Afgrijzen verlamt ons land.

Op vrijdag 23 januari fietst een jonge man vanuit zijn woonplaats te Sinaai-Waas naar Dendermonde en dringt ‘Fabeltjesland’ binnen. In een onverklaarbare explosie van agressie doodt hij een kinderoppas, twee kinderen – baby’s bijna nog – en verwondt er nog een aantal andere, alvorens zijn weg verder te zetten. Uit de latere vaststellingen bij zijn arrestatie blijkt zijn intentie om nog meer schade aan te richten in andere kinderopvanghuizen.

Heel het land staat stil van afgrijzen, de media smijten zich op de zaak en smeren gedurende dagen op meerdere pagina’s het drama uit met liefst de meest smeuïge details. Zelfs de buitenlandse kranten en teevee laten zich niet onbetuigd. In Groot-Brittannië wordt uiteraard weer de link gelegd naar de zaak Dutroux, alhoewel deze er echt niets mee te maken heeft en blijkbaar vergeet men daar de niet zo smakelijke affaires met de kleine James en de vele doden als gevolg van een blind terrorisme.
Allerlei al of niet zelfverklaarde experten mogen hun woordje voeren en hun hypotheses lanceren en wie ook maar van ver iets gehoord of gezien heeft van de feiten, wordt er als getuige bij gesleurd en voor de wolven van de openbaarheid gesmeten.  Allerlei psychologen wordt een platform verleend om hun mening en analyses te berde te brengen en zo blijven de media maar verder hun pagina’s vullen in artikels die vooral veel zwart als achtergrond vertonen. Het meisje dat als stagiaire haar laatste dag in de crèche begonnen was en alles meemaakte, wordt gesolliciteerd om op teevee haar verhaal te doen. Nog altijd onder de indruk van wat haar overkwam doet ze een oproep die me bijzonder trof. ‘Laat hierna a.u.b. gedaan zijn!’ En dat is de enige goede houding die men vanaf de beginne had moeten aannemen.

Het personeel dat het allemaal meemaakte, de kinderen die door de hel moesten, de ouders, de familie, de manschappen van de interventie-eenheden van politie, ambulance en zo meer, verdienen het in alle rust en respect begeleid te worden in hun onmacht en verdriet. Het is een proces dat zich best afspeelt ver van de ruchtbaarheid met de assistentie van meelevende psychologen en andere welzijnswerkers. De ouders, de familie en ook de vrienden van de dodelijke slachtoffers moeten ruimte krijgen om te kunnen rouwen, om hun verdriet een plaats te geven en om alles te kunnen verwerken. Door de direct betrokkenen zal het immers voor de rest van hun leven meegedragen worden en echte heling is waarschijnlijk niet te verwachten.
Elke verjaardag, elk kind dat ze zullen zien, iedere keer dat er iets gebeurd met kinderen, zullen ze weer geconfronteerd worden met hun verlies en slechts de stilte zal hun antwoord zijn. Hetzelfde trouwens voor de dierbaren van de kinderoppas die haar inzet met de dood bekocht.

Hier past alleen maar respectvol medeleven en eerbiedige stilte.

Het was dan ook een verademing de burgemeester van Dendermonde aan het werk te zien, zonder veel pathos, zonder veel poeha, maar rustig en met veel empathie, als een huisvader die zijn eigen kinderen wilde troosten en ze tevens wou beschermen tegen veel te veel opdringerigheid.

Men kan zoeken naar een reden, naar een oorzaak waarom de jonge dader dergelijke daden stelde, maar echt doordringen tot in zijn geest zal zo niet onmogelijk dan toch moeilijk zijn. Het menselijk brein houdt geen logboek bij dat je kan afprinten om eens rustig na te gaan waar het eigenlijk fout liep. De psychiaters zullen alleen maar kunnen proberen een impressie te krijgen van wat hem aanzette tot dergelijke daden, zonder de garantie te kunnen geven dat ze de juiste diagnose hebben gesteld. De geest van de mensen heeft nog veel duistere hoekjes waar nog geen enkel licht doorgedrongen is, het is als het amazonewoud waar men nu nog altijd vreemd en ongekend leven ontdekt. Het is een afgrijselijke daad geweest, maar het is ook des mensen. De maatschappij heeft het in het verleden al meegemaakt en het is vrij zeker dat dergelijke feiten in de toekomst nog zullen voorvallen.

Spijtig genoeg kunnen we ons daartegen niet verdedigen noch verzekeren. Maar evenmin zullen een verhoogde politionele aanwezigheid garant kunnen staan voor het vermijden van dergelijke drama’s. Een angstpsychose kunnen we best missen, maar een meer menselijk gerichte samenleving zou misschien bij velen bepaalde frustraties kunnen wegnemen. Ik ben er van overtuigd – en ik sluit mezelf hierbij niet uit – dat het ons mangelt aan medeleven, aan attentie voor de medemens. Ik ben er van overtuigd dat we te veel in ons eigen wereldje leven en te materialistische betrachtingen koesteren. Misschien moeten we weer beseffen dat we niet voor ons zelf alleen leven, maar voor het welzijn van iedere medemens. ‘Het is goed voor het slapengaan even in eigen hart te kijken’, schreef Alice Nahon en wellicht moeten we dat maar eens meer doen. Begrip voor de ander en een gezond meeleven, kan alleen maar gunstig zijn, misschien zijn we dat te veel vergeten.

De dag dat deze afgrijselijke daad plaats had, verschenen in de media al berichtjes van mensen die roepen om de wederinstelling van de doodstraf. Op het net is een soort petitielijst te tekenen die momenteel al meer dan 6.000 handtekeningen bevat.
Dat de dader uit de normale maatschappij moet genomen worden, is evident. Men mag immers het risico niet lopen dat hij eenzelfde daad nogmaals zou kunnen stellen, maar hem de doodstraf geven en deze dan ook nog uitvoeren ook, zou getuigen van een barbaarse cultuur. Bovendien is de wetenschap dat men de doodstraf kan oplopen dikwijls een katalysator gebleken eerder dan een remedie. Waarom zou je je immers inhouden om slachtoffers te maken als je toch de doodstraf riskeert?

In het verleden is al te vaak gebleken dat zogenaamde daders onschuldig veroordeeld en ter dood gebracht werden. Een gerechtelijke dwaling is nimmer uit te sluiten en ieder onschuldig slachtoffer is er een te veel.

Het hele gebeuren zou echter wel de aanleiding moeten zijn tot een parlementair debat dat zich tot doel stelt de strafwetgeving te herschrijven waarbij vooral de gerechtigheid aan bod komt. Door de eeuwen heen is de strafwet al zo dikwijls aangepast, veranderd dat alle proporties scheef werden getrokken. De misdrijven en misdaden moeten maar eens op een ernstige basis gedefinieerd worden en de strafmaat aangepast aan de definitie. Kleine misdrijven moeten een kleinere sanctie krijgen, maar de grote misdaden moeten dan ook in proportie met een belangrijkere strafmaat gesanctioneerd worden. De wetgevende macht zou zich bijzonder gedienstig maken door nu eens op een serieuze basis werk te maken van een gemoderniseerde strafwetgeving waarbij de rechters de mogelijkheid krijgen om met bepaalde factoren – zowel verzachtende als belastende – rekening te houden. Door de bomen moet men immers het bos kunnen erkennen. Rechters moeten uitspraken kunnen doen waarbij ze volgens de omstandigheden al bij voorbaat kunnen bepalen of een eventuele gevangenisstraf al of niet voor een eventuele vervroegde vrijlating in aanmerking kunnen komen en onder welke voorwaarden. De wet Lejeune zou niet meer nodig zijn indien men in alle gevallen een commissie doet bepalen wanneer en onder welke voorwaarden een veroordeelde vervroegd vrij zou mogen komen. Conditio sine qua non voor een goede werking van deze commissie zou er echter moeten in bestaan dat de commissieleden grondig motiveren waarom ze een beslissing nemen en hiervoor ook verantwoordelijkheid moeten nemen.

Een drama zoals in Dendermonde is te onbegrijpelijk voor woorden en begrip, maar het is een kans tot een grondige herschrijving van de strafwet, met vooral de bedoeling gerechtigheid te brengen. Het is dan ook zeker van belang dat men eventuele procedurefouten begaan tijdens onderzoek en berechting en die geen wezenlijk nadeel berokkenen aan de verdachte geen aanleiding kunnen geven tot vrijlating of zinloze herziening van het proces. Schuld is schuld en daar doet geen procedurefout afbreuk aan.

Ondertussen blijven mijn gedachten bij de getroffen slachtoffers, hun familie en vrienden en hoop ik van harte dat ze troost mogen vinden in het meeleven van hun medemensen.

03-02-2009 om 02:12 geschreven door spitfireleo

Het is al een tijd geleden dat ik nog de kans zag om aan dit blog te werken. Ziekte in de familie en veel ziekenhuisbezoek hebben heel wat tijd in beslag genomen en er valt te verwachten dat dit in de toekomst slechts mondjesmaat zal herstellen.
Perikelen met de kruisbanden van de linkerknie spelen nu nog spelbreker, maar toch neem ik me voor om wat regelmatiger mijn bedenkingen en verzuchtingen aan het toetsenbord toe te vertrouwen zodat ik mijn vertwijfeling, vragen en verzuchtingen toch weer kwijt kan.
Hopelijk blijven jullie als trouwe lezer ook deze rubrieken wat volgen.
Tot schrijfs en met vele groeten,
spitfire leo

03-02-2009 om 01:37 geschreven door spitfireleo

De aanstelling van de nieuwe president in de V.S. heeft niet kunnen vermijden dat de economische recessie toch nog altijd voortschrijdt. In ons landje deelt de KBC nu al enkele dagen flink in de klappen en het aandeel is dan ook flink naar beneden getuimeld. Niet alleen in ons land, maar momenteel wereldwijd, happen de economische actoren naar adem en de beelden van de grote Amerikaanse autoconstructeurs met hun reuzengrote stocks aan onverkochte wagens gingen via de moderne mediakanalen zonder terughoudendheid de wereld rond. Het eens zo beroemde en rijke Siliconvalley ligt zo wat op apegapen en ook de metaalnijverheid ligt tussen de touwen van de ring.

Kan je dit verklaren door de vermindering aan koopkracht of het moeilijker bekomen van leningen alleen of zijn er nog andere factoren die een rol spelen?
Mag ik daar even proberen te redeneren?

Automatisatie ten voordele van de productie.

Sinds Henri Ford de lopende band uitvond en de auto’s met versnelde regelmaat de fabriek deed uitrijden, is er toch heel wat veranderd. Er kwamen verschillende automerken die met mekaar de concurrentie aangingen, niet alleen inzake de kwaliteit maar hoofdzakelijk in kwantiteit. Iedere constructeur wou een zo groot mogelijk aandeel van de markt veroveren. Hiertoe werden niet alleen grotere montage en constructiehallen gebouwd, maar werd ook stelselmatig de relatief tragere mens vervangen door snelle robots. Dat deze automaten geen sanitaire voorzieningen behoefden, noch maaltijdpauzes en rookstops, was dan ook graag meegenomen en maakte de vreugde van de investeerders die hiermee een grotere return zagen op hun aandelen, maar bovendien van meer rust konden genieten op sociaal vlak. Tenslotte zijn het alleen mensen die moeilijkheden maken, nietwaar?  De metalen paarden rolden dan ook in massa’s van de band en gingen op verovering naar potentiële kopers op zo groot mogelijke markten.

Ieder zijn kar was het verholen motto van de fabrikanten. In het rijke westen speelde men op kwaliteit en gadgets zodat de prijs navenant hoog mocht liggen, terwijl voor de armere landen een eenvoudiger model werd voorzien voor een meer aangepaste prijs. De verkoop van wagens verliep dus met twee snelheden naargelang van het doelgebied van de handel.
Geen nood voor minder montage echter, want vooral in de rijkere regio zorgde men er voor dat  de consument op regelmatige basis van automobiel veranderde. De reclame kende hierbij als neventak een uitzonderlijke bloei. Ieder zijn vrijheid was in den beginne niet alleen een reclameslogan, maar kon ook bewerkstelligd worden zolang bepaalde grenzen niet werden overschreden. Bovendien kreeg de auto binnen de kortste keren een status van welzijn en een zekere rijkdom. Het was als telkens nieuw ontworpen sieraden, maar met dat voordeel dat het door zijn grootte veel vlugger werd opgemerkt door de omgeving. Als statussymbool stond het zelfs veel beter op de straat dan in de garage.

