03-01-2009 om 22:56 geschreven door spitfireleo

1.     Coup de theatre.

Je kan het een ‘coup de theatre’ noemen: de aanstelling van de oude krokodil Wilfried Martens als verkenner voor de nieuwe samenstelling van een regering. Koning Albert II heeft het nuttig geacht om een oude man te belasten met de verkenningsronde die vooraf moest gaan aan de samenstelling van een (ver)nieuw(d)e regering. Deze oude rot bezit uiteraard een formidabele ervaring in het beoefenen van politiek. Je zou voor minder, hij heeft immers 8 of 9 regeringen geleid die ons land jammer genoeg opgezadeld hebben met een onoverzichtelijke staatsschuld. De reden hiervan is velerlei, maar een belangrijk aspect – typisch voor het Belgisch politiek van die tijd – ligt vooral in de toepassing van de zogenaamde ‘wafelijzerpolitiek’. Eigenlijk was dit een verschijnsel waarbij volwassen mensen zich verlaagden tot kinderlijk gedrag. De meeste partijen waren in die tijd nog ‘unitair’ Belgisch en dit fenomeen speelde dan ook mee in dit gedrag. Waaruit bestond deze wafelijzerpolitiek dan wel, zal je me vragen.  De staat was nog niet gesplitst in gewesten en gemeenschappen en bestond in die tijd uit twee gemeenschappen, nl. de Waalse en de Vlaamse. Met de kleine Duitstalige gemeenschap hield men geen of weinig rekening, de Waalse gemeenschap rekende deze volledig tot de zijne.

2.     De wafelijzerpolitiek

De wafelijzerpolitiek dus. Stel je voor dat het verkeer het noodzakelijk maakt om een vlotte wegverbinding te maken tussen Brussel en Oostende. De nodige plannen en de budgetten worden gemaakt en aanbesteed. Daarna begint men met de aanleg van een snelweg tussen beide steden.

‘Hola’, zegt de Waalse gemeenschap:’wij willen eenzelfde budget voor onze gemeenschap’. Wat daarmee dan uitgericht wordt, is vooral hun probleem en Vlaamse pottenkijkers kunnen ze hierbij best missen. Zo zijn er vele miljarden franken verloren gegaan omwille van de symmetrie van de uitgaven. Dat dit op lange termijn niet te houden was, blijkt nu nog jaren later, waar iedere Belg jaarlijks bijdraagt aan de delging van de toen ontstane schuld.

De federalisering heeft hier gelukkig maar een eind aan gemaakt met die beperking dat het ‘rijke’ Vlaanderen nog ieder jaar aanzienlijke sommen transfereert naar Wallonië als ‘solidariteitsbijdrage’.
In deze bijdrage ligt trouwens een van de fundamentele problemen die de huidige politieke gedragingen fundamenteel beïnvloeden en de Vlamingen doen vragen naar meer financiële autonomie. Maar dat zal later nog wel eens aan bod komen, want we hebben het nu over de nieuwe regeringsvorming. 

3.     Prognoses over het premierschap.

In een eerste beoordeling over het politieke klimaat gaan de meeste media er van uit dat een doorstartregering met dezelfde coalitie tot de mogelijkheden behoort en dat de eerste minister ook uit de CD&V zal komen. Jean-Luc Dehaene – voormalig premier en bedacht met de naam van loodgieter – en Guy Verhofstadt van de Open Vld en voorgaande premier, net als de CD&V coryfee, Herman Van Rompuy komen hiervoor ogenschijnlijk in aanmerking. Er zijn echter obstakels want Dehaene wil slechts optreden tot 2009, tijdstip waarop in principe gekozen wordt voor Europa, net  trouwens als Verhofstadt, die zijn ambities voor een Europees postje nooit onder stoelen of banken stak en Herman Van Rompuy voelt zich goed in zijn vel als Kamervoorzitter en sleept zijn verleden met zich mee waarin hij stellig verklaarde zijn politieke carrière te beëindigen zonder ooit eerste minister te worden.
Het is bovendien duidelijk dat de Open Vld de Europese kandidatuur van haar voormalige boegbeeld Guy Verhofstadt niet in gevaar wil brengen en bijgevolg met alle mogelijke middelen het scoren wil beletten van CD&V-er Jean-Luc Dehaene.

4.     Van Rompuy toch formateur en het begin van een stoelendans.

In de nieuwsbulletins verschijnt echter het nieuws dat Van Rompuy toch bij de koning voorbijgegaan is en hierbij de post als formateur heeft aanvaard. Allerhande speculaties steken de kop boven, maar men kan zich wel indenken dat de druk vanwege de partij en de coalitiegenoten erg groot moet zijn geweest. Binnen de twee dagen zijn de formatiegesprekken rond en al op 30 december legt de nieuwe regering de eed af bij de koning. Twee CD&V ministers van de voormalige regering zijn echter uit het geheel verdwenen, nl. Yves Leterme, ex-eerste minister en Jo Van Deurzen, de voormalige minister van Justitie. Daarmee begint dan een stoelendans die toch heel wat vragen met zich meebrengt.

Dat Stefaan De Clerck minister van Justitie wordt, is niet geheel onverwacht. Met zijn achtergrond als jurist en als voormalige minister van Justitie, lijkt deze keuze logisch. Dat Van Rompuy  eerste minister wordt, is dan weer geheel in de lijn der verwachtingen: hij is immers aangesteld als formateur en geniet door zijn politieke ervaring het vertrouwen van Vlamingen zowel als van Walen.

De keuze van Patrick Dewael als Kamervoorzitter in de plaats van Van Rompuy is dan van een geheel andere orde. Deze man ligt immers onder vuur wegens de problemen ontstaan bij benoemingen bij de federale politie waarbij hem vooral nalatigheid en incompetentie worden verweten. De oppositie ziet dit dus als een zijspoor voor de politicus. Het is evenwel geen onbelangrijk zijspoor want hij wordt hiermee de eerste burger van het land en zijn loonzakje weegt tevens zwaarder als dat van de premier.  Op het moment dat ik dit artikel nu verder zet, is de controverse weer een beetje aangegroeid vermits de chef van de  federale politie – als onderdeel van zijn verdediging notabene – een klacht heeft ingediend tegen zijn voormalige minister omwille van schriftvervalsing. De akte van benoeming van de secretaresses in kwestie zou immers geantidateerd zijn en getekend op een ogenblik dat Verhofstadt de overgangsregering voor Leterme I leidde en bijgevolg slechts voorlopige beslissingen mochten genomen worden. Een benoemingsbesluit ligt hier duidelijk buiten.

Andere donderslag aan de hemel is het ontslag van Inge Vervotte, o.a. minister voor de hervorming van het openbaar ambt, die zich niet kan akkoord verklaren met het gevolgde scenario en aanklaagt dat enkel de CD&V beladen werd met alle zonden Israëls en twee van haar politieke zwaargewichten plaats moesten ruimen zonder dat de andere partijen van de regeringscoalitie verantwoordelijkheid voor de crisis diende op te nemen.
Alhoewel Inge Vervotte gekend staat als een stevige aanhangster van Yves Leterme en ze bijgevolg van enig opportunisme kan verdacht worden, scoort ze toch een punt.
Bij het verloop van de evenementen die aanleiding waren voor het ontslag van de regering en het ontslag van Jo Van Deurzen en Yves Leterme, circuleert het hardnekkige gerucht dat de informatie over het lekken van het nog te publiceren arrest over de zaak Fortis, zou komen vanuit het kabinet van Vice-premier en minister van financiën Didier Reynders (M.R.). Indien dit werkelijk het geval was, dan is dit een bedenkelijk feit waarbij kan vermoed worden dat het de moedwillige bedoeling was om Yves Leterme en Jo Van Deurzen te beschadigen en de CD&V aldus te onthoofden in het zicht van de verkiezingen van 2009.
De zienswijze van Vervotte is bijgevolg een denkpiste die eveneens grondig moet onderzocht worden door de commissie belast met het onderzoek over de feiten. Indien inderdaad zou blijken dat het kabinet van Reynders hierbij rechtstreeks betrokken was, dan lijkt het me normaal dat ook de vice-premier een stap opzij moet zetten , hetgeen uiteraard luidruchtig zal toegejuicht worden door de Waalse politieke opposanten van deze politicus.

5.     De stoelendans van de Vlaamse regering.

Het is logisch dat de politieke tegenstanders van – vooral CD&V – proberen om maximum garen te spinnen uit de omstandigheden en dat ze bijgevolg ook aandrongen om Kris Peeters, minister-president van de Vlaamse regering – de post van eerste minister op te dringen. Vermits dit jaar regionale en Europese verkiezingen plaats hebben en Peeters het boegbeeld van de CD&V zal zijn, zou hij politieke zelfmoord bedrijven bij het aanvaarden van de post. Als initiatiefnemer en kartrekker van de communautaire besprekingen van gemeenschap tot gemeenschap, legt hij trouwens zijn hoofd al op het kapblok en dreigt hij bij niet-akkoorden te sneuvelen op het politieke slagveld.

De overstap van Steven Van Acker (CD&V) naar de federale regering, moest evenwel nog een minister aangeduid te worden die hem bij de Vlaamse regering moest vervangen. De keuze hiervoor was echter niet zo eenvoudig, want niet alleen moest het evenwicht tussen de verschillende Vlaamse provincies gewaarborgd worden, maar bovendien moest deze politicus ook nog nauwe banden hebben met de christelijke vakbond vermits alle politici met syndicale achtergrond uit de regering verdwenen waren.
Het is uiteindelijk een nauwelijks bekende dame geworden uit Limburg (Veerle Heeren). In de betrokken kringen staat ze bekend omwille van haar werkkracht en dossierkennis, maar de regionalisering van de partijen en de provinciale indeling hebben er in de loop van de tijd voor gezorgd dat men elkaar nog nauwelijks kent buiten de provinciegrenzen.

De partijtucht – die stemming verplicht in de lijn van de partijverwachtingen – en het systeem van opvolgers in het parlement, hebben dit democratisch beleids- en controleorgaan in de loop der jaren monddood gemaakt. De angst om de postjes is zo voelbaar dat geen enkel parlementslid – hetzij federaal of regionaal – nog een eigen visie durft te verdedigen in het parlementair halfrond, laat staan een afwijkend kiesgedrag zou tonen.

Parlementairen die zich beklagen over het weinig impact dat ze nog hebben op het beleid, houden hiermee een hypocriet gedrag. Indien ze dit willen veranderen, dan moeten ze maar de moed hebben zich te onthouden of tegen te stemmen als ze niet akkoord gaan met de voorgelegde wetvoorstellen of –besluiten. De parlementen zijn verworden tot een praatbarak van beunhazen die bovendien nog verrast blijken te zijn als ze vaststellen dat de meerderheid van de landgenoten geen vertrouwen meer hebben in politiek of politici. De antipolitiek van hun landgenoten hebben ze vooral aan zichzelf te danken, maar het blijkt tegenwoordig ‘bon ton’ te zijn om de verantwoordelijkheid van al wat tegengaat bij een ander te leggen.

