te moeten toezien

hoe schaduwen

zonder hechting

in één wankel ogenblik

zich op aarde uitstrekken

zin van leven

uit verband rukken

doet me dromen volgen

om bij eigen waarheid

te kunnen blijven

tot de tijd

mij laat ademen

snelt het leven

langs me heen

zal het

tomeloos vertellen

hoe kwetsbaar mooi

het vroeger leek

vereenzaamheid

als miezerigheid

gemis

betreurt

wij vereeuwigen

grijs op grijs

vereenzaamheid

hoe kan de horizon

dan nog oplichten

samen de kleine geneugten

van leven beleven

en ervan weten te genieten

tilt ons boven alles uit

in samen doorstaan

gaan we

dieper dan de kern

op zoek

naar een waarheid

die groeit

met de hoop

van eeuwige bloesems

wat moet ik met de bekeken

twee-eenheid

die staat te wezen

ga ik oppervlakkig

tijd verdrijven

zoals zij om me heen

of beweegt het mij

naar hunkering

van wat ik als liefde weet

op zoek naar openheid

verruim ik het uitzicht

met bezig zijnde onthullingen

zelfs al zullen ze

in hun ogenblik

dat  ik als herinnering meeneem

mij uit  beeld verdringen

als liefde je helpt

verdergaan

laat ze zien

hoe groot ze is

nooit heb jij jezelf

midden ons

een leven gegeven

luidkeels

je helemaal verzwegen

roekeloos

waanzin getroost

in dom overleven

je lichaam benadeeld

grijp toch vast

mijn uitgestoken hand

ik breng je minzaam

naar de overkant

als ze achterblijft met wat

een zomerse bevlieging blijkt

neemt ze haar lot

in eigen handen

gaat verder

tussen doodsbloei

met de wind

als steun in der rug

op zoek naar

geurend weerwerk

waartussen ze zichzelf

helemaal terugvindt

met heel mijn wezen

vlij ik de tijd tot langzaamaan

wanneer een doorwrochte bloemknop

van binnenin naar buiten

als een Gods gegeven wondere

werkelijkheid gaat bloeien

bijna niet meer

te onderscheiden

de eenvoudig geel

in de wind flanerende sterretjes

die trachten het dorre

te verbloemen

dat het ter ziele gaan

van Een Zomer verwoord

zal ik ooit zo vergaan

steeds vager

soms nog mij

een glimp waarschijnlijkheid

in een holte van tijd

gestrand

wacht ze

op een open zee

om met haar

traag ritme mee

in ’t licht van vandaag

onder te gaan

dichtbij de wondere waarheid

van bloeiende bloemen

of volop afstand nemend

van dorre takken die schrammen

zo gaan we dag na dag

langs momenten van herkenning

met nu en dan een traan

mirakel na mirakel

naar de betekenis van immermeer

in langzame tijd

loop ik langs de Vesten

met hen te praten

over samen verdergaan

of niet misschien

laat ik ze rustig overzien

wijde cirkels vol hoop

ooit door hen gedroomd

sinds hun dood

door de natuur gedragen

midden teruggetrokken leven

waar ellende hoogtij viert

eeuwige schemer blinde dingen

tussen slecht en kwaad

laat bewegen

ontdek ik een baken van volharding

met geladen betekenis

een aanzet mezelf neer te zetten

in een gedicht dat ik schenk

aan een land in de kering

midden voorbijgangers

wierookwalmen

galmende psalmen

laat het licht zich

met zoveel leven ontdekken

dat het de tijd breekt

tot een eindeloze ommevaart

van kleurrijke ogenblikken

die helpen om me voor het eerst

benevens leven te begeven

wanneer het denken

wandelt door emoties

hun sterven streelt

ze leegte vreest

zoekt ze de horizon

waar overzij

nieuw avontuur

hun laat herleven

midden ontheemding

waar magie speelt

heb ik me neergezet

om me te laten overkomen

gedachten die spelen

met lichtwezens

tot een kerkklok donker slaat

de heksenkring zich als

waag ik het om stil te staan

midden een onmogelijke wanorde

van eindeloos gruis en versteende aarde

dan is het de wind

licht in mijn rug

die me duidelijk maakt

ware wonderlijke liefde

van beminnen en bemind worden

verder na te jagen