meegaand in groei

haar verlangen

tot openbloeien

ontdek ik de kracht

om donker te breken

als onder de wolken

vogels vleugellam

door de slagen

van een harde wind

naar beneden vallen

waar een kwelmende aarde

in een niet te bezinnen

beweging meekolkt met water

waar vissen met de buiken

bovendrijven

dan smacht ik deze droef

zwarte dag naar de nacht

om de eeuwig jonge weerschijn

van de sterren als troost bij nood

bij een gladde zee te zien glanzen

die oerschreeuw

vanuit het duister

heeft de aarde

wanhoop meegegeven

een onverwachte dood

met een lichaam

van steen

en ogen gesloten

verloren liggend

in gemis

zonder hemel

neem me als je schaduw mee

dan geef ik me jouw gedachten

heen en weer steeds weer

tot we samen één

tussen hemel en aarde zweven

heen en weer steeds weer

bewonderenswaardig hoe hij

zwaar van winterslaap

met zilverachtige flitsen

als uitgebeten droombeeld

zich tracht te onthechten

van een omgeving

grijzer dan zichzelf

na het stugge grijs

waar de dagen

te zwaar

om dragen waren

liggen weilanden nu

rijkelijk gedrapeerd

met kristallen dromen

zo mooi dat wij

heel dicht bijeen

als vage schaduwen samen

deze winterrilling willen dragen

als ’s nachts

de wind

zijn kleuren geeft

een wassende maan

in gekozen richting

blijft meelopen

ongebonden wolken ons

in woelende verrassingen

onderdompelen

waarom dan nog

naar overdag trachten

die dromen uitsluit

verdriet roert zich inert

tot leven het met

een kwinkslag treft

eerder tussentijdse

melancholie kwiek

wordt dwarsgezet

hoe leek hij

verzonken in rust

ingekeerd en stil

zichzelf te verzwijgen

tot warmte

de kracht van groei

in hem joeg

ons aandachtig maakte

dat hij wou gaan bloeien

tot wat wij

niet in hem zagen

Is het omwille van herinnering

dat de versteende verdediging

van een eeuwenoud tijdperk

vast in gebaren ligt te strijden

met hemelsbreed

op slechts een golflengte

van hem verwijderd

durft zij het aan

eerder woelig wedervaren

te verdrinken

om vrij gebarend

in stil water

de ziel voldaan

vol overgave

naar hem toe te zwemmen

als ik zie hoe zij

die voorbestemd als regenbrenger

zich vastklampen aan leven

ondanks doodstemming

die ’t aangezicht van d’aarde kent

ontdek ik diepste wezen

hoe gegrond

rimpelt het

tijdloze momenten

tot de wind

gaat liggen

zicht

ontmantelend

laat varen

als vol overgave

verzonken

laat de tijd

bij twaalf maal slaan

een zucht stilstaan

met hart in mijn keel

even naar adem happen

om erna

in de realiteit

van een weer stervend jaar

haastig naar

dat ene moment

op zoek te gaan

Fijne jaarwisseling iedereen !!!!

in de stilte

krassen kraaien

een dode herinnering

vals tot leven

klauwen

de dunne wondrand open

en pikken haar koud

tot blinde vlek

ochtenddauw

maskeerde kil

het volmaakte

omtreurde stil

het pas ontwaakte

in diepgrauw

ik laakte

het vergrijsde

droomde in blauw

een vergezicht

omzoomd met zonnelicht

als zonnestralen

zijn naaktzijn tot begeerlijk

hebben verpuurd

zal hij honingzoet verlangen

op de lippen

blijven proeven

net zolang

tot hij haar met wakkere

armen ontvangt

zij behaaglijk lang uitgerekt

bijzonder intiem

op hem kan liggen

vol overgave

samenzijn ademen

de weg

bezaaid met stenen

langswaar ik haastig

toekomst zocht

heeft na jaren

zichzelf verwaaid

tot een pad

met losse kiezel en zand

waar ik gaandeweg

traag mezelf verlies

in adembenemend

nieuw zicht

in een trilling van licht

blinkt de wereld

zijn schijn

laat klaagzangen zwijgen

verzinken in stilte

kerst zal ingetogen zijn

Fijne kerstdagen iedereen !

je wou mijn stilte

niet verstoren

streek heel zachtjes

langs me heen

nog heel even

als een vreemde

heb je mij

jouw lach gegeven

laten verstaan

om nader te komen

ik alleen jouw hand

moest nemen