6.     De nieuwe doorstartregering legt de eed af en krijgt het vertrouwen van de kamer – meerderheid tegen minderheid.

Op 31 december legt de nieuwe regering de eed af bij de koning en op 2 januari volgt dan de regeringsverklaring. Wie nieuwe initiatieven had verwacht, komt bedrogen uit, want de nieuwe coalitie zal verder werken op de akkoorden gemaakt tijdens Leterme I. Uiteraard dat de oppositie roept dat het om ‘oude wijn in nieuwe zakken’ gaat. Dat is nu eenmaal de rol van oppositie voeren en bovendien is het zelfs niet onjuist wat ze verklaren. De nieuwe regering ontkent dit zelfs niet, maar een zeer gedreven en spraakvaardige premier Van Rompuy weerlegt de kritiek op zijn vlijmscherpe kenmerkende spreektrant en vraagt de beoordeling van het eindresultaat dat hij in 2011 plaatst. Om het in wielertermen te zeggen: het is inderdaad aan de meet dat men de prijzen uitdeelt.

Alhoewel ieder rechtgeaarde Vlaming beseft dat er grondige veranderingen moeten gebeuren in het politieke landschap, is nu voornamelijk een tijd nodig van politieke stabiliteit waarbij de aandacht vooral moet uitgaan naar het herstel van de economische draagkracht, de tewerkstelling en het sluiten van het sociaal net.
Als deze regering nu eens de moed zou betonen om te regeren als een goede huisvader, dan kan iedere partij wel een van de pluimen op zijn hoed steken en dan zal – naar mijn bescheiden mening -  duidelijk blijken dat bepaalde communautaire verschillen weggewerkt moeten worden om de weg begaanbaar te maken.  
Dat iedere taalgemeenschap hierbij de mogelijkheid moet hebben om bepaalde zaken een eigen invulling te geven, lijkt me logisch zonder dat evenwel het solidariteitsprincipe opgegeven wordt. In een maatschappij die zichzelf respecteert is het de plicht van de sterksten de lasten van de zwaksten mee te helpen verlichten, dit is vooral een principe gebaseerd op een menselijk gedrag onafhankelijk van geloof of ideologie.
De wafelijzerpolitiek van ‘als jij een lekstok krijgt, wil ik een praline’ moet maar eens en voor altijd gedaan zijn.

Dat de nieuwe regering het vertrouwen van de kamer zou krijgen, meerderheid tegen minderheid, lag in de lijn der verwachtingen en misschien moeten we dat allemaal maar eens doen:

Niet op voorhand veroordelen, maar met een kritische en waakzame geest het voordeel van de twijfel toekennen aan de nieuwe ploeg en oordelen op basis van het eindresultaat.

In deze blog zal u met hopelijk een goede regelmaat mijn kritische beschouwingen kunnen volgen.

03-01-2009 om 00:00 geschreven door spitfireleo

Wat ons landje nu meemaakt is van het ongeziene. Je zou dit verwachten in een of andere bananenrepubliek, maar neen, het is hier hartje Europa, hoofdstad van de Europese Unie dat het onwaarschijnlijke toneel van onsmakelijke politiek zich afspeelt.

Midden in een internationale recessie worden politieke spelletjes gespeeld die alleen nog maar begrepen worden door de acteurs zelf. Eminente persoonlijkheden – onafhankelijk van welke gezindheid ze ook zijn - stellen zich vragen, niet alleen bij het scenario dat gevolgd werd, maar ook over de competentie  van de huidige generatie leiders. Deze eensgezindheid van kritiek is nog nooit gezien. Toch had men het min of meer kunnen zien aankomen. Vanaf het begin na de verkiezingen werd het de kroniek van een aangekondigde dood. Volg even mee.

Yves Leterme – die heel wat credibiliteit had opgebouwd als premier van de Vlaamse regering – draagt de fakkel over aan Kris Peeters - omdat hij zelf de nationale (federale) verkiezing wil ingaan als kopman van het kartel CD&V-N-VA (Nieuwe Vlaamse Alliantie). De CVP (Christelijke Volkspartij) heeft zich een nieuwe naam aangemeten met een uitdrukkelijk Vlaams tintje: Christendemocraat & Vlaams en gaat bovendien een kartel aan met de nationalistische N-VA – dat een deel is van de ontbonden Volksunie en geleid wordt door historicus Bart De Wever. De hele campagne draait rond de herschikking van federale bevoegdheden naar de gewesten en de door de Raad van State opgelegde splitsing van de kieskring Brussel-Halle-Vilvoorde.

De CD&V komt dan uit een louterende oppositiekuur en gaat resoluut de Vlaamse tour op. Tijdens een van zijn toespraken voor het Vlaamse Parlement is Leterme categoriek: de splitsing van BHV vergt slechts vijf minuten politieke moed! Deze uitspraak vervolgt hem trouwens tot op heden en vormt uiteraard het middelpunt van de ironie door de huidige oppositie rijkelijk gebruikt om de spot te drijven met de neergang van de regering en van Yves Leterme.

Tijdens de verkennende gesprekken blijkt al dadelijk dat het vormen van een regering die grondwetwijzende bevoegdheid heeft, quasi onmogelijk is. De Franstaligen stellen zich – over de partijgrenzen heen – als een blok tegenover de vragen die uitgaan van de Vlaamse gemeenschap. Ze vrezen immers het wegvallen van de geldstroom uit Vlaanderen, maar tevens zijn ze beducht voor een uiteenvallen van de federale staat. Mevrouw Joëlle Milquet – madame Non – van de Franstalige CDH krijgt de zwarte piet toegespeeld voor het mislukken van de regeringsvorming, maar wees er van overtuigd dat dit gedragen wordt door alle Franstalige partijen, zonder uitzondering!

Na de vaudeville van het ontslag van de formateur Yves Leterme, komt liberaal en oud premier – Guy Verhofstadt – de meubelen redden met een voorlopige regering, hetgeen zijn partij – de Open VLD – in een euforische roes dompelt en met fermheid de uitspraak uitlokt dat een regering met hen slechts kan als de liberale accenten heel duidelijk zijn. Het land heeft echter nood aan een kordaat beleid want acht jaar paars bestuur hebben België – na het herstelbeleid ingezet onder de voormalige premier Jean-Luc Dehaene – op de rand van het faillissement gebracht.

Uiteindelijk gaat toch een definitieve regering aan het werk onder de leiding van Yves Leterme als premier. Het is een rare constructie geworden want een volledig asymmetrische samenstelling moet een 2/3 meerderheid leveren die de nodige grondwetswijzigingen moet mogelijk maken. Aan Waalse zijde  komen de MR (Mouvement Réformateur en liberaal)in een kartel met het FDF (Front Démocratique Francophone), te samen met CDH (Centre Démocrate Humaniste) en de PS (Parti Socialiste) aan bod, terwijl de Vlaamse kant bevolkt wordt door de CD&V-N-VA en Open VLD (Open Vlaams Liberaal en Democratisch). De SP.A (Sociaal Progressief Alternatief) blijft aan de zijlijn staan.

Deze constructie is gedoemd tot mislukken en wel om diverse redenen. Ten eerste heerst wantrouwen tussen de verschillende gewestelijke partijen onderling. De M.R. en de PS vechten een oorlog uit om de heerschappij van Wallonië, voorheen een wingebied voor de socialisten maar bij de laatste verkiezing met een duidelijke kanteling naar het liberale toe. De CDH flirt dan weer met de PS, waarmee ze in veel lokale besturen trouwens stevige coalities heeft neergezet. Het FDF giet dan weer regelmatig olie op het vuur en houdt de communautaire afkeer voor Vlaanderen brandend.

Bij de Vlamingen heerst een duidelijke animositeit tussen de liberalen en de christendemocraten waarbij de eersten het niet nalaten om regelmatig stokken te steken in de wielen van hun regeringspartner. Moet het gezegd dat de kartelpartner N-VA het hierbij stevig moet ontgelden?

Ten tweede tussen de gemeenschappen botert het alles behalve. Iedere legitieme vraag vanwege de Vlamingen wordt onmiddellijk de grond in geboord door de Franstalige partijen. De heer Olivier Maingain - van het FDF – laat zich hierbij absoluut niet onbetuigd en wordt door zijn kartelvennoot – de MR – op geen enkele wijze geremd noch tegengesproken. De Franstalige partijen noemen Leterme een gevaarlijke man en de Franstalige pers doet er alles aan om de N-VA en zijn voorzitter Bart De Wever, te demoniseren. De media in beide landsgedeelten verliezen alle redelijkheid bij hun commentaren en eerlijke politieke analyses blijken onmogelijk of op zijn minst zeer zeldzaam.

Ten derde en misschien wel de meest onderschatte reden is de figuur van Yves Leterme zelf. 800.000 kiezers achter zijn naam hebben hem het plebisciet van de leiding gegeven, maar de formule waarmee hij die stemmen heeft gehaald, namelijk de verzekering dat hij de Vlaamse verzuchtingen zou realiseren, doet hem tevens de das om. Aan Waalse kant vermoedt men een verborgen Vlaamse agenda bij de eerste minister en twijfelt men er aan of hij wel de figuur is die kan opkomen voor het belang van alle landgenoten. Men kan zich bijgevolg terecht vragen stellen bij de opportuniteit om Leterme aan te stellen als premier. Was de koppigheid van de man zo groot en de wil om eerste minister te worden zo sterk, dat hij alle realiteit uit het oog verloor? Of was de oppositiekuur van zijn partij – de CD&V – zo frustrerend geweest dat men koste wat kost de leiding van de nationale politiek in handen wou nemen? De echte reden zullen we wellicht nooit te weten komen, maar het  is best mogelijk dat beide redenen in combinatie oorzaak was van het eerste ministerschap.
Ware het niet beter geweest om een andere politieke coryfee – eventueel van CD&V signatuur – aan te stellen waarbij de keuze zou vallen op een communautair neutrale maar technisch en politiek onderlegde figuur? Eigenlijk is het onbegrijpelijk dat een partij zoals de CD&V , die jarenlang deel uitmaakte van ’s lands regering en veel bekwame en erudiete personen in zijn rangen telt, in deze val is getrapt.

Het resultaat is er dan ook naar. In een eerste reactie trad de N-VA consequent uit het kartel en uiteindelijk moest ook de regering ontslag nemen na een onverkwikkelijke historie met mogelijke inmenging in de rechtsgang inzake de Fortis-regeling. Het spijtige aan deze zaak is dat een bekwaam, gedegen en naar mijn mening zeer integere man als Jo Van Deurzen hier beschadigd uitkomt. Als minister van Justitie was hij eindelijk begonnen met de adequate hervorming van het oubollige gerechtsapparaat na jarenlang geween en tandengeknars van alle betrokken spelers, de magistratuur inbegrepen.

In deze kerstperiode zou je dan verwachten dat ook politici tot bezinning komen en trachten een oplossing te vinden ten bate van de ganse bevolking – zelfs indien dit communautaire herschikkingen zou inhouden – maar neen, liever dan dat houden ze zich bezig met het opblinken van hun eigen blazoen. Volgend jaar juni is het immers weer verkiezing en je kan dan toch niet de pluimen laten aan een ander als je ze zelf op je hoed kan steken. Neen, deze generatie politici is gebuisd over de hele lijn, zelfs een tweede zit verdienen ze niet. Eigenlijk verdienen ze het lot te ondergaan van de hondenstaart die afgezet wordt omwille van een kwetsuur. Weg er mee! Ander maar vooral beter.