Sociale en andere remmen.

Aan iedere historie komt een einde en dit is dus ook het geval voor de automobielindustrie. Niet alleen slibden de wegen dicht, maar een grote groep mensen bleef nog verstoken van de mogelijkheid een auto te kopen en in de rijkere wereld kon niet iedereen het zich permitteren om om de twee à drie jaar een nieuw vehikel aan te schaffen. De verkoop stagneerde al enkele jaren terug, maar men bleef desondanks de duidelijke knipperlichten op hetzelfde tempo doorwerken. Daar waar in Europa al enkele jaren moeite gedaan wordt om zuinige auto’s te bouwen, bleef men in de States verder boeren met zware en veel brandstof verslindende monsters. De huidige recessie heeft de boel nu duidelijk helemaal vastgezet en de stocks blijven onverkocht.

Waar de belastingsbetaler ter hulp schiet.

De grote automerken, die het water voelen stijgen, hebben dus naar oplossingen gezocht om toch nog wat rendement te kunnen garanderen. Twee wapens worden hierbij gehanteerd: het eerste is de dreiging van ontslag van een groot aantal werknemers en het tweede is een dwingende vraag aan geldelijke steun vanwege de overheid. Twee oplossingen die het management en de aandeelhouders uit de wind moeten zetten, de werknemers in de woestijn sturen en de overheid belasten met een grotere openbare schuld. Om dit te bereiken wordt de jarenlange arrogantie even opzij gezet, een medelijdend gezicht getrokken en op meelijwekkende wijze kond gedaan van de moeilijkheden die men ondervindt, maar de goede wil die men heeft om aan de problemen het hoofd te bieden. Als de regeringen maar met centen over de brug komen, alstublieft? Die zelfde overheid die aarzelt om radicale middelen in te zetten, zal wel even de begroting aanpassen om een mouw te passen aan dit euvel.

Ik heb hier wel een paar voorstellen over. In een eerste opwelling zou ik zeggen, haal eerst wat geld bij de aandeelhouders die in goede tijden goed geboerd en gespaard hebben en verminder zo de tussenkomst van de modale belastingsbetalers. Kapitaalsvlucht? Hou een geldoperatie à la Gutt zodat het buitenlands geplaatst geld slechts terug binnen kan onder controle en met een realistische heffing wegens afromen van de nationale schatkist. Naar de toekomst toe belast men dan alle winsten en plaatst die in fondsen waarop beroep kan gedaan worden in tijd van nood, maar dan enkel en alleen voor het doel waarvoor ze werden opgericht. Geen kwestie dus van bijvoorbeeld kindergeld te betalen met gelden uit de pensioenkas!

Misschien moet er ook maar eens aan denken om eventueel een verplichte minimumtermijn van gebruik voor een wagen op te leggen, zodat niet alleen noodzaak is aan kwalitatief hoogstaande wagens die jaren meegaan, maar bovendien de milieuvervuiling door het verwerken van een massa schroot tot een minimum herleid wordt.

Utopisch? Wellicht wel omdat het nu eenmaal mensen zijn die dit alles moeten realiseren en spijtig genoeg in veel gevallen het individueel profijt voorrang heeft op het maatschappelijk welzijn. En dit laatste is wellicht de grootste oorzaak van alle ellende.

22-01-2009 om 02:53 geschreven door spitfireleo

Gisterenavond moest ik even van Brasschaat naar Ekeren alvorens terug naar huis te karren en volgde hierbij op zeker ogenblik de Heidestraat die loopt tussen Kapellen en Ekeren. Omdat het donker was, werd ik verrast door een van de verkeersdrempels die op deze route her en der gezaaid zijn. De opkant was nogal steil en brutaal net als de achterzijde. De auto begon wat te schudden en ik vermoed dat het koetswerk vooraan niet ver van de baan moet geweest zijn. Ik maakte me de bedenking dat het niet verwonderlijk was dat de kogellager van mijn rechtse voorwiel eigenaardige geluiden begint te maken. Overal schieten deze verkeersdrempels op als paddenstoelen en ze zijn een vloek voor het verkeer. Een soort mensen is er zeker gelukkig mee en dat zijn de garagehouders die de automobilisten wat vlugger in de pits zien verschijnen voor onderhoud of vervanging van koetswerkonderdelen en van de vering, de ophanging en andere onderdelen van wielen en allerlei stootblokken en – kussens of hoe die dingen ook mogen noemen.

Supplementaire slijtage en kosten.

Ik ben er van overtuigd dat de verkeersdrempels meer kwaad dan goed doen en oorzaak zijn van vluggere slijtage en dus bijkomende kosten voor het onderhoud. Het probleem is alleen dat een eventuele breuk of ander defect zich zelden voordoet aan de verkeersdrempel zelf, maar zich later manifesteert na een hele accumulatie van onverantwoorde schokken over het legioen van die drempels. Zelden of nooit zijn deze drempels trouwens reglementair en veilig. In de meeste gevallen zijn ze abrupt steil bij op- en afrijden en dikwijls ook heel scherp aan de bovenkant van de baan.

Verlies van controle over het stuur.

Ik wil nu echt eens advocaat van de duivel spelen en een extreem scenario schetsen van een mogelijk noodlottig gevolg van de onreglementaire verkeersdrempels. Stel dat mijn rollager inderdaad geforceerd is en naarmate de tijd verstrijkt ernstigere gebreken te verduren krijgt. Stel dat op een of ander moment enkele van de kogels kapot gaan en de rollager blokkeren. Stel dat dit gebeurt op een ogenblik dat ik tegen 120 km per uur over de autosnelweg snor. Het wiel blokkeert, de wagen slaagt weg, tolt, gaat over kop en beland tegen een verlichtingspaal. Lees je in de krant de volgende dag:’Automobilist verongelukt op autosnelweg. Om onverklaarbare wijze verloor hij de controle over het stuur. Misschien is overdreven snelheid hier wel de oorzaak.’

Wanneer een wagen plotseling geblokkeerd geraakt om daarna in een tol- of kantelbeweging over te gaan, dan krijg je inderdaad een versnelling omdat de tegengehouden en samengebalde krachten terug vrij komen en de auto als het ware weg katapulteren!

Hoe kan je dit dan terugvinden en aanwijzen als oorzaak? En als dit zou kunnen, welke verkeersdrempel moet je hiervoor dan als schuldige aanwijzen? Welke wegbeheerder is hier dan aansprakelijk?  

De meeste verkeersdrempels zijn een gevaar.

Zoals de meerderheid van de verkeersdrempels gemaakt zijn, lijken ze me eerder een gevaar dan een veiligheidsoplossing. Moeten we dan maar deze drempels wegnemen? Neen, maar op zijn minst moeten ze op een verantwoorde en veilige manier geconstrueerd en geplaatst worden en bovendien moet de signalisatie veel en veel duidelijker zijn met een voorziening die ze waarneembaar maken bij slecht of donker weer. Er is nog veel werk aan de plank en de reputatie van onze wegen wordt alsmaar negatiever omwille van de slechte staat er van, maar ook omwille van de hele verzameling verschillende drempels en andere inrichtingen die men meent te moeten installeren om de snelheid te remmen.

De automobilist als voornaamste slachtoffer.

Het slachtoffer is vooral de automobilist die niet alleen zeer hoge belastingen moet betalen om met zijn auto op de weg te mogen evolueren, die bovendien ook nog op extra kosten wordt gejaagd door de sluipende schade door verkeersdrempels en die ook nog altijd de pineut is wanneer zogenaamde zwakkere weggebruikers betrokken zijn in een incident. Hebt u zich trouwens al in dat verband de bedenking gemaakt dat vele fietsers niet alleen zonder licht rijden, maar net zoals de meeste voetgangers in deze winters duistere periode, donkere kledij dragen en bijgevolg meestal zeer laat – soms te laat – waargenomen worden?

Gelijkheidsprincipe geschaad.

Eigenlijk begrijp ik niet dat gezagdragers zich onverantwoordelijk tonen bij de inrichting van de wegen, maar evenmin dat de juridische diensten van verzekeringsmaatschappijen noch automobilistenbonden dit probleem met vereende krachten aanpakken. Dat men voor veiligheid zorgt en verkeersslachtoffers wil verminderen, is op zichzelf een lovenswaardig initiatief, maar moet men dan niet de overtreder sanctioneren? Zoals het nu gaat, lijkt me dat het gelijkheidsprincipe ernstig geschaad wordt. Niet de overtreder wordt in zijn portefeuille geraakt, maar iedere automobilist die door het onverantwoord plaatsen en de onreglementaire constructies van de veel te talrijke verkeersdrempels op extra kosten voor onderhoud en herstelling wordt gejaagd.

Hallo, Minister van gelijke kansen – of hoe die functie ook voluit noemen mag – is hier geen opdracht voor u? Zorgen dat iedereen gelijk voor de wet behandeld wordt, dat de slechteriken gestraft worden en goeden beloond? Misschien zijn er hier wel wat stemmen te winnen. Wedden dat…….

22-01-2009 om 02:01 geschreven door spitfireleo

Het zijn me de tijden wel in ons kleine landje. Het desastreuze geknoei van de paars (groene) regeringen werd bij de federale verkiezingen afgestraft met een diepgaande nederlaag en de vorming van een nieuwe was meer een hindernisbaan dan een formatieberaad. De voormalige premier Leterme voelde de stokken in zijn wielen, kwam daarbij ten val en moest gered worden door oude krokodillen uit de conservatieve vijver op te vissen. Aan Waalse kant werden de socialisten, onder aanvoering van strikjesdrager Elio Di Rupo, mee  in het jacuzzibad gesleurd, maar bij de Vlamingen bleef de SPa (Socialistische Partij anders) aan de kant staan.

Na de doortocht van de populaire of moet ik zeggen populistische Limburgse cafébaas, Steve Stevaert, die zijn financieel inkomen veilig stelde door te kiezen voor de post van gouverneur, kon de professor van Grondwettelijke en ander recht, de zaken niet meer ‘recht’-trekken en kreeg de partij een pandoering die  historisch mag genoemd worden. Dan maar terug naar de Limburg, zal men gedacht hebben, en daarom werd Caroline Genez – na een stemmenronselende transfer naar Mechelen – aan de partijleden opgedrongen als nieuwe voorzitter.

En toen kwam jij Jennifer Jennings, zong Louis Neefs in betere tijden, maar hier kwam Bert Anciaux, de man die wisselt van partij als een dandy van hemd. Dat de kartelgenoten van de Vlaamse progressieven zich helemaal niet meer konden vinden in de Vlaamse en andere politiek gevoerd door hun medepartij zat er al een hele tijd aan te komen. Het was alleen raden naar hete exacte tijdstip van de breuk en de echtscheiding. Eerst moest nog een naamsverandering doorgevoerd worden onder voorzitter Els De Weerdt, maar daarna was het kalf helemaal verdronken en grepen ook daar de oudere militanten in. Nelly Maes en Geert Lambert konden dit allemaal niet meer aanzien en verkozen om dan maar een onafhankelijke koers te varen. Dit was evenwel zonder Bert gerekend die de politieke wereld nog even in spanning wou houden door zogezegd een meditatieperiode in te lassen om zijn positie te bepalen. De poolster heeft al ettelijke jaren van zijn glans verloren en wegens de barre klimatologische omstandigheden is de Avondster Venus niet altijd even zichtbaar geweest. Waarschijnlijk is het om die reden dat de zoon Anciaux het juiste noorden niet onmiddellijk kon bepalen. Wat iedereen – buiten hemzelf – al had begrepen, werd nog even achter de hand gehouden, maar uiteindelijk moest de knoop toch eens doorgehakt worden.
En dus werd slapend Vlaanderen wakker met de stem van Bert in het radionieuws die aankondigde dat hij met zijn volle lichaam en goesting overging naar de socialisten, dat hij geen eisen gesteld had over eventuele postjes, dat hem zeker geen beloften waren gedaan, maar dat de partij wel ingestemd had met een naamsverandering, namelijk socialisten, progressief, anders. De echte socialisten die het hoorden sprongen met een luide schreeuw uit hun bed en vroegen zich af of ze wel goed begrepen hadden of dat het hier ging om een hoorspel zoals toen Orson Welles eens heel Amerika in paniek bracht door een marsinvasie te simuleren.
Zelfs Camille Huysmans stootte van het verschieten zijn hoofd tegen het deksel van zijn kist. Dat kon toch niet waar zijn? Helaas!

