in een afwezig bewegen

ontdoet hij zich van haast

waait met de wind mee

de werking van het licht langs

om ver voorbij de rest van de wereld

en randen van onmacht

hemzelf een nacht

zonder schaduw te geven

hoe durf je bij 't ontwaken
palaveren over de neergang
van lyrische wanen
 
wanneer de opkomende zon
bijenkelken opent
 
op de bloembodem
een voorraad geurende dagdromen
kunt oogsten

als bij valavond

een allegorie

van licht en donker

als lijkwade

van de grond loskomt

deemster vertolkt

bevleugelt zij het

met een zacht

bewegend herbeleven

van een wondere dag

met louter liefde

en zon

zoveel zachter

valt de avond

de hele wereld stil

midden in ’t heelal

wanneer ik onder

schroom eeuwig zilver

heimwee vreemd

de ruimte vind

samen met jou mij

in toevlucht te dromen

als de geur van hooi

door de avond wervelt

houden we op

reizigers te zijn

vlijen ons neer

in doorluchtig duister

dat zich gehecht heeft

aan natuurs zachtheid

om inlevend het beleven

als alomvattend vast te houden

midden monotoon geluid

dat tot in de diepste hoeken

woord en weerwoord fluistert

zit zij vol twijfel

een kind van god te wezen

tot gekleurd licht binnenkringelt

grijze stenen en bleke

lijven wegwimpelt

oog in oog met schervende

beelden haar gelaat oplicht

in eigen wondere zekerheid

zichzelf en geloof weervindt

net zoals je wortels

die steeds dieper

de weg van het water volgen

langsheen talrijke bronnen

op zoek naar monding

groei je

bovengronds

zo rustig rijzend uit

tot volmaakt wezen

op zoek naar je hemel

met zachte schijn

in gevoel van beweging

die liefde louter

puur omschrijft

halen wij populieren

uit hun schaduwen

opdat ze net als ons

boven bezorgdheid

zouden uitgroeien

orde scheppend in chaos

sterk komen te staan

in aards

wezenlijk verhaal

zoeter

dan de zwoelste zomer

bloei ik bloemen

voor je open

omdat ik je

als zinderende vlinder

licht als wind

wil blijven zien

gewoontegetrouw

dag in dag uit

van je wil blijven houden

mijn spring-in-‘t-veld lief

zo veelzijdig fascinerend

komt het vanzelf tot leven

een explosie van innerlijk streven

dat in een oogwenk

zijn eigen weg gaat

met wijdopen hart

de ziel een stem geeft

Ongetemd leven

hongerend naar aarde

wil ik boomstammen aaien

ritselend blaren horen vallen

vleugjes geur van allerhande

bloeiende bloemen opvangen

ongeremd kinderlijk speels

me helemaal overgeven

aan ongetemd leven

tijd vergeten

gelukkig wezen

als veelkleurigheid in bloembadtij

zich honingzoet roert

word ik een vlugge vlinder op roesdrift

tot net voorbij die laatste wilde roos

waar ik samen met haar blaadjes

in nieuw uitspansel zal worden begraven

helemaal klaar

om herfsttinten na te jagen

verzwijg mijn tranen

wieg me stil

draag verhopend

hoop mee

wanneer ik wakker lig

door de zon getroffen

weerlicht de fine-fleur

van ’t Breivelds’ park

openlijk haar glorie

een stonde maar

want echter later

werpt ze zich verder

als enkel steen

zwaartepunt

in een kronkelweg

van ervaren

horen hoe de einder

geluid weer toetst

brengt me vleugelkracht

mij in herhaalde herhaling

midden noodweer

in rimpelend beleven achterlaten

maakt het zo moeilijk

mezelf keer op keer

weer te vinden

levensbenieuwd

verdrink ik

in lichtsprinkels

met zachte haast

ademloos

tranen barend

om in diepe nasleep

ogenblank

tot rust te komen

wording gewaar

die hartslag vraagt

zo ben ik gegrond geaard

zelfbewust van bloesem

tot vrucht uitgegroeid

binnen een moment van eenheid

snoezelen handen

zachte golfjes van verlangen

in fonkelend water

die dromen levend laat opborrelen

als tijdloos rijke bron

de einder vol van bereik

wanneer ik zie hoe zij

gegroeide eigenheid

als voldragen bloei

in de zon weerschijnen

geen enkele vlinder misleidt