Dat het perspectief niet zo goed is, bewijst de aanduiding als verkenner van Wilfried Martens voor de vorming van een nieuwe regering. Deze man is niet alleen van een leeftijd die vooral kenmerkend was voor de leden van het Politburo van de voormalige Sovjet-Unie, maar bovendien is hij de verpersoonlijking van 8 regeringen die – o.a. met de toepassing van de wafelijzerpolitiek – het land opzadelden met een dergelijke openbare schuld, dat we nu nog altijd afbetalen en dat nog vele jaren verder zullen mogen doen. Dat oude krokodillen uit de poel worden opgevist en geciteerd worden als mogelijke nieuwe premier is eveneens een teken aan de wand dat we niet te veel moeten verwachten.

Het spijtige van heel het gebeuren is dat de enige overwinnaar weeral duidelijk de anti-politiek is. De beste stuurlui staan weer aan wal en roepen het luidst. Ze hebben het gemakkelijk want ze moeten alleen maar ironie, hoon, spot en afbraakpolitiek hanteren, opbouwende medewerking is blijkbaar ook aan hen niet besteed. Ook hier primeren eigenbelang duidelijk op het algemeen welzijn!
Het verrast me vooral dat bij de Franstaligen de groenen van Ecolo niet meespelen in het algemeen geroep, maar blijkbaar een meer realistische houding aannemen, terwijl bij de Vlamingen Mieke Vogels – een ouwe getrouwe van Groen! – evenmin meehuilt me de oppositiewolven in het bos, maar een menselijkere kijk op het gebeuren verspreidt. Hun geitenwollen sokken zijn de ecologisten allang ontgroeit maar hun discours is blijkbaar veel volwassener geworden en dat is een verfrissing in het politieke landschap van speelgoedtreinpolitici.

Het wordt alleszins de hoogste tijd dat er echte staatsmannen op staan die het beleid van dit land met het nodige inzicht en kennis willen leiden. Waar zijn ze? Willen ze alsjeblieft opstaan, het land zal hen dankbaar zijn.

27-12-2008 om 11:11 geschreven door spitfireleo

27-12-2008 om 03:12 geschreven door spitfireleo

De gemeente waar ik woon situeert zich in de rand van Brussel-Hoofdstad . We ontvangen dan ook de ‘Randkrant’ die de inwoners van de rand wil informeren over het reilen en zeilen in de regio. In het januari nummer van volgend jaar al, lezen we met verbazing een artikel  over een schooltje in  onze buurgemeente Merchtem , dat vanwege de Vlaamse Minister van Milieu, mevrouw Hilde Crevits, het derde MOS-logo en het tweede MOSmobi-logo uitgereikt kreeg.

Het gaat hier om de vrije lagere school ‘Ter Dreef’ waar de twee kinderen van onze jongste zoon en zijn vrouwtje hun schoolse opvoeding  mogen ervaren. Het MOS-logo staat voor Milieuzorg op School en is een beloning voor de scholen die zich extra inzetten voor het milieu.  Het MOSmobi-logo wordt dan weer uitgereikt aan de scholen die specifieke acties ondernemen voor een verkeersveilig en milieuvriendelijk woon-schoolverkeer. Toon De Munter is de MOS-leerkracht  van Ter Dreef en weet er dus alles van.

Onder de initiatieven  die het project kenmerken, is de VERO-route: dit is een verkeerseducatieve route die de leerkrachten van de school kunnen gebruiken bij hun verkeerslessen.

Leerlingen worden gestimuleerd om verkeersveilig en milieuvriendelijk  naar school te komen . Uit ervaring weet ik dat je – vooral aan de lagere school – veel fietsende leerlingen ziet, allen mooi voorzien van een fluo-geel veiligheidshesje en fietshelm.

Voor ouders organiseert de school acties rond veilig en correct parkeren aan de school. En ook uit ervaring weet ik – dat behalve enkele hardnekkige uitzonderingen  – de meeste ouders en grootouders zich hieraan houden.

Aan het nieuwe MOS-logo is een subsidie van 1.500 euro verbonden waarmee de school nieuwe fietsrekken wil kopen. Niet alleen is dit initiatief milieuvriendelijk en verkeersveilig, maar bovendien komt dit de lichamelijke conditie van de leerlingen ten goede.

Proficiat ‘Ter Dreef’ jullie zijn een school naar mijn hart.

(Voor de gegevens werd geput uit het artikel van de Randkrant. Met dank dus ook aan de reporter TD)

26-12-2008 om 02:23 geschreven door spitfireleo

Zo, dinsdag was dus de grote dag voor zoon Wim. De avond tevoren had men hem nog gebeld vanuit de kliniek: de professor had besloten de operatie te vervroegen van 10.30 uur naar 08.00 uur. Aanbieden dus om 07.30 uur was de boodschap. Het zou dus een vroege dag worden!
De kleinzoon van acht zou meerijden om zijn papa de nodige steun te geven en om afscheid te kunnen nemen 'onder mannen'.
Iets voor zeven stond ik dus aan de voordeur, de auto al goed opgewarmd, want buiten was het aardig koud. De kleinzoon vastgezet in zijn reglementaire verhoogde zit en de papa - na wat gesukkel - vastgesnoerd in zijn zetel en weg waren we. Het was nog donker en de Vlaamse wegversmallingen indachtig manoeuvreerden we voorzichtig langs die her en der -zelfs tussen de velden en de weiden - geplaatste snelheidsvertragers om veilig en wel bij de kliniek te geraken. Mekaar kruisen op smalle wegen met grachtjes en slijksleuven naast je voertuig is in normale omstandigheden al geen sinecure, maar bij duisternis en na heel wat hemels vocht van de laatste tijd, wordt het bijna een behendigheidsparcours. Ik moet toegeven: de wegbeheerders zijn er in Vlaanderen bijzonder in geslaagd het verkeer zondanig te bemoeilijken dat het snelheidsniveau inderdaad zakt naar diepvriespeil. Als het in ons landje zo verder gaat, dan rijden we binnenkort met zijn allen gemiddeld 30 km per uur over het ganse grondgebied en zullen de garagehouders nog meer kunnen juichen wegens het veelvuldiger onderhoud van remmen, banden, ophanging en vering. Als dat geen bijdrage is tot de oplossing van de werkloosheid?!
Maar alle cynisme op een stokje, heelhuids kwamen we tenslotte aan de ingang van de kliniek in Asse terecht. Van veel plichtplegingen was er dan geen sprake meer, want ik vermoed dat de zoon het afscheid kort wou maken en zonder te veel sentiment. Dus, dikke knuffel papa en een dikke zoen en tot straks! We wachten wel op je telefoontje om je te komen halen. Zo worden kleine jongens ook groot.

Als opa gedacht dat de opdracht hiermee voorbij was, dan had hij blijkbaar geen rekening gehouden met het schitterend geheugen van zijn kleinzoon, want deze herinnerde aan de voorgaande belofte om bij de bakker om donuts te gaan. Tja, dat was ik even totaal uit het oog verloren, maar belofte maakt schuld en dus naar de bakker.

Weet je wat, Nick, de bakker bij jullie is nu gesloten. Ik stel voor dat we tot bij opa rijden, daar om donuts gaan en tegelijkertijd een ontbijtverrassing meenemen voor oma. Wat denk je, is dat een goed voorstel?
Uiteraard is dat een goed voorstel, we zullen dat akkefietje – mannen ondereen, nietwaar – eens vlug oplossen zie. En goed een halfuur later staan we dus voor de voordeur met onze doos vol lekkere ‘surprises’ en bellen aan om te kunnen genieten van de verraste ogen van oma. Lekker gevoel, toch?

Dient het gezegd dat we Nick nog een tijdje bij ons hebben kunnen houden, zo kon mama naar de kinesist . We hebben van de gelegenheid gebruik gemaakt om hem te laten helpen bij het in enveloppen doen van de kerst- en nieuwjaarswensen, het dicht kleven er van en het kleven van de adresetiketten. Hetgeen hij met veel verve, motivatie en – het dient gezegd – met de nodige handigheid wist te verrichten.

Aan alle plezier komt evenwel een einde en dus moesten we even uitkijken naar een alternatieve bezigheid. Wat zou je er van denken om eens naar een videofilm te kijken? Eentje uit de oude doos, met een prachtig mooi monster, en……al een beetje geschikt voor jou?  Ik was eigenlijk niet verrast, maar het voorstel werd wel met het nodige enthousiasme verwelkomd.
In de voorraadkast hadden we nog ‘The neverending story’ liggen en dat mocht het zijn. Diep genesteld in de zetel, bijna verstopt in de oksel van opa, werd de film met de nodige nieuwsgierigheid bekeken en soms van commentaar voorzien. Eigenlijk wel grappig hoe ernstig een knaap als hij vragen kan stellen over wat hij ziet en er tevens de nodige fantasie bij ontwikkelen.

Het verhaal was duidelijk ook voor hem niet gedaan, want bij het einde vroeg hij me of er een vervolg was, hetgeen ik naar alle eerlijkheid alleen maar kon beamen. Of hij die dan ook zien, vroeg hij? Tja, dat zou dan – indien we nog tijd hadden en de papa in tussentijd niet had gebeld – toch maar voor na het middagmaal zijn.
Spek met eieren hebben we gegeten, lekker Kempisch spek, met lekker bruin brood.  Thuis ligt dat wat moeilijker, want het spek is dan ofwel te dik, te dun, te hard gebakken, niet gebakken genoeg……je kent al die uitvluchten wel……maar nu was het ‘hemels, opa’. Niet alleen meisjes verstaan de kunst om opa’s (en oma’s) rond hun vinger te draaien…maar tenslotte zijn oma’s en opa’s daar om hun kleinkinderen te verwennen, zeker?

’t Moet hem wel echt gesmaakt hebben, want de hoeveelheid die hij naar binnen heeft gewerkt, kan tellen voor zo’n kleine man. Maar je kent het gezegde ook wel….bij een ander smaakt het altijd beter en ziet het gras altijd groener.

Na het eten was er nog geen telefoon van papa zodat het vervolg mocht bekeken worden, maar ook dit maal moest opa de nodige zekerheid bieden tegen al de ruige tegenstand die Bastian ondervindt. Opa’s oksel was bijgevolg weer een schitterende schuilplaats voor de kleine man ……en opa? Die geniet intens van dat vertrouwen!
Gelukkig dat het niet om te lange films gaat, want teevee kijken houden we liever beperkt en dat doen ook de mama en de papa en bovendien om 17 uur werd onze scout verwacht op het kerstfeestje van zijn kring.

