moeten we niet ontwaken

onze dromen verlaten

over liefde spreken

wellust weten

of wordt verlangen

voor immer een gevoel

dat ’s morgens breekt

nuchtere realiteit

telkens weer het leven beheerst

zong hij eens

een zomers lied

koude snijdt

nu winterdiep

zo tergend traag

hij verglijdt

in winterslaap

die verademing draagt

we wandelden traag

hadden helemaal geen haast

zelfs de wind op kousenvoeten

raakte onze stilte niet

en toen wij op een bank gingen zitten

de bladeren als zomerse herinnering

in zachte vleugelstrijd

naar beneden zagen dwarrelen

deden ons zelfs niet vitten

want de oogst

aan rust en schoonheid

die we deze namiddag binnenhaalden

zou ons de hele winter

niet meer verlaten

weet dat ze hard proberen

een laatste zomers gevoel

mee te geven

wanneer ze hun purperen bloemkronen

verlangend openen

laten genieten

van een laatste zoemende bij

die onzeker

hun nectar aanraakt

tot de dag aan ’t licht verzaakt

en zij sidderend kil

in mantelpakjes van wit

met een laatste hoofdknik

als zilveren lichtjes

voor winter zwichten

haar droom

blijft roerloos

weerbarstig aan het leven

in de stroom

van fantasie hangen

tot zij hem als regenboog

naar beneden haalt

beseft dat er ook

 aardse schoonheid bestaat

als je het toelaat

wanneer ik mij

tussen wolk en aarde waan

rust in mijn leven ervaar

zal ik terug

bij mezelf ontwaken

beseffen dat

genieten van de tijd

zoveel belangrijker is

dan hem

voor te willen zijn

wanneer de bladeren

in stilte omlaag  wemelen

zo intens teder

een bewogen spel

met mij spelen

dat ik in de ban rakend

van het najaar

niet merk dat herfst

het aards kleurenpalet

verkreukelend laat verdwijnen

achtergebleven leegte

 naar eenzaamheid leidt

waar licht niet langer

 de wereld siert

maar schaduw hoogtij viert

nabij de meidoorn

waarvan  de donkerrode bessen

een gebroken hart

weten te lijmen

wil ik bewijzen

 dat wij

zelfs in herfststilte

kunnen genieten van warmte

als we maar

dicht tegen elkaar aanvleien

nooit meer

van de buitenwereld afgesloten

ramen wijd open

laat ik het licht

in alle hoeken binnenstromen

want dankzij mijn ventje

die mij liet zien

waai ik mijn weg

met een eigen lied

niet langer ontheemd en verweesd

maar vol met liefde

wanneer ze praat

onder de kleine stukjes

ruw landschap

van de trambaan

als zachte hand

langs mijn gezicht strijkt

wanneer ik langs

 geheime plekjes trek

in het licht

van de wijde hemel

haar energie

laat zien

ontdek ik bij haar

mijn eigen stukje magie

dat mijn gevoel

van verbondenheid verklaart

gevoelens leidden mij

van een groene wei

langs zacht glooiende heuvels

naar de uitgestrektheid

van de zee

doch de stilte

die daar heerste

toen de avondmaan verscheen

versterkte eenzaamheid

steeds meer

enkel de herinnering

van alleen

nam ik terug mee

wanneer ik met intens verlangen

naar jou ben teruggekeerd

til me op

draai me wervelwindend rond

tot in hogere sferen

zodat ik jouw turbulente spel

hemels kan beleven

en raakt het

ooit uitgeraasd

weet dan dat

alom verspreide bloemblaadjes

het genot van ons liefdesspel

zullen verraden

wanneer niks

haar nog kan raken

enkel haar eigen gedachten

die zich richten naar verlangen

en leven in verwachting

de aantrekking van het mooie

alleen maar

groter maakt

zal ze met de kracht

die liefde heet

de hele wereld schoonheid

laten meebeleven

kleine fladder mijn

rust maar nazomerzacht

in mijn gele glimlach

glanzend in hetzelfde licht

beelden wij

in perfecte harmonie

stilleven uit

wetende dat herfst

ons schaduwend

laat verdwijnen

het huis dat steeds

nacht ademt

waar dromen

als nevelige sluiers

door de kamer dwalen

haal ik steen voor steen neer

laat de fundamenten

nieuw leven dragen

waar open ramen

de geur van ontluikende bloemen

zullen binnenhalen

wanneer de uren

in ons bestaan

langzaam verder glijden

zonder dat wij

het leven

nog intens beleven

zullen wij

de eenzaamheid

samen bewenen

en de warmte

van elkaars handen

als troostend weten

het in groen weggestoken

blote voetenpad

ben ik gisteren

nieuwsgierig doorgelopen

gekriebel van stenen

modder tussen mijn tenen

lieten mijn hele lijf

zinderend genieten van de energie

dat wisselende ondergrond biedt

ik zoek een late zon

een wind

die me zacht dwingt

nazomer te bezingen

voor ik samenkrimp

in de doodse stilte

van de winter

mijn vlammend rood

in de diepe voren

tot donker zilver

wordt gesmoord

als eerste zonnestralen

door laaghangende mist breekt

lijkt elfennevel

een paradijselijk verhaal

in mijn leefwereld te baren

zoveel mooier

dan nachtelijke luchtkastelen

waar trollen mij

in bangelijk grijs

laten rondwaren

hoe breekbaar lijkt de wereld

wanneer een grijze hemel

de dag dicht dwingt

schaduwen uit de aarde

doet opstijgen

die zomertijd verdrijven

sterren verplicht te wemelen

in verlorenheid

die mij laten  blijken

 dat vandaag

slechts een vage herinnering

is morgen