mooi mens

 

kracht puttend

uit eigen bron

verspreid jij je licht

in ’t leven van velen

laat zien dat wij

schoonheid binnenin

moeten ervaren vooraleer

te kunnen uitdragen

in uw licht

leer je me minnen

in uw schoonheid

bezieling kennen

in uw adem hoe mijn

schroom te laten varen

één in wezen

grenzeloze liefde weten

zelfs wanneer ze

tijdens hevige kou

schijndood lijken

blijven ze  zuchten

om niet te worden

weggedacht

voor bloeiend

te hebben bestaan

het is de groene krans

welke boven het altaar hangt

me uit het donker

dichterbij laat komen

om in volle verwachting

het hoopvolle te zien oplichten

daar waar wind

vrij spel kent

geruchten zich

verzamelen

hoef ik

niet te praten

over doodgaan

omdat bezieling

voelbaar

ligt opgebaard

tussen de graven

toen een woelige zee

zich schoonwaste

van dromen

ze als vlokkend schuim

op het strand smeet

gingen we

dicht bij elkaar

staan hopen op zomer

al die zielsverbonden momenten

rijgen we tot een lint

van hechtheid

om in zijn totaliteit

te laten schitteren

zodat we wanneer de tijd

meer schaduw

dan licht geeft

met eigen ervaringen

de weg terug vinden

laat ze diepwortelend

in eigen aard

zichzelf verheffen

tussen hemel

en aarde

hun schoonheid geven

ons leren

zonder beperking

te leven

als het diepbenauwde

zich zwart

tegen de ruiten plakt

het in zichzelf beslotene

niet meer ademen kan

omdroomt ze

‘t duister hartwezen

met licht

waarom in wurggreep

van takken zitten wachten

tot de zon opkomt

wanneer schichtig grijs

je reeds de weg biedt

naar openheid

onder het zilver

van dauw

vleit zich een droom

naar werkelijkheid

bloeit zacht

begeerte

in ‘t verblindend spel

van tederzachte beelden

toen ze zag

hoe opvliegend

zwart geschreeuw

in ochtendnevel

kracht en diepte

ging toevoegen

aan ruimte

warmte vasthield

liet ze zich

meedrijven door

de schaduw voorbij

naar herboren

vooraleer

het verklevend

gele

uitgedregen

gaat neerliggen

bertracht hij met

diepere inworteling

de essentie

van oorspronkelijkheid

vast te houden

hoe graag geef ik

mezelf de vleugels

van lang geleden weer

om als fee

droomzwevend

tussen lichtkleuren

met spelende magie

tovenaars en spoken

op afstand te houden

ondanks dat grijze bewolking

de windstille kruinen

in voortvarende verbeelding

warm tracht toe te dekken

spreekt vervreemding

koud op ons in

in een over elkaar gelegd landschap

glundert hij zijn standvastigheid

door ’t zonlicht te breken

met herfstig geel loofkleed

in het grenzenstellend grijze

worden gehechtheden losgelaten

dwalen ze zwaarzuchtend

in onstuimige draaikolken

naar omwentelend leven

in een ommezien

neemt ze stil

het beleven mee

om zoveel later

met verbeelding

de spinrag weghalend

naar eigen vermogen

te voorzien

van kleuren

rebellerend weliswaar

maar oneindig meer

genietend dan eerst

er zit verwachting

in hun pluizig pronken

wanneer ze met de wind

gaan meebewegen

los verder dwepen

tot ze zijdezacht

tussen afgevallen blad

thuisvoelend de rust zoeken

om als gouden kracht

te kunnen openbloeien