vandaag bij je graf va

wil ik jou vertellen

dat ik deze zomer

ook vogels heb nagekeken

net zoals jij

placht te doen

vanuit je ziekenzetel

meer dan zeventien jaar geleden

ongerust dat ze straks

je gedroomde blauwe regen

niet langer zullen bewonen omwille

van een tot noodgedwongen wereld

schervend

licht gebogen

bij elkaar

in zichzelf verzonken

zwaartillend bezig

een heel leven

bij elkaar te zoeken

langzaam

omdat ze hebben vergeten

zo kijk ik ernaar

terwijl een nazomerwind

over ons

heen waait

ontbolsteringen

tussen het nazomers groen

helpen herfst tot zicht

geen zin meer te zoeken

naar hun waarheid

te dik omkleed met bluf

maar ik weet

wanneer ze me ooit

uit bittere nood toe neigen

dan geef ik hen

een kruimel hartigheid

ter mijner nagedachtenis

bouw bruggen

dicht kloven

verleg grenzen

zwervend

langs meren en velden

midden bossen

tussen feeën en elfen

heksen en trollen

beseffend dat ze

me geeft

blijft geven

steeds meer beleven

aanlokkelijk

noemen wij

de speels witte

dromerij warrelingen

die onze passionele

wezenlijkheid laat zien

soms lijkt mijn dag

één lange zoektocht

naar verloren woorden

die mijn schrijven

met inhoudelijke warmte

dienen te beklijven

om even later

ze in een rijkelijk bewegen

te zien fladderen

enkel hoef te grabbelen

om ze zielenbindend

te laten neerdwarrelen

pas wanneer je
het grijze
niet als leegte
maar vol leven ziet

zal je weten
dat het menselijke
in het tijdloze
vervat ligt

groen

langstelig

schoot zij op

knopte het bijzondere

aan mij gegeven

tot een licht roze lelie

waar vanuit de kern

spikkeltjes rood

stuifmeeldraden lang

de kracht

van onze vriendschap

explodeert

“voor Cor en Nel”

een nieuwe wind

met lange uithalen

en onstuimige klanken

verhaalt hij

zijn gevoel van heerlijkheid

een zweven met de geur

van schoonheid mee

in een wervelende stroom

van leven

op zoek

naar diepe innerlijkheid

als ik neig
naar eenzaamheid
rimpel ik haar waterzacht
in mijn hart

schenk haar
mijn verlangen
die ze weerspiegelt
in zilveren schijn

om mij
het middelpunt
van verbeeldingskracht
te laten zijn

enkel midden

nachtelijke oneindigheid

zal ze moeite doen om

haar schoonheid heel even

te laten opbloeien

net omdat velen

het dagdagelijkse

’s anderendaags

reeds zijn vergeten

hun fladderende dweeppartij

die glans van vleugels vrijlaat

weerlicht welig de verleiding

om midden wolken naarstig

op zoek te gaan naar dat wat

als hemels wordt omgeschreven

waarom met eenzaamheid

als enig gezelschap

het zichtbaar mooie overzien

in plaats van met klaarblijkelijke

gedachtegangen het geurende

als kern van gewin mee te nemen

behoefte aan een verademing

vol verhoopte rust

die heerlijk kil aanvoelt

wanneer dat

wat hoogzomer

wordt genoemd

met dorre tussenkomst

de golving van cirkelgang

ontkracht

morgen zoent
na donker wroeten

minnestreelt
in warme ochtendgloed

zacht en teder
langs haar naakte beeld

waait de tijd lieflijk
naar werkelijkheid

wanneer ik jou

zie opgaan

als schakel

tussen hemel en aarde

blijf ik bidden dat ik

mag blijven ervaren

tussen hoop en vrees

vechten tegen tranen

na hoogtepunten en piekmomenten

feiten die je hebben gemaakt

tot wie je bent

een strever

die geen tot daar

meer kent

dwingt ’t uitgeputte je

naar waar vermoeden

zich uitzaait

om als

doodgewone ziel

niet meer te doen

dan wachten op bloei

die uiterste

voldoening schenkt

een onvolmaaktheid

in de tijd

laat zich niet verstoren

zelfs niet door dromen

strekt zich uit

tot blinde vlek

breekt fragmenten

vertekent en overdrijft

verloochent in verwarring

het leven

om duistere plannen

verder in te weven

Ging jij groeien

desondanks dorre bossen

stille velden

schemerdonker

die zelfs vlinders misleidt

ging jij groeien

om mij te laten overkomen

een schoonheid

die bloeiend onze waarheid droeg