18-12-2008 om 23:48 geschreven door spitfireleo

18-12-2008 om 01:46 geschreven door spitfireleo

Vele jaren geleden waren onze twee jongens fervente turners en hun mama en papa fervente supporters uiteraard. Je rolt dan stilletjes aan in het wereldje in en na een tijdje kon ik mijn examen afleggen als provinciaal jurylid voor Olympisch turnen zoals dat toenmaals heette. De zonen trainden ondertussen alsmaar meer en langer en meer, zodat op zijn 17de de oudste aan gemiddeld 25 uur oefenen kwam. Ik kan u zeggen dat dit geen sinecure is, het enorm veel wilskracht, volharding en pijn verdragen is. Een van de pilaren in dit hele gebeuren is dan zeker de trainer, want die moet niet alleen het niveau van zijn pupillen verbeteren, maar ze bovendien gedurend kunnen motiveren om verder te gaan, de pijn te verbijten, alle andere plezante verlokkingen opzij te laten liggen om dat enen doel te bereiken: de oefening in de perfectie kunnen uitvoeren.Dat Aagje en haar omgeving, andere turnbeoefenaars en zelfs collega trainers tegen het ontslag van haar oefenmeester zijn, betekent dat deze man meer doet dan alleen oefeningen opleggen en doen uitvoeren, maar dat hij vooral in staat is zijn pupillen te motiveren....en dat is primordiaal voor een sporter. Haar oproep naar de jeugd om ook de sport aan te pakken, past dan ook volledig in dit kader.

Dat Tia Hellebaut, sportatlete van het jaar zou worden, stond haast in de sterren geschreven. Ze verdient het dan ook. De inspanningen die ze - samen met haar partner coach- heeft moeten doen om dat niveau te bereiken zijn haast bovenmenselijk. Als je in dat wereldje niet bekend zijt, dan is het haats onbegrijpelijk, maar stel dat je dorst hebt of zin in een glaasje wijn, dan kan je dat normaliter zonder veel problemen drinken, maar als je tot de topsport behoort, moet dat meestal uitgesteld worden tot een beter moment. Voeding, drank, nachtrust, leven en doen zijn zo onder controle te houden dat het voor een bon vivant onmogelijk te realiseren is en toch slagen deze mensen er in om dit te doen en te oefenen daar waar een ander het plezier opzoekt. Chapeau, dame Tia. Je hebt de prijs verdient.
Spijtig aan dit alles is uiteraard dat Kim Gevaert hiermee naast de prijs valt en ik vind dan eigenlijk wel dat men in zulke uitzonderlijke gevallen een dubbel prijs zou mogen uitdelen. Dat ze oprecht blij was voor Toa, daar twijfel ik geen moment aan, dat zit blijkbaar in haar karakter gebeiteld, maar ik vermoed dat binnen in haar diepste ik, het een beetje knagen zal om de verloren kans. Kim, meisje, in de ogen van alle atletiek- en sportminnende mensen, zeg ik je: voor mij heb je die prijs evenzeer gekregen!
Dat jij en Tia, naast Kim Clijsters en o.a. Justine Henin een sterke groep vrouw waren, is buiten kijf en dat is voor ons landje een pluspunt. Voor jou en je collega's zal het zeker een stimulans geweest zijn om te volharden en toch langs de andere kant kan het de nodige teleurstellingen met zich meegebracht hebben, vooral als je een prijs aan je neus zag voorbijgaan, maar niet getreurd: je hebt voor heel wat jongeren atletiek terug mee op de kaart gezet en dat is je grootste verdienste! Blijf dus maar met je eigen waarden voor ogen in het wereldje werken om je opvolgers(ter)s voor te bereiden op het overnemen van de fakkel. Veel succes er mee!

Hebben jullie Justine Henin gezien, zo ontspannen, zo mooi eigenlijk wel...ik ben er van overtuigd dat ze thans veel gelukkiger is dan ooit, nu ze kan werken op eigen tempo en met eigen projecten, nu ze verlost is van het dwangmatige keurslijf die de topsport haar oplegde. Dat ze trofee ontving voor haar loopbaan is dan ook meer dan verdiend. Proficiat Juju.

Om dan uiteindelijk te belanden bij Sven Nijs. Eindelijk....kon ik me niet laten te roepen tijdens de bekendmaking van zijn naam. Eindelijk....heeft men gekozen voor de verpersoonlijking van een echte prof. Iemand die uiterst serieus bezig is met zijn vak, geen zijsprongetjes maakt, geen kapsones maakt met dure auto's en andere experimenten, maar zich beperkt tot het serieus uitoefenen van zijn vak, het zo veel mogelijk bezig zijn met zijn gezin en daarbij niet nalaat een spaarpotje opzij te zetten voor slechtere tijden. Dat hij zijn marktwaarde te gelde maakt, is niet meer dan normaal en het betekent ook dat inrichters van wedstrijden bereid zijn hem dit te betalen. Waarom zou hij het dan weigeren?
Dat al die jaren de prijs van sportman van het jaar aan zijn neus voorbijging, is me steeds een raadsel gebleven en deed me vrezen dat een groot deel van de sportjournalisten eigenlijk niet goed wisten waarmee ze bezig zijn, maar nu dus, eindelijk. De vakman werd hier gelauwerd en zo moet het eigenlijk dus ook.
Dat hij voor eenmaal met zijn mond vol tanden stond, is het beste bewijs dat hij er zelfs bijna niet op hoopte te winnen, maar rechtvaardigheid geschiedde en zijn woordenloosheid maakte van hem - in mijn ogen - nog een mooier atleet. Proficiat Sven Nijs!

18-12-2008 om 01:34 geschreven door spitfireleo

Coke en XTC

Het is een beetje tussen de regels door geschreven geweest in de pers en verdwenen tussen de ongeregeldheden in de financiële wereld, maar vandaag kwam het toch nog even ter sprake tijdens het nieuws op EEN. Tom Boonen werd niet alleen betrapt op het gebruik van cocaïne, maar – blijkt nu – ook op het gebruik van XTC. Als je o.a. Lefevre hoort spreken – zijn sportdirecteur of ploegmanager of eender hoe die functie nu ook genoemd wordt – dan is het alsof de media fel overdrijven en van een mug een olifant maken. Ook het gerecht is in zijn communicatie niet zo heel duidelijk. Volgens de woordvoerder van justitie zal de procureur nu eerst vaststellen of vervolgingen wel noodzakelijk zijn.

Ik wil deze uitspraken toch wel een beetje nuanceren, want tenslotte gaat het hier over meer dan het roken van een zogezegd onschuldig jointje of het verorberen van een soep hallucinogene paddenstoelen. We hebben hier immers te maken met verdovende producten die niet vermeld staan tussen de gedoogde stoffen, maar heel duidelijk opgenomen zijn in de lijst van de verboden drugs, met andere woorden: waar niet alleen verkoop, fabriceren en zo meer verboden zijn, maar tevens het bezit en het gebruik onafhankelijk van de hoeveelheid. Het gebruik van cocaïne en XTC – die tenslotte harddrugs zijn – moet wettelijk vervolgd worden, daar is geen weg naast hoe graag de sympathisanten van Tom Boonen dat ook zouden willen.

Laten we wel wezen. Cocaïne wordt doorgaans gesnoven of puur aangebracht op weke lichaamsdelen zoals de binnenkant van de lippen, de tong en zo verder. Het effect is daar het grootst en dit kan niet bereikt worden door roken of drinken. Dat er sporen van de bovengenoemde producten in de haren van de renner werden gevonden, betekent niet meer of niet minder dat hij deze producten geconsumeerd heeft en dat ze bijgevolg werden opgenomen in de bloedbaan. Ik geloof bijgevolg niet in het fabeltje van een cocaïnehoeveelheid die per ongeluk door iemand anders in zijn drankje werd gemengd tijdens een terrasbezoekje.
Voor de XTC liggen de zaken ietsjes anders. De meest voorkomende vorm van deze amfetaminederivaten is een pilletje dat men moet innemen. En als we van goede wil zijn, kunnen we nog geloven dat er eventueel eentje buiten weten van Tom Boonen in een van zijn drankjes gemengd werd, maar laten we toch niet naïef zijn. Als er al sporen van teruggevonden werden in de haren van de wielrenner, dan betekent dat meer dan waarschijnlijk dat het over meer dan een pilletje gaat, tenzij het gebruik bij de controle zeer, maar dan ook zeer, recent was. Benieuwd welke uitleg er nu aan gegeven zal worden.