De oude cavaleristen te voet mobiliseerden onmiddellijk! Willy Claes, liet zijn pianotoetsen voor wat ze waren, verslikte zich eerst in zijn haargel en trok van leer. Freddy Willockx gordde zijn sterkste harnas aan, nam zijn biljartkeu vast als een lans en ging woest te keer, net als de orkaan met de Marie Louise. De bataljons en de regimenten formeerden en marcheerden ieder hun kant op naargelang ze kozen voor de oude dan wel de nieuwe formule. Een broederstrijd tussen de proletariërs van ons Vlaamse landschapje dreigde uit te breken.

Gelukkig dat de cavalerie te paard nog paarden had om de mannen en de vrouwen van het voetvolk voor te zijn. Professor Johan zette zijn emeritaat even ter zijde om het gepeupel diets te maken dat ze het eigenlijk niet begrepen hadden en moeder Caroline wierp haar schort af, verliet vierklauwens de keuken waar ze het ontbijt bereide voor de armen van het Volkshuis, om al haar matriarchale eigenschappen te benutten opdat de eenvoudigen van geest de juiste perceptie zouden ontdekken.
Eigenlijk was alles de schuld van een communicatiefout: Bertje was een beetje te vroeg geweest met zijn uitlatingen, eigenlijk was dit de taak van het beleid van de partij. Zou het kunnen dat de nieuwe progressieve socialist zijn uurwerk al op zomertijd had gezet en dus een uurtje voorliep op de anderen? Van progressieve mensen kan je uiteindelijk alles verwachten! De communicatie dus. En dus werd op de oude patriarchale wijze de orde hersteld. De basislijn bleef toch identiek, nietwaar: SPa was het en SPa bleef het! Basta! Dat het letterwoord een lichtelijke verandering onderging, was modern: teken van de vooruitgang die de socialisten hoog in hun vaandel voeren. Wie dat niet begreep, was dom. Nog eens Basta! De rangen moesten nu maar eens gesloten worden, de neuzen in dezelfde richting gedraaid en men moest maar eens op dezelfde steenweg wandelen. Een voor allen, allen voor Anciaux…..pardon: voor een!

Men kan zich terecht vragen stellen over de gehele vaudeville, maar ontegensprekelijk is de figuur van Bert Anciaux meer dan controversieel. Zijn meelijwekkende manier van spreken en zijn reeënogen hebben menig vrouwenhart doen kloppen en hem veel stemmen opgebracht. Het heeft hem zeker geen windeieren gebracht, maar cash. Van wind gesproken, geen enkel politieker of alleszins weinigen kunnen er zich op beroepen zo een actieve wimpel te zijn als de heer Bert. Bij ieder stormpje heeft hij de meest gunstige wind gekozen om zijn plooien te ontvouwen en koos hij eieren voor zijn geld. De Volksunie ontbonden en verdeeld over de vier windstreken, ID23 verdwenen met de noorderwind, Spirit naar de spokenstad en nu echtscheiding met VlPro (wegens onverenigbaarheid of niet consumeren van het huwelijk?). Een Vlaming met liberaal gedachtegoed verklaart zich van de ene dag op de andere (na meditatieperiode weliswaar) als een volbloed socialist die hij dixit vroegere verklaringen nimmer of te nooit zou worden. Misschien moeten we David Copperfield maar eens raadplegen over het geheim van deze transformatie.

Dat er geen beloning in het verschiet ligt, gelooft niemand meer, zelfs al heeft men kristallen bol ter beschikking om de toekomst te voorspellen. Benieuwd wat deze toekomst brengen zal. Van Bertje zullen we nog horen, hopelijk voor de SPa is het niet als personage in de zwanenzang van de partij.

Dit verhaal krijgt nog zeker een vervolg, misschien al in juni van dit jaar. Dat de Chinese gokkers hun tabellen maar klaarhouden. ‘Faites vos jeux! Rien ne va plus!’

21-01-2009 om 03:03 geschreven door spitfireleo

Het is dus gebeurd! De Verenigde Staten hebben een zwarte president. In een land waar de segregatie nog niet heel lang geleden werd afgeschaft en waar tot voor kort zwarte medemensen nog werden uitgesloten van goed onderwijs, deelneming aan culturele evenementen en andere openbare manifestaties, is het haast ondenkbare gebeurd. De Ku Klux Klan heeft dus niet overwonnen, maar wel de primaire gedachte dat ieder menselijk wezen evenwaardig is. Dat op zichzelf is al een verheugend feit uiteraard en hopelijk is het de inleiding naar nog meer integratie van medemensen die niet beantwoorden aan het patroon ‘blanke man’ in een samenleving die met moeite haar weg vindt.

Opmerkelijk in de toespraak van deze nieuwe president was vooreerst de verwijzing naar een tijd waarin zweepslagen voor slaven nog gebruikelijk waren en die nu gelukkig maar voorbij is, maar bovendien de aanspreekvorm ‘we’ die er duidelijk op zinspeelt dat niet enkel de president verantwoordelijkheid wil dragen, maar dit samen wil doen met de hele natie. Zou het mogelijk zijn dat we hier echt te maken hebben met een president die geen egotrippende politieker is? Het is echt te hopen voor het geluk van de Verenigde Staten zowel als van de rest van de wereld.

Alle hoop is duidelijk op deze nieuwkomer gericht en het kan niet duidelijker aangetoond worden dan door het spandoek ‘We have overcome’ dat na zoveel jaren het lied van hoop en verwachtingen ‘we shall overcome’ in de schaduw stelt. ‘We shall overcome one day’ is nu werkelijkheid geworden. Ook ik heb dat lied vele malen uit volle borst meegezongen, een met zo velen in de massa, gedragen door de hoop en de verwachting naar een betere wereld.

We mogen niet naïef zijn en er van uitgaan dat morgen alles anders zal zijn – ook bij de aanstelling van J.F. Kennedy leefden we met deze idee – maar er is, denk ik toch, een historische stap voorwaarts gezet en bijgevolg kan de opbouw naar een betere toekomst beginnen. Geen enkel huis is in een dag rechtgezet en ook hier zal er wat tijd overgaan, doch ben ik optimist en hoop ik stap voor stap, in kleine etappes, beterschap te zien.

Komaan, Mister President, geef de aftrap en zorg voor een mooie match!

21-01-2009 om 01:52 geschreven door spitfireleo

De media - foei - hadden hierachter een poging tot onorthodoxe adoptie gezocht en bijgevolg was er heel wat commotie ontstaan bij de verenigingen die zich bezighouden met legale adoptieformaliteiten.
Ook verenigingen van kandidaten adoptieouders waren verontwaardigd. Zij moesten een lange lijdensweg afleggen vooral hun kinderwens in vervulling te zien gaan en mevrouw de sneatrice kon dit dan maar op basis van een visum. Foei mevrouw de senatrice!

Zij begreep al die commotie niet! Tenslotte had ze maar gedaan zoals vele andere politieke mandatarissen, namelijk gebruik maken van een toch al geplande militaire zending om even mee over en weer te vliegen. Kon zij er aan doen dat ze daarbij geconfronteerd werd met een doodziek jongetje? Tenslotte had ze toch maar haar genereus moederhart gevolgd bij het aanvragen van dat visum en het transporteren van dat kindje naar ons land. En was tenslotte deze humanitaire daad niet eerder toe te juichen dan te veroordelen?

Ook de heer Van den Driessche, voormalig krantenredacteur en tegenwoordig senator uit roeping (?!) vond al die heisa maar niets, neen, hij was zelfs fier dat mevrouw de senatrice hem gevraagd had peter te worden van het jongetje!

Laten we welwezen: het leven redden van een mens is uiteraard een lovenswaardige daad, maar....is hier alle essentiële deontologie niet overschreden?

Dat militaire vliegtuigen zendingen uitvoeren naar verre buitenlanden waar tal van onze soldaten met een humanitaire missie aanwezig zijn, is de meest normale zaak ter wereld. Ook zij moeten kunnen genieten van normale logistieke bijstand en ook post en pakketten moeten kunnen uitgewisseld worden met het thuisfront.

Maar dat iedere politieke mandataris - zonder welbepaalde opdracht ter plekke - zo maar op de vlucht kan stappen, lijkt me niet logisch. Kan u dat? Kan ik dat? Neen, alhoewel we allemaal met onze belastingen bijdragen tot het in standhouden van de miltiare machine, kunnen we niet genieten van dit voordeel. Als we willen op reis gaan naar die verre bestemmingen dan moeten we sparen om zelf te reis te betalen! Mevrouw Schelfhout en andere mevrouwen en heren met haar statuut van verkozene, hoeven dat niet! Buiten hun goede wedde en allerhande financiële voordelen die ze genieten om vooral in de pas te lopen van de opgelegde partijtucht, genieten ze bovenop nog eens van de mogelijkheid van gratis vervoer naar verre landen. Als gewone burgers - geraakt door de miserie van mensen - hieraan willen verhelpen om te zorgen voor een efficiënte verzorging, dan moeten ze diep in de geldbeugel tasten.

Van gelijkheid is hier dus allerminst sprake. De weldoende daad van mevrouw de senatrice werd dus verricht op een tamelijk goedkope en vrijblijvende manier. Of ze hiermee aan de adoptiereglementering wou ontsnappen of niet, doet hier weinig ter zake.

Men kan zich bovendien de vraag stellen wie de verantwoordelijkheid zou dragen indien het vliegtuig zou crashen en het jongetje bijvoorbeeld zou komen te sterven. Het was immers geen officiële zending en de passagier was dan ook niet verzekerd. Wat zou men dan gedaan hebben? Alles toegedekt met de mantel der liefde?

Eerder dan een nobele daad lijkt me dit dan een onverantwoorde daad. Spijts wat mevrouw de senatrice en haar beschermheer Van den Driessche er ook mogen over denken of zeggen.

19-01-2009 om 02:15 geschreven door spitfireleo

Zaterdag 10 januari was de vastgestelde datum. Rond 9 uur ’s morgens ben ik aan het krabben; de ruiten van de auto zijn bevroren. Als de deur opengaat en het contact aanslaat, duidt de buitenthermometer  - 11° aan. Brrr…onzalige temperatuur om zo vroeg in rond te wandelen. We zijn dat blijkbaar niet meer gewoon. De kraag dus maar even verder opgetrokken en gestart zodat de airco zijn werk al kan beginnen en de voor- en achterruit een boost krijgen om ook binnenin niet aan te vriezen.

Om 10 uur heb ik afspraak bij Mariake om er de deeg voor de pannenkoeken af te halen. Mariaken – zoals wij ze hier noemen – moet eerst naar een begrafenis en komt dus later, maar ik Therèse oppikken en meenemen naar de refter van onze gemeentelijke school. Zij zal al beginnen bakken.
Het zijn gistpannenkoeken en de beide dames en hun product zijn hier in ons dorp zeer gekend en zeer gegeerd. Wat een geluk dat we op beide kunnen rekenen!

We? Dat zijn enkele mensen, vanuit de eerste communiewerking die zich 4 jaar geleden geengageerd hebben, om in de periode rond Driekoningen (tweede zaterdag van januari) met de eerste communiecanten en hun vriendjes, te gaan zingen ten voordele van één of enkele projecten in India. Ook vanuit de plechtige communiewerking komt steun. Ondertussen groeit de bekendheid van dit gebeuren en brengen de kinderen andere (school)kameraadjes mee. In het dorp en in de gehuchten gaan ploegen van drie tot vier kinderen met een begeleid(st)er op pad. Ze bellen aan bij de mensen en zingen hun mooiste lied met hun mooiste stem. Hun collectebussen vermelden het doel van hun bezoek en een legitimatiedocument bewijst dat ze sterzangertjes zijn. Waar mensen thuis zijn, wordt zelden geweigerd om wat in de pot te steken.

Dit vraagt echt heel wat voorbereiding en de groep is dan ook versterkt met de twee godsdienstleerkrachten van de twee basisscholen van de gemeente: de Fusieschool en de Zonnebloem. De stratenindeling is al enkele jaren vastgelegd en naarmate de kinderen binnenkomen, wordt hen een of meerdere straten toegewezen. Wie eerst komt mag eerst kiezen en zo tracht men de kinderen dan ook zo dicht mogelijk bij hun eigen woning te laten gaan.

