als midden een harde wind

donker grote bomen

in meedeinende gebaren mij hun

innerlijke onverzettelijkheid tonen

om sterven te voorkomen

ontkom ik aan eigen verstilling

en grote zeer

door met een pril lentelied

in mijn achterhoofd

volop met hen mee te zingen

even eeuwig

voorbij de dood

volkomen levend weer

de moeite moe

ogen toe

onontkoombaar

aan de dood

zo hebben mijn vingers

na jaren zonder herinnering

haar vormelijkheid

uit een klomp klei weer

afbeeldbaar gemaakt

om midden licht

zozeer gezicht

zozeer ziel

nabij mij neer te zetten

als de zon opgaat

glinstert het water

met vele kleuren

haar tot wakkere dromer

die niet meer nodig heeft

om alles mooier te zien

wat dagdagelijkse

werkelijkheid biedt

mee met zichzelf

is ze dieper

de tunnel ingelopen

om hem eigenhandig

te slopen

midden licht en lucht

geschiedenis te herschrijven

zonder het koud te krijgen

een kleurrijk verhaal met open einde

waar zij haarzelf

midden bloemen en vlinders

heeft verwoord

klaar voor verre reizen

niet langer torst ze

haar schaduw

als zware last

maar neemt hem

in continue stroming

licht mee

om vol passie

in vonkjes eigen waarheid

als de dag

mijn ogen wrijft

het morgenlicht

zacht trilt

verhul ik mij

in zuiver ijl

geniet nog even

van mijn droom

tot jouw schaduw

me verder leidt

ik smacht

naar onze werkelijkheid

help me

het dieper kleuren

van de herfst

te verdichten

voor bladeren

als één grote verwarring

naar beneden vallen

laat je gaan

zelfs al is het doodstil

in jou van binnen

wees mijn ogen

breng het licht

weer over mij

laat de nacht

aan ons voorbijgaan

kleur de tijd

immer bij

als stilte boven ons uitstijgt

jouw omarming mijn lichaam

rust laat kennen

zielsvol ben

van jouw

koesterende aanwezigheid

sluimer ik na jaren droomvrees

in beschermend weten

zacht in

kijk me diep

in d’ogen

leer me je dromen

licht als de zon

waar schaduwen

de aarde zacht raken

te doorgronden

zodat verborgen tranen

gaan stromen

met open blik

je tegemoet kan komen

enige ene

eenzame ziel

met gave

van vergetelheid

jou geef ik

de open vlakte

met desolate groei

vage vormen

die nog net

geen duister zijn

wazige momenten

met de weifelende gloed

van een ondergaande zon

omdat ik houd

van bruisende intensiteit

die levendig

door bomen stoeit

In woeste wentelingen

van herfstig weder

begraaft ze zichzelf

midden een door flarden mist

verdichte weg

als teer verzinsel

om op een ochtend

in het donker nog

de hemel op de schouders

schuchter

te gaan ritselen

hoe jansalieachtig voort gaan ze

door een bos waar bomen

zich anders inkleuren

dan tijdens zomer

langs okergeel

wegritselend struikgewas

waartussen kastanjes

en noten liggen te pronken

tot ze helemaal één

met herfstgedachten

blijven stilstaan

op zoek naar lichtvoetigheid

laatste najaarsbloemen

heb ik als zweemzoete heugenis

in mijn armen

mee naar huis genomen

om hen als een weldadig

geurig overkomen

in mijn mooiste vaas

neer te zetten

op open zee heb ik

schoon schip gemaakt

obstakels over boord gegooid

om in verschoonde werkelijkheid

verder te gaan zeilen

eerder dan

de stem van hun hart

te volgen

staan ze ver van elkaar

zonder handen

elkaar nodig te hebben

me laven aan de bron

bracht met de ervaring

dat helder opwelt

uit troebel water

met haar loop mee

glinsteringen even oud

als de zon

in stille wateren vond

aan de monding

door eigen verwording

een open zee rustig

wordt ingedreven

met zeer zware laarzen

vegen van de regen

in zijn besmeurd gezicht

en een stervende zomer op de rug

struint hij in ’t onpeilbaar slijk

van geëffende velden rond

laatste greintjes

bittere oogst zoekend

waarmee hij zichzelf

tracht te overtuigen

dat hij de winter

door zal komen

de schoonheid

in het doodgewone ontdekken

maakt leven

zo onweerstaanbaar

bruisend

wonderlijk oprecht

zelfs als de morgen kil gloort

velden schemerig oplichten

akkers onder vallende bladeren

worden bedolven

getroost moet worden

door dauw glinsterend beleven

dat ooit als bloei ontstond

blijf ik hongerig zoeken

naar meer omwentelingen

tot ik ver voorbij de horizon

lentefrisse groei herontdek

waag het niet

om met drieste ophef

die scherp schrijnt

het lommerrijke

neer te halen

welke hij

met voortstuwende kracht

boven ons uit

heeft laten groeien

opdat wij

de lichtprikkels van zomer

als bijzonder

hebben kunnen neerschrijven