Cocaïne is een kristallijn poeder dat bekomen wordt na chemische bewerkingen van de bladeren van de erytroxylum coca. Zelfs na raffineren en uitzuiveren blijft er altijd wel een element van de gebruikte zuren in, die niet alleen een typische scherpe geur afgeven, maar bovendien het poeder het uitzicht geven van kristallen, wat dus niet vergelijkbaar is met een of ander soort meel en die daarenboven de bijtende eigenschappen van het zuur blijven behouden. Bovendien is de coke slecht oplosbaar in dranken.  Een van de bekendste nevenwerkingen van het middel is dat bij de gebruikers met ter tijd het neustussenschot doorgebrand wordt en dat bij langdurig gebruik zelfs de sinussen aangetast worden.
De bewering dat het gebruik van cocaïne geen verbetering meebrengt voor de lichamelijke prestatie kan dan al juist zijn, feit is dat deze drug de gebruiker doorgaans stouter maakt, dat die meer aandurft, minder schrik heeft. Coke zal bij de meeste personen een verhoging van lef met zich meebrengen. Is dat niet wat een spurter in volle snelheid tussen een wriemelende massa renners best kan gebruiken? Het is maar een denkpiste!

Wat XTC betreft, zitten we helemaal op een ander spoor omdat het hier handelt om een zuiver chemisch bekomen middel rond meta-amfetamine. Het is een vlag die vele ladingen dekt die honderden verschillende en afgeleide producten betreft. Het volstaat ergens een atoompje te verbinden met een ander chemisch element om een andere structuur te verkrijgen hetgeen uiteraard de bestrijding ervan niet eenvoudig maakt. Een tamelijk recente wetgeving is hieraan min of meer tegemoetgekomen zodat men minder gemakkelijk kan ontsnappen dan vroeger. In vroegere tijden volstond het om de structuur te veranderen zodat het bekomen product niet op de lijst van de verboden middelen voorkwam om aan vervolging te ontsnappen. Dit is nu haast onmogelijk omdat de wet de benamingen en de samenstellingen van de amfetaminederivaten geglobaliseerd heeft.
Wat men zeker weet over het gebruik van XTC is, dat bepaalde hersencellen onherroepelijk beschadigd blijven na – zelfs – een minimaal gebruik!
Het grootste gevaar echter schuilt in het fenomeen van de fabricatie. Daar waar binnen de farmaceutische verwerking van middelen de samenstelling exact gewaarborgd wordt en bijgevolg ieder pilletje van een bepaald middel exact een identieke samenstelling vertoont, is dit bij de illegale fabricatie, van wat ik hier verder XTC wil noemen, wel even anders.

Drie onderscheiden fabricagemethodes worden gewoonlijk gebruikt. De eerste is gebaseerd op het verwarmen en opbouwen van druk in een drukvat, terwijl de twee andere grosso modo te maken hebben met chemische veranderingen onder diepvriestemperaturen. Het handelt zich hier om echte keukenchemie waarbij materiaal gebruikt wordt uit recyclage of uit eigen constructie of nog uit de gewone handel. Een van de resultaten hiervan is dat de personen die de productie van de basisgrondstof verzorgen werkelijk gevaar lopen tengevolge van ontploffingen, brand en andere sinisters.

Een ander en niet minder gevaarlijk gevolg is de samenstelling van het product. Het gebruik van huis- tuin en keukenmateriaal garandeert allerminst dat de samenstelling van een pilletje conform de regels is. Het is best mogelijk dat een pilletje geen of zeer weinig werkzaam middel bevat, zodat ofwel het placebo-effect bij de gebruiker toch nog een minimaal effect genereert of dat hij geneigd is nog een volgend in te nemen. Met alle gevolgen van dien bij een accumulatie!
Het is eveneens best mogelijk dat een pilletje een zeer grote hoeveelheid van de werkzame stof bevat zodat een overreactie niet onmogelijk is. Een vorm van overdosis dus. XTC veroorzaakt een versnelling van de bloedcirculatie waarbij uiteindelijk meer lichaamswarmte wordt geproduceerd, eigenlijk maakt men zichzelf koortsig! Het spreekt vanzelf dat deze lichaamstemperatuur onder controle moet gehouden worden want een teveel kan de dood als gevolg hebben. Gezond is toch anders! En het risico dus niet miniem!

Om terug te komen op het geval van Tom Boonen wil ik toch nog even enkele bedenkingen kwijt , niet alleen over hem, maar ook over zijn omgeving die haar best doet om de zaken te minimaliseren. Een publieke figuur – zoals de renner Boonen er toch een is – heeft recht op privaat leven, maar in mindere mate dan eender welke modale figuur. Tenslotte is het een model waarnaar vele – vooral jongeren – naar op kijken en zich laten leiden in hun eigen levenservaringen. Het vergoelijken van drugs is mijn inziens dan ook verwerpelijk en totaal af te wijzen.
De aanschaf van de producten is meer dan kostelijk en bijgevolg niet weggelegd voor de gewone verdiener, het is vooral voor mensen die beschikken over veel geld.
Het bewijst alleszins dat jonge renners  - zoals o.a. Tom Boonen – te veel verdienen, te veel tijd hebben om te experimenteren met de verdovende en stimulerende middelen en waarschijnlijk ook te veel onder druk staan. Er zijn weinig werknemers die zo in de watten gelegd worden als de zogenaamde topsporters: verre reizen, luxe accommodatie, dokter en kine ter beschikking, keuken-, poets- en ander personeel ter beschikking; het kan allemaal niet op. Dit luxe leventje zorgt algauw voor routine en verveling en dan gaat men experimenteren.

De fabrieks- en andere arbeider die zijn uren geklopt heeft en daarna thuis komt in zijn gezin, heeft nog wel andere dingen aan het hoofd dan het nemen van drugs voor de kick.

Misschien moeten onze topsporters eens wat meer tijd doorbrengen op een echte ‘werkplaats’ om te begrijpen dat ze luxepaardjes zijn en dat ze bovendien een rolpatroon te vervullen hebben dat verheffend moet zijn en niet andersom.

Alle drugs hebben bovendien op lange termijn nefaste nevenwerkingen voor de gebruiker, maar ja, wat baten kaars en bril als den uil niet lezen wil.

15-12-2008 om 00:47 geschreven door spitfireleo

Deze week begon het proces van moeder Lhermitte. Een jury van twaalf waaronder 8 vrouwen, moet gaan beslissen over de schuld en de straf van deze moeder die haar vijf kinderen in - zogezegd - koelen bloede doodde. Ik zou echt niet in hun schoenen willen staan. Hoe moet je dit nu beoordelen? Hoe moet je vatten dat een moeder haar kinderen doodt? Voor normale mensen gaat dit alle begrip te boven en je kan haast geen verontschuldigingen vinden die dat kunnen goedpraten. En toch....zullen de juryleden naar best vermogen en in overeenstemming met hun innerlijke overtuiging op het einde een ordeel moeten uitspreken. Nogmaals, ik zou niet in hun schoenen willen staan.

Kan dergelijke daad verschoning vinden? Op het eerste zicht uiteraard niet, maar het is goed dat in een assisenzaal een proces kan plaatsvinden op tegenspraak - zoals men dat noemt. Alle feiten moeten in principe hun plaats krijgen en experten moeten de kans krijgen om een objectief verslag te geven van hun bevindingen.

Wanneer men met mensen te doen heeft, kan men onmogelijk ongenuanceerd oordelen, want mensen zijn ingewikkelde wezens die daden kunnen stellen waarvoor geen enkele logische uitleg voor is.

Moeder Lhermitte verklaart dat ze niet alleen geslagen werd, maar als meid voor alle werk gebruikt werd door haar echtgenoot en de bovenwonende dokter. Deze haar man, die van Marokkaanse afkomst is, indertijd opgevangen hebben in België en als een eigen zoon de mogelijkheden tot studie gegeven hebben. Hij was ook een geldschieter voor het gezin en verklaart zich de voelen als een adoptievader voor de echtgenoot en als een opa voor de kinderen.
Moeder verklaart dan weer dat ze de gedurige aanwezigheid en inmenging van de dokter niet meer kon verdragen en dat ze zich verlaten voelde door haar man, die meer tijd besteedde in Marokko en in de sauna dan bij zijn gezin.

Uiteraard dat de echtgenoot dit tegenspreekt en beweert een uitstekende vader geweest te zijn voor zijn kinderen. De televisie gaf hem en de dokter zelfs de mogelijkheid tot expressie op de buis. Men kan zich afvragen of hier de rechten van de verdediging niet geschonden werden.

Iedere beschuldigde - hoe onmenselijk zijn misdaad ook is - heeft recht op verdediging en dit op de meest faire wijze. Iedere beschuldigde heeft het recht op een faire speurtocht naar de waarheid, want alleen de waarheid kan een juiste houding van de maatschappij tegenover de daad bepalen.

Wat indien de moeder inderdaad dag in dag uit gebrek had aan privacy, gebruikt werd als werkkracht zonder dat men respect kon opbrengen voor haar inzet? Wat indien inderdaad de moeder zo verwaarloosd werd dat ze op zeker ogenblik van geen hout pijlen meer wist te maken? Wat indien de moeder inderdaad op verschillende tijdstippen en aan diverse personen een noodkreet uitzond om hulp die er niet kwam? De mensenlijke waardigheid is van zo groot belang! Het schouderklopje kan zo reddinggevend zijn! Wat is er allemaal gebeurd dat een moeder, die naar alle verklaringen, een goede moeder was, dergelijke daden kon stellen?

