelt onmiddellijk vast dat niet alleen de gebouwen en de tentoonstellingen werden aangepast, maar dat tevens gekozen werd voor een nieuwe naam: MUSEUM VOOR NATUURWETENSCHAPPEN. Het museum ligt in de Vautierstraat aan de rand van het Leopoldpark , in de onmiddellijke  buurt van het Schumannplein en in de nabijheid van de gebouwen van de Europese Unie.
Het staat expliciet vermeld in de informatie op de website en ik kan het nu bevestigen: het vinden van een parkeerplaats is geen sinecure. De parkings van het museum zelf zijn niet zo groot en waren inderdaad: ‘volzet’. Het is dus kwestie van wat rondrijden en ergens een plaatsje te zoeken. Een aanrader is dan wel: neem een plannetje van Brussel mee en noteer zorgvuldig de naam van de straat waar je je auto achterlaat. Vooral in de winterperiode is dit aangewezen; de bezoekuren eindigen om 18.00 uur en dan is het al wat donker hetgeen de oriëntatie absoluut niet vergemakkelijkt en voorkom je nodeloze paniek.

Regelmatig worden thematentoonstellingen georganiseerd en je kan dus kiezen voor een bezoek aan museum en thematentoonstelling  of hetzij enkel aan de thematentoonstelling , hetzij alleen voor het vaste museumgedeelte.
Wij kozen voor dit laatste omdat je algauw drie uren moet voorzien voor dat deel; een tijdsoptie die nog verder uitdeint als je publiek echt geïnteresseerd geraakt door wat er te zien valt en de nodige tijd neemt om alle teksten te lezen.  Met een kleinzoon van 8 en een kleindochter van 5 jaar oud hadden we ingeschat dat we maximum de drie uren zouden volhouden, maar het zijn er meer geworden. Om half zes hebben we het bezoek afgebroken om eerste even langs de cafetaria voorij te gaan voor en drankje en een hapje. Dit kon nog net omdat om 18 uur alles gesloten wordt. Met een ouder publiek kan je dus kiezen voor een langere periode en tijdens de middag iets gaan eten in de cafetaria of picknicken met eigen materiaal in de daarvoor voorziene zaal.

Het is al bij al een boeiende ervaring geworden die we een volgende keer verder zullen zetten. Dergelijk alternatief is immers uitstekend om dagen van slechte weersomstandigheden op te vangen en is bovendien nog leerrijk. Iedereen die – al was het maar een heel klein beetje – geïnteresseerd is in de natuur en de herkomst van fauna en flora, wil ik sterk aanraden het museum eens te bezoeken. De prijs is best dragelijk en zijn volle bedrag waard.

Ik hoop binnen enkele dagen de gemaakte foto’s te kunnen toevoegen aan mijn fotoalbums op ditzelfde net, maar voeg er hier toch enkele bij zodat je je een klein idee kan vormen over wat er allemaal te zien is.

05-01-2009 om 02:16 geschreven door spitfireleo