Rond halfeen komen de eerste kandidaten binnen – al of niet verkleed – maar geen nood er liggen nog heel wat spullen klaar: kleren, dekens, kronen, sterren en dergelijke meer. Onze kinderen zijn die dag immers allemaal koning of koningin voor een dag. Ze worden geacht om rond vier uur terug binnen te zijn, zodat ieder ploegje zijn opbrengst kan tellen en afgeven bij Gaby, die de zaak zowat coördineert. Daarna mogen ze genieten van een lekkere pannenkoek en een drankje.

Dit jaar hadden we – net als verleden jaar – voor iedere deelnemer een gratis pannenkoek en drankje voorzien. Dat men pannenkoeken kon bestellen om mee te nemen of om ter plaatse te smullen met koffie of choco of... een succes, maar....  voor ons min of meer een ramp, want nog waren de twee laatste groepen niet binnen als al de lekkere pannenkoeken zo goed als op waren. Vlug wat opzij gehouden voor diegenen die nog komen moesten en naar de winkel om er een honderdtal bij te kopen zodat toch niemand op zijn honger bleef. Volgend jaar komt er een halve emmer deeg bij, zo werd al beslist door de dames! Nodig , want iedereen lust wel liever die versgebakken lekkernij!

Veel huizen bleken gesloten dit jaar. De winterse toestanden hebben velen naar buiten gestuwd om te skiën in de Ardennen, om te schaatsen op de plaatselijke vijvers en andere waters, ook om de wekelijkse boodschappen te doen….en toch was het resultaat van wat al die meisjes en jongens ophaalden met hun jeugdig enthousiasme echt wel goed! De exacte cijfers kunnen we begin volgende week geven als we de gemaakte onkosten van drank, pannenkoeken en andere noodzakelijke aankopen er allemaal af getrokken hebben, maar een ruwe schatting brengt me toch rond de 1000 euro. Toch niet slecht voor een kleine landelijke gemeenschap.

Het project werd 4 jaar geleden opgestart, onder impuls van Diana en Guido, rond de noden van India en telkens proberen we toch iets specifieks in het middelpunt van onze actie te stellen. Maar zoveel mogelijk centraliseren we rond de projecten van zuster Jeanne Devos. In mijn blog van 8 december kon u reeds een en ander lezen over deze missiezuster van de Jacht uit Heverlee (bij Leuven). Er was al een actie ten voordele van haar project rond de bescherming van het huispersoneel, daarna voor de gevolgen van de tsunami en de kinderarbeid en dit jaar dus rond het project van de sloppenscholen in India. Een project dat ook gedragen wordt door de Katholieke Universiteit van Leuven en dat onder het peterschap staat van de bekende kinderpsychiater Peter Adriaenssens.
Zuster Jeanne Devos is ondertussen wereldwijd bekend omwille van haar werk in India en is dus de geschikte persoon om het opgehaalde geld te doen toekomen op de plaats waar het moet zijn. Diegenen die zich afvragen waaruit haar werk bestaat kan ik aanraden even door te surfen naar ( www.jeannedevos.org en ook op www.ndwm.org ) . Diana en Guido – twee van de drijfkrachten achter ons sterzingenproject  – delen met ons hun geluk de zuster goed te kennen en zo weten we ook met zekerheid dat alles goed terecht komt en besteed wordt.

Dat het hier om een katholieke zuster gaat, mag geen bezwaar zijn omdat we er van uit gaan dat een dergelijk project niet religieus gebonden is, maar de kans moet geven aan iedereen die het ziet zitten om anderen te helpen waar mogelijk. Delen van zijn rijkdom is niet alleen een christelijk gegeven, maar heeft eveneens een humanitaire dimensie. Ieder kind van de scholen mag dus meekomen, eender welke levensbeschouwing de hunne is, want wat ons betreft is dit een multicultureel en interreligieus gebeuren.

Waarom is het sloppenscholen-project voor ons zo belangrijk? Net zoals vele landen is India een land van vele contrasten: er zijn heel rijken en er zijn heel armen en daartussen zweeft een grote menigte die eerder arm dan rijk is. De armen moeten op alle mogelijke manieren trachten te overleven en dit brengt onmogelijke en onmenselijke toestanden met zich mee. We zijn de mening toegedaan dat schoolse opleiding een zekere opstap naar ontvoogding, naar ontplooiing en zelfstandigheid kan leiden. Waarom zijn we daar zo zeker van? Omdat het in onze contreien niet anders is geweest! In vroegere tijden waren hogere studies uitsluitend voorbehouden aan de rijkere klasse. Mettertijd is daar verandering in gekomen omdat goede lui – mecenassen van het onderwijs, leken en geestelijken – zich ingezet hebben om minder begunstigde kinderen toch een opleiding te geven. Deze opleidingen zorgden voor het ontstaan van allerlei verenigingen die het lot van de mensen in handen ging nemen en zorgde voor sociale ontvoogding. Deze verenigingen waren van allerlei ideologieën en hebben ook daardoor gezorgd dat de nodige maatschappelijke diversiteit werd gegarandeerd. Men mag gerust stellen dat het verplichte onderwijs voor iedereen mee aan de basis ligt van onze welvaart en echt niet alleen meer voorbehouden wordt aan een rijkere klasse.
Ook in de armere landen kan een dergelijk scenario baat brengen en zorgen voor de nodige ontplooiing. Dat het in verre landen gebeurt en blijkbaar een druppel op een hete plaat lijkt, mag hierbij geen hindernis zijn. Beetje bij beetje kan men daar werken aan een betere samenleving.

In een niet zo ver verleden was het hier ook nog niet allemaal rozengeur en maneschijn. Herinner u Emile Vandevelde, de grote socialistische voorman, die zich - in 1912! – verplicht zag om de alcoholwet in te stellen waarbij men verplicht was om alcohol te kopen in een minimum hoeveelheid van twee liter en dit om te vermijden dat arbeiders al hun centen opmaakten aan drank. Ik ben de exacte datum vergeten, maar het is nog niet zo lang geleden dat deze wet werd afgeschaft en vervangen door het vergunningsrecht. Het zal zowat een kleine twintig jaar geleden zijn, nu. Ook bij ons is deze ontvoogdingsstrijd trouwens nog niet volledig gestreden. Ook hier heerst nog te veel armoede en zijn de verschillen nog te groot.

Dat een project zoals het onze moet gedragen worden door vrijwilligers is vanzelfsprekend en we hebben dan ook het geluk een kern te hebben die er echt mee begaan is. De kerngroep bestaat uit Diana en Guido, Yo en Lizzi en Gaby en ik. Maar met deze groep alleen komen we er echt niet. We zijn dan ook enorm dankbaar dat de directeur van de Gemeentelijke Fusieschool dit jaar de refter en het materiaal gratis ter beschikking stelde. Vorig jaar nam de Gemeenschapsschool 'De Zonnebloem' dit voor haar rekening.
We zijn ook enorm dankbaar voor Maria en Thérèse, die – gratis notabene – het pannenkoeken bakken voor hun rekening nemen. Dat de leerkrachten voor catechese van beide scholen mee aan de kar duwen, is zeker een pluspunt die eveneens onze dankbaarheid verdiend. Maar vooral zijn we al die kinderen meer dan dankbaar, omdat ze in weer en wind toch de moed opbrengen om de straat op te gaan om in enkele uren ‘Driekoningen’-zingen geld bijeen te halen om kinderen in een ver land de kans te geven eveneens kennis te maken met schoolbanken. Men zegt soms dat kinderen kunnen wreed zijn, maar hier tonen ze volop hun groot hart en laat me zeggen dat ik dat hartverwarmend vind voor de toekomst. Daarbij mogen we uiteraard ook de volwassen begeleid(st)ers niet vergeten, de mama’s en de papa’s en die andere volwassenen die een groepje onder hun hoede  nemen en mee op stap gaan zodat alles in de beste orde kan gebeuren en de veiligheid toch gegarandeerd wordt. Want alhoewel de parochie voor een verzekering zorgt, hebben we liever geen incidenten mee te maken en de aanwezigheid van die bewuste volwassen is voor ons dan ook een grote geruststelling.

Ik ben met Guido op pad geweest om wat foto’s te nemen van ploegen onderweg en we zijn er in ggeslaagd dat hier en daar te realiseren. Die foto’s vind je terug op http://fotoalbum.seniorennet.be/spitfireleo onder ‘sterzingen voor India’. Ga er gerust eens kijken. IK heb ook enkele kleine filmpjes opgenomen met mijn digitale camera maar spijtig genoeg krijg ik die niet in mijn blog of mijn fotoalbum omdat het formaat (.avi) er niet erkend wordt. Diegenen die geïnteresseerd zijn kunnen mij een mailtje sturen en ik tracht ze dan door te mailen of indien iemand anders een oplossing heeft, laat het me maar weten.

Bij leven en welzijn willen we volgend weer sterzingen inrichten voor India, maar welk project hiermee gesteund zal worden, moeten we nog bepalen. We hebben nog echter tijd om dit zorgvuldig met zuster Jeanne Devos te overleggen. Hou deze blogrubriek in het oog en je verneemt er alles over i n de loop van het komende jaar.

Opmerking:  Moest bij het lezen van deze blog een solidariteitsgevoel voelen opkomen, dan kan je nog altijd een bijdrage storten op rekening 088-2383233-35 van de Dexiabank op naam van ‘Sterzingen federatie Wolvertem’. Voor giften vanaf 30 euro kunnen we spijtig genoeg geen attest voor belastingsvrijstelling verlenen. Wil je een bedrag storten vanaf 30 euro, neem dan a.u.b contact op met info@jeannedevos.org en vraag daar naar de procedure. Vermeldt dan op je overschrijving ‘Sterzingen federatie Wolvertem’ en zo komen we ook te weten wie met ons solidair is.

11-01-2009 om 20:10 geschreven door spitfireleo

08-01-2009 om 02:34 geschreven door spitfireleo

05-01-2009 om 03:33 geschreven door spitfireleo

Bezoek aan het Natuurhistorisch museum te Brussel op 30 december 2008

Al een hele tijd is onze kleinzoon van 8 jaar bezeten door dinosaurussen en bijgevolg heeft hij de reeks tekenfilmen over de dino’s letterlijk grijsgedraaid. Geen minuut vrije tijd werd onverlet gelaten om de video’s te bekijken tot grote wanhoop van mama, papa en zelfs oma en opa. Hier moest bijgevolg drastisch ingegrepen worden! Ik had al eens geopperd dat we tijdens een vakantie het museum van de dinosaurussen in Brussel maar eens moesten bezoeken, maar dit werd uitgesteld omwille van o.a. de werkzaamheden die men er recentelijk heeft doorgevoerd.

Dit museum herbergt o.a. de belangrijke collectie geraamtes van dino’s die gevonden werden in Bernissart en geeft ook heel wat ruimte aan andere belangrijke fossielen en natuurwetenschappelijke informatie. Bovendien werd het museum ook voorzien van interactieve computers hetgeen voorzeker de interesse bij jongeren stimuleert.

Een beter ogenblik om een dergelijk museum te bezoeken was uiteraard de kerst- en Nieuwjaar vakantie: de strenge kou, het gebrek aan sneeuw en een opkomende  teeveeverslaving……het waren allemaal redenen genoeg om zulk een bezoek te plannen. Zeer uitgebreide informatie vind je op de volgend website: http://www.natuurwetenschappen.be/institute/structure/geology/geotourism/musees/bxl_irsnb en je stelt onmiddellijk vast dat niet alleen de gebouwen en de tentoonstellingen werden aangepast, maar dat tevens gekozen werd voor een nieuwe naam: MUSEUM VOOR NATUURWETENSCHAPPEN. Het museum ligt in de Vautierstraat aan de rand van het Leopoldpark , in de onmiddellijke  buurt van het Schumannplein en in de nabijheid van de gebouwen van de Europese Unie.
Het staat expliciet vermeld in de informatie op de website en ik kan het nu bevestigen: het vinden van een parkeerplaats is geen sinecure. De parkings van het museum zelf zijn niet zo groot en waren inderdaad: ‘volzet’. Het is dus kwestie van wat rondrijden en ergens een plaatsje te zoeken. Een aanrader is dan wel: neem een plannetje van Brussel mee en noteer zorgvuldig de naam van de straat waar je je auto achterlaat. Vooral in de winterperiode is dit aangewezen; de bezoekuren eindigen om 18.00 uur en dan is het al wat donker hetgeen de oriëntatie absoluut niet vergemakkelijkt en voorkom je nodeloze paniek.