Verre van haar te willen vrijspreken, maar toch zou ik willen pleiten voor een menselijk oordeel, een oordeel dat rekening houdt met alle elementen en dat op een faire manier bepaalt welk de beste manier is om deze vrouw te helpen. Want dat ze vooral nood heeft aan hulp, staat voor mij buiten kijf.

Het is daarom ook eerlijk vanwege de assissenvoorzitter dat hij verzocht heeft tot een bijkomend en diep psychologisch onderzoek van de vrouw. Het kan ook niet anders dat ze dag in dag uit, elke nacht weer, beleeft wat ze met haar kinderen heeft gedaan. Volgens mijn bescheiden mening moet ze bijna permanent door de hel gaan en dat moet afschuwelijk zijn. Ik betrap me er op 's avonds in mijn bed te kruipen en te denken aan deze vrouw en haar kinderen en te bidden dat ook zij rust moge vinden.

Als gelovig mens heb ik het voordeel een steun te vinden die onvoorwaardelijk naast mij staat en die me toelaat en aanspoort ook ten voordele van anderen medelevend te zijn.

14-12-2008 om 03:07 geschreven door spitfireleo

14-12-2008 om 02:33 geschreven door spitfireleo

14-12-2008 om 01:29 geschreven door spitfireleo

14-12-2008 om 01:06 geschreven door spitfireleo

De zusters van de Jacht in Heverlee.

Vanmiddag met enkele vrienden naar de missie van de zusters van Jacht gereden om er deel te nemen aan de Sinterklaasbrunch ten voordele van het Jeanne Devos Fonds.
Wie kent zuster Jeanne Devos niet? Zij is vooral bekend omwille van haar inzet voor het National Domestic Workers’Movement (zie info op www.ndwm.org) , waarvoor ze zelfs verschillende nominaties en ereprijzen mocht ontvangen in binnen- en buitenland, maar daarnaast is ze volop bezig met andere projecten in India. Op de website die de KULeuven aan haar besteedt (www.jeannedevos.org) staat een zin die in enkele woorden het hele werk en leven van deze zuster typeert en samenbalt: ‘zij, die miljoenen Indische kinderen naar hun waardigheid tilt’. Een website die de moeite loont om te bezoeken.

Wat drijft zulke mensen om in een ver land hun leven op spel te gaan zetten ten voordele van de armsten onder de armen? Een antwoord hierop zoeken brengt ons – naar mijn mening – naar twee sleutelwoorden: geloof en vertrouwen. Moet je dat met God associëren? Daar sta je als individu vrij voor de invulling hiervan, maar dat een of andere ondefinieerbare kracht hier werkzaam is, kan niet genegeerd worden. Wat en hoe moet ieder voor zichzelf uitmaken en de invulling geven die naar zijn mening het beste past. Dat Jeanne Devos een katholieke missiezuster is, kan niet tegengesproken worden, maar laat me stellen dat de God der mensen vele namen heeft.

De brunch wordt stilletjes aan een traditie en als ondersteuning voor haar werken kan alleen maar welkom zijn. De organisatie ligt in de handen van een groep vrijwilligers en ook dit jaar is het vrijwilligerscomité Jazmin weer paraat om iedereen te voorzien van de nodige spijs en drank.
De opbrengst is ten voordele van het Zr. Jeanne Devosfonds dat in 2007 werd opgericht onder auspiciën van de KULeuven en dat zich als doel stelt kinderen van Mumbai een menswaardig bestaan te geven.
De bekende kinderspecialist, professor Peter Adriaenssens, is volop betrokken bij deze organisatie en ter gelegenheid van de brunch bracht hij, samen met de zuster, nieuws over de resultaten van 18 maanden werking.

Ik maakte er kennis met een nieuw begrip: sloppenscholen. De echtgenote informeerde even nader over de betekenis hiervan bij de professor omdat we rond Driekoningen voor het vierde jaar achtereenvolgens in onze gemeente ‘sterzingen’ organiseren met de kinderen van de lagere scholen, ten voordele van een project van zuster Jeanne Devos. Meer dan waarschijnlijk zal het sterzingen volgend jaar dan ook ten voordele van dit laatste project gaan. Hoe kan je kinderen immers beter motiveren dan hen mee te laten werken aan een project voor leeftijdgenootjes, al zijn die ver weg van hier?
Het Sloppenscholen –project bestaat hierin dat het fonds oude gebouwen opkoopt in de sloppen – van Mumbai momenteel – deze inricht als een school en enkele leerkrachten betaalt om er les te geven aan de kinderen van de armsten onder de armen. Deze lessen worden hen gegeven na het volbrengen van hun dagtaak dat bestaat uit het vuilste werk dat anderen niet willen doen. Volwassenen die, voor hun job of verdere kennisuitdieping, deelnemen aan avondonderwijs weten wel welke inspanning dit vergt om dit bovenop een job nog vol te houden en hier zijn het dan nog kinderen wiens verlangen grotendeels bestaat uit spel en ontspanning. Een alternatief om uit de sloppen te geraken en een menswaardig bestaan op te bouwen is er echter niet. De perspectieven kunnen alleen maar rooskleuriger worden voor deze kinderen, als ze gewapend met kennis, verdere stappen zetten in een onzekere toekomst.

Soms, als je met mensen van hier een gesprek aangaat, hoor je verwijten dat we ons bezighouden met het oplossen van de miserie in verre landen, terwijl ook hier armoede heerst en daklozen rondlopen. Ik kan niet anders dan dit beamen, maar tevens vaststellen dat ook voor deze groep veel vrijwilligers goed werk doen en dat wij hier in ons rijke landje middelen en mensen genoeg hebben om aan veel projecten het hoofd te bieden. Een troostend gegeven is immers ook dat mensen zoals zuster Jeanne Devos zulke wervende invloed hebben dat inspanningen niet alleen door mensen hier gedaan worden, maar wereldwijd toch een en ander in beweging komt. De molen draait echter zeer langzaam en de weerstand van de bevolkingsgroep die uitbuit is dan ook immens, maar ik ben er van overtuigd dat je de vooruitgang niet kan tegenhouden en dat uiteindelijk de oplossing zal liggen in een rechtvaardige herverdeling zodat niemand iets te kort komt.
Dat ondertussen slachtoffers vallen is meer dan spijtig maar anderzijds onherroepelijk. Wanneer je de geschiedenis bestudeert, kom je toch ook tot de vaststelling dat in een niet zo ver verleden onze voorouders in een zelfde situatie verkeerden en dat ze ook mits vele opofferingen traag uit het dal gekropen zijn. De musical ‘Daens’ die momenteel met veel succes in Vlaanderen rondtoert, is hier o.a. een sprekend voorbeeld van.
Dat ook in onze contreien de ontvoogding kon doorgaan, is mede te danken aan de algemene verplichting tot onderwijs en je kan dus met zekerheid stellen dat ook in de verre landen zoals India, het verplicht stellen van onderwijs mettertijd de ontvoogding van deze mensen zal waarborgen. De toekomst zal dan in hun eigen handen kunnen gegeven worden en dat is dan weer een grote stap vooruit.

Zuster Jeanne is geboren in 1935 en als ik goed kan rekenen – helaas niet mijn sterkste zijde – dan is ze nu in haar 73^ste levensjaar. Als je deze vrouw dan in levende lijve tegenkomt, dan sta je verstomd omwille van haar – jeugdige – uitstraling en dynamisme. Je houdt het niet voor mogelijk dat ze al zoveel jaren met zich mee torst en toch is het zo! Ook bij haar vallen me enkele kenmerken op die blijkbaar opgaan voor dat soort mensen.

Als je naar figuren kijkt zoals pater Damiaan De Veuster, Moeder Theresa, zuster Emanuelle en nog vele anderen zoals zuster Jeanne, dan valt het op dat ze in gestalte meestal moeten onderdoen voor de doorsnee moderne mens. En toch voel je je zelf klein naast hen, ze stralen zulke grootsheid uit dat je niet anders kan dan bewondering voelen. Vanmiddag mocht enkele woorden wisselen met haar en ook met professor Adriaenssens. Het waren geen grote gesprekken, geen redevoeringen noch retorische toespraken, maar gewoon enkele woorden, een beetje informatie, wat warme blikken.

Ik keek, luisterde en voelde dat het goed was.

08-12-2008 om 02:54 geschreven door spitfireleo

Gisteren gehoord op de persconferentie, daarna gezien in de nieuwsjournaals op teevee en vandaag staan de kranten er vol van.

Onze nationale kampioene hoogspringen Tia Hellebaut deelde gisteren onverwacht mee dat ze met onmiddellijke ingang stopt met atletiek. Alsof een bom ontplofte midden in een of ander station, kwam de boodschap bij de meesten aan, doch had men het min of meer kunnen zien en voelen aankomen.

