omdat urenlang niks horen zeggen

niet aan te horen is

heb ik het als eentonige

kwelling naar binnengekeerd

met het eeuwig ruisen van de zee

mee beginnen zingen

tot ik in open communicatie

de stilte ben vergeten

in niemandsland

slaan ze

spijkers in lijkkisten

kinderen aan ’t front

verdriet spreekt oneindigheid

geen woord

die de stilte overheerst

dat wat ze van oorlog verwachten

verdiept

de reeds donkere nachten

dood overheerst moeders gedachten

nu winter

ijzig binnentrekt

zal ik koukleumend

de lente achterna moeten

tot ik ze zie bloeien

hunkerend neerga

om met open neusvleugels

haar geur te laten overkomen

noblesse oblige me meetroont

tussen velden klaprozen

langs hartje zomer om midden

hopen afgevallen blad

een laatste roos te plukken

jij en ik in meervoud

laten met waanzinnige hartenklop

sentimenten uitgroeien

tot een verlangen naar gehechtheid

die duidelijkheid schept bij elk van ons

liefde in zijn totaliteit omschrijft

een kijk op eeuwigheid midden leven

laat beseffen dat mijn grootste vijand

de onwetendheid is dat wij het land toebehoren

het rotsvast geloven ons een toekomst schenkt

zelfs al zit leven

vol onuitgesproken liefde

daarom gaat ze niet minder diep

omdat haar schoonheid

in stilte zit vervat

nacht trotseert

aangezien ze van onthechting

niets moet weten

heb de nacht geproefd

zwoel

zelfs zonder de nabijheid

van één enkele bloem

het is mijn lichaam

die de geur verspreidt

na het ervaren

van innemelijkheid

een ondeelbare eenheid zijn wij

weet ik zeker

net als jij

omdat jouw verlangen

als het mijne

aanvoelt

me geknuffeld weet

zoals ik warmte

en tederheid geef

samen iedere minuut

van de dag romantiek

uit het leven halen

de vaste overtuiging meedraag

dat ik blijf bestaan

nooit zal sterven

in het verhaal

jij neerschrijft

mijn leven dat ik kende

voor jou daar kon ik

eeuwig mee doorgaan

tot het me liet inzien

te worden gevormd

door eigen keuzes

houden van

me een ander

thuiskomen gaf

liefde een stem

toen je een paar dagen

niks van mij

wou horen

wist ik dat je

een heel leven

zonder mij verder kon

laat me

in die droom

van vannacht

waar ik me

kan verlaten

op een zon

die mijn lichaam

doordringt

met warmte

net zolang

tot ik

klaar ben

om midden

barre winterkou

hem te leven

wat we toevertrouwden

aan groen stil water

nam de stroom mee

naar open zee

die het aanlegde op

een paradijselijk eiland

als een helder stukje glas

waarin onze droom

zich nooit verdrinkt

gun me vlindervleugels

om hemels met hem mee

te vliegen

naar een veld vol bloeiende

herinneringen waar we

samen kunnen uitrusten

als een eenheid

door alles heen

nu straks en altijd

bij machte om roerloze wolken

die beelden vertroebelen

tot grijze mijmeringen

te laten uithuilen

bracht me de kracht

om een blauwe hemel

als warm deken van troost

naar me toe te halen

heb een glimlach

vol vertrouwen opgeborgen

in het kleinood dat

in mijn hand werd gelegd

omdat ik

op het deksel bloemen

als immer doorbloeiende

hechtheid ontdekte

net lijk onze vriendschap

regen verleidt me tot gaan slapen

wanneer hij zonder windvlagen

met zilveren geruis me meer

speelruimte biedt voor dromen

midden serene bedding

wanneer handen

zacht strelend

schouderlast wegnemen

beiden tegenover elkaar

samen

stil staan

in warme wind

elkaars kramakkel hart

voor lief nemen

volgt een

opwaaiend avontuur

vol van liefde

waarin ze elkaar

een blijvende hoofdrol

toebedelen

als de klok met aftellen begint

in geen keuze

voor de dood klaar moet zijn

hoop ik op wit licht

dat me onderdak biedt

vredig blijkt

met niets anders meer

dan een wonderlijk

nieuw uitgangspunt

toen ik na oppervlakkig wieden

nog steeds geen bloemen

op zijn graf kon zaaien

ben ik diep gaan graven

tot last loslaat

het verlangen naar

waar zij elkaar leerden leven

verandert niet

dacht hij mistroostig

onder ‘t somber wintergewelf

van vanochtend

dagboek in de hand

bloemen op het graf

zo ontzettend echt