In het naar huis rijden hebben nog wat postbode gespeeld en hier en daar in het dorp onze kerst- en nieuwsjaarswensen in brievenbussen gedeponeerd. Missie geslaagd en dus naar huis voor een avondmaal en aantrekken van uniform, opa zou hem wel wegvoeren. De avondmaaltijd was wat vroeg voor zijn doen en het gevulde middagmaal had nog altijd bezit van zijn verteringsorganen, zodat hij eigenlijk de keuken van mama weinig eer heeft aangedaan. Ik kan al wel verklappen dat hij tijdens het kerstfeestje bij de scouts zijn schade dubbel en dik heeft ingehaald, maar dat was al wat later dus.

Tegelijkertijd rinkelde de telefoon, want papa mocht afgehaald worden. De teleurstelling van niet mee te kunnen, moesten we dan maar wegwerken door hem vlug weg te voeren naar het scoutslokaal waar hij met zijn vriendjes even de aandacht kon verleggen naar het begin van de schoolvakantie, het einde van het jaar en de vooruitzichten naar het volgende. Ook dat zijn  groei-ervaringen.

Ondertussen was het weeral donker geworden en moest weeral het hindernissenparcours doorworsteld worden om de papa af te halen, die aan het bushokje stond te wachten, genietend van zijn eerste sigaretje van de dag. Met krukken lopen is niet zo eenvoudig en in een auto neerploffen evenmin, maar het type wagen maakt dat je gemakkelijk kan gaan zitten zonder onderuit te zakken.
Er is dus een stukje uit de meniscus weggenomen en nu kan de revalidatie beginnen. Eerst nog een omweg via de apotheker om er de spuitjes tegen bloedklontertjes en daarna recht naar huis, naar moeder de vrouw en dochtertje Jana.

Er is met de zoon afgesproken dat hij opa moet bellen voor de verplaatsingen en indien er andere hulp nodig is en daarna kon opa moe en dus blij dat hij ook aan rusten kon denken, terug naar de warme armen van oma. Of hoe een dag die eigenlijk begint met een minder prettige opdracht toch nog geluk voor een grootouder betekent.

26-12-2008 om 01:55 geschreven door spitfireleo

Naar al wat enkele jaren een traditie geworden is, zijn we ook dit jaar naar Mechelen getrokken om er deelachtig te zijn aan de middernachtmis. Verschillende redenen liggen hieraan ten gronde, maar onze vriendschap met de huidige voorganger zal hier zeker niet vreemd aan zijn, noch het feit dat een van mijn – nog actieve – collega’s al jaar en dag zijn basstem ten dienste stelt van het prachtige koor. Bovendien had ik ooit het geluk hier in onze parochie de begeleider te mogen zijn van een koppel blinden die toen getuigenis kwamen afleggen voor het blindenwerk.  Mijn vrouw en ik hadden enkele dagen voordien al een bezoek gebracht aan deze mensen om alles af te spreken voor de betreffende zaterdagavond en zondag en de dag zelf mochten we het geluk ervaren om deze twee bijzondere personen te mogen begeleiden. Tijdens het middagmaal hadden we de gelegenheid tot een goed gesprek en zo kwamen we te weten dat ze de toenmalige voorganger in Mechelen zeer goed kenden. Van het een kwam het ander en we spraken af ze de volgende zondag af te halen en met hen naar de eucharistie in Mechelen te gaan om er de pastoor te verrassen. Ik moet zeggen dat het een tamelijk emotioneel weerzien was, die ons altijd is bijgebleven. Zo heeft Onze Lieve Vrouw over de Dijle gaandeweg ons hart verovert en door de jaren heen is het onze bedevaart geworden ter gelegenheid van kerstmis. Om 23.00 uur begint de kerstwake met orgelspel en soms ook enkele jongeren die er hun progressie op een of ander instrument komen getuigen. Om 23.30 uur zingt het koor zijn mooiste kerstrepertoire en om 24.00 uur begint de eigenlijke viering met het binnenbrengen van het kindje Jezus, vergezelt van de acolieten en alle aanwezige kinderen. In de verduisterde kerk volgt het licht de weg door deze stoet afgelegd, om uiteindelijk in volle glorie te schijnen als het kindje voorzichtig in de voederbak wordt neergelegd. Het gregoriaans gezongen intredelied zorgt voor de sfeer. Je kijkt er naar en luistert er naar en je beseft dat het goed is.

Ook dit jaar is het geboorteverhaal door de evangelist Lucas de spil van het hele gebeuren. De voorganger zei het ongeveer zo: Het verhaal over de geboorte van Jezus is door de evangelist Lucas geschreven als voorwoord op zijn verhaal van de man van Nazareth. Het kwam dus eigenlijk als laatste aan bod en was de inleiding die moest aanzetten tot het lezen van het verdere verhaal dat gaat over een man die nieuwe waarden ontdekt en wil meegeven, die de verdediging opneemt van al wie zwak of anders is, van al wie onrechtvaardig behandeld wordt, van al wie mindere kansen krijgt. Een man die tegen de haren van de gevestigde personaliteiten in strijkt maar consequent voor de mindere kiest en God hierbij centraal stelt.

Het is een kind dat geboren wordt en dat de hoop van de wereld op vrede vervult. Ook dat is niet zo vreemd want tenslotte hebben we hier ook te maken met een heel nieuwe wereldvisie, die weliswaar religieus gefundeerd is, maar die als grondslag een betere wereld voorheeft. Het is niet alleen de geboorte van een nieuwe godsdienst maar tevens de geboorte van een nieuwe kijk op de wereld die vrede en gerechtigheid voor elkeen moet brengen.
Geschiedkundig is de datum van 25 december waarschijnlijk niet heel accuraat, maar hij valt wel samen met de winterzonnewende die door de Germanen al gevierd werd omwille van het lengen van de dagen. Het was de geboorte van een nieuwe periode met de ontluikende lente in het vooruitzicht. Als symbool van een nieuwe start zou dit in de loop der eeuwen door de christenen samenvallen met de geboorte van hun geloof in de persoon van het kindje Jezus.
Of het al of niet geschiedkundig juist gesitueerd is, doet er eigenlijk niet toe. Belangrijk is dat gelovigen ieder jaar weer een balans kunnen maken van wat voorbij is en met vernieuwde intenties de komende periode weer mogen binnengaan. Het is een loutering die positieve effecten kan genereren.

Hebben we nu die wereld van vrede en gerechtigheid verwezenlijkt? Het antwoord mag duidelijk zijn: neen, er is nog veel werk voor de boeg. De tollenaars, de Samaritaanse vrouw, de melaatsen, de lazarussen, de verloren zonen: ze zijn er nu nog. Ze heten nu: Afghanen, Irakees, Congolees, Iraans……het zijn de verkrachte vrouwen uit Afrika, de vermoorde christenen of anderen in India, de vermoorde vrouwen en meisjes in Afghanistan, het zijn de vluchtelingen in Soedan, het zijn de ‘sans papiers’ in Brussel’, het zijn alle mensen die uit de sociale boot gevallen zijn over de hele wereld heen, het zijn de daklozen, het zijn de werklozen wier fabriek verplaatst worden naar goedkope landen, het zijn de kinderen die uitgebuit worden, mishandelt……het zijn er zovelen die heden ten dage nog lijden onder onrechtvaardigheid en ongelijkheid.

Voor christenen is de geboorte van Jezus een aanzet om telkens weer de ketenen van deze slavernij te doorbreken, te helpen bouwen aan een betere wereld.

Moge het kind van Betlehem ook voor u een aansporing zijn om mee te werken aan vrede en gerechtigheid. Moge het kind van Betlehem ook in u een stem vinden om onrecht aan te klagen en de naam van alle vervolgde personen te blijven herhalen opdat ze niet vergeten zouden worden…en moge het kind van Betlehem ook u dragen op de golven van barmhartigheid al ben je atheïst, boeddhist, socialist, communist of nog andersdenkend of gelovig.

Ik wens aan ieder een zalige wedergeboorte in een wereld van vrede en rechtvaardigheid!

26-12-2008 om 00:00 geschreven door spitfireleo

Kerstvrede?

Het is december 1915 en in de loopgraven in Vlaanderen en Frankrijk zijn soldaten mijmerend begaan met wat henzelf treft en hun dierbaren die ze achterlieten in de ‘heimat’. Alle politieke en militaire overheden, hierin gevolgd door een algemeen euforisch gevoel bij de bevolkingen, waren er van overtuigd geweest dat de oorlog vlug achter de rug zou zijn en wel voor kerstmis 1914. Het was dus wel even anders uitgedraaid. Het was nu een jaar later en de vooruitzichten waren niet zo denderend. Iedere dag haast bracht zijn doden, gewonden en vermisten en het uitgraven van de stellingen beloofde geen beterschap.

Uit de loopgraven van de Duitsers klonken zachte kerstgezangen en de geallieerden luisterden – eerst met verwondering en later met heimwee – naar de eeuwenoude liederen die vertelden van vrede, vreugde en vervulling. Wie was de eerste? Wie deed de eerste stap? Was het een Duitser, was het een Brit, een Belg, een Fransman of een of ander exotische krijger uit een ver land? Het doet er weinig toe, maar opeens was er wel de wil tot verbroedering, de wens naar stilte en vrede. Duitsers spraken Engels en Belgen spraken Duits en zelfs zonder spreken verstonden ze elkaar. Het was haast een kopie van het Bijbelse pinksterverhaal. Drank, voedsel, sigaren en andere kostbaarheden werden uitgewisseld en men vertelde over de familie, de gewoontes en het vroegere leven. Beduimelde foto’s werden bovengehaald en men wees elkaar de ouders, de vrouw, de kinderen…aan. Men speelde zelfs voetbal in een vroege Europacupsfeer…Men droomde weer van vrede, men verzuchtte naar het gewone leven, naar de stilte! Men vroeg zich af wat men mekaar wel misdaan had om elkaar zo maar wild weg neer te maaien?....Het mocht allemaal niet baten…de hogere militaire leiding wou van geen verbroedering weten, de vrede was geen alternatief, hogere officieren bevolen terugkeer in de loopgraven en herneming van de oorlogsactiviteiten. Enkele van de officieren die het moment van vrede hadden toegestaan, werden gefusilleerd…als voorbeeld…als aanmoediging verder te strijden: DE VREDE KAPOTGESCHOTEN!

We zijn nu vele jaren later en blijkbaar heeft  de mensheid nog niets geleerd. In Congo word lustig verder gemoord, verkracht, geroofd…en desondanks de gerechtvaardigde woede van onze Minister De Gucht, weigert Europa op te treden. In Azië liggen veel potentiële vuurhaarden zo niet te branden, dan toch te smeulen… In het Indiase Mumbay werd onlangs nog maar veel blind terreur oorzaak van vele – weeral – onschuldige slachtoffers…In de Gaza-strook heeft Hamas aangekondigt een einde te maken aan het wapenbestand en stuurde al onmiddellijk enkele raketten naar Israël, de reactie liet niet lang op zich wachten: helikopters maakten wat slachtoffers als weerwraak.
DE PRILLE VREDE KAPOTGESCHOTEN!