Dertig jaar zijn, net een Olympische gouden plaket gewonnen hebben in een discipline – die eigenlijk niet echt de hare was geweest maar – waarin ze door de omstandigheden in gegroeid was en op nationaal, Europees en mondiaal vlak zoveel overwinningen en goede plaatsen bedongen had. Bovendien was de meermaals geuite kinderwens al een teken aan de wand. Vergelijk maar eens met Kim Clijsters. Ook daar was de veelvuldig geuite kinderwens een duidelijke voorbode van wat er toch relatief kort daarna gebeurde.

Uiteraard speelt de biologische klok van een vrouw een zeer belangrijke rol in haar leven, de hormonale huishouding verloopt hierdoor trouwens niet altijd van een leien dakje en gooit nu en dan toch wel serieus roet in het eten van alledag. Voor Tia en Kim was dit blijkbaar aanleiding genoeg om er de brui aan te geven en het atletiekpak aan de haak te hangen. Dit element is reeds langs alle kanten bekeken en besproken door de media.
Men mag trouwens evenmin blind zijn voor de realiteit van de leeftijd. Jonge ouders zijn van nature uit fysiek beter gewapend om weerstand te bieden aan het jonge geweld van nieuw leven. Dit is biologisch nu eenmaal een vaststaand gegeven.

Het ouderschap opnemen is niet alleen een hele verantwoordelijkheid, maar bovendien vergt het fysisch zowel als geestelijk een meer dan behoorlijke inspanning waarop je nu eenmaal geen training noch opleiding voor krijgt. In deze moderne, snelle maatschappij wordt nogal veel nadruk gelegd op de noodzakelijkheid om mensen een aangepaste en gedegen opleiding te geven. Alleen voor het ouderschap vind je geen enkele lagere, middelbare noch hoge school die deze vormingsrichting inricht. Je staat er helemaal alleen voor, hier en daar wat bijgestaan door mensen van goede wil – die het dikwijls nog gecompliceerder maken – maar vooral gedreven door je eigen opvoedings- en maatschappelijke achtergrond. Als ouder ben je gedurig aan het experimenteren – met het nodige vallen en opstaan – in de hoop dat je het er goed van af brengt. O wee als er iets misloopt of als je kinderen niet beantwoorden aan het patroon dat de meerderheid van de omgeving als normaal ervaart!

Eigenlijk zou het ouderschap opgenomen moeten worden in de Olympische disciplines zodat ouders nu en dan ook eens een gouden, zilveren of bronzen medaille zouden in ontvangst mogen nemen. Of een soort Grammy- of Oscar Award zou evenmin misstaan. Of nog voor iedere ouder – op het einde van zijn loopbaan – een life time achievement award of iets dergelijks. Wedden dat er binnen de kortste tijd wel een of andere consultancy bureau of andere assessment dienst zou opstaan om de would be en of nieuwe ouders te begeleiden op het parcours?

Maar alle gekheid op een stokje, moederschap alleen verklaart geenszins de drang tot ophouden van Tia, Kim en andere Justines. Bovendien zijn niet alleen vrouwen die afhaken, maar ook regelmatig mannen houden er op jeugdige leeftijd mee op. Hoe moet men dit dan verklaren?

Toen onze twee jongens nog klein waren, waagden ze zich allebei aan – wat men in die tijd – Olympisch turnen noemde en waarbij ze opgeleid werden om turnoefeningen uit te voeren op alle toestellen. Ze begonnen hiermee zeer jong, oefenden met de tijd alsmaar meer en langer totdat ze op een trainingsritme kwamen van meer dan 20 uren per week.
In het schoolsysteem van ons landje kan je dit een tijdje volhouden, maar als de serieuze studies er aan te pas komen – en dit is toch al bij het starten van het secundair of gelijkaardige niveau – dan wordt dat een bijna onhoudbare situatie waarbij moet overwogen worden wat er nu te doen staat. Verder gaan met studeren en de sport wat minder? Of….sporten volharden en de studie verminderen of verlaten?  Dit zijn keuzes die een gevolg hebben voor de toekomst van de sporter!
Daarenboven komt nog dat sport op dat niveau een volgehouden ascetisch of Spartaanse levenswijze met zich meebrengt. Daar waar andere kinderen en jongeren spelen of ander plezier zoeken, is de sporter gedoemd een zeer strikte levenswijze te volgen. Drinken, eten, slapen en alle andere levensbehoeften en – vreugdes worden nauwgezet door anderen bepaald en gecontroleerd. Eigen inbreng is zeldzaam en in veel gevallen stof tot conflicten. De teugels zijn altijd gespannen en zelfs de zeldzame ontspanningsmomenten zijn gekozen in functie van het trainingsschema.
Verbaast het dan dat deze mensen het gevoel hebben dat ze twee tot driemaal – en misschien zelfs meer nog – geleefd hebben in vergelijking met hun niet sportieve leeftijdsgenoten?

Dat de drive dan niet eeuwig blijft duren, hoeft dan ook geen verwondering te baren. Bewust of onbewust zal het lichaam zijn grenspalen uitzetten en de atleet vertellen dat het genoeg geweest is. Dat andere horizonten wenken en dat ook daar de zonsopgang en –ondergang van een zeldzame schoonheid kunnen zijn !

Ik begrijp ze goed deze ‘performers’ en ik zeg ‘hoed af’ voor de volgehouden inspanning door al die sportieve meisjes en jongens gedurende heel wat tijd ten toon spreiden. En of ze doorbreken en kampioen worden of niet, heeft dan geen enkel belang meer. Het feit alleen al dat ze de uitdaging aandurfden om een hele tijdspanne te leven volgens vaste regels, verdient een applaus en onze bewondering.

Wat Tia Hellebaut en haar vriend Wim betreft, wens ik hen eveneens het allerbeste en ook veel sterkte, want zoals hier ook al gesuggereerd is: ouderschap is ook vallen en terug opstaan, vechten tegen tijdschema’s, vloeken en zweten, blutsen builen oplopen……kortom, het is eveneens sport op het hoogste niveau!

07-12-2008 om 02:33 geschreven door spitfireleo

Het was me het weekje wel!

De afgelopen week is er eentje met hindernissen geweest, alhoewel de verwachting van een gulle Sinterklaas voor de kleinkinderen een veelbelovende start had ingezet.

Donderdag voormiddag om 10 u 20 bij de specialist verwacht in Buggenhout aan de grens met Dendermonde. De schoondochter ondervond al enige tijd ongemakken omwille van een niet onder controle te houden bloeddruk, duizelingen en andere problemen en de huisarts verwees dan liever door. Vermits de zoon werken moest en zijn vrouwke nog geen auto rijden kan en schoonvader zich maar al te graag op straat begeeft met een jonge dame – om zijn ego en reputatie wat op te krikken tegenover de gemeenschap – was alles vlug geregeld en dus….op dag en uur stond ik klaar met mijn vierwielige gemotoriseerde karos klaar. Het onderzoek zelf was redelijke vlug achter de rug, maar schoondochter lief moest zich om 12 u 20 aanbieden in de kliniek van Dendermonde om er evenwichtstesten te ondergaan. Kwestie van te zien hoe het met haar oren en evenwichtsorganen was gesteld.

Wij dus – terug op het gestelde uur – richting Sint Blasius. Terwijl de schoondochter de inschrijvingsformaliteiten vervult en zich daarna naar de betreffende geneeskundige afdeling begeeft, trek ik naar de cafetaria, na een omwegje gedaan te hebben via de krantenwinkel kwestie van logistieke bevoorrading in leesvoer.

Aangeschoven voor een dagschotel en daarna geïnstalleerd aan een tafel waar ik uitgebreid kon genieten van de maaltijd, mijn ogen terwijl de kost gevend aan de roddelartikels van een blad dat in normale omstandigheden niet in huis komt. Omstandigheden van plaats, temperatuur en gelegenheid lijken me immers niet bevorderlijk om zware lectuur tot zich te nemen en dit is dan weeral een goedkoop excuus om even te snuisteren in het glamoureuze wereldje van de Vlaamse en andere jetset! Dit is geen literaire opera maar de lichtvoetige letterkundige operette van intriges, liefdesperikelen, ongelukken en andere smartlappen van het roddelcircuit; de geschreven versie van een soortement ‘Mooi en meedogenloos’ door een Vlaams weekblad neergezet.

Het blinkend papier is eigenlijk best vermoeiend voor de ogen en gelukkig is de schoondochter rond 14.00 uur terug om mij van deze ‘opoffering’ te verlossen! Gaan we naar huis, suske? Neen dus, want de volgende afspraak is om 16 u 30 bij de neuroloog.
Hoe vullen we dat gat dan weer op want over en weer naar huis is geen alternatief. Wil je wat eten, vraag ik. No way, ik voel me nu al niet zo best en eten lukt me al helemaal niet. Dan maar een fruitsapje als surrogaat? Dat gaat er wel in. Gelukkige schoonpapa die voor een keer ook de kans krijgt zijn schoondochter eens te trakteren tijdens een tête à tête. Geen Polanski-toestanden, maar ik zie toch heel wat blikken denken: ‘daar zie nog zo’n oude bok die van een jong blaadje wil genieten!’ Ik laat ze best in hun idee, want eerlijkheidshalve moet ik toegeven dat het mijn ijdelheid wel een beetje streelt.