Regelmatig worden thematentoonstellingen georganiseerd en je kan dus kiezen voor een bezoek aan museum en thematentoonstelling  of hetzij enkel aan de thematentoonstelling , hetzij alleen voor het vaste museumgedeelte.
Wij kozen voor dit laatste omdat je algauw drie uren moet voorzien voor dat deel; een tijdsoptie die nog verder uitdeint als je publiek echt geïnteresseerd geraakt door wat er te zien valt en de nodige tijd neemt om alle teksten te lezen.  Met een kleinzoon van 8 en een kleindochter van 5 jaar oud hadden we ingeschat dat we maximum de drie uren zouden volhouden, maar het zijn er meer geworden. Om half zes hebben we het bezoek afgebroken om eerste even langs de cafetaria voorij te gaan voor en drankje en een hapje. Dit kon nog net omdat om 18 uur alles gesloten wordt. Met een ouder publiek kan je dus kiezen voor een langere periode en tijdens de middag iets gaan eten in de cafetaria of picknicken met eigen materiaal in de daarvoor voorziene zaal.

Het is al bij al een boeiende ervaring geworden die we een volgende keer verder zullen zetten. Dergelijk alternatief is immers uitstekend om dagen van slechte weersomstandigheden op te vangen en is bovendien nog leerrijk. Iedereen die – al was het maar een heel klein beetje – geïnteresseerd is in de natuur en de herkomst van fauna en flora, wil ik sterk aanraden het museum eens te bezoeken. De prijs is best dragelijk en zijn volle bedrag waard.

Ik hoop binnen enkele dagen de gemaakte foto’s te kunnen toevoegen aan mijn fotoalbums op ditzelfde net, maar voeg er hier toch enkele bij zodat je je een klein idee kan vormen over wat er allemaal te zien is.

05-01-2009 om 02:16 geschreven door spitfireleo

05-01-2009 om 02:15 geschreven door spitfireleo

03-01-2009 om 22:56 geschreven door spitfireleo

1.     Coup de theatre.

Je kan het een ‘coup de theatre’ noemen: de aanstelling van de oude krokodil Wilfried Martens als verkenner voor de nieuwe samenstelling van een regering. Koning Albert II heeft het nuttig geacht om een oude man te belasten met de verkenningsronde die vooraf moest gaan aan de samenstelling van een (ver)nieuw(d)e regering. Deze oude rot bezit uiteraard een formidabele ervaring in het beoefenen van politiek. Je zou voor minder, hij heeft immers 8 of 9 regeringen geleid die ons land jammer genoeg opgezadeld hebben met een onoverzichtelijke staatsschuld. De reden hiervan is velerlei, maar een belangrijk aspect – typisch voor het Belgisch politiek van die tijd – ligt vooral in de toepassing van de zogenaamde ‘wafelijzerpolitiek’. Eigenlijk was dit een verschijnsel waarbij volwassen mensen zich verlaagden tot kinderlijk gedrag. De meeste partijen waren in die tijd nog ‘unitair’ Belgisch en dit fenomeen speelde dan ook mee in dit gedrag. Waaruit bestond deze wafelijzerpolitiek dan wel, zal je me vragen.  De staat was nog niet gesplitst in gewesten en gemeenschappen en bestond in die tijd uit twee gemeenschappen, nl. de Waalse en de Vlaamse. Met de kleine Duitstalige gemeenschap hield men geen of weinig rekening, de Waalse gemeenschap rekende deze volledig tot de zijne.

2.     De wafelijzerpolitiek

De wafelijzerpolitiek dus. Stel je voor dat het verkeer het noodzakelijk maakt om een vlotte wegverbinding te maken tussen Brussel en Oostende. De nodige plannen en de budgetten worden gemaakt en aanbesteed. Daarna begint men met de aanleg van een snelweg tussen beide steden.

‘Hola’, zegt de Waalse gemeenschap:’wij willen eenzelfde budget voor onze gemeenschap’. Wat daarmee dan uitgericht wordt, is vooral hun probleem en Vlaamse pottenkijkers kunnen ze hierbij best missen. Zo zijn er vele miljarden franken verloren gegaan omwille van de symmetrie van de uitgaven. Dat dit op lange termijn niet te houden was, blijkt nu nog jaren later, waar iedere Belg jaarlijks bijdraagt aan de delging van de toen ontstane schuld.

De federalisering heeft hier gelukkig maar een eind aan gemaakt met die beperking dat het ‘rijke’ Vlaanderen nog ieder jaar aanzienlijke sommen transfereert naar Wallonië als ‘solidariteitsbijdrage’.
In deze bijdrage ligt trouwens een van de fundamentele problemen die de huidige politieke gedragingen fundamenteel beïnvloeden en de Vlamingen doen vragen naar meer financiële autonomie. Maar dat zal later nog wel eens aan bod komen, want we hebben het nu over de nieuwe regeringsvorming. 

3.     Prognoses over het premierschap.

In een eerste beoordeling over het politieke klimaat gaan de meeste media er van uit dat een doorstartregering met dezelfde coalitie tot de mogelijkheden behoort en dat de eerste minister ook uit de CD&V zal komen. Jean-Luc Dehaene – voormalig premier en bedacht met de naam van loodgieter – en Guy Verhofstadt van de Open Vld en voorgaande premier, net als de CD&V coryfee, Herman Van Rompuy komen hiervoor ogenschijnlijk in aanmerking. Er zijn echter obstakels want Dehaene wil slechts optreden tot 2009, tijdstip waarop in principe gekozen wordt voor Europa, net  trouwens als Verhofstadt, die zijn ambities voor een Europees postje nooit onder stoelen of banken stak en Herman Van Rompuy voelt zich goed in zijn vel als Kamervoorzitter en sleept zijn verleden met zich mee waarin hij stellig verklaarde zijn politieke carrière te beëindigen zonder ooit eerste minister te worden.
Het is bovendien duidelijk dat de Open Vld de Europese kandidatuur van haar voormalige boegbeeld Guy Verhofstadt niet in gevaar wil brengen en bijgevolg met alle mogelijke middelen het scoren wil beletten van CD&V-er Jean-Luc Dehaene.

4.     Van Rompuy toch formateur en het begin van een stoelendans.

In de nieuwsbulletins verschijnt echter het nieuws dat Van Rompuy toch bij de koning voorbijgegaan is en hierbij de post als formateur heeft aanvaard. Allerhande speculaties steken de kop boven, maar men kan zich wel indenken dat de druk vanwege de partij en de coalitiegenoten erg groot moet zijn geweest. Binnen de twee dagen zijn de formatiegesprekken rond en al op 30 december legt de nieuwe regering de eed af bij de koning. Twee CD&V ministers van de voormalige regering zijn echter uit het geheel verdwenen, nl. Yves Leterme, ex-eerste minister en Jo Van Deurzen, de voormalige minister van Justitie. Daarmee begint dan een stoelendans die toch heel wat vragen met zich meebrengt.

Dat Stefaan De Clerck minister van Justitie wordt, is niet geheel onverwacht. Met zijn achtergrond als jurist en als voormalige minister van Justitie, lijkt deze keuze logisch. Dat Van Rompuy  eerste minister wordt, is dan weer geheel in de lijn der verwachtingen: hij is immers aangesteld als formateur en geniet door zijn politieke ervaring het vertrouwen van Vlamingen zowel als van Walen.

De keuze van Patrick Dewael als Kamervoorzitter in de plaats van Van Rompuy is dan van een geheel andere orde. Deze man ligt immers onder vuur wegens de problemen ontstaan bij benoemingen bij de federale politie waarbij hem vooral nalatigheid en incompetentie worden verweten. De oppositie ziet dit dus als een zijspoor voor de politicus. Het is evenwel geen onbelangrijk zijspoor want hij wordt hiermee de eerste burger van het land en zijn loonzakje weegt tevens zwaarder als dat van de premier.  Op het moment dat ik dit artikel nu verder zet, is de controverse weer een beetje aangegroeid vermits de chef van de  federale politie – als onderdeel van zijn verdediging notabene – een klacht heeft ingediend tegen zijn voormalige minister omwille van schriftvervalsing. De akte van benoeming van de secretaresses in kwestie zou immers geantidateerd zijn en getekend op een ogenblik dat Verhofstadt de overgangsregering voor Leterme I leidde en bijgevolg slechts voorlopige beslissingen mochten genomen worden. Een benoemingsbesluit ligt hier duidelijk buiten.

Andere donderslag aan de hemel is het ontslag van Inge Vervotte, o.a. minister voor de hervorming van het openbaar ambt, die zich niet kan akkoord verklaren met het gevolgde scenario en aanklaagt dat enkel de CD&V beladen werd met alle zonden Israëls en twee van haar politieke zwaargewichten plaats moesten ruimen zonder dat de andere partijen van de regeringscoalitie verantwoordelijkheid voor de crisis diende op te nemen.
Alhoewel Inge Vervotte gekend staat als een stevige aanhangster van Yves Leterme en ze bijgevolg van enig opportunisme kan verdacht worden, scoort ze toch een punt.
Bij het verloop van de evenementen die aanleiding waren voor het ontslag van de regering en het ontslag van Jo Van Deurzen en Yves Leterme, circuleert het hardnekkige gerucht dat de informatie over het lekken van het nog te publiceren arrest over de zaak Fortis, zou komen vanuit het kabinet van Vice-premier en minister van financiën Didier Reynders (M.R.). Indien dit werkelijk het geval was, dan is dit een bedenkelijk feit waarbij kan vermoed worden dat het de moedwillige bedoeling was om Yves Leterme en Jo Van Deurzen te beschadigen en de CD&V aldus te onthoofden in het zicht van de verkiezingen van 2009.
De zienswijze van Vervotte is bijgevolg een denkpiste die eveneens grondig moet onderzocht worden door de commissie belast met het onderzoek over de feiten. Indien inderdaad zou blijken dat het kabinet van Reynders hierbij rechtstreeks betrokken was, dan lijkt het me normaal dat ook de vice-premier een stap opzij moet zetten , hetgeen uiteraard luidruchtig zal toegejuicht worden door de Waalse politieke opposanten van deze politicus.

5.     De stoelendans van de Vlaamse regering.

Het is logisch dat de politieke tegenstanders van – vooral CD&V – proberen om maximum garen te spinnen uit de omstandigheden en dat ze bijgevolg ook aandrongen om Kris Peeters, minister-president van de Vlaamse regering – de post van eerste minister op te dringen. Vermits dit jaar regionale en Europese verkiezingen plaats hebben en Peeters het boegbeeld van de CD&V zal zijn, zou hij politieke zelfmoord bedrijven bij het aanvaarden van de post. Als initiatiefnemer en kartrekker van de communautaire besprekingen van gemeenschap tot gemeenschap, legt hij trouwens zijn hoofd al op het kapblok en dreigt hij bij niet-akkoorden te sneuvelen op het politieke slagveld.

De overstap van Steven Van Acker (CD&V) naar de federale regering, moest evenwel nog een minister aangeduid te worden die hem bij de Vlaamse regering moest vervangen. De keuze hiervoor was echter niet zo eenvoudig, want niet alleen moest het evenwicht tussen de verschillende Vlaamse provincies gewaarborgd worden, maar bovendien moest deze politicus ook nog nauwe banden hebben met de christelijke vakbond vermits alle politici met syndicale achtergrond uit de regering verdwenen waren.
Het is uiteindelijk een nauwelijks bekende dame geworden uit Limburg (Veerle Heeren). In de betrokken kringen staat ze bekend omwille van haar werkkracht en dossierkennis, maar de regionalisering van de partijen en de provinciale indeling hebben er in de loop van de tijd voor gezorgd dat men elkaar nog nauwelijks kent buiten de provinciegrenzen.

De partijtucht – die stemming verplicht in de lijn van de partijverwachtingen – en het systeem van opvolgers in het parlement, hebben dit democratisch beleids- en controleorgaan in de loop der jaren monddood gemaakt. De angst om de postjes is zo voelbaar dat geen enkel parlementslid – hetzij federaal of regionaal – nog een eigen visie durft te verdedigen in het parlementair halfrond, laat staan een afwijkend kiesgedrag zou tonen.