Onze regering is gevallen, gestruikeld over een blijkbare inmenging van de politici in de rechtsmacht. De oppositie roept om nieuwe verkiezingen…de aandeelhouders van Fortis zijn geneigd te triomferen omdat de rechter hen blijkbaar gelijk geeft en de beurzen? Die zijn stijgende! Joepie. Terwijl het land te lijden heeft onder de mondiale recessie, terwijl dagelijks bedrijven sluiten of herstructureren en werknemers op de straat worden gezet, terwijl de energieprijzen de pan uitswingen en de hoeveelheid aankopen in het mandje alsmaar verkleind tegenover een stijgend bedrag….terwijl mensen ongerust zijn over de toekomst van hen en hun familie, terwijl………terwijl van alles misgaat, spelen de politici spelletjes omwille van hun prestige of hun financiële vergoeding!

Aan de vooravond van Kerstmis zal onze koning zijn kerstboodschap nog maar eens via de media verspreiden. Op de buis zal hij het waarschijnlijk hebben over solidariteit, compassie met de medemens en zal hij meer dan waarschijnlijk oproepen tot wat meer gemeenschap. De kroon mag niet ontbloot worden en ieder boodschap – ook die van kerstmis – moet gesteund worden door een of andere minister, zo niet zelfs door hem geschreven. Welke minister zal deze boodschap nu schragen? Er is immers geen regering meer, alleen een ontslagnemende die enkel het hoogstnoodzakelijke mag doen.

Verkiezingen zijn eigenlijk onwettelijk omdat Brussel-Halle-Vilvoorde nog niet gesplitst is zoals dit door het Grondwettelijk Hof werd voorgeschreven. Politici zullen hier wellicht ook wel weer een achterpoortje vinden, want daarin vooral zijn het kampioenen.
Door de arrogantie, de onkunde of de onwetendheid van politieke mensen zijn de verwachtingen van vele mensen nog maar eens de grond ingeboord.
VERZUCHTINGEN EN VERWACHTINGEN VOOR VREDE KAPOTGEMAAKT!

België is een land met veel ervaring van bezettingen en weet als geen een hoe ongelukkig dit allemaal is, maar we hebben er blijkbaar niets van onthouden. Het zal dus waar zijn wat de professor vertelde: we zijn slechts in staat om een periode van hoogstens acht jaar te onthouden!

Terwijl worden de (e-)brievenbussen overladen door wensen van alle kanten en in alle vormen, kleuren en muziek. De mensen hunkeren dus naar vrede……maar te veel beleidsmensen zien het niet!

De vrede wordt dus nog altijd letterlijk en figuurlijk kapotgeschoten……en de boer hij ploegde voort..

Desondanks dit negatief gevoelen, met toch nog een beetje hoop in mijn hart, hoop in de toekomst van onze kinderen en kleinkinderen, niet alleen een wens, maar een gebed:

Maak dat mensen met open ogen gemakkelijk in eigen hart kunnen kijken,
maak dat mensen met een open hart gemakkelijk de weg vinden naar hun medemens,
maak dat mensen in hun hart kunnen voelen hoe goed het met mekaar kan zijn,
en maak dat ze daardoor werken aan een wereld waar iedereen zijn plaats kan vinden op de weg van geluk en vrede!

Aan u beste lezer wens ik uit het diepste van mijn  hart
dat je de meest menselijke warmte moge ervaren van mensen rondom jou,
dat dagelijks iemand tegen je zegt – met woorden of in gebaar –
IK HOU VAN JOU! Meer dan van mezelf: IK HOU VAN JOU!

21-12-2008 om 03:19 geschreven door spitfireleo

De zaak Lhermitte is beoordeeld! 

Vandaag sprak de jury van het Assisenhof van Nijvel zijn oordeel uit over moeder Lhermitte. Het is een harde uitspraak geworden! Schuldig aan moord van haar kinderen met voorbedachten rade!

Even een poging tot samenvatting van de feiten. Geneviève Lhermitte is getrouwd met een man met Marokkaanse roots en heeft met hem vijf kinderen. De man werd door dokter Schaar naar hier gehaald om er te studeren, maar hij betaalt niet alleen zijn studies, maar blijkt tevens financiële sponsor voor het gezin waarbij hij na een tijd gaat inwonen. Hij betrekt er een eigen verdieping, maar loopt binnen en buiten bij het gezin alsof het zijn eigen woning betreft. Op geregelde tijdstippen slaapt hij zelfs in de echtelijke kamer zodat het paar geen enkele privacy meer heeft, maar dat is twistpunt voor de echtgenoot die het allemaal normaal vindt. Deze echtman verblijft meer in Marokko dan in zijn eigen gezin en tijdens zijn verblijven hier bezoekt hij geregeld de sauna, maar dan wel zonder zijn vrouw noch kinderen. Soms slaapt hij boven in het appartement van zijn ‘mecenas’.

De aantijgingen dat hij homo zou zijn, ontkent hij in alle toonaarden, maar wordt toch betrapt in bed met dokter Schaar: maar ze deden toen niets verkeerd!
Als tegenprestatie mag Geneviève Lhermitte de was en de plas doen van de eerwaarde dokter, maar dit blijkt ook al een onaangename karwei te zijn want de man is niet van de meest hygiëne mensen.
Voor Lhermitte stapelt zich alles op en ziet ze de toekomst maar somber in, des te meer dat ze bij haar echtgenoot geen gehoor vindt. Ook de  psychiater die haar uiteindelijk moet begeleiden ziet blijkbaar niet in hoe erg het met haar is gesteld en zelfs een door haar geschreven briefje dat ze van plan is haar kinderen en zichzelf van het leven te beroven, schudt deze expert niet wakker en dus onderneemt hij geen actie met het noodlottige gevolg dat de moeder uiteindelijk tot de daad overgaat.

De moeder koopt in een grootwarenhuis een scherp vleesmes, roept haar kinderen een voor een bij zich en snijdt ze uiteindelijk de keel over, waarna ze ze terug in bed legt. Zelf onderneemt ze een poging tot zelfdoding, maar deze mislukt. Over deze gruwelijke daad wordt uiteraard in de media uitvoerig geschreven en de nu gescheiden vader, net als dokter Schaar, krijgt tweemaal de gelegenheid op de beeldbuis bij EEN zijn mening te ventileren.

De schok is groot en de meeste mensen die de zaak volgen vragen zich uiteraard af hoe een moeder haar kinderen dit kon aandoen. Een antwoord hierop kan waarschijnlijk niet gegeven worden, maar de vrouw reageert nogal op een labiele wijze op haar proces hetgeen zou kunnen wijzen op een geestestoestand die in de war is. Dit wordt blijkbaar ook zo begrepen door de voorzitter van Assisen die een nieuwe en grondig onderzoek vraagt vanwege psychiatrische experts waarbij degenen horen die een eerste advies hadden uitgebracht. Dit eerste advies – op basis van de verklaringen van de beschuldigde -  was tot de conclusie gekomen dat de vrouw op het ogenblik van de feiten toerekeningsvatbaar was, m.a.w. dat ze zeer goed wist wat ze deed en bijgevolg volledige verantwoordelijkheid draagt voor de feiten. Het tweede advies – dat volgt uit de observatie en de vaststellingen en getuigenissen tijdens de procesgang – geeft een totaal ander zicht. Vrouwe Lhermitte wordt nu ontoerekeningsvatbaar verklaart, hetgeen de jury de mogelijkheid verleent ze te laten interneren in een instelling eerder dan in een gevangenis.  Deze tegenspraak tussen de beide adviezen veroorzaken natuurlijk de invraagstelling van de experten, des te meer het om dezelfde personen gaat die nu een tegengestelde conclusie meedelen. Weten deze specialisten dan nog waarmee ze bezig zijn, is een vraag die velen zal bezighouden.

De advocaten van de verdediging laten al vlug in hun kaarten kijken als ze aankondigen in eerste instantie te willen pleiten op de ontoerekenbaarheid van de beschuldigde zodat ze kan geïnterneerd worden. In tweede orde willen ze pleiten dat de feiten gepleegd werden onder een ‘onweerstaanbare dwang’ hetgeen de vrijspraak zou betekenen.

De burgerlijke partijen pleiten uiteraard voor kindermoord met voorbedachten rade en deze stelling wordt ook gevolgd door het openbaar ministerie.

Deze namiddag viel dus het verdict:moord met voorbedachten rade en na urenlang beraad volgt de strafmaat – levenslange gevangenisstraf.
De jury bestond voor een groot deel (8 op de 12) uit vrouwen en dit kan in het nadeel van Lhermitte gespeeld hebben uiteraard.

Bij een uitspraak door het Hof van Assisen is geen beroep mogelijk. Er zijn slechts twee mogelijkheden om een arrest te verbreken. Indien er eventueel procedurefouten zijn gebeurd dan kan een van de betrokken partijen dit betekenen bij het Hof van Cassatie. Dit rechtsorgaan spreekt niet ten gronde uit en zal dus niets aan het arrest wijzigen, maar moet bepalen of er procedurefouten werden begaan. Indien de voorziening in Cassatie ontvankelijk werd verklaar en er procedurefouten werden vastgesteld, dan zal het Hof van Cassatie het arrest verbreken en een nieuw assisenproces ordonneren. Uiteraard gebeurt dit dan met andere raadsheren en juryleden.
Een tweede mogelijkheid is wanneer de beroepsrechters zouden vaststellen dat er onterecht gestraft werd of in overdreven maten, dan kunnen ze ook het arrest doen verbreken en een nieuw proces moet dan plaatsvinden. Naar mijn weten is dit in het verleden nog maal twee keer voorgevallen, de eerste keer in een ver verleden, de laatste keer enkele jaren terug waar een van de drie beschuldigden volgens de rechters onterecht schuldig werd verklaard en een strafmaat opgelegd kreeg.
Dit zie ik hier niet gebeuren. Dat de advocaten van de verdediging in Cassatie zullen voorzien, kan men echter wel verwachten, maar dit zullen we binnen uiterlijk een vijftiental dagen te weten komen.

Men kan zich uiteraard vragen stellen bij de uitspraak. Zijn er echt geen verzachtende omstandigheden? Is het onmogelijk dat een moeder in dergelijke situatie werd gebracht dat ze zulke gruwelijke en bijna ondenkbare daad stelt? Wat gezegd  over een psychiatrische rapportering die bij het tweede onderzoek volledig in tegenspraak is met het eerste? Waarom werd op TV EEN tot tweemaal toe aan de echtgenoot en de dokter Schaar, een forum aangeboden waar ze hun ‘waarheid’ konden bekendmaken? Is een proces voor Assisen geen proces op tegenspraak, zodat ook Geneviève Lhermitte een gelijkaardig forum zou krijgen?

Allemaal vragen die door mijn hoofd spoken omdat ik niet kan begrijpen dat een moeder dit zou doen zonder dat ze op het ogenblik van de feiten haar zinnen niet meer meester is, tenzij ze doorslecht zou zijn. En dat blijkt zeker niet uit de moraliteitsgetuigenissen waarin de moeder toch wel meestal positief tot zeer positief werd beoordeeld. Begrijpe wie het begrijpe kan en ik moet zeggen dat dit mijn petje te boven gaat.

Dit is geen verwijt naar de jury toe, want het zijn ook maar mensen en de beelden die ze gezien hebben en het rapport dat ze hoorden over de feiten, moeten hun geest ook wel op een onmenselijke manier dooreen geschud hebben. Ik was er niet graag bij geweest!

