Ze fleurt te vroeg


Ontdek wit
dat zoent
tussen groen

lief de madelief
heel even sensitief
en laat ze

vooraleer ze mij
te vroeg
lente laat beleven

In onbegrensde ruimte


Gaan we sterren
ontdekken, exploreren
en leren te overleven

gewichtloos vrijheid smaken
zielen raken en mekaar met
hartveroverende doelwitten raken

chaos scheppen en creëren
om op de juiste manier
verhaal aan ons leven te geven

om daarna kijkend naar de zon
te genieten van onze levenskracht
en na te denken over hoe het begon

Wanneer inhoud leven lieft


Teder bloesem
jij jouw woorden
tot een liefdevolle inhoud

het laat me
in zijn warme omhelzing
dwarrelend zweefvliegen

als vastklitten in zijn diepgang
die me laat aanwezig zijn
in jouisserende realiteit

Genieten


Als je ieder morgen
rijm zilver
laat parelen

met jouw stralen
mijn hart warmte
laat verhalen

mijn ogen
intens het mooie
laat ervaren

dan zal ik pralend
door de winter dwalen

Klungelig klussen


Heftig, heetgebakerd,
molenwiekend draaiend

vloekt, dondert en
davert hij uitvarend

na zijn misslaand
klutsend hameren

tot ik ijzer met handen breek
en ik hem vingerwindend
het pythagorisch zwijgen geef

Hij beukt lief


Imponeert met adelijke air
zo heersend over zonlicht dat hij
vaak troont celibatair

met honingkleurige kroon
omgeven met alleen zijn bruin en rood
oogt hij zowel statig als schilderachtig mooi

mals lentegroen geeft hij mij
zo kan ik 's winters likeurstoeien
met zijn lekkernij

Best rood


Wat ben jij mooi
pronkt groen en rood
in volle wintertooi

schaduwt mijn woning
trots en star
tegen teveel geharrewar

symboliseert de natuur
die eeuwen overleeft
en de zon die dra terugkeert

vuur jij maar verder als morgenrood
zo kom ik met jou
de kille winter door

Als storm wind breekt



Winden roeren zich
in een ritme 
zonder hart

waaien in slepende uren
een duister schaduwspel
over me heen

laten me dwalen 
zonder bestemming
in een grenzeloze nacht
 

Driftend in woede


Diepe woede kwam dromen
in mijn vaagheid
deed wijdgeeuwend gevoelens stromen
in de ledigheid

lijk er niet aan te ontkomen
ze ebt, vloedt en leidt
is niet meer in te tomen
mijn wrange onstuimigheid

ze wil voorkomen
ik klagend neerzeig
voor ik wraak heb genomen
op mijn eerdere roerloosheid

Gisteren


Als benen
zomaar wiebelen
en vingers witte
kneukels knijpen

laten vreemde handen
met precisie
de tijd trillen
in golven van pijnen
mijn lichaam rillen

tot groene kledij
mij in een bed neervlijen
en de slaap mij bevrijdt
met schone schijn

Als warmte haar omarmt


In een eindeloos verlangen
droomt zij tijdloze warmte

die scheert in fijnste glinstering
als een zachte fluistering
om haar heen

haar beroert in vederlicht strelen
die haar lichaam
tedervol laat spreken

volmaakte omhelzing
bestrijkt haar verdere leven
laat haar droom realiteit beleven

Een nieuw leven


Geef haar het genieten
van een morgen
in een nieuw leven

laat ze niet schreeuwen
haarzelf opgeven
woelen in haar nachtmerrie

waar verleden leeft
herinneringen vol smurrie
 op haar lijf kleven

gun ze de klok te horen tikken
en het nu om haar heen te wikkelen

Traag wegkwijnend


Koude laat wegdromen
het geel en rood

sluipt onderhuids
in nervende skeletten

laat het stikkend
verrotten met somberheid

traag wegzompen
in nietigheid

De zeilen neerhalen


Als je mij laat dijnen
in een onbeweeglijk tij

roerloos drijft
in jouw eigen wereld

me laat verliezen
in stille oneindigheid

dan zucht ik
windstil neer

schipperen heeft
geen zin meer

Jij

Wanneer de duivel predikt


Haar ledematen bloot,
onbeweeglijk, rozerood
beven angst en nood

met hese stem, verdraaide mond
lenigt hij in tijdverdrijf
haar gekwelde lijf

in verlichting predikt hij de hemel
blij zijn nakomelingenschap
te hebben verzekerd

Voor altijd verdwenen


Jouw dag is geweest
vind ziel noch schaduw weer

Zelfs jouw gezicht
zie ik niet meer
sinds de dood
jouw ogen heeft gesloten

Alleen in dromen
blijven herinneringen komen

Samen dromen


Wanneer mijn dromen
vederlicht fladderen in de jouwe

en ons heerlijk laten deinen
in hun bries

zij ons speels beroeren
met zeemzoete fantasieën

die ons laten zweven
in eindeloos verlangen

dan pas zal er samenspel zijn

Mezelf spiegelend


Ben mezelf gaan zoeken
zonder liefde, zonder mij
had alleen een verloren roepkreet bij

en een schaduw op een wand
die weggaat en terugkeert
me veel te dominant

verhuld, gebogen, emotieloos
met een stille pijn
steeds mezelf voorbij

op zoek naar een spiegel
waar ik met open vizier
de weerspiegeling van mezelf
in kleuren wil zien

Homerische strijd


Men in vaart, Helios waardig,
langs mijn duizelingwekkend pad
tot die weg me het vuur bracht

mijn faëton vlammen vat
en mijn rusteloos gebied
in lichterlaaie schiet

laat het geblakerde verdriet
voor mijn nieuwe ontdekking
een Elysium strekking

het is mijn recht
de plaats van bestemming
belange geen beklemming