Parlementairen die zich beklagen over het weinig impact dat ze nog hebben op het beleid, houden hiermee een hypocriet gedrag. Indien ze dit willen veranderen, dan moeten ze maar de moed hebben zich te onthouden of tegen te stemmen als ze niet akkoord gaan met de voorgelegde wetvoorstellen of –besluiten. De parlementen zijn verworden tot een praatbarak van beunhazen die bovendien nog verrast blijken te zijn als ze vaststellen dat de meerderheid van de landgenoten geen vertrouwen meer hebben in politiek of politici. De antipolitiek van hun landgenoten hebben ze vooral aan zichzelf te danken, maar het blijkt tegenwoordig ‘bon ton’ te zijn om de verantwoordelijkheid van al wat tegengaat bij een ander te leggen.

6.     De nieuwe doorstartregering legt de eed af en krijgt het vertrouwen van de kamer – meerderheid tegen minderheid.

Op 31 december legt de nieuwe regering de eed af bij de koning en op 2 januari volgt dan de regeringsverklaring. Wie nieuwe initiatieven had verwacht, komt bedrogen uit, want de nieuwe coalitie zal verder werken op de akkoorden gemaakt tijdens Leterme I. Uiteraard dat de oppositie roept dat het om ‘oude wijn in nieuwe zakken’ gaat. Dat is nu eenmaal de rol van oppositie voeren en bovendien is het zelfs niet onjuist wat ze verklaren. De nieuwe regering ontkent dit zelfs niet, maar een zeer gedreven en spraakvaardige premier Van Rompuy weerlegt de kritiek op zijn vlijmscherpe kenmerkende spreektrant en vraagt de beoordeling van het eindresultaat dat hij in 2011 plaatst. Om het in wielertermen te zeggen: het is inderdaad aan de meet dat men de prijzen uitdeelt.

Alhoewel ieder rechtgeaarde Vlaming beseft dat er grondige veranderingen moeten gebeuren in het politieke landschap, is nu voornamelijk een tijd nodig van politieke stabiliteit waarbij de aandacht vooral moet uitgaan naar het herstel van de economische draagkracht, de tewerkstelling en het sluiten van het sociaal net.
Als deze regering nu eens de moed zou betonen om te regeren als een goede huisvader, dan kan iedere partij wel een van de pluimen op zijn hoed steken en dan zal – naar mijn bescheiden mening -  duidelijk blijken dat bepaalde communautaire verschillen weggewerkt moeten worden om de weg begaanbaar te maken.  
Dat iedere taalgemeenschap hierbij de mogelijkheid moet hebben om bepaalde zaken een eigen invulling te geven, lijkt me logisch zonder dat evenwel het solidariteitsprincipe opgegeven wordt. In een maatschappij die zichzelf respecteert is het de plicht van de sterksten de lasten van de zwaksten mee te helpen verlichten, dit is vooral een principe gebaseerd op een menselijk gedrag onafhankelijk van geloof of ideologie.
De wafelijzerpolitiek van ‘als jij een lekstok krijgt, wil ik een praline’ moet maar eens en voor altijd gedaan zijn.

Dat de nieuwe regering het vertrouwen van de kamer zou krijgen, meerderheid tegen minderheid, lag in de lijn der verwachtingen en misschien moeten we dat allemaal maar eens doen:

Niet op voorhand veroordelen, maar met een kritische en waakzame geest het voordeel van de twijfel toekennen aan de nieuwe ploeg en oordelen op basis van het eindresultaat.

In deze blog zal u met hopelijk een goede regelmaat mijn kritische beschouwingen kunnen volgen.

03-01-2009 om 00:00 geschreven door spitfireleo

Wat ons landje nu meemaakt is van het ongeziene. Je zou dit verwachten in een of andere bananenrepubliek, maar neen, het is hier hartje Europa, hoofdstad van de Europese Unie dat het onwaarschijnlijke toneel van onsmakelijke politiek zich afspeelt.

Midden in een internationale recessie worden politieke spelletjes gespeeld die alleen nog maar begrepen worden door de acteurs zelf. Eminente persoonlijkheden – onafhankelijk van welke gezindheid ze ook zijn - stellen zich vragen, niet alleen bij het scenario dat gevolgd werd, maar ook over de competentie  van de huidige generatie leiders. Deze eensgezindheid van kritiek is nog nooit gezien. Toch had men het min of meer kunnen zien aankomen. Vanaf het begin na de verkiezingen werd het de kroniek van een aangekondigde dood. Volg even mee.

Yves Leterme – die heel wat credibiliteit had opgebouwd als premier van de Vlaamse regering – draagt de fakkel over aan Kris Peeters - omdat hij zelf de nationale (federale) verkiezing wil ingaan als kopman van het kartel CD&V-N-VA (Nieuwe Vlaamse Alliantie). De CVP (Christelijke Volkspartij) heeft zich een nieuwe naam aangemeten met een uitdrukkelijk Vlaams tintje: Christendemocraat & Vlaams en gaat bovendien een kartel aan met de nationalistische N-VA – dat een deel is van de ontbonden Volksunie en geleid wordt door historicus Bart De Wever. De hele campagne draait rond de herschikking van federale bevoegdheden naar de gewesten en de door de Raad van State opgelegde splitsing van de kieskring Brussel-Halle-Vilvoorde.

De CD&V komt dan uit een louterende oppositiekuur en gaat resoluut de Vlaamse tour op. Tijdens een van zijn toespraken voor het Vlaamse Parlement is Leterme categoriek: de splitsing van BHV vergt slechts vijf minuten politieke moed! Deze uitspraak vervolgt hem trouwens tot op heden en vormt uiteraard het middelpunt van de ironie door de huidige oppositie rijkelijk gebruikt om de spot te drijven met de neergang van de regering en van Yves Leterme.

Tijdens de verkennende gesprekken blijkt al dadelijk dat het vormen van een regering die grondwetwijzende bevoegdheid heeft, quasi onmogelijk is. De Franstaligen stellen zich – over de partijgrenzen heen – als een blok tegenover de vragen die uitgaan van de Vlaamse gemeenschap. Ze vrezen immers het wegvallen van de geldstroom uit Vlaanderen, maar tevens zijn ze beducht voor een uiteenvallen van de federale staat. Mevrouw Joëlle Milquet – madame Non – van de Franstalige CDH krijgt de zwarte piet toegespeeld voor het mislukken van de regeringsvorming, maar wees er van overtuigd dat dit gedragen wordt door alle Franstalige partijen, zonder uitzondering!

Na de vaudeville van het ontslag van de formateur Yves Leterme, komt liberaal en oud premier – Guy Verhofstadt – de meubelen redden met een voorlopige regering, hetgeen zijn partij – de Open VLD – in een euforische roes dompelt en met fermheid de uitspraak uitlokt dat een regering met hen slechts kan als de liberale accenten heel duidelijk zijn. Het land heeft echter nood aan een kordaat beleid want acht jaar paars bestuur hebben België – na het herstelbeleid ingezet onder de voormalige premier Jean-Luc Dehaene – op de rand van het faillissement gebracht.

Uiteindelijk gaat toch een definitieve regering aan het werk onder de leiding van Yves Leterme als premier. Het is een rare constructie geworden want een volledig asymmetrische samenstelling moet een 2/3 meerderheid leveren die de nodige grondwetswijzigingen moet mogelijk maken. Aan Waalse zijde  komen de MR (Mouvement Réformateur en liberaal)in een kartel met het FDF (Front Démocratique Francophone), te samen met CDH (Centre Démocrate Humaniste) en de PS (Parti Socialiste) aan bod, terwijl de Vlaamse kant bevolkt wordt door de CD&V-N-VA en Open VLD (Open Vlaams Liberaal en Democratisch). De SP.A (Sociaal Progressief Alternatief) blijft aan de zijlijn staan.

Deze constructie is gedoemd tot mislukken en wel om diverse redenen. Ten eerste heerst wantrouwen tussen de verschillende gewestelijke partijen onderling. De M.R. en de PS vechten een oorlog uit om de heerschappij van Wallonië, voorheen een wingebied voor de socialisten maar bij de laatste verkiezing met een duidelijke kanteling naar het liberale toe. De CDH flirt dan weer met de PS, waarmee ze in veel lokale besturen trouwens stevige coalities heeft neergezet. Het FDF giet dan weer regelmatig olie op het vuur en houdt de communautaire afkeer voor Vlaanderen brandend.

Bij de Vlamingen heerst een duidelijke animositeit tussen de liberalen en de christendemocraten waarbij de eersten het niet nalaten om regelmatig stokken te steken in de wielen van hun regeringspartner. Moet het gezegd dat de kartelpartner N-VA het hierbij stevig moet ontgelden?

Ten tweede tussen de gemeenschappen botert het alles behalve. Iedere legitieme vraag vanwege de Vlamingen wordt onmiddellijk de grond in geboord door de Franstalige partijen. De heer Olivier Maingain - van het FDF – laat zich hierbij absoluut niet onbetuigd en wordt door zijn kartelvennoot – de MR – op geen enkele wijze geremd noch tegengesproken. De Franstalige partijen noemen Leterme een gevaarlijke man en de Franstalige pers doet er alles aan om de N-VA en zijn voorzitter Bart De Wever, te demoniseren. De media in beide landsgedeelten verliezen alle redelijkheid bij hun commentaren en eerlijke politieke analyses blijken onmogelijk of op zijn minst zeer zeldzaam.

Ten derde en misschien wel de meest onderschatte reden is de figuur van Yves Leterme zelf. 800.000 kiezers achter zijn naam hebben hem het plebisciet van de leiding gegeven, maar de formule waarmee hij die stemmen heeft gehaald, namelijk de verzekering dat hij de Vlaamse verzuchtingen zou realiseren, doet hem tevens de das om. Aan Waalse kant vermoedt men een verborgen Vlaamse agenda bij de eerste minister en twijfelt men er aan of hij wel de figuur is die kan opkomen voor het belang van alle landgenoten. Men kan zich bijgevolg terecht vragen stellen bij de opportuniteit om Leterme aan te stellen als premier. Was de koppigheid van de man zo groot en de wil om eerste minister te worden zo sterk, dat hij alle realiteit uit het oog verloor? Of was de oppositiekuur van zijn partij – de CD&V – zo frustrerend geweest dat men koste wat kost de leiding van de nationale politiek in handen wou nemen? De echte reden zullen we wellicht nooit te weten komen, maar het  is best mogelijk dat beide redenen in combinatie oorzaak was van het eerste ministerschap.
Ware het niet beter geweest om een andere politieke coryfee – eventueel van CD&V signatuur – aan te stellen waarbij de keuze zou vallen op een communautair neutrale maar technisch en politiek onderlegde figuur? Eigenlijk is het onbegrijpelijk dat een partij zoals de CD&V , die jarenlang deel uitmaakte van ’s lands regering en veel bekwame en erudiete personen in zijn rangen telt, in deze val is getrapt.

Het resultaat is er dan ook naar. In een eerste reactie trad de N-VA consequent uit het kartel en uiteindelijk moest ook de regering ontslag nemen na een onverkwikkelijke historie met mogelijke inmenging in de rechtsgang inzake de Fortis-regeling. Het spijtige aan deze zaak is dat een bekwaam, gedegen en naar mijn mening zeer integere man als Jo Van Deurzen hier beschadigd uitkomt. Als minister van Justitie was hij eindelijk begonnen met de adequate hervorming van het oubollige gerechtsapparaat na jarenlang geween en tandengeknars van alle betrokken spelers, de magistratuur inbegrepen.

In deze kerstperiode zou je dan verwachten dat ook politici tot bezinning komen en trachten een oplossing te vinden ten bate van de ganse bevolking – zelfs indien dit communautaire herschikkingen zou inhouden – maar neen, liever dan dat houden ze zich bezig met het opblinken van hun eigen blazoen. Volgend jaar juni is het immers weer verkiezing en je kan dan toch niet de pluimen laten aan een ander als je ze zelf op je hoed kan steken. Neen, deze generatie politici is gebuisd over de hele lijn, zelfs een tweede zit verdienen ze niet. Eigenlijk verdienen ze het lot te ondergaan van de hondenstaart die afgezet wordt omwille van een kwetsuur. Weg er mee! Ander maar vooral beter.