Misschien heeft moeder Lhermitte zelf wel de sleutel gegeven tot dit onmenselijke  en onbegrijpelijke drama. Bij het begin van het proces en op het einde, toen haar nog de gelegenheid kreeg laatste woorden tot de jury te spreken, sprak ze woorden van spijt en eindigde met te zeggen:

‘Een moeder doodt haar kinderen niet!’

en dat besef dat ze de rest van haar leven moet meedragen, zal wellicht de zwaarste straf van alle zijn. Ik hoop voor haar dat ze ooit hiermee in het reine kan komen.

20-12-2008 om 02:41 geschreven door spitfireleo

20-12-2008 om 01:21 geschreven door spitfireleo

18-12-2008 om 23:48 geschreven door spitfireleo

18-12-2008 om 01:46 geschreven door spitfireleo

Vele jaren geleden waren onze twee jongens fervente turners en hun mama en papa fervente supporters uiteraard. Je rolt dan stilletjes aan in het wereldje in en na een tijdje kon ik mijn examen afleggen als provinciaal jurylid voor Olympisch turnen zoals dat toenmaals heette. De zonen trainden ondertussen alsmaar meer en langer en meer, zodat op zijn 17de de oudste aan gemiddeld 25 uur oefenen kwam. Ik kan u zeggen dat dit geen sinecure is, het enorm veel wilskracht, volharding en pijn verdragen is. Een van de pilaren in dit hele gebeuren is dan zeker de trainer, want die moet niet alleen het niveau van zijn pupillen verbeteren, maar ze bovendien gedurend kunnen motiveren om verder te gaan, de pijn te verbijten, alle andere plezante verlokkingen opzij te laten liggen om dat enen doel te bereiken: de oefening in de perfectie kunnen uitvoeren.Dat Aagje en haar omgeving, andere turnbeoefenaars en zelfs collega trainers tegen het ontslag van haar oefenmeester zijn, betekent dat deze man meer doet dan alleen oefeningen opleggen en doen uitvoeren, maar dat hij vooral in staat is zijn pupillen te motiveren....en dat is primordiaal voor een sporter. Haar oproep naar de jeugd om ook de sport aan te pakken, past dan ook volledig in dit kader.

Dat Tia Hellebaut, sportatlete van het jaar zou worden, stond haast in de sterren geschreven. Ze verdient het dan ook. De inspanningen die ze - samen met haar partner coach- heeft moeten doen om dat niveau te bereiken zijn haast bovenmenselijk. Als je in dat wereldje niet bekend zijt, dan is het haats onbegrijpelijk, maar stel dat je dorst hebt of zin in een glaasje wijn, dan kan je dat normaliter zonder veel problemen drinken, maar als je tot de topsport behoort, moet dat meestal uitgesteld worden tot een beter moment. Voeding, drank, nachtrust, leven en doen zijn zo onder controle te houden dat het voor een bon vivant onmogelijk te realiseren is en toch slagen deze mensen er in om dit te doen en te oefenen daar waar een ander het plezier opzoekt. Chapeau, dame Tia. Je hebt de prijs verdient.
Spijtig aan dit alles is uiteraard dat Kim Gevaert hiermee naast de prijs valt en ik vind dan eigenlijk wel dat men in zulke uitzonderlijke gevallen een dubbel prijs zou mogen uitdelen. Dat ze oprecht blij was voor Toa, daar twijfel ik geen moment aan, dat zit blijkbaar in haar karakter gebeiteld, maar ik vermoed dat binnen in haar diepste ik, het een beetje knagen zal om de verloren kans. Kim, meisje, in de ogen van alle atletiek- en sportminnende mensen, zeg ik je: voor mij heb je die prijs evenzeer gekregen!
Dat jij en Tia, naast Kim Clijsters en o.a. Justine Henin een sterke groep vrouw waren, is buiten kijf en dat is voor ons landje een pluspunt. Voor jou en je collega's zal het zeker een stimulans geweest zijn om te volharden en toch langs de andere kant kan het de nodige teleurstellingen met zich meegebracht hebben, vooral als je een prijs aan je neus zag voorbijgaan, maar niet getreurd: je hebt voor heel wat jongeren atletiek terug mee op de kaart gezet en dat is je grootste verdienste! Blijf dus maar met je eigen waarden voor ogen in het wereldje werken om je opvolgers(ter)s voor te bereiden op het overnemen van de fakkel. Veel succes er mee!

Hebben jullie Justine Henin gezien, zo ontspannen, zo mooi eigenlijk wel...ik ben er van overtuigd dat ze thans veel gelukkiger is dan ooit, nu ze kan werken op eigen tempo en met eigen projecten, nu ze verlost is van het dwangmatige keurslijf die de topsport haar oplegde. Dat ze trofee ontving voor haar loopbaan is dan ook meer dan verdiend. Proficiat Juju.

Om dan uiteindelijk te belanden bij Sven Nijs. Eindelijk....kon ik me niet laten te roepen tijdens de bekendmaking van zijn naam. Eindelijk....heeft men gekozen voor de verpersoonlijking van een echte prof. Iemand die uiterst serieus bezig is met zijn vak, geen zijsprongetjes maakt, geen kapsones maakt met dure auto's en andere experimenten, maar zich beperkt tot het serieus uitoefenen van zijn vak, het zo veel mogelijk bezig zijn met zijn gezin en daarbij niet nalaat een spaarpotje opzij te zetten voor slechtere tijden. Dat hij zijn marktwaarde te gelde maakt, is niet meer dan normaal en het betekent ook dat inrichters van wedstrijden bereid zijn hem dit te betalen. Waarom zou hij het dan weigeren?
Dat al die jaren de prijs van sportman van het jaar aan zijn neus voorbijging, is me steeds een raadsel gebleven en deed me vrezen dat een groot deel van de sportjournalisten eigenlijk niet goed wisten waarmee ze bezig zijn, maar nu dus, eindelijk. De vakman werd hier gelauwerd en zo moet het eigenlijk dus ook.
Dat hij voor eenmaal met zijn mond vol tanden stond, is het beste bewijs dat hij er zelfs bijna niet op hoopte te winnen, maar rechtvaardigheid geschiedde en zijn woordenloosheid maakte van hem - in mijn ogen - nog een mooier atleet. Proficiat Sven Nijs!

18-12-2008 om 01:34 geschreven door spitfireleo

Coke en XTC

Het is een beetje tussen de regels door geschreven geweest in de pers en verdwenen tussen de ongeregeldheden in de financiële wereld, maar vandaag kwam het toch nog even ter sprake tijdens het nieuws op EEN. Tom Boonen werd niet alleen betrapt op het gebruik van cocaïne, maar – blijkt nu – ook op het gebruik van XTC. Als je o.a. Lefevre hoort spreken – zijn sportdirecteur of ploegmanager of eender hoe die functie nu ook genoemd wordt – dan is het alsof de media fel overdrijven en van een mug een olifant maken. Ook het gerecht is in zijn communicatie niet zo heel duidelijk. Volgens de woordvoerder van justitie zal de procureur nu eerst vaststellen of vervolgingen wel noodzakelijk zijn.

Ik wil deze uitspraken toch wel een beetje nuanceren, want tenslotte gaat het hier over meer dan het roken van een zogezegd onschuldig jointje of het verorberen van een soep hallucinogene paddenstoelen. We hebben hier immers te maken met verdovende producten die niet vermeld staan tussen de gedoogde stoffen, maar heel duidelijk opgenomen zijn in de lijst van de verboden drugs, met andere woorden: waar niet alleen verkoop, fabriceren en zo meer verboden zijn, maar tevens het bezit en het gebruik onafhankelijk van de hoeveelheid. Het gebruik van cocaïne en XTC – die tenslotte harddrugs zijn – moet wettelijk vervolgd worden, daar is geen weg naast hoe graag de sympathisanten van Tom Boonen dat ook zouden willen.

Laten we wel wezen. Cocaïne wordt doorgaans gesnoven of puur aangebracht op weke lichaamsdelen zoals de binnenkant van de lippen, de tong en zo verder. Het effect is daar het grootst en dit kan niet bereikt worden door roken of drinken. Dat er sporen van de bovengenoemde producten in de haren van de renner werden gevonden, betekent niet meer of niet minder dat hij deze producten geconsumeerd heeft en dat ze bijgevolg werden opgenomen in de bloedbaan. Ik geloof bijgevolg niet in het fabeltje van een cocaïnehoeveelheid die per ongeluk door iemand anders in zijn drankje werd gemengd tijdens een terrasbezoekje.
Voor de XTC liggen de zaken ietsjes anders. De meest voorkomende vorm van deze amfetaminederivaten is een pilletje dat men moet innemen. En als we van goede wil zijn, kunnen we nog geloven dat er eventueel eentje buiten weten van Tom Boonen in een van zijn drankjes gemengd werd, maar laten we toch niet naïef zijn. Als er al sporen van teruggevonden werden in de haren van de wielrenner, dan betekent dat meer dan waarschijnlijk dat het over meer dan een pilletje gaat, tenzij het gebruik bij de controle zeer, maar dan ook zeer, recent was. Benieuwd welke uitleg er nu aan gegeven zal worden.

Cocaïne is een kristallijn poeder dat bekomen wordt na chemische bewerkingen van de bladeren van de erytroxylum coca. Zelfs na raffineren en uitzuiveren blijft er altijd wel een element van de gebruikte zuren in, die niet alleen een typische scherpe geur afgeven, maar bovendien het poeder het uitzicht geven van kristallen, wat dus niet vergelijkbaar is met een of ander soort meel en die daarenboven de bijtende eigenschappen van het zuur blijven behouden. Bovendien is de coke slecht oplosbaar in dranken.  Een van de bekendste nevenwerkingen van het middel is dat bij de gebruikers met ter tijd het neustussenschot doorgebrand wordt en dat bij langdurig gebruik zelfs de sinussen aangetast worden.
De bewering dat het gebruik van cocaïne geen verbetering meebrengt voor de lichamelijke prestatie kan dan al juist zijn, feit is dat deze drug de gebruiker doorgaans stouter maakt, dat die meer aandurft, minder schrik heeft. Coke zal bij de meeste personen een verhoging van lef met zich meebrengen. Is dat niet wat een spurter in volle snelheid tussen een wriemelende massa renners best kan gebruiken? Het is maar een denkpiste!

Wat XTC betreft, zitten we helemaal op een ander spoor omdat het hier handelt om een zuiver chemisch bekomen middel rond meta-amfetamine. Het is een vlag die vele ladingen dekt die honderden verschillende en afgeleide producten betreft. Het volstaat ergens een atoompje te verbinden met een ander chemisch element om een andere structuur te verkrijgen hetgeen uiteraard de bestrijding ervan niet eenvoudig maakt. Een tamelijk recente wetgeving is hieraan min of meer tegemoetgekomen zodat men minder gemakkelijk kan ontsnappen dan vroeger. In vroegere tijden volstond het om de structuur te veranderen zodat het bekomen product niet op de lijst van de verboden middelen voorkwam om aan vervolging te ontsnappen. Dit is nu haast onmogelijk omdat de wet de benamingen en de samenstellingen van de amfetaminederivaten geglobaliseerd heeft.
Wat men zeker weet over het gebruik van XTC is, dat bepaalde hersencellen onherroepelijk beschadigd blijven na – zelfs – een minimaal gebruik!
Het grootste gevaar echter schuilt in het fenomeen van de fabricatie. Daar waar binnen de farmaceutische verwerking van middelen de samenstelling exact gewaarborgd wordt en bijgevolg ieder pilletje van een bepaald middel exact een identieke samenstelling vertoont, is dit bij de illegale fabricatie, van wat ik hier verder XTC wil noemen, wel even anders.