Al bij al gaat de tijd nog snel en hop, daar vertrekt ons meisje naar haar volgende medicale test. Wat zal het nu worden? Kom, kijk maar verder naar je blinkende bladzijden van je operette-soap-achtige blad, opa! Ik trakteer me nog maar eens met een kop koffie van de automaat met jeton en bedenk dat het zwarte spul me vroeg of laat de strot wel eens uitkomen zal. De sloten Arabisch en aanverwant  zwartsel die ik gedurende mijn hele leven al binnengelaten heb, moeten ondertussen mijn slok- en andere darmen en doorgangen al helemaal geblakerd hebben. Maar onafgezien daarvan smaakt het bakkie troost nog een beetje naar……troost, nietwaar.

Arme Fanny!! Als ze terug is van haar testen, ziet ze er nog helemaal pips uit. Ze hebben het arme kind verbonden met allerlei draden en op een stoel alle richtingen laten uitdraaien terwijl ze moest proberen lichtpunten of –stralen vast te houden (met haar ogen), kwestie van evenwicht na te checken op neurologisch gebied. Alles lijkt normaal te zijn, maar definitieve resultaten komen er later wel aan. Ondertussen moet je je rustig houden, mevrouwtje, alle stress vermijden!
Dat had ik haar ook al voorspeld bij ons vertrek. Ze had haar de ongemakken en de kosten kunnen besparen met de luisteren naar die goeie (!??) ouwe schoonpa. Maar ja, de jeugd gaat zo zijn eigen weg, nietwaar? Tenslotte hebben wij – in onze tijd ! – toch hetzelfde gedaan! 26 december mag ik nog eens terugkomen, is het verdict voor die dag. En wij dus huiswaarts, waar de kinderen ondertussen al uit de school aangeland zijn en onder de vleugels vertoeven van een zorgzame pa.
Een eerste hindernis van de week was hiermee al gedeeltelijk uit de weg geruimd, al is mijn zoons’vrouwke nog niet verlost van haar ongemakken. Hou je maar eens rustig met twee kinderen, een job in Brussel die openbaar vervoer verplicht en een echtgenoot die het ongeluk heeft om zes dagen in de week te moeten werken, om van het huishouden nog maar niet te spreken. Hoe kan je dan in godsnaam nog ‘quality time’ overhouden?

Zaterdag 6 december is de dag dat de verwachtingen van kinderen hooggespannen staan, want is de sint wel thuis, bij de opa en oma, bij meter en peter, bij……geweest? Bij onze kleinkids is dat niet anders en na een onrustige nacht, kan haast niet gewacht worden om beneden te kijken wat er al of niet in hun schoentje of laarsje gevallen is. Zouden ze beseffen dat ze bij de gelukkigen horen die nog – desondanks een economische crisis – een geschenkje mogen ontvangen?
Ze hebben geluk, want de brave sint en zijn helpers zijn hun huisje niet voorbijgelopen zonder iets achter te laten. Ze mogen met kloppend hart de jute zakken openmaken en met oh’s en ah’s bezit nemen van wat hun collectie aan speelgoed, boeken en lekkers, aanvult. Alhoewel nog jong en onervaren, hebben ze hun wensen beperkt gehouden en hun verlanglijstje aan de sint opgemaakt op basis van gebudgetteerde keuzes. Kwestie van de sint nog genoeg over te laten om minder gelukkige kinderen ook toch nog een beetje te kunnen geven. Alle begin is moeilijk, maar het pleit voor hen dat ze toch rekening met anderen willen houden, nu al. Het pleit ook voor de mama en de papa die hun kroost hiermee een stevige aanzet geven om toch delend het leven in te gaan.

Nick, de kleinzoon, is in het derde leerjaar en maakt al kennis met toetsen en dus wordt de vreugde een beetje getemperd door de wetenschap dat er toch nog wat voorbereidingen te doen zijn. Vraagstukken en andere rekenkundige opgaven neemt de oma met alle plezier voor haar rekening,  terwijl de opa dan weer voor wo gaat. Mama is even blij ontlast te worden van deze opdracht en laat betijen. De wo toets is dit jaar rond stamboom van koningshuis en familie en rond wereldoorlog 1 geconcentreerd, een plezier voor opa dus, die op een speelse wijze en mits wat verhaaltjes (W.O. 1 ligt immers in zijn hobbysfeer) Nick kan overhalen om zelf op ontdekking te gaan in de voorbereidende vragen van zijn meester. Nu en dan is het nodig zijn aandacht terug te focussen op de voorbereiding en een regelmatige knuffel van de opa doet hier soms toch wel wonderen! Soms betrap ik me er op dit te ervaren als een compensatie voor het gebrek aan tijd en aandacht die ik toonde ten opzichte van mijn eigen kroost, maar het doet me evenzeer deugd om de warmte van een dikke knuffel te ervaren van zo’n toffe knul. Leve de kleinkinderen, denk ik dan, niet zonder troostend eigenbelang waarschijnlijk. Fantasie is toch een sterk wapen en vandaag vlogen we even door de blauwe lucht van de IJzervlakte met onze tweedekker en trokken we mee ten strijde met Lt. Jules De Winde met een straat naar hem genoemd in de gemeente. Waarom loopgraven zigzagden, hebben we ook ontdekt dank zij het enfilade vuur van den Duits en het tekentalent (?) van opa.

Zijn zus Jana is momenteel gespaard van dergelijke beproeving want nog maar in de derde kleuterklas. Volgend schooljaar begint ook voor haar het serieuze werk en terwijl oma een stukje overneemt met Nick, kan opa met zijn kleindochter wat kliederen op kladpapier met speciale verf die overal van die blinkende schilfertjes nalaat. Binnen de kortste keren is niet alleen het papier bestrooid met al dat blinkend, maar ook de nagels, de trui, de tafel en zo meer. Tot wanhoop van de mama die zich al bezig ziet met vod en andere reinigingsmiddelen. Om maar te zeggen wat een moeder lijden kan! Je zou voor minder een stijgende bloeddruk ervaren!

Na deze episode rijden oma en opa huiswaarts om te zien of de sint ook bij hen geweest is, want ze lukten er maar niet in telefonisch contact te leggen met de heilige man en vermits die ’s morgens blijkbaar nog niet geleverd had…moest toch eerst eens nagegaan worden of alles in orde was, niet?

In de latere namiddag het bezoek van de kleinkinderen dan toch mogen meemaken, nadat ze met het nodige enthousiasme voorkeur gegeven hadden aan een busreis eerder dan met de auto te rijden. Gelukkiglijk was de sint niet vergeten voorbij te komen en kon het nieuwe speelgoed al eens getest worden en geproefd van al dat lekkers dat er bij stond.

De dag kon eigenlijk al niet meer stuk, maar zou hij nog in mineur eindigen, want daar stond de papa onverwacht vroeg terug van zijn werk. Haast niet meer in de mogelijkheid om te stappen, was hij door zijn baas vervroegd naar huis gestuurd, toch nog de auto in gekropen en met veel pijn naar hier gereden. Kom man, hiermee moet je naar de spoed, zo kan je niet verder! Dus in opa’s wagen gesukkeld en weg naar UZ Jette. De meter en peter – ouders van Fanny – wonen hier om de hoek en dus konden mama en de kinderen daar eens gaan kijken of sint er iets nagelaten had.

Op zaterdagavond is de spoeddienst van een kliniek zoals het UZ een komen en gaan van mensen met onvoorziene letsels en andere medische problemen en bijgevolg moesten we toch nog een hele tijd doorbrengen in de wachtzaal alvorens de zoon aan de beurt kwam. Opmerkelijk hierbij is dat deze dienst vooral bemand of bevrouwelijkt wordt door extra jonge mensen. Kwestie van de nodige ervaring op te doen waarschijnlijk. Drie dames van variabele leeftijd liepen er rond met een draaghals. Aan hun uitleg te horen, slachtoffer van een auto-ongeval. Nu het moet gezegd dat de weersomstandigheden alle voorwaarden ten voordele van accidenten vertoonde.

Eindelijk was het dan de beurt aan zoon Wim om bij de dokter te passeren en na wat onderzoeken en notities, werd besloten toch maar een radiografie van de betrokken knie te laten nemen. Beslissing die daarna werd herroepen om hem rechtstreeks bij de chirurg te sturen, met de mededeling dat het eigenlijk geen urgentie betrof hetgeen bij de zoon de opmerking uitlokte dat wanneer het om een voetballer of een andere min of meer bekende sporter ware geweest, deze opmerking voorzeker achterwege was gelaten.
Met een priemende vinger joeg de chirurg hem een halve meter de gordijnen van de pijn in. Paracetamol moet ge hebben en Ibuprofen 600, zei de chirurg. En…maandag contact opnemen met de orthopedie en een ct-scan laten vastleggen voor je bij de dokter komt. Zo, nu naar huis en vooral….rusten….rusten….