Dat het perspectief niet zo goed is, bewijst de aanduiding als verkenner van Wilfried Martens voor de vorming van een nieuwe regering. Deze man is niet alleen van een leeftijd die vooral kenmerkend was voor de leden van het Politburo van de voormalige Sovjet-Unie, maar bovendien is hij de verpersoonlijking van 8 regeringen die – o.a. met de toepassing van de wafelijzerpolitiek – het land opzadelden met een dergelijke openbare schuld, dat we nu nog altijd afbetalen en dat nog vele jaren verder zullen mogen doen. Dat oude krokodillen uit de poel worden opgevist en geciteerd worden als mogelijke nieuwe premier is eveneens een teken aan de wand dat we niet te veel moeten verwachten.

Het spijtige van heel het gebeuren is dat de enige overwinnaar weeral duidelijk de anti-politiek is. De beste stuurlui staan weer aan wal en roepen het luidst. Ze hebben het gemakkelijk want ze moeten alleen maar ironie, hoon, spot en afbraakpolitiek hanteren, opbouwende medewerking is blijkbaar ook aan hen niet besteed. Ook hier primeren eigenbelang duidelijk op het algemeen welzijn!
Het verrast me vooral dat bij de Franstaligen de groenen van Ecolo niet meespelen in het algemeen geroep, maar blijkbaar een meer realistische houding aannemen, terwijl bij de Vlamingen Mieke Vogels – een ouwe getrouwe van Groen! – evenmin meehuilt me de oppositiewolven in het bos, maar een menselijkere kijk op het gebeuren verspreidt. Hun geitenwollen sokken zijn de ecologisten allang ontgroeit maar hun discours is blijkbaar veel volwassener geworden en dat is een verfrissing in het politieke landschap van speelgoedtreinpolitici.

Het wordt alleszins de hoogste tijd dat er echte staatsmannen op staan die het beleid van dit land met het nodige inzicht en kennis willen leiden. Waar zijn ze? Willen ze alsjeblieft opstaan, het land zal hen dankbaar zijn.

27-12-2008 om 11:11 geschreven door spitfireleo

27-12-2008 om 03:12 geschreven door spitfireleo

De gemeente waar ik woon situeert zich in de rand van Brussel-Hoofdstad . We ontvangen dan ook de ‘Randkrant’ die de inwoners van de rand wil informeren over het reilen en zeilen in de regio. In het januari nummer van volgend jaar al, lezen we met verbazing een artikel  over een schooltje in  onze buurgemeente Merchtem , dat vanwege de Vlaamse Minister van Milieu, mevrouw Hilde Crevits, het derde MOS-logo en het tweede MOSmobi-logo uitgereikt kreeg.

Het gaat hier om de vrije lagere school ‘Ter Dreef’ waar de twee kinderen van onze jongste zoon en zijn vrouwtje hun schoolse opvoeding  mogen ervaren. Het MOS-logo staat voor Milieuzorg op School en is een beloning voor de scholen die zich extra inzetten voor het milieu.  Het MOSmobi-logo wordt dan weer uitgereikt aan de scholen die specifieke acties ondernemen voor een verkeersveilig en milieuvriendelijk woon-schoolverkeer. Toon De Munter is de MOS-leerkracht  van Ter Dreef en weet er dus alles van.

Onder de initiatieven  die het project kenmerken, is de VERO-route: dit is een verkeerseducatieve route die de leerkrachten van de school kunnen gebruiken bij hun verkeerslessen.

Leerlingen worden gestimuleerd om verkeersveilig en milieuvriendelijk  naar school te komen . Uit ervaring weet ik dat je – vooral aan de lagere school – veel fietsende leerlingen ziet, allen mooi voorzien van een fluo-geel veiligheidshesje en fietshelm.

Voor ouders organiseert de school acties rond veilig en correct parkeren aan de school. En ook uit ervaring weet ik – dat behalve enkele hardnekkige uitzonderingen  – de meeste ouders en grootouders zich hieraan houden.

Aan het nieuwe MOS-logo is een subsidie van 1.500 euro verbonden waarmee de school nieuwe fietsrekken wil kopen. Niet alleen is dit initiatief milieuvriendelijk en verkeersveilig, maar bovendien komt dit de lichamelijke conditie van de leerlingen ten goede.

Proficiat ‘Ter Dreef’ jullie zijn een school naar mijn hart.

(Voor de gegevens werd geput uit het artikel van de Randkrant. Met dank dus ook aan de reporter TD)

26-12-2008 om 02:23 geschreven door spitfireleo

Zo, dinsdag was dus de grote dag voor zoon Wim. De avond tevoren had men hem nog gebeld vanuit de kliniek: de professor had besloten de operatie te vervroegen van 10.30 uur naar 08.00 uur. Aanbieden dus om 07.30 uur was de boodschap. Het zou dus een vroege dag worden!
De kleinzoon van acht zou meerijden om zijn papa de nodige steun te geven en om afscheid te kunnen nemen 'onder mannen'.
Iets voor zeven stond ik dus aan de voordeur, de auto al goed opgewarmd, want buiten was het aardig koud. De kleinzoon vastgezet in zijn reglementaire verhoogde zit en de papa - na wat gesukkel - vastgesnoerd in zijn zetel en weg waren we. Het was nog donker en de Vlaamse wegversmallingen indachtig manoeuvreerden we voorzichtig langs die her en der -zelfs tussen de velden en de weiden - geplaatste snelheidsvertragers om veilig en wel bij de kliniek te geraken. Mekaar kruisen op smalle wegen met grachtjes en slijksleuven naast je voertuig is in normale omstandigheden al geen sinecure, maar bij duisternis en na heel wat hemels vocht van de laatste tijd, wordt het bijna een behendigheidsparcours. Ik moet toegeven: de wegbeheerders zijn er in Vlaanderen bijzonder in geslaagd het verkeer zondanig te bemoeilijken dat het snelheidsniveau inderdaad zakt naar diepvriespeil. Als het in ons landje zo verder gaat, dan rijden we binnenkort met zijn allen gemiddeld 30 km per uur over het ganse grondgebied en zullen de garagehouders nog meer kunnen juichen wegens het veelvuldiger onderhoud van remmen, banden, ophanging en vering. Als dat geen bijdrage is tot de oplossing van de werkloosheid?!
Maar alle cynisme op een stokje, heelhuids kwamen we tenslotte aan de ingang van de kliniek in Asse terecht. Van veel plichtplegingen was er dan geen sprake meer, want ik vermoed dat de zoon het afscheid kort wou maken en zonder te veel sentiment. Dus, dikke knuffel papa en een dikke zoen en tot straks! We wachten wel op je telefoontje om je te komen halen. Zo worden kleine jongens ook groot.

Als opa gedacht dat de opdracht hiermee voorbij was, dan had hij blijkbaar geen rekening gehouden met het schitterend geheugen van zijn kleinzoon, want deze herinnerde aan de voorgaande belofte om bij de bakker om donuts te gaan. Tja, dat was ik even totaal uit het oog verloren, maar belofte maakt schuld en dus naar de bakker.

Weet je wat, Nick, de bakker bij jullie is nu gesloten. Ik stel voor dat we tot bij opa rijden, daar om donuts gaan en tegelijkertijd een ontbijtverrassing meenemen voor oma. Wat denk je, is dat een goed voorstel?
Uiteraard is dat een goed voorstel, we zullen dat akkefietje – mannen ondereen, nietwaar – eens vlug oplossen zie. En goed een halfuur later staan we dus voor de voordeur met onze doos vol lekkere ‘surprises’ en bellen aan om te kunnen genieten van de verraste ogen van oma. Lekker gevoel, toch?

Dient het gezegd dat we Nick nog een tijdje bij ons hebben kunnen houden, zo kon mama naar de kinesist . We hebben van de gelegenheid gebruik gemaakt om hem te laten helpen bij het in enveloppen doen van de kerst- en nieuwjaarswensen, het dicht kleven er van en het kleven van de adresetiketten. Hetgeen hij met veel verve, motivatie en – het dient gezegd – met de nodige handigheid wist te verrichten.

Aan alle plezier komt evenwel een einde en dus moesten we even uitkijken naar een alternatieve bezigheid. Wat zou je er van denken om eens naar een videofilm te kijken? Eentje uit de oude doos, met een prachtig mooi monster, en……al een beetje geschikt voor jou?  Ik was eigenlijk niet verrast, maar het voorstel werd wel met het nodige enthousiasme verwelkomd.
In de voorraadkast hadden we nog ‘The neverending story’ liggen en dat mocht het zijn. Diep genesteld in de zetel, bijna verstopt in de oksel van opa, werd de film met de nodige nieuwsgierigheid bekeken en soms van commentaar voorzien. Eigenlijk wel grappig hoe ernstig een knaap als hij vragen kan stellen over wat hij ziet en er tevens de nodige fantasie bij ontwikkelen.

Het verhaal was duidelijk ook voor hem niet gedaan, want bij het einde vroeg hij me of er een vervolg was, hetgeen ik naar alle eerlijkheid alleen maar kon beamen. Of hij die dan ook zien, vroeg hij? Tja, dat zou dan – indien we nog tijd hadden en de papa in tussentijd niet had gebeld – toch maar voor na het middagmaal zijn.
Spek met eieren hebben we gegeten, lekker Kempisch spek, met lekker bruin brood.  Thuis ligt dat wat moeilijker, want het spek is dan ofwel te dik, te dun, te hard gebakken, niet gebakken genoeg……je kent al die uitvluchten wel……maar nu was het ‘hemels, opa’. Niet alleen meisjes verstaan de kunst om opa’s (en oma’s) rond hun vinger te draaien…maar tenslotte zijn oma’s en opa’s daar om hun kleinkinderen te verwennen, zeker?

’t Moet hem wel echt gesmaakt hebben, want de hoeveelheid die hij naar binnen heeft gewerkt, kan tellen voor zo’n kleine man. Maar je kent het gezegde ook wel….bij een ander smaakt het altijd beter en ziet het gras altijd groener.

Na het eten was er nog geen telefoon van papa zodat het vervolg mocht bekeken worden, maar ook dit maal moest opa de nodige zekerheid bieden tegen al de ruige tegenstand die Bastian ondervindt. Opa’s oksel was bijgevolg weer een schitterende schuilplaats voor de kleine man ……en opa? Die geniet intens van dat vertrouwen!
Gelukkig dat het niet om te lange films gaat, want teevee kijken houden we liever beperkt en dat doen ook de mama en de papa en bovendien om 17 uur werd onze scout verwacht op het kerstfeestje van zijn kring.

In het naar huis rijden hebben nog wat postbode gespeeld en hier en daar in het dorp onze kerst- en nieuwsjaarswensen in brievenbussen gedeponeerd. Missie geslaagd en dus naar huis voor een avondmaal en aantrekken van uniform, opa zou hem wel wegvoeren. De avondmaaltijd was wat vroeg voor zijn doen en het gevulde middagmaal had nog altijd bezit van zijn verteringsorganen, zodat hij eigenlijk de keuken van mama weinig eer heeft aangedaan. Ik kan al wel verklappen dat hij tijdens het kerstfeestje bij de scouts zijn schade dubbel en dik heeft ingehaald, maar dat was al wat later dus.

Tegelijkertijd rinkelde de telefoon, want papa mocht afgehaald worden. De teleurstelling van niet mee te kunnen, moesten we dan maar wegwerken door hem vlug weg te voeren naar het scoutslokaal waar hij met zijn vriendjes even de aandacht kon verleggen naar het begin van de schoolvakantie, het einde van het jaar en de vooruitzichten naar het volgende. Ook dat zijn  groei-ervaringen.

Ondertussen was het weeral donker geworden en moest weeral het hindernissenparcours doorworsteld worden om de papa af te halen, die aan het bushokje stond te wachten, genietend van zijn eerste sigaretje van de dag. Met krukken lopen is niet zo eenvoudig en in een auto neerploffen evenmin, maar het type wagen maakt dat je gemakkelijk kan gaan zitten zonder onderuit te zakken.
Er is dus een stukje uit de meniscus weggenomen en nu kan de revalidatie beginnen. Eerst nog een omweg via de apotheker om er de spuitjes tegen bloedklontertjes en daarna recht naar huis, naar moeder de vrouw en dochtertje Jana.

Er is met de zoon afgesproken dat hij opa moet bellen voor de verplaatsingen en indien er andere hulp nodig is en daarna kon opa moe en dus blij dat hij ook aan rusten kon denken, terug naar de warme armen van oma. Of hoe een dag die eigenlijk begint met een minder prettige opdracht toch nog geluk voor een grootouder betekent.

