wanneer zachtzinnigheid

zich in geschreeuw

heeft vervluchtigd

kent passie nood

leven bange dromen

die niet begrepen worden

wordt mens’ wereld

oh zo klein

klatert het vandaag duizend tinten groen

morgen neemt dorstig geel de boventoon

tot oh Here God bontgekleurde dwarrelingen

me laten zien hoe dicht in ‘t verschiet

naakte waarheid spiedt

vindt me stervend

midden een vlucht

onvatbare bloesems

de geur van vroege bloemen

een blauwe stille lucht

waarin vogels een blijvend duren tsilpen

wanneer hun fluweel

zacht uitzicht

me gedag zegt

als louter honing

waarom zou ik hen

dan plukken

los van omgeving

laten verwelken

verdord en dood

lijk een vluchtige droom

in de hand houden

over hen valt schittering

wanneer ze

als licht uit licht

onze bewogenheid

helpen mee uitdragen

ochtendlicht

waar is de bloem

die gisteren nog bloeide

plukte de nacht

haar schoonheid

geheel onverwacht

terwijl de maan

zilver keek

hoe haar levenskracht week

in weerschijn toonde

zij niet meer is

wie eerder was

langs talrijke windingen

hun pril uitwaaieren van

knop naar bloeisels

te mogen ontwaren

maakt mijn uitbreken

met fladderende vleugels waar

in de roes van hartstocht

die verlangen voedt

zo zoet

blijft het hart opvlammen

ogen gensters spatten

boven nachten

raken wij

het naakt vertrouwen

nimmer kwijt

wanneer verwachting

zich openbaart

van bescheiden knop

tot een glimp volmaaktheid

zal hij haar decennia later

nog steeds als adembenemende

uiting van inneming vanuit

zijn geest terug naar bovenhalen

soms is het beter

om een vreemde te blijven

waar men zich thuis voelt

wanneer ik de harde nerven

van je bast streel

weet ik welke weg

je reeds hebt afgelegd

doorgrond ik

de diepte van wortels

maar terzelfdertijd

tonen de nieuwe loten

en het prille groen

dat jij je hebt bevrijd

uit eentonigheid

en reikt naar frisse lucht

als ’t zonlicht zich weerkaatst

op de bast van de bomen

in meeste wezenlijke manier

van zijn op vlinderjacht gaat

vervliet voor mij de horizon

midden een mistig verzwijgen

donker kijken van de bomen

diepe tonen van stilte

zweeft er iets vredigs, als één adem

in cirkels om me heen

doen me anders dan andere dagen

naar binnen kijken

verlangen naar eigen

helder zachte kleuren

met veel sprankjes hoop

wanneer de zee mijn woorden

met eentonigheid breekt

baren vol schuimende verbetenheid

een gedicht dat daagt

met doffe rimpelingen wegvaagt

duik ik als schattenjager

de diepte in op zoek

naar een nieuw begin

het zijn de jonge scheuten

die zich boven de bladresten

van vorig bloei jaar

een weg zoeken naar het licht

welke me de reden geven

om in mijn leven

nog meer te willen ontdekken

omdat het hoop groeiend meedraagt

als voorbode van iets moois

rijker dan ik ooit

heb durven dromen

murmelt het zich omhoog

zo doordrongen van leven dat

het mijn hartslag naar bovenhaalt

als bevlogen uitbreekt

wanneer ze  kleur toont

stilte overtrof elke gedachte

tot ze ging afdwalen

naar wat vroeger was

als een lichtstraal

midden zwart

met een innemend lachje

even haar ziel blootgaf

omdat ik haar

in de hemel wil terugzien

ben ik gaan geloven in

verlossing van de menselijke ziel

wolkenvrij

schemering voorbij

het lijkt toverij

hoe spiegelingen

de diepere zin

van de gerezen zon

doen blinken

mij warm laat leven

in het kuiltje dat we

samen delen

toen ik door tijd

aangedane sfeer

werd gegrepen

heb ik ze

vorm gegeven

een aards bloeiende

weelde die

de hemel raakt