Dus vader met zoon terug naar huis op zoek naar het adres van de apotheker van wacht. Maar eerst de mama en de kindjes naar huis, want ondertussen al 21 u 30 en bedtijd dus. Hoe een dubbeltje rollen kan. De zoon heeft in vroegere tijden Olympisch keurturnen gedaan en hierbij is de knie meer dan waarschijnlijk extra belast geweest, maar het occasionele ongemak van op de knieën te werken – dat iedereen al wel eens ondervindt - is nu opeens vervangen door een onverwachte hevige pijn bij het  gaan. Niet urgent, mijnheer! Je moet het maar eens zeggen aan een mens die de tranen in de ogen krijgt van de pijn!

Wij op weg naar de apotheker van wacht – in Opwijk nota bene – en daar het voorschrift afgegeven. Pas op, mijnheer, van die paracetamol, maximum een pilletje per zes uur! Blijkbaar toch niet zo goed voor de gezondheid dus?!

De zekerheid van een heelkundige ingreep dringt zich op en dat is uiteraard een minder prettig vooruitzicht en een rem op de voortzetting van de werken. De inrichting van de kamers voor de kinderen, van de badkamer en  van het toilet  zullen bijgevolg een beetje vertraging oplopen. Alsof de duivel er mee gemoeid is. Sommige mensen hebben toch meer tegenslag dan anderen in het leven. Maar niet getreurd, alles komt wel goed en opa zal proberen dan maar een slagje meer te doen. Met zijn pensioen heeft hij toch tijd genoeg, denkt men dan maar.

Allee, ouwe, denk ik, aan de slag……daarvoor dienen opa’s en oma’s immers……ten dienste van hun nageslacht zolang het nog kan……een mooier vooruitzicht en opdracht bestaat er nauwelijks!

07-12-2008 om 00:00 geschreven door spitfireleo

Dinsdag, gisteren dus al, heeft de Raad van Europa Vlaanderen veroordeelt en berispt omwille van de niet benoeming van de drie burgemeesters uit de faciliteitengemeente door de Vlaamse minister Keulen. Goed om weten is dat het hier ging om de afdeling van de hoofden van de gemeentes uit de Europese lidstaten. Daartussen zitten dan Bretoenen, Catalanen, Ieren, Andalusiërs en andere volksentiteiten die het in eigen land dikwijls zelf moeilijk hebben met de erkenning van hun culturele eigenheid. Versta dat nu maar eens?

De drie betrokken burgemeesters jubileren nu, overtuigd van hun gelijk, hierbij gesteund door de rabiate houding van de FDF- voorzitter Olivier Mangain, die tijdens het partijcongres van deze weekend nog een beetje olie op het vuur goot.

Eigenlijk heeft Vlaanderen het aan zichzelf te wijten dat het zover is kunnen komen. Een woordje uitleg. Onze Vlaamse volksaard heeft in het verleden de mensen van over de taalgrens met open armen ontvangen en ……gediend! Heeft u ooit al eens een bakker, een beenhouwer of een andere Vlaamse middenstander horen sukkelen in het Frans om zijn klant ter wille te zijn? U niet? Ik wel! Ik heb mijn hele jeugd niet anders meegemaakt. Mijn moeder is van Bretoense afkomst (zie mijn naam die ik van haar mocht erven) en is afgezakt naar Vlaanderen om er het leven als boerin in Frankrijk te ontvluchten. Hier leerde ze mijn vader kennen – de omstandigheden kan u lezen in voorgaande berichten – en mede daardoor vestigde zij zich in ons Vlaanderenland. Nooit, maar dan ook nooit heeft ze de moeite gedaan om Vlaams te spreken, laat staan te leren – maar altijd werd ze door de handelaars bediend  - zeer dikwijls in een koeterwaals dat op Frans moest gelijken. Of het nu in Hoevenen was, in Berchem, in Wilrijk, in Lillo of in Antwerpen, nergens maar dook nergens moest ze zich in het Vlaams – laat staan het Nederlands – verstaanbaar maken. De handelaars liepen zich de sloffen uit het lijf om haar in ’t Frans te bedienen. Let wel! Als je iets moest gezegd hebben dat haar niet aanstond, ze had het wel begrepen hoor. Maar spreken? Oh, nee!!

Dezelfde houding hebben de Vlamingen aangenomen tegen de Franstalige inwijkelingen, die het hier zo naar hun zin hadden, dat ze massaal hier – dikwijls voor een prik – grond kwamen wegkapen en er hun huizen op bouwden.  Nu willen ze dat hun taal hier geïmplementeerd wordt en herkend als de voertaal van hun gemeente…naar Europa gaan ze er voor!! Tja, de wereld is aan de lefgozers, zeker!!

De niet benoeming is op basis van een overtreding op een wet gemaakt door een wettelijke Vlaamse regering. Wat zegt de Raad van Europa hierover? Weg met die wet, Vlamingen, pas dat maar rap aan en benoem die burgemeesters!  Dit is hier de wereld op zijn kop zetten. Alle verdraagzaamheid aan de dag gelegd door de Vlaamse inwoners gedurende al die jaren, wordt dus beloond! Met een terechtwijzing?! Komaan zeg, waar gaan we naartoe?

Onze gemeente kende ooit een UF (Union des Francofones) verkozene! Mangain en zijn FDF maakten openlijk reclame voor de laatste verkiezingen (van hier tot in hartje Ronse) en hij vond dit geen provocatie, maar doodgewone democratische rechten!

Ik heb veel Franstalige vrienden en Franse familie en ik ben niet te benauwd om met deze mensen Frans te spreken en hen in het Frans te schrijven, maar ik wil wel hebben dat ze mijn eigenheid als Vlaming respecteren en dat ze bijgevolg de wetten van mijn taalgemeenschap en van mijn cultuur eerbiedigen en zo mogelijk onze taal proberen machtig te zijn.

Daarom, minister Keulen, al ben ik geen lid van uw politieke familie en ben ik niet altijd akkoord met wat uw partij vertelt: in deze geef ik u groot gelijk en zeg u: volhardt!!!

03-12-2008 om 01:36 geschreven door spitfireleo

Zaterdagavond naar  ’t Arsenaal in Mechelen geweest. Voor diegenen die niet weten wat ’t Arsenaal is: de opvolger van het Mechels Miniatuur Theater, groot geworden met o.a. Luc Philips, de gebroeders Verreth, Jaak Van Assche, Mandus De Vos en nog vele anderen.

Tegenwoordig onder de artistieke leiding van duivel-doet-al Michael De Cock, die onder zijn leiding – volgens ikzelf kan vaststellen tijdens de verschillende voorstellingen – er toch weer voor gezorgd heeft dat de zaal goed vol loopt en een hoop mensen weer de richting gevonden hebben naar theater. Het is immers heel wat anders dan voor het kijkkastje te zitten en te ondergaan wat meestal veel te snel en te oppervlakkig de strot van de kijker wordt ingeramd.

Je zit er niet op of in pluchen zetels, maar op gewone banken. Het podium ligt niet boven de toeschouwer en met een diepe kloof tussen, maar alles speelt zich af op de vlakke vloer gelijk met de eerste rij. Je hebt er het gevoel bijna middenin de scene te zitten, vooral op de eerste rijen. Het is ook persoonlijker want  je kan meeleven met de spelers en de door hen neergezette personages.  Eens liefhebber van toneel, altijd liefhebber, denk ik dan.

Soms treden gastensembles op en soms ook gastvedetten of – spelers. Dit vermijdt alleszins dat  ’t Arsenaal in routine vervalt en geeft de eigen acteurs ook de kans om bij te bronnen terwijl ze mee-leven met de exploten van hun collegae.

Nu zaterdag toch wel even speciaal, moet ik zeggen. Het is een monoloog gevoerd door een Franstalige van Afrikaanse afkomst, Younouss Diallo, en gebeurt in het Frans en het Wolof, de taal gesproken in Senegal, Gambia en Mauretanië. Simultaan verschijnt de Nederlandstalige vertaling op een scherm in het decor.

Deze monoloog van ongeveer een uur is een emotievol gebalde reconstructie van de wanhoop van Afrikaanse bootvluchtelingen die hunkeren naar het veelbelovende Europa en hun perikelen daar naartoe.  Het is de vrucht van een samenwerking tussen Michael De Cock, Younouss Diallo, Michel Bernard en Stef Depoover, die de kusten van Senegal bezochten om er op zoek te gaan naar die plaatsen waar de bootvluchtelingen vertrekken. Ze peilden er naar de wanhoop van vooral jonge mensen, die alles op het spel zetten om hier een nieuw leven te beginnen in de stellige hoop het hier beter te hebben.

