door de wondere wendingen

die me als voorbeschikt

beleven beroeren

ben ik met

mijn hart vol

tussenin gaan zitten

zelfs al hoorde mijn hart

vandaag helemaal

niet te kloppen

schuur in de bast

van de knotwilg

breekt open

tot een diepe glooi

van warm onderkomen

voor vogels die

speels en dartel

de hemel bevolken

zoekend naar een holte

voor een nieuw nest

of is het een blinde vlek

met een einde in zich

reikend

over de kloof

daag ik

in een dagdagelijks moment

de blauwe hemel

als mijn hiernamaals neer

want dat is het

wat ik wil

wat ik nodig heb

een wondere ervaring

waarmee ik

de overkant zie

in een glimp licht

terug als ooit

samen stil staan

hoe onwaar ook

als je de sprong waagt

maar midden

een woelige stroom

van beleven terechtkomt

weet dan dat

blijven vertrouwen in jezelf

sterker is dan de misstap

die je pleegt

slechts even kopje onder gaat

vlug de ruimte terugvindt

om dromen na te jagen

met dagmijmeringen

vol lichtschijnsels

help ik mezelf

uit een grauw

sluierende nevel

die me in een bewogen

ochtendmoment

tracht te laten geloven

het prille lenteleven

te beheersen

wanneer ik de harde nerven

van je bast streel

weet ik welke weg

je reeds hebt afgelegd

doorgrond ik

de diepte van wortels

maar tezelfdertijd

tonen de nieuwe loten

en het prille groen

dat jij je hebt bevrijd

uit eentonigheid

en reikt naar frisse lucht

midden mijn

nog weifelende wereld

vormen ze zich één en al

bloeiende verwarring

tot ik hen

met verwondering

eigen maak

woord voor woord

als een waarachtige kant’lijn

langs de oude trambaanbedding

neerschrijf

mijn hand in jouw knuist

biedt me een rotsvast vertrouwen

dat me midden onszelf brengt

waar een overkomende hartenklop

me in liefde laat geloven

onze liefde

heuvels voorbij

heb ik merktekens

achtergelaten

te zwaar om

in ‘t hart

mee te dragen

onbegrensd

zingt mijn gemoed

een lied van liefde

middenschaduwrijk

zetelen zij zich als

wondere bijzonderheid

in mijn diepste gedachten

verheffen mij

boven beperktheid

waