toen een hemel met heldere maan

sterren op stil water toverde

ontdekte ik met mij

je glimlachend

hoe tracht ze

met oudtijds klokke gelui

het eerdere sacrale

over de stad heen te bewegen

waar overbelichting

ons gebiedt tot

een verloren lopen midden

baanbrekende stromingen

midden een zonovergoten

winters landschap

raak ik bevangen

door de schaduwen

van overvliegende vogels

even krimpt mijn wereld zich

tot een grijs stilstaan van leven

tot ik de vlucht

als warme hartskoestering

onder ogen zie

verbeelding realiteit raakt

als mist zich

samen klit

tot duistere tijding

verdicht ik mij

midden ervaring

als stille schaduw

hoopvol wachtend tot dauw

als schittering

me het vertrouwen geeft

om zonder één misstap

het broze

gaaf weer te vinden

vanuit het vinden
dat ze niet zocht

dwingt ze
zichzelf verder

met een hart
vol van hem

toen we ervaarden

waar we naar verlangden

wat we zo nodig hadden

wilden we alleen maar

meer en meer proeven

van het zo samen

bijzonder zijn

midden een beweging

die geen begin en einde kent

intensiteit zo teder

en vol passie blijkt

bomen

nog bebladerd

met herfstig geel

tot ze zich

verenen met felle

noordwesterstorm

een escalerende correlatie

waaruit rouw zich

ruw manifesteert

blijkt later

dwingt de wind

met koude stroombeweging

de bomen tot naakt

gebeeldhouwde waaiers

dan klaag ik de zon aan

om als ingebedde explosie

van mijn vurige passie

tussen hen onder te gaan

zodat de wereld

een andere kijk

op winter

doorgespeeld krijgt

pas toen mijn emoties

werden overspoeld

door warme gedachten

ontstonden er gevoelens

waarover ik niet alleen wou

praten ook intens ervaren

want zij betrachtten

een leven met liefde

in eindeloos perspectief

mijn hunkerend hart tracht

een levensverhaal zonder

afscheidsgedachte op te slaan

mee te nemen als eigenheid

bij het oversteken naar een wereld

los van alle dingen

het is juist het bewolkte

dat mij doet opleven

om de aarde te bezielen

met wat gisteren was

op de toppen van de bergen

licht speelt

wijl een warme wind mij

een eigen glimlach geeft

over vandaag naar morgen

toen ze ging verwelken

hebben we haar

liefdevol gesnoeid

zodat ze weer

kon heropbloeien

mooier dan ooit tevoren

een weerlichtje

na duisternis

heb mijn toevlucht gezocht

midden een frivool spektakel

van dansende bladeren om

in hun evolutie mee te gaan zweven

tot ik hen over droomstonden

hoor verhalen

waar ik warm kan overwinteren

tot kleuren weer bloeien

midden impasse

stelde hij voor

te komen wonen

in hun woonst

met een verwilderde

tuin erom heen

waar ik

rustig kon overzien

hoe uit stekjes

verloren onkruid

een boom met ziel

kon groeien

zwaarbeladen

met rijke gedachten

hogerop trachtte

waar een blauwe

hemel wacht

vol wit wolkende dromen

verstilde stilte

benam me alle adem

vraagt te luisteren

naar haar belang

In jou geloof

zelfs al is de onderstroom sterk

laat maar los

vergeet niet

dat ik je houvast zal zijn

tijdens onmogelijkheid

omdat ik hoe dan ook

in jou geloof

als dauwdruppels

in ochtenduren

me boeketten

schoonheid geven

zullen mijn gedachten

er een parelend web

omheen spinnen

trachten dromen

tot leven te bewegen

in het spoor van waarheid

van schepping

zijn we haar overkomen

een droombeeld

tot leven geroepen

op zoek naar een vaste stek

om haar kracht en schoonheid

als een zuiver gegeven

in onze handen neer te leggen

wanneer woorden

helpen hopen

dat dromen

tot leven komen

komt zelfs de tijd

niet tussenbeide

integreren levens zich

in een ogenblik

zelfs als regen

onophoudelijk de kamer

met eigen beweegredenen

tracht te vertekenen

onze ontmoeting

zo echt

dat ik niet wist

hoe ik je moest

laten gaan

weg van de populieren

die een deken

voor ons pluisden

tengevolge

voorbestemde liefde

jij als jezelf

ik als mezelf

samen innig

openbloeiend