26-12-2008 om 01:55 geschreven door spitfireleo

Naar al wat enkele jaren een traditie geworden is, zijn we ook dit jaar naar Mechelen getrokken om er deelachtig te zijn aan de middernachtmis. Verschillende redenen liggen hieraan ten gronde, maar onze vriendschap met de huidige voorganger zal hier zeker niet vreemd aan zijn, noch het feit dat een van mijn – nog actieve – collega’s al jaar en dag zijn basstem ten dienste stelt van het prachtige koor. Bovendien had ik ooit het geluk hier in onze parochie de begeleider te mogen zijn van een koppel blinden die toen getuigenis kwamen afleggen voor het blindenwerk.  Mijn vrouw en ik hadden enkele dagen voordien al een bezoek gebracht aan deze mensen om alles af te spreken voor de betreffende zaterdagavond en zondag en de dag zelf mochten we het geluk ervaren om deze twee bijzondere personen te mogen begeleiden. Tijdens het middagmaal hadden we de gelegenheid tot een goed gesprek en zo kwamen we te weten dat ze de toenmalige voorganger in Mechelen zeer goed kenden. Van het een kwam het ander en we spraken af ze de volgende zondag af te halen en met hen naar de eucharistie in Mechelen te gaan om er de pastoor te verrassen. Ik moet zeggen dat het een tamelijk emotioneel weerzien was, die ons altijd is bijgebleven. Zo heeft Onze Lieve Vrouw over de Dijle gaandeweg ons hart verovert en door de jaren heen is het onze bedevaart geworden ter gelegenheid van kerstmis. Om 23.00 uur begint de kerstwake met orgelspel en soms ook enkele jongeren die er hun progressie op een of ander instrument komen getuigen. Om 23.30 uur zingt het koor zijn mooiste kerstrepertoire en om 24.00 uur begint de eigenlijke viering met het binnenbrengen van het kindje Jezus, vergezelt van de acolieten en alle aanwezige kinderen. In de verduisterde kerk volgt het licht de weg door deze stoet afgelegd, om uiteindelijk in volle glorie te schijnen als het kindje voorzichtig in de voederbak wordt neergelegd. Het gregoriaans gezongen intredelied zorgt voor de sfeer. Je kijkt er naar en luistert er naar en je beseft dat het goed is.

Ook dit jaar is het geboorteverhaal door de evangelist Lucas de spil van het hele gebeuren. De voorganger zei het ongeveer zo: Het verhaal over de geboorte van Jezus is door de evangelist Lucas geschreven als voorwoord op zijn verhaal van de man van Nazareth. Het kwam dus eigenlijk als laatste aan bod en was de inleiding die moest aanzetten tot het lezen van het verdere verhaal dat gaat over een man die nieuwe waarden ontdekt en wil meegeven, die de verdediging opneemt van al wie zwak of anders is, van al wie onrechtvaardig behandeld wordt, van al wie mindere kansen krijgt. Een man die tegen de haren van de gevestigde personaliteiten in strijkt maar consequent voor de mindere kiest en God hierbij centraal stelt.

Het is een kind dat geboren wordt en dat de hoop van de wereld op vrede vervult. Ook dat is niet zo vreemd want tenslotte hebben we hier ook te maken met een heel nieuwe wereldvisie, die weliswaar religieus gefundeerd is, maar die als grondslag een betere wereld voorheeft. Het is niet alleen de geboorte van een nieuwe godsdienst maar tevens de geboorte van een nieuwe kijk op de wereld die vrede en gerechtigheid voor elkeen moet brengen.
Geschiedkundig is de datum van 25 december waarschijnlijk niet heel accuraat, maar hij valt wel samen met de winterzonnewende die door de Germanen al gevierd werd omwille van het lengen van de dagen. Het was de geboorte van een nieuwe periode met de ontluikende lente in het vooruitzicht. Als symbool van een nieuwe start zou dit in de loop der eeuwen door de christenen samenvallen met de geboorte van hun geloof in de persoon van het kindje Jezus.
Of het al of niet geschiedkundig juist gesitueerd is, doet er eigenlijk niet toe. Belangrijk is dat gelovigen ieder jaar weer een balans kunnen maken van wat voorbij is en met vernieuwde intenties de komende periode weer mogen binnengaan. Het is een loutering die positieve effecten kan genereren.

Hebben we nu die wereld van vrede en gerechtigheid verwezenlijkt? Het antwoord mag duidelijk zijn: neen, er is nog veel werk voor de boeg. De tollenaars, de Samaritaanse vrouw, de melaatsen, de lazarussen, de verloren zonen: ze zijn er nu nog. Ze heten nu: Afghanen, Irakees, Congolees, Iraans……het zijn de verkrachte vrouwen uit Afrika, de vermoorde christenen of anderen in India, de vermoorde vrouwen en meisjes in Afghanistan, het zijn de vluchtelingen in Soedan, het zijn de ‘sans papiers’ in Brussel’, het zijn alle mensen die uit de sociale boot gevallen zijn over de hele wereld heen, het zijn de daklozen, het zijn de werklozen wier fabriek verplaatst worden naar goedkope landen, het zijn de kinderen die uitgebuit worden, mishandelt……het zijn er zovelen die heden ten dage nog lijden onder onrechtvaardigheid en ongelijkheid.

Voor christenen is de geboorte van Jezus een aanzet om telkens weer de ketenen van deze slavernij te doorbreken, te helpen bouwen aan een betere wereld.

Moge het kind van Betlehem ook voor u een aansporing zijn om mee te werken aan vrede en gerechtigheid. Moge het kind van Betlehem ook in u een stem vinden om onrecht aan te klagen en de naam van alle vervolgde personen te blijven herhalen opdat ze niet vergeten zouden worden…en moge het kind van Betlehem ook u dragen op de golven van barmhartigheid al ben je atheïst, boeddhist, socialist, communist of nog andersdenkend of gelovig.

Ik wens aan ieder een zalige wedergeboorte in een wereld van vrede en rechtvaardigheid!

26-12-2008 om 00:00 geschreven door spitfireleo

Kerstvrede?

Het is december 1915 en in de loopgraven in Vlaanderen en Frankrijk zijn soldaten mijmerend begaan met wat henzelf treft en hun dierbaren die ze achterlieten in de ‘heimat’. Alle politieke en militaire overheden, hierin gevolgd door een algemeen euforisch gevoel bij de bevolkingen, waren er van overtuigd geweest dat de oorlog vlug achter de rug zou zijn en wel voor kerstmis 1914. Het was dus wel even anders uitgedraaid. Het was nu een jaar later en de vooruitzichten waren niet zo denderend. Iedere dag haast bracht zijn doden, gewonden en vermisten en het uitgraven van de stellingen beloofde geen beterschap.

Uit de loopgraven van de Duitsers klonken zachte kerstgezangen en de geallieerden luisterden – eerst met verwondering en later met heimwee – naar de eeuwenoude liederen die vertelden van vrede, vreugde en vervulling. Wie was de eerste? Wie deed de eerste stap? Was het een Duitser, was het een Brit, een Belg, een Fransman of een of ander exotische krijger uit een ver land? Het doet er weinig toe, maar opeens was er wel de wil tot verbroedering, de wens naar stilte en vrede. Duitsers spraken Engels en Belgen spraken Duits en zelfs zonder spreken verstonden ze elkaar. Het was haast een kopie van het Bijbelse pinksterverhaal. Drank, voedsel, sigaren en andere kostbaarheden werden uitgewisseld en men vertelde over de familie, de gewoontes en het vroegere leven. Beduimelde foto’s werden bovengehaald en men wees elkaar de ouders, de vrouw, de kinderen…aan. Men speelde zelfs voetbal in een vroege Europacupsfeer…Men droomde weer van vrede, men verzuchtte naar het gewone leven, naar de stilte! Men vroeg zich af wat men mekaar wel misdaan had om elkaar zo maar wild weg neer te maaien?....Het mocht allemaal niet baten…de hogere militaire leiding wou van geen verbroedering weten, de vrede was geen alternatief, hogere officieren bevolen terugkeer in de loopgraven en herneming van de oorlogsactiviteiten. Enkele van de officieren die het moment van vrede hadden toegestaan, werden gefusilleerd…als voorbeeld…als aanmoediging verder te strijden: DE VREDE KAPOTGESCHOTEN!

We zijn nu vele jaren later en blijkbaar heeft  de mensheid nog niets geleerd. In Congo word lustig verder gemoord, verkracht, geroofd…en desondanks de gerechtvaardigde woede van onze Minister De Gucht, weigert Europa op te treden. In Azië liggen veel potentiële vuurhaarden zo niet te branden, dan toch te smeulen… In het Indiase Mumbay werd onlangs nog maar veel blind terreur oorzaak van vele – weeral – onschuldige slachtoffers…In de Gaza-strook heeft Hamas aangekondigt een einde te maken aan het wapenbestand en stuurde al onmiddellijk enkele raketten naar Israël, de reactie liet niet lang op zich wachten: helikopters maakten wat slachtoffers als weerwraak.
DE PRILLE VREDE KAPOTGESCHOTEN!

Onze regering is gevallen, gestruikeld over een blijkbare inmenging van de politici in de rechtsmacht. De oppositie roept om nieuwe verkiezingen…de aandeelhouders van Fortis zijn geneigd te triomferen omdat de rechter hen blijkbaar gelijk geeft en de beurzen? Die zijn stijgende! Joepie. Terwijl het land te lijden heeft onder de mondiale recessie, terwijl dagelijks bedrijven sluiten of herstructureren en werknemers op de straat worden gezet, terwijl de energieprijzen de pan uitswingen en de hoeveelheid aankopen in het mandje alsmaar verkleind tegenover een stijgend bedrag….terwijl mensen ongerust zijn over de toekomst van hen en hun familie, terwijl………terwijl van alles misgaat, spelen de politici spelletjes omwille van hun prestige of hun financiële vergoeding!

Aan de vooravond van Kerstmis zal onze koning zijn kerstboodschap nog maar eens via de media verspreiden. Op de buis zal hij het waarschijnlijk hebben over solidariteit, compassie met de medemens en zal hij meer dan waarschijnlijk oproepen tot wat meer gemeenschap. De kroon mag niet ontbloot worden en ieder boodschap – ook die van kerstmis – moet gesteund worden door een of andere minister, zo niet zelfs door hem geschreven. Welke minister zal deze boodschap nu schragen? Er is immers geen regering meer, alleen een ontslagnemende die enkel het hoogstnoodzakelijke mag doen.

Verkiezingen zijn eigenlijk onwettelijk omdat Brussel-Halle-Vilvoorde nog niet gesplitst is zoals dit door het Grondwettelijk Hof werd voorgeschreven. Politici zullen hier wellicht ook wel weer een achterpoortje vinden, want daarin vooral zijn het kampioenen.
Door de arrogantie, de onkunde of de onwetendheid van politieke mensen zijn de verwachtingen van vele mensen nog maar eens de grond ingeboord.
VERZUCHTINGEN EN VERWACHTINGEN VOOR VREDE KAPOTGEMAAKT!

België is een land met veel ervaring van bezettingen en weet als geen een hoe ongelukkig dit allemaal is, maar we hebben er blijkbaar niets van onthouden. Het zal dus waar zijn wat de professor vertelde: we zijn slechts in staat om een periode van hoogstens acht jaar te onthouden!

Terwijl worden de (e-)brievenbussen overladen door wensen van alle kanten en in alle vormen, kleuren en muziek. De mensen hunkeren dus naar vrede……maar te veel beleidsmensen zien het niet!

De vrede wordt dus nog altijd letterlijk en figuurlijk kapotgeschoten……en de boer hij ploegde voort..

Desondanks dit negatief gevoelen, met toch nog een beetje hoop in mijn hart, hoop in de toekomst van onze kinderen en kleinkinderen, niet alleen een wens, maar een gebed:

Maak dat mensen met open ogen gemakkelijk in eigen hart kunnen kijken,
maak dat mensen met een open hart gemakkelijk de weg vinden naar hun medemens,
maak dat mensen in hun hart kunnen voelen hoe goed het met mekaar kan zijn,
en maak dat ze daardoor werken aan een wereld waar iedereen zijn plaats kan vinden op de weg van geluk en vrede!

Aan u beste lezer wens ik uit het diepste van mijn  hart
dat je de meest menselijke warmte moge ervaren van mensen rondom jou,
dat dagelijks iemand tegen je zegt – met woorden of in gebaar –
IK HOU VAN JOU! Meer dan van mezelf: IK HOU VAN JOU!

21-12-2008 om 03:19 geschreven door spitfireleo