terwijl een desolaat

gesculpteerde akker

zich lichtvaardig

ligt te vergapen

tot zomer haar ziel

misschien blootlegt

neemt de berm

het prilgroene

dankbaar aan

als lente met een zucht wind

en een sprankel zon

komt aanwaaien

wijl de zon

als gouden koestering

de hemel oplicht

witte wievenslierten

hun parelende taal

over het natte gras uitwervelen

verliezen wij onszelf

in het zintuiglijk genoegen

van samen ontwaken

meelevend met het drama

dat zich heeft afgespeeld

in Zwitserland

geen gedicht morgen

mijn gedachten gaan uit

naar slachtoffers,

familie en naasten

die getroffen zijn

door zijn voortdurende verandering

raak ik mee opgetild

in wat wacht om nieuw

herontdekt te worden

steeds weer tot er zich

in verweerd volgroeiing vormt

los van de wereld vol van mysterie

met hem essentie verken

de stilte van het huis

herinnert haar

hoe ze in het donker

verder met poppen ging spelen

haar gedachten in een zakdoek

nat van tranen verfrommelde

tot volmondigheid toeliet

haar kindzijn te verhalen

haar volmaakt mooi zijn

laat me fantaseren

stilstaan in heerlijke observatie

ontdekken dat

in wonderlijke verwachting

een hart kan openbreken

het op zoek gaat

naar een steeds meer

weelderig beleven

wij hebben niet gesproken

enkel elkaars hand vastgenomen

het pad verder afgelopen

op zoek naar onszelf

het samen zwerven

verrijkt ons leven

brengt volkomenheid

in wederzijdse deling

nauw verstrengeld

is sindsdien ons zijn

een droom die blijft

vraag je niet om vleugels

wijl wind gaan liggen is

wil me niet uitstrekken

in een leegte

met geen enkele betekenis

laat me woelen

in de aarde

leven tussen bloemen

die mij laten groeien

in warm thuisgevoel

als bomen en struiken

met ontij aan hun zijde

het bos als een wankele samenhang

zonder hartslag doet kijken

dan is het hel niet langer hemel

die gestalte geeft

hoe zij zich ook richt

naar ’t licht

om zijn glimlach

te zien oplichten

steeds vaker

gaat hij

in de greep

van honger slapen

vermoeid van

’t leven hier

het droomblauwe

aanraken

wanneer ze tegen de wind

het uitzicht in ziet hoe regen

een zilverwitte winter versmoort

wordt hij met herinneringen

weer bovengehaald

even maar want de zaailingen

van verleden jaar

die ze plots langs de weg

als bomen bemerkt

kleuren terug het beleven

telkens zo anders

heb ik je herontdekt

als rijpe rust

in mijn bestaan

het prille dat openbloeit

vanuit ooglijk blank

een dode droom

die ik grijs begraaf

tot wanneer ik als veeg

hoopje mens één met je wordt

pas wanneer de wirwar

van mistig zicht

is open gewaaid

het ademen vrijlaat

oreert leven zich voluit

omdat ze op een stuk niemandsland

tussen bos en erf

onterecht gestalte geven

aan dood en verderf

declameer ik honingzoet leven

tot ze zich manifesteren

met me mee

over essentie filosoferen

als ik je streel

wees dan even stil

geniet van mijn vingers

en weerkaats mijn gevoel

met bereikbaarheid

zodat we kunnen zweven

in hetzelfde licht

met regenbogen dwepen

geen waan gedogen

maar samen begeerte doven

omdat urenlang niks horen zeggen

niet aan te horen is

heb ik het als eentonige

kwelling naar binnengekeerd

met het eeuwig ruisen van de zee

mee beginnen zingen

tot ik in open communicatie

de stilte ben vergeten

nog voor een slaapdronken aarde

zich door uitdromende witlijkende

zijde toegedekt weet ben ik opgestaan

om te ontdekken dat

het vlokjes rode passie zijn

die de dag wonderlijk openplooien

diep in de nacht

gonst de gedachte

het licht van de maan

te gaan vangen

me klaarwakker

hoe trachtte ze

een landschap te schetsen

waar bij iedere pennentrek

een groeiende verstrengeling

met verbeelding merkbaar werd

middels rijk geïllustreerde gedachten

stenen kon verleggen

om in het spoor

van meer levensvervulling

haar doel te halen

pas als wolken

hemeltergend traag

in wit feestelijk gewaad

de harde wereld opentrekken

ontdek ik mijn eigen blauw

dat zich als warm verlangen

tussen hartstochtelijk

nieuw leven innestelt