Febar (koorts) is een uitstekende titel om de essentie van het stuk weer te geven. Niet alleen worden de Afrikaanse mensen gedreven door koorts om hun land te verlaten, maar bovendien zijn de toestanden tijdens de bootovertocht niet van de poes. Ziekte, dorst en honger zijn slechts enkele van de moeilijkheden die ze ervaren bij de overtocht. Niet enkel de doden worden overboord gegooid, maar ook al diegenen die op de een of andere manier in de weg zitten of liggen worden dikwijls zonder verdere scrupules in de woelige zee achtergelaten.

De acteur die het stuk brengt is van Afrikaanse oorsprong en spreekt dan ook – naast het Wolof -Frans met een Afrikaans accent hetgeen de authenticiteit zeker ten goede komt. Zijn spreken en de tonaliteit worden – samen met de muziek en andere geluidseffecten – crescendo opgevoerd zodat de toeschouwer bijna op het puntje van de bank blijft zitten in ademloze spanning. Als het uur monoloog voorbij is, heerst er eerst een – onbehagelijke – stilte vooraleer het applaus inzet. Je bent ademloos meegevoerd in de tragiek van het gebeuren – ik vergat zelfs op mijn muntje te knabbelen – en wordt bijna neergeslagen door al de emoties die het personage met zijn publiek deelt. Een stuk waarbij je toch moet van bekomen en dat tot nadenken stemt.

Waar halen wij het recht vandaan om vluchtelingen te veroordelen? Waarom doen ze dat? Waarom….is trouwens het beginwoord van de voorstelling: pourquoi?? Je krijgt er uiteraard geen antwoord op want het is te ingewikkeld om daarop in enkele zinnen weer te geven welke redenen aan de basis liggen van deze risicovolle onderneming.

Toch denk ik dat het sleutelwoord WANHOOP is, wanhoop omdat aan de menselijke verwachtingen geen oplossing komt. Wanhoop omdat armoede onrechtvaardig is, wanhoop omdat de verdeling van de rijkdom zo onevenredig onjuist is, wanhoop omdat ze zich door God en iedereen verlaten voelen.
Hoe ondraaglijk moet dit dan wel zijn opdat mensen hun vertrouwde omgeving verlaten voor een avontuur waarvan ze het resultaat niet kennen, maar waarvan ze kunnen vermoeden dat het voor sommigen onder hen fataal kan zijn!

Wat kunnen we hier aan verhelpen? Naar alle waarschijnlijkheid ligt de oplossing op lange termijn niet in het  openstellen van onze landen voor al die misdeelde medemensen. Je kan ze ook niet onbeperkt opeenstapelen, maar een lange termijnoplossing ligt zeker bij onze politici en beleidsvoerders. Regimes van goede wil, die zichzelf niet verrijken, maar er alles aan doen om hun bevolking naar best vermogen te besturen, moeten volop steun genieten van de rijkere landen en regimes die  zichzelf verrijken, de bodem uitputten ten voordele van de rijkeren – of ze nu inlands of buitenlands zijn  - moeten gesanctioneerd worden. Een boycot van een land is hierbij geen oplossing, maar het boycotten van de malafide gezagsdragers en het eventueel in beslag nemen van hun wederrechtelijk bekomen rijkdommen ten voordele van hun bevolkingen, zou al een eerste stap naar rechtvaardigheid kunnen betekenen.  Ook het sanctioneren van diegenen die in de Westerse landen profiteren van dergelijke regimes, moeten hierbij ter orde geroepen worden. Het is toch verfoeilijk dat mensen misbruik maken van de bodemgrondstoffen en van de goedkope werkkrachten zonder dat de inkomsten ten goede komen aan deze – meestal – arme landen.

De wanhoop van deze bootvluchtelingen en al hun aanverwante misdeelden moet omgekeerd worden in een gelukkig en vredevol leven. Het kan en mag niet zijn dat mensen slachtoffer worden van andere mensen omwille van het geld alleen.

Febar, koorts, fièvre…… een stuk dat nazindert en niet onberoerd laat. Moge het een en ander losmaken bij de beleidsvoerders tot eer van de menselijkheid.

02-12-2008 om 00:15 geschreven door spitfireleo

28-11-2008 om 15:05 geschreven door spitfireleo

28-11-2008 om 14:29 geschreven door spitfireleo

25-11-2008 om 01:13 geschreven door spitfireleo

Op 28 juni 1914 werd de Oostenrijkse troonopvolger Frans Ferdinand tijdens een bezoek in Sarajevo vermoord door een Servische student, Gavrilo Princip. Servië was zeer afhankelijk van het toenmalige keizerrijk Oostenrijk-Hongarije sinds het in 1867 bevrijd was van de Turkse bezetting met de hulp van  Rusland en van Oostenrijk-Hongarije. Naar aanleiding van de moord legde de Oostenrijkse regering voorwaarden op (Juli ultimatum van 23 juli 1914) die onmogelijk door de Servische regering konden beantwoord worden en bijgevolg ontstond een zeer gespannen en gevaarlijke situatie. Servische winkels en andere eigendommen werden geplunderd of vernietigd. De Oostenrijkse minister van buitenlandse zaken verklaarde aan de Duitse keizer bovendien dat Servische troepen gemobiliseerd hadden, hetgeen niet het geval was, en deelde mee dat Oostenrijk-Hongarije in toestand van oorlog was. Op 28 juli werd daadwerkelijk de oorlog aan Servië verklaard en zou Oostenrijk de eerste kanonschoten afvuren. Als bondgenoot  van Oostenrijk kon de Duitse keizer Willem II niet achterblijven, hij verklaarde de oorlog aan de Triple Entente (bondgenootschap tussen Frankrijk, Groot Brittannië en Rusland) en wereldoorlog 1 was een feit.

De oorlog verdeelde de wereld zo wat in twee kampen:

-          De Centrale as bestaande uit Oostenrijk-Hongarije, Duitsland, het Ottomaanse Rijk (Turkije) en Bulgarije aan de ene kant

-          De geallieerden Frankrijk, Groot-Brittannië, Rusland, Japan, Portugal, Roemenië en de de Verenigde Staten aan de andere kant.

België zou betrokken worden bij deze oorlog doordat Duitsland door dit land trok – desondanks de neutraliteit er van – tijdens zijn opmars naar Frankrijk.

Op het einde van deze Grooten Oorlog waren 25 landen met hun koloniën en afhankelijkheden betrokken met ongeveer 1,35 miljard inwoners hetgeen driekwart van de wereldbevolking uitmaakte.

Alhoewel de tweede wereldoorlog in grootte van orde minstens even belangrijk was, zo niet groter, toch blijft het etiket van de grootste oorlog kleven aan deze periode van 1914-1918. Waarschijnlijk is dit te wijten aan het feit dat voor de eerste keer zoveel nieuwe industriële toepassingen werden gebruikt om mensen te vernietigen alhoewel de gebruikte methodes nog volledig terugvielen op de oude krijgsprincipes. Cavalerie werd nog massaal ingezet en de troepen vielen nog in grote aantallen aan zoals dit tijdens Napoleontische tijden het de gewoonte was. Rechtopstaande in lange rijen naast elkaar opmarcherend – nog dikwijls in opvallende kleuren rood en blauw gekleed - alhoewel de moderne machinegeweren immense slachtingen hielden bij de troepen.

Uiteraard was de moord van de kroonprins niet de enige reden voor deze wereldoorlog, maar waren er nogal wat sluimerende andere redenen die aan de basis er van lagen. Dat Frankrijk  in 1870 van Pruisen verloren had en hierbij nogal wat grondgebied moest afstaan (o.a. Elzas-Lotharingen) en de vernieuwing van de Britse zeevloot  waren hier zeker evenmin vreemd aan.

België stelde zich in beginsel neutraal op en weigerde de doorgang van de Duitse troepen naar Frankrijk. Duitsland had hiermee rekening  gehouden en had het Von Schlieffenplan klaar dat er voor moest  zorgen dat binnen de 42 dagen België doorkruist was en Frankrijk bezet.

Het zou evenwel anders lopen . België bood verzet en zou geen vrije doorgang van zijn  land toestaan. Het uiteindelijke resultaat is dat een belangrijk deel van het land bezet werd door de Duitser, heel wat burgers de dood vonden en het Belgisch leger uiteindelijk stand zou blijven houden in de Westhoek van Vlaanderen achter de IJzer Daar is nog meer over te schrijven en te vertellen, maar dat zal het onderwerp zijn voor een volgende blog.

25-11-2008 om 00:00 geschreven door spitfireleo

Gisteren, zondag 23 november, gekeken naar de uitzending van Witse op TV-een??  De verhaallijn vertelt over een ongeval van een jonge amazone, dochter van de uitbater vaneen manege. Als de plot een gegeven wordt voor een feuilleton zoals Witse, dan betekent dit uiteraard dat er iets van moord bij te kijken komt en dat is uiteraard hier ook het geval.

