het is passie die spreekt

wanneer ze zich als

opvallende volkomenheid

in het prille kille

weten in te nestelen

door hun donkere veren

laag na laag op te schikken

elk neergevallen blad

dat ik schoorvoetend aanveeg

spreekt stille vervreemding

van wat ooit gaande is geweest

sibillijns spreidende vleugels

namen mij mee tot net boven

de schemering van lover

een vlinderend hoge beloning

tot aardse levenshaast

de droom versmoorde

wanneer najaarslicht de zeggingskracht

van troosteloosheid overweldigt

weiden en velden begin november

doet geuren en glanzen

waarom nestelt leven

zich dan steeds dieper in

als een net uitgerolde rode loper

noopt de trambaan mij

langsheen mooiigheid van bestaan

zielenwezend op weg te gaan

in radeloze uren

wachten

naar verwachting

maakt me

behoeftig naar

een zelfgeschapen kamer

waar ik droomdood

de dag durf

voorbij slapen

voor rode wijdte

zich verdiept

naar alle verten

droefavond zwerkt

dwing me

zonder enige schaduw

te gaan slapen

en verleidt me

pas tot opstaan

wanneer zonnebanen

als warme vanen stralen

in ruis en gefluister zwaai je

groene onveranderlijkheid

geel van je af

toon je ’t verlangen

om in verstild witte droom

te gaan rusten

tot je dichter bij de hemel

dan voorheen de drang

naar openbloeien weervindt

met een welgemaakt vleugje

openbloeiend wit

verbloemt zij

het naar binnen blikkend

herfstig zicht

is er ontwaken

komt er later

wanneer grijpgraag

lijkende wade

zich witwievend vastkleeft

boven gebroken dromen

Rond de periode van Allerheiligen worden er sobere borden met gedichten rond het thema afscheid geplaatst op de kerkhoven van alle deelgemeenten van Herzele. Deze gedichten hebben als bedoeling woorden van steun, begrip, troost, herinnering, enz. letterlijk aanwezig te stellen op de kerkhoven.

Zie www.herzele.be (cultuur)

in haar slaap ruist de wind

de donker vastgebonden dromen

gemaakt in dode dagen over

zodat ze vanonder een kleurrijk deken

in open ongedwongen verhaal

zou kunnen opstaan

de akkers die zwaar

liggen na te hijgen

van een rijke oogst

herinneren mij

hoe wij samen

begin mei

onze mooiste zomer

ooit zaaiden

in haar loop

zingt er

een lied mee

omdat ze meer

dan regen en wind

nodig heeft

om over de keien

uitgevlakt

pas als lichtglanzende vergezichten

verlatenheid bedekken

een wereld van ervaring openleggen

zal ik trachten in te nemen

waaruit te zijn verdreven

doodstil

hoe scherft hij

het gele

kartelend

naar beneden

om het

als wak

in ’t geruis

uit te spreiden

doodstil is zij opgestaan

om door een open raam

uitgekeken leegte mee te geven

om en om de maan

tot aan gedaan met klaarte

haar terug binnen te halen

al schildert de zon

hen nog even als stilleven

dra zullen ze hun vrijheid nemen

rood gekleurd

wervelend spelen

op de stroom van leven

tot ze bij windstil

zich warm gaan koesteren

in een tijdloos voortbestaan

in open wij

die diepte liefheeft

vertelden zij

hoe hun groeien

ongemerkt door de ander

werd overgenomen

als schuimkoppen

grimmige sporen trekken

rond een rots die hem zo somber

als de zee zelf maken

ga ik ingebed tussen duinen

verlangen naar mijn landschap

waar zachtvloeiende siergrassen

de strakke lijnen verzachten