Drie onderscheiden fabricagemethodes worden gewoonlijk gebruikt. De eerste is gebaseerd op het verwarmen en opbouwen van druk in een drukvat, terwijl de twee andere grosso modo te maken hebben met chemische veranderingen onder diepvriestemperaturen. Het handelt zich hier om echte keukenchemie waarbij materiaal gebruikt wordt uit recyclage of uit eigen constructie of nog uit de gewone handel. Een van de resultaten hiervan is dat de personen die de productie van de basisgrondstof verzorgen werkelijk gevaar lopen tengevolge van ontploffingen, brand en andere sinisters.

Een ander en niet minder gevaarlijk gevolg is de samenstelling van het product. Het gebruik van huis- tuin en keukenmateriaal garandeert allerminst dat de samenstelling van een pilletje conform de regels is. Het is best mogelijk dat een pilletje geen of zeer weinig werkzaam middel bevat, zodat ofwel het placebo-effect bij de gebruiker toch nog een minimaal effect genereert of dat hij geneigd is nog een volgend in te nemen. Met alle gevolgen van dien bij een accumulatie!
Het is eveneens best mogelijk dat een pilletje een zeer grote hoeveelheid van de werkzame stof bevat zodat een overreactie niet onmogelijk is. Een vorm van overdosis dus. XTC veroorzaakt een versnelling van de bloedcirculatie waarbij uiteindelijk meer lichaamswarmte wordt geproduceerd, eigenlijk maakt men zichzelf koortsig! Het spreekt vanzelf dat deze lichaamstemperatuur onder controle moet gehouden worden want een teveel kan de dood als gevolg hebben. Gezond is toch anders! En het risico dus niet miniem!

Om terug te komen op het geval van Tom Boonen wil ik toch nog even enkele bedenkingen kwijt , niet alleen over hem, maar ook over zijn omgeving die haar best doet om de zaken te minimaliseren. Een publieke figuur – zoals de renner Boonen er toch een is – heeft recht op privaat leven, maar in mindere mate dan eender welke modale figuur. Tenslotte is het een model waarnaar vele – vooral jongeren – naar op kijken en zich laten leiden in hun eigen levenservaringen. Het vergoelijken van drugs is mijn inziens dan ook verwerpelijk en totaal af te wijzen.
De aanschaf van de producten is meer dan kostelijk en bijgevolg niet weggelegd voor de gewone verdiener, het is vooral voor mensen die beschikken over veel geld.
Het bewijst alleszins dat jonge renners  - zoals o.a. Tom Boonen – te veel verdienen, te veel tijd hebben om te experimenteren met de verdovende en stimulerende middelen en waarschijnlijk ook te veel onder druk staan. Er zijn weinig werknemers die zo in de watten gelegd worden als de zogenaamde topsporters: verre reizen, luxe accommodatie, dokter en kine ter beschikking, keuken-, poets- en ander personeel ter beschikking; het kan allemaal niet op. Dit luxe leventje zorgt algauw voor routine en verveling en dan gaat men experimenteren.

De fabrieks- en andere arbeider die zijn uren geklopt heeft en daarna thuis komt in zijn gezin, heeft nog wel andere dingen aan het hoofd dan het nemen van drugs voor de kick.

Misschien moeten onze topsporters eens wat meer tijd doorbrengen op een echte ‘werkplaats’ om te begrijpen dat ze luxepaardjes zijn en dat ze bovendien een rolpatroon te vervullen hebben dat verheffend moet zijn en niet andersom.

Alle drugs hebben bovendien op lange termijn nefaste nevenwerkingen voor de gebruiker, maar ja, wat baten kaars en bril als den uil niet lezen wil.

15-12-2008 om 00:47 geschreven door spitfireleo

Deze week begon het proces van moeder Lhermitte. Een jury van twaalf waaronder 8 vrouwen, moet gaan beslissen over de schuld en de straf van deze moeder die haar vijf kinderen in - zogezegd - koelen bloede doodde. Ik zou echt niet in hun schoenen willen staan. Hoe moet je dit nu beoordelen? Hoe moet je vatten dat een moeder haar kinderen doodt? Voor normale mensen gaat dit alle begrip te boven en je kan haast geen verontschuldigingen vinden die dat kunnen goedpraten. En toch....zullen de juryleden naar best vermogen en in overeenstemming met hun innerlijke overtuiging op het einde een ordeel moeten uitspreken. Nogmaals, ik zou niet in hun schoenen willen staan.

Kan dergelijke daad verschoning vinden? Op het eerste zicht uiteraard niet, maar het is goed dat in een assisenzaal een proces kan plaatsvinden op tegenspraak - zoals men dat noemt. Alle feiten moeten in principe hun plaats krijgen en experten moeten de kans krijgen om een objectief verslag te geven van hun bevindingen.

Wanneer men met mensen te doen heeft, kan men onmogelijk ongenuanceerd oordelen, want mensen zijn ingewikkelde wezens die daden kunnen stellen waarvoor geen enkele logische uitleg voor is.

Moeder Lhermitte verklaart dat ze niet alleen geslagen werd, maar als meid voor alle werk gebruikt werd door haar echtgenoot en de bovenwonende dokter. Deze haar man, die van Marokkaanse afkomst is, indertijd opgevangen hebben in België en als een eigen zoon de mogelijkheden tot studie gegeven hebben. Hij was ook een geldschieter voor het gezin en verklaart zich de voelen als een adoptievader voor de echtgenoot en als een opa voor de kinderen.
Moeder verklaart dan weer dat ze de gedurige aanwezigheid en inmenging van de dokter niet meer kon verdragen en dat ze zich verlaten voelde door haar man, die meer tijd besteedde in Marokko en in de sauna dan bij zijn gezin.

Uiteraard dat de echtgenoot dit tegenspreekt en beweert een uitstekende vader geweest te zijn voor zijn kinderen. De televisie gaf hem en de dokter zelfs de mogelijkheid tot expressie op de buis. Men kan zich afvragen of hier de rechten van de verdediging niet geschonden werden.

Iedere beschuldigde - hoe onmenselijk zijn misdaad ook is - heeft recht op verdediging en dit op de meest faire wijze. Iedere beschuldigde heeft het recht op een faire speurtocht naar de waarheid, want alleen de waarheid kan een juiste houding van de maatschappij tegenover de daad bepalen.

Wat indien de moeder inderdaad dag in dag uit gebrek had aan privacy, gebruikt werd als werkkracht zonder dat men respect kon opbrengen voor haar inzet? Wat indien inderdaad de moeder zo verwaarloosd werd dat ze op zeker ogenblik van geen hout pijlen meer wist te maken? Wat indien de moeder inderdaad op verschillende tijdstippen en aan diverse personen een noodkreet uitzond om hulp die er niet kwam? De mensenlijke waardigheid is van zo groot belang! Het schouderklopje kan zo reddinggevend zijn! Wat is er allemaal gebeurd dat een moeder, die naar alle verklaringen, een goede moeder was, dergelijke daden kon stellen?

Verre van haar te willen vrijspreken, maar toch zou ik willen pleiten voor een menselijk oordeel, een oordeel dat rekening houdt met alle elementen en dat op een faire manier bepaalt welk de beste manier is om deze vrouw te helpen. Want dat ze vooral nood heeft aan hulp, staat voor mij buiten kijf.

Het is daarom ook eerlijk vanwege de assissenvoorzitter dat hij verzocht heeft tot een bijkomend en diep psychologisch onderzoek van de vrouw. Het kan ook niet anders dat ze dag in dag uit, elke nacht weer, beleeft wat ze met haar kinderen heeft gedaan. Volgens mijn bescheiden mening moet ze bijna permanent door de hel gaan en dat moet afschuwelijk zijn. Ik betrap me er op 's avonds in mijn bed te kruipen en te denken aan deze vrouw en haar kinderen en te bidden dat ook zij rust moge vinden.

Als gelovig mens heb ik het voordeel een steun te vinden die onvoorwaardelijk naast mij staat en die me toelaat en aanspoort ook ten voordele van anderen medelevend te zijn.

14-12-2008 om 03:07 geschreven door spitfireleo

14-12-2008 om 02:33 geschreven door spitfireleo

14-12-2008 om 01:29 geschreven door spitfireleo

14-12-2008 om 01:06 geschreven door spitfireleo

De zusters van de Jacht in Heverlee.

Vanmiddag met enkele vrienden naar de missie van de zusters van Jacht gereden om er deel te nemen aan de Sinterklaasbrunch ten voordele van het Jeanne Devos Fonds.
Wie kent zuster Jeanne Devos niet? Zij is vooral bekend omwille van haar inzet voor het National Domestic Workers’Movement (zie info op www.ndwm.org) , waarvoor ze zelfs verschillende nominaties en ereprijzen mocht ontvangen in binnen- en buitenland, maar daarnaast is ze volop bezig met andere projecten in India. Op de website die de KULeuven aan haar besteedt (www.jeannedevos.org) staat een zin die in enkele woorden het hele werk en leven van deze zuster typeert en samenbalt: ‘zij, die miljoenen Indische kinderen naar hun waardigheid tilt’. Een website die de moeite loont om te bezoeken.

Wat drijft zulke mensen om in een ver land hun leven op spel te gaan zetten ten voordele van de armsten onder de armen? Een antwoord hierop zoeken brengt ons – naar mijn mening – naar twee sleutelwoorden: geloof en vertrouwen. Moet je dat met God associëren? Daar sta je als individu vrij voor de invulling hiervan, maar dat een of andere ondefinieerbare kracht hier werkzaam is, kan niet genegeerd worden. Wat en hoe moet ieder voor zichzelf uitmaken en de invulling geven die naar zijn mening het beste past. Dat Jeanne Devos een katholieke missiezuster is, kan niet tegengesproken worden, maar laat me stellen dat de God der mensen vele namen heeft.

De brunch wordt stilletjes aan een traditie en als ondersteuning voor haar werken kan alleen maar welkom zijn. De organisatie ligt in de handen van een groep vrijwilligers en ook dit jaar is het vrijwilligerscomité Jazmin weer paraat om iedereen te voorzien van de nodige spijs en drank.
De opbrengst is ten voordele van het Zr. Jeanne Devosfonds dat in 2007 werd opgericht onder auspiciën van de KULeuven en dat zich als doel stelt kinderen van Mumbai een menswaardig bestaan te geven.
De bekende kinderspecialist, professor Peter Adriaenssens, is volop betrokken bij deze organisatie en ter gelegenheid van de brunch bracht hij, samen met de zuster, nieuws over de resultaten van 18 maanden werking.