Ik wil het hier echter niet over dit verhaal zelf hebben, maar over iets dat tussendoor ook nog aan bod komt. Om even uw geheugen te verfrissen:

Een van de broers van Samanthe De Koninck – de vrouwelijke collega van Witse – werd in een vorige aflevering aangehouden  als verdachte van een moord alhoewel dat zijn rol blijkbaar er enkel in bestond om zijn voertuig uit te lenen aan de eigenlijke moordenaar.

In de aflevering van gisteren treedt Witse op als getuige in deze zaak  die door een proces voor assisen zijn beslag moet krijgen. De openbare aanklager (de procureur dus) vraagt aan Witse of die een enkel bewijs kan aandragen dat de beklaagde onschuldig is, waarop de eigenzinnige doch rechtlijnige figuur van de commissaris niet anders dan negatief kan antwoorden. Waarop de aanklager zich wendt tot de jury en ongeveer zegt: “Dames en heren van de jury, mag ik er u op wijzen dat de commissaris geen enkel bewijs kan aanbrengen van de onschuld van de beklaagde!”

Waarom dat ik hier op wil terug komen? Schijnbaar is dit symptomatisch voor wat ook vandaag gaande is bij de rechtspraak  en vooral dan voor assisen. Het gaat hier maar om een feuilleton, maar de scriptschrijvers werken toch op basis van hun kennis en van wat er gaande is in de maatschappij. Bovendien worden ze toch bijgestaan door mensen uit de praktijk die hen moeten bijstaan met raad en daad. Waarschijnlijk is het bij de meeste mensen niet blijven hangen omwille van het feit dat het tegenwoordig allemaal zo normaal lijkt. Maar waar wil ik dan naar toe?

Ik ben geen jurist maar heb tijdens mijn actieve loopbaan nogal wat contact gehad met de bestrijding van - wat het recht of de wet - misdrijven noemt en in sommige gevallen zelfs met misdaad (wat men in officiële termen nogal graag aanduidt met het woordje criminaliteit). Hierbij kon ik nogal vaak vaststellen dat met het recht een loopje werd genomen zowel door het openbare ministerie als door de advocaten. De winnaar is dan meestal diegene die het meest bespraakt is en het meest beroep kan doen op emotie. Dit is zeker het geval bij processen voor assisen. De jury bestaat dan uit mensen geplukt uit het dagelijkse leven en die als achtergrond hun eigen levenservaringen meedragen en deze volop laten meespelen in hun beoordeling. Zij kunnen dan ook afstappen van de strikte wettelijke regels en een oordeel vellen volgens hun gevoel dit in tegenstelling met magistraten die in de meeste gevallen gebonden zijn aan de regels van de wet. Bij een assisenproces spelen dan ook de gevoelens een veel grotere rol dan in enig ander soort proces. En hier wringt dan ook het schoentje!

Daarom even teruggegrepen naar de episode van gisteren. De Belgische wetgeving gaat uit van het schuldig zijn van een beklaagde bij de beoordeling van zijn daad. Alhoewel wij hier – in tegenstelling met de rechtspraak in de Verenigde Staten – het begrip reasonable doubt (redelijke twijfel) niet kennen, is onze rechtspraak principieel gebaseerd op de vastgestelde schuld. Hiervoor zullen de onderzoekers alle mogelijke ‘wettelijke’ bewijsvoering mogen aanbrengen die de schuld van de beklaagde moet vastleggen. De onderzoeksrechter van zijn kant is gehouden een fair onderzoek te voeren waarbij zowel de vaststellingen ‘à charge’ als aan ‘à decharge’ hun plaats moeten krijgen. In principe zal een proces slechts gevoerd worden als de feiten ten laste (à charge) zwaarder wegen dan de feiten ten onlaste (à decharge). Met andere woorden zal een proces niet gevoerd worden als de schuld van de aangeklaagde niet voldoende vaststaat en zeker ook niet als hij zijn onschuld niet kan bewijzen!

In de tegenwoordige rechtspraak – en dit vooral onder impuls van de Europese wetgeving – gebeurt het wel eens dat de omkeerbaarheid van bewijsvoering wordt voorzien. Dit wil zeggen dat de aangeklaagde dan wel moet bewijzen dat hij niet schuldig is aan de hem ten laste gelegde feiten, maar dit komt in de meeste gevallen dan ook voor bij misdrijven en niet bij misdaden en bovendien is zeer duidelijk bepaald in welke gevallen dit principe mag aangewend worden.

Dat de aanklager, in de episode van Witse, beroep doet op het gebrek aan bewijzen voor de onschuld van de beklaagde is dan ook tegen de regels van een normale rechtspleging. Eens afwachten wat het uiteindelijke resultaat zal worden, want gisteren werd nog geen definitief oordeel geveld, het is immers een episode die wordt vervolgd. Ik ben benieuwd wat er uit de bus komt in verband met het proces voor assisen. Een veroordeling van de broer van Sam(antha) zou in de context van onze rechtspraak – naar mijn mening althans – een aanfluiting zijn op alle rechtsgevoel.

24-11-2008 om 22:23 geschreven door spitfireleo

17-11-2008 om 23:33 geschreven door spitfireleo

Als de vloer van de zolder klaar is en het overtollige materiaal daar opgeborgen, kunnen we de volgende stap zetten. De overblijvende gipsplaten moeten dan naar de kamers gebracht worden zodat we de muren kunnen opbouwen voor de wc en de badkamer. Hier weer eenzelfde scenario: aanbrengen van de profielen en isolatie, elektriciteitsleidingen leggen en aansluitdozen voorzien, de waterleidingen goed leggen en aansluiten naar de wc, de pompbak, de douche en de waterverwarmingsketel. De gipsplaten aanbrengen en daarbij de aansluitingen en leidingen voorzien voor de centrale verwarming. Ruimte voorzien voor de deuren en aansluiten van de afvoer van het water.

Als dat allemaal klaar is, dan moeten eerst de voegen en de vijsgaten gedicht worden met jointfiller, gelijk geschuurd, nog eens gevuld en andermaal geschuurd. Daarna een afwerkinglaag aangebracht met floating. Vooraleer we dan verder kunnen moet alles droog genoeg zijn. Met de winter voor de deur betekent dit uiteraard extra verwarming voorzien. Ook dat is momenteel voorlopig geïnstalleerd zodat we echt niet in de kou moeten werken. Een hele opluchting toch! Dat hebben we dan te danken aan de creativiteit van mijn zoon.

Een volgende stap zal dan bestaan in het aanbrengen van de definitieve vloer. Eerst een geluiddempende laag en daarop een laminaatparket. Voor de badkamer moet die bovendien waterdicht zijn. Het is slechts daarna dat we de deuren zullen kunnen uitmeten, bestellen en plaatsen. Tegelijkertijd zullen we dan ook de afwerking van de veluxramen onder handen kunnen nemen. Ook daar moet immers een kader voorzien worden, zodat het geheel schoon afgewerkt is.

Vervolgens moeten we dan de wc plaatsen, de pompbak met toiletkastje en de douchekabine. Daarbij zullen we toch voorzichtig moeten werken voor de aansluiting van de afvoer. Deze moet helemaal naar beneden in de kelder – dwars door alle plafonds en vloeren heen – om daar aangesloten te worden op de grote afvoerbuis naar de riool. Daar wringt uiteraard het schoentje want de grote afvoerbuis is in gres en de bewerking daarvan – laat staan het uitboren van het aansluitingsgat – is uiterst secuur. De minste onhandigheid kan een breuk veroorzaken met alle gevolgen van dien. Maar zover zijn we nog niet en zoon Wim heeft er goede hoop op dat alles vlot verloopt. Ik hoop het met hem. Als tenslotte de waterverwarmingsketel aangesloten is, dan zijn we al een heel eind verder!

De daarop volgende stap zal zijn om de muren te verven. Gelukkig kunnen we hierbij rekenen op de hulp van de schoonvader van Wim. Niet alleen doet die dat graag maar bovendien kan hij het goed.
Vele handen maken licht werk!

Als dit dan allemaal voorbij is, kunnen we er aan denken de verwarmingselementen te plaatsen, de plaatjes op de schakelaars en stekkerdozen aan te brengen en de kamers in te richten zodat broer en zus kunnen verhuizen en eindelijk hun eigen kamer zullen bezitten. Een mooi vooruitzicht voorwaar en ik verheug me al op de dag dat ze voor de eerste keer hun eigen kleine territorium zullen mogen betreden. Ik denk dat de papa en de opa minstens even fier zullen zijn. Daarom doe je dat toch? Om de blijheid in kinderogen te kunnen zien, zou ieder mens alle drukte opzij moeten zetten!! Het geluk van kinderen is een recht voor hen en een verplichting voor alle volwassenen. Dat is toch wat ik er over denk en u moet het mij niet eens zijn, maar u mag het wel!

14-11-2008 om 01:21 geschreven door spitfireleo