Ik maakte er kennis met een nieuw begrip: sloppenscholen. De echtgenote informeerde even nader over de betekenis hiervan bij de professor omdat we rond Driekoningen voor het vierde jaar achtereenvolgens in onze gemeente ‘sterzingen’ organiseren met de kinderen van de lagere scholen, ten voordele van een project van zuster Jeanne Devos. Meer dan waarschijnlijk zal het sterzingen volgend jaar dan ook ten voordele van dit laatste project gaan. Hoe kan je kinderen immers beter motiveren dan hen mee te laten werken aan een project voor leeftijdgenootjes, al zijn die ver weg van hier?
Het Sloppenscholen –project bestaat hierin dat het fonds oude gebouwen opkoopt in de sloppen – van Mumbai momenteel – deze inricht als een school en enkele leerkrachten betaalt om er les te geven aan de kinderen van de armsten onder de armen. Deze lessen worden hen gegeven na het volbrengen van hun dagtaak dat bestaat uit het vuilste werk dat anderen niet willen doen. Volwassenen die, voor hun job of verdere kennisuitdieping, deelnemen aan avondonderwijs weten wel welke inspanning dit vergt om dit bovenop een job nog vol te houden en hier zijn het dan nog kinderen wiens verlangen grotendeels bestaat uit spel en ontspanning. Een alternatief om uit de sloppen te geraken en een menswaardig bestaan op te bouwen is er echter niet. De perspectieven kunnen alleen maar rooskleuriger worden voor deze kinderen, als ze gewapend met kennis, verdere stappen zetten in een onzekere toekomst.

Soms, als je met mensen van hier een gesprek aangaat, hoor je verwijten dat we ons bezighouden met het oplossen van de miserie in verre landen, terwijl ook hier armoede heerst en daklozen rondlopen. Ik kan niet anders dan dit beamen, maar tevens vaststellen dat ook voor deze groep veel vrijwilligers goed werk doen en dat wij hier in ons rijke landje middelen en mensen genoeg hebben om aan veel projecten het hoofd te bieden. Een troostend gegeven is immers ook dat mensen zoals zuster Jeanne Devos zulke wervende invloed hebben dat inspanningen niet alleen door mensen hier gedaan worden, maar wereldwijd toch een en ander in beweging komt. De molen draait echter zeer langzaam en de weerstand van de bevolkingsgroep die uitbuit is dan ook immens, maar ik ben er van overtuigd dat je de vooruitgang niet kan tegenhouden en dat uiteindelijk de oplossing zal liggen in een rechtvaardige herverdeling zodat niemand iets te kort komt.
Dat ondertussen slachtoffers vallen is meer dan spijtig maar anderzijds onherroepelijk. Wanneer je de geschiedenis bestudeert, kom je toch ook tot de vaststelling dat in een niet zo ver verleden onze voorouders in een zelfde situatie verkeerden en dat ze ook mits vele opofferingen traag uit het dal gekropen zijn. De musical ‘Daens’ die momenteel met veel succes in Vlaanderen rondtoert, is hier o.a. een sprekend voorbeeld van.
Dat ook in onze contreien de ontvoogding kon doorgaan, is mede te danken aan de algemene verplichting tot onderwijs en je kan dus met zekerheid stellen dat ook in de verre landen zoals India, het verplicht stellen van onderwijs mettertijd de ontvoogding van deze mensen zal waarborgen. De toekomst zal dan in hun eigen handen kunnen gegeven worden en dat is dan weer een grote stap vooruit.

Zuster Jeanne is geboren in 1935 en als ik goed kan rekenen – helaas niet mijn sterkste zijde – dan is ze nu in haar 73^ste levensjaar. Als je deze vrouw dan in levende lijve tegenkomt, dan sta je verstomd omwille van haar – jeugdige – uitstraling en dynamisme. Je houdt het niet voor mogelijk dat ze al zoveel jaren met zich mee torst en toch is het zo! Ook bij haar vallen me enkele kenmerken op die blijkbaar opgaan voor dat soort mensen.

Als je naar figuren kijkt zoals pater Damiaan De Veuster, Moeder Theresa, zuster Emanuelle en nog vele anderen zoals zuster Jeanne, dan valt het op dat ze in gestalte meestal moeten onderdoen voor de doorsnee moderne mens. En toch voel je je zelf klein naast hen, ze stralen zulke grootsheid uit dat je niet anders kan dan bewondering voelen. Vanmiddag mocht enkele woorden wisselen met haar en ook met professor Adriaenssens. Het waren geen grote gesprekken, geen redevoeringen noch retorische toespraken, maar gewoon enkele woorden, een beetje informatie, wat warme blikken.

Ik keek, luisterde en voelde dat het goed was.

08-12-2008 om 02:54 geschreven door spitfireleo

Gisteren gehoord op de persconferentie, daarna gezien in de nieuwsjournaals op teevee en vandaag staan de kranten er vol van.

Onze nationale kampioene hoogspringen Tia Hellebaut deelde gisteren onverwacht mee dat ze met onmiddellijke ingang stopt met atletiek. Alsof een bom ontplofte midden in een of ander station, kwam de boodschap bij de meesten aan, doch had men het min of meer kunnen zien en voelen aankomen.

Dertig jaar zijn, net een Olympische gouden plaket gewonnen hebben in een discipline – die eigenlijk niet echt de hare was geweest maar – waarin ze door de omstandigheden in gegroeid was en op nationaal, Europees en mondiaal vlak zoveel overwinningen en goede plaatsen bedongen had. Bovendien was de meermaals geuite kinderwens al een teken aan de wand. Vergelijk maar eens met Kim Clijsters. Ook daar was de veelvuldig geuite kinderwens een duidelijke voorbode van wat er toch relatief kort daarna gebeurde.

Uiteraard speelt de biologische klok van een vrouw een zeer belangrijke rol in haar leven, de hormonale huishouding verloopt hierdoor trouwens niet altijd van een leien dakje en gooit nu en dan toch wel serieus roet in het eten van alledag. Voor Tia en Kim was dit blijkbaar aanleiding genoeg om er de brui aan te geven en het atletiekpak aan de haak te hangen. Dit element is reeds langs alle kanten bekeken en besproken door de media.
Men mag trouwens evenmin blind zijn voor de realiteit van de leeftijd. Jonge ouders zijn van nature uit fysiek beter gewapend om weerstand te bieden aan het jonge geweld van nieuw leven. Dit is biologisch nu eenmaal een vaststaand gegeven.

Het ouderschap opnemen is niet alleen een hele verantwoordelijkheid, maar bovendien vergt het fysisch zowel als geestelijk een meer dan behoorlijke inspanning waarop je nu eenmaal geen training noch opleiding voor krijgt. In deze moderne, snelle maatschappij wordt nogal veel nadruk gelegd op de noodzakelijkheid om mensen een aangepaste en gedegen opleiding te geven. Alleen voor het ouderschap vind je geen enkele lagere, middelbare noch hoge school die deze vormingsrichting inricht. Je staat er helemaal alleen voor, hier en daar wat bijgestaan door mensen van goede wil – die het dikwijls nog gecompliceerder maken – maar vooral gedreven door je eigen opvoedings- en maatschappelijke achtergrond. Als ouder ben je gedurig aan het experimenteren – met het nodige vallen en opstaan – in de hoop dat je het er goed van af brengt. O wee als er iets misloopt of als je kinderen niet beantwoorden aan het patroon dat de meerderheid van de omgeving als normaal ervaart!

Eigenlijk zou het ouderschap opgenomen moeten worden in de Olympische disciplines zodat ouders nu en dan ook eens een gouden, zilveren of bronzen medaille zouden in ontvangst mogen nemen. Of een soort Grammy- of Oscar Award zou evenmin misstaan. Of nog voor iedere ouder – op het einde van zijn loopbaan – een life time achievement award of iets dergelijks. Wedden dat er binnen de kortste tijd wel een of andere consultancy bureau of andere assessment dienst zou opstaan om de would be en of nieuwe ouders te begeleiden op het parcours?

Maar alle gekheid op een stokje, moederschap alleen verklaart geenszins de drang tot ophouden van Tia, Kim en andere Justines. Bovendien zijn niet alleen vrouwen die afhaken, maar ook regelmatig mannen houden er op jeugdige leeftijd mee op. Hoe moet men dit dan verklaren?

Toen onze twee jongens nog klein waren, waagden ze zich allebei aan – wat men in die tijd – Olympisch turnen noemde en waarbij ze opgeleid werden om turnoefeningen uit te voeren op alle toestellen. Ze begonnen hiermee zeer jong, oefenden met de tijd alsmaar meer en langer totdat ze op een trainingsritme kwamen van meer dan 20 uren per week.
In het schoolsysteem van ons landje kan je dit een tijdje volhouden, maar als de serieuze studies er aan te pas komen – en dit is toch al bij het starten van het secundair of gelijkaardige niveau – dan wordt dat een bijna onhoudbare situatie waarbij moet overwogen worden wat er nu te doen staat. Verder gaan met studeren en de sport wat minder? Of….sporten volharden en de studie verminderen of verlaten?  Dit zijn keuzes die een gevolg hebben voor de toekomst van de sporter!
Daarenboven komt nog dat sport op dat niveau een volgehouden ascetisch of Spartaanse levenswijze met zich meebrengt. Daar waar andere kinderen en jongeren spelen of ander plezier zoeken, is de sporter gedoemd een zeer strikte levenswijze te volgen. Drinken, eten, slapen en alle andere levensbehoeften en – vreugdes worden nauwgezet door anderen bepaald en gecontroleerd. Eigen inbreng is zeldzaam en in veel gevallen stof tot conflicten. De teugels zijn altijd gespannen en zelfs de zeldzame ontspanningsmomenten zijn gekozen in functie van het trainingsschema.
Verbaast het dan dat deze mensen het gevoel hebben dat ze twee tot driemaal – en misschien zelfs meer nog – geleefd hebben in vergelijking met hun niet sportieve leeftijdsgenoten?

Dat de drive dan niet eeuwig blijft duren, hoeft dan ook geen verwondering te baren. Bewust of onbewust zal het lichaam zijn grenspalen uitzetten en de atleet vertellen dat het genoeg geweest is. Dat andere horizonten wenken en dat ook daar de zonsopgang en –ondergang van een zeldzame schoonheid kunnen zijn !

Ik begrijp ze goed deze ‘performers’ en ik zeg ‘hoed af’ voor de volgehouden inspanning door al die sportieve meisjes en jongens gedurende heel wat tijd ten toon spreiden. En of ze doorbreken en kampioen worden of niet, heeft dan geen enkel belang meer. Het feit alleen al dat ze de uitdaging aandurfden om een hele tijdspanne te leven volgens vaste regels, verdient een applaus en onze bewondering.

Wat Tia Hellebaut en haar vriend Wim betreft, wens ik hen eveneens het allerbeste en ook veel sterkte, want zoals hier ook al gesuggereerd is: ouderschap is ook vallen en terug opstaan, vechten tegen tijdschema’s, vloeken en zweten, blutsen builen oplopen……kortom, het is eveneens sport op het hoogste niveau!

07-12-2008 om 02:33 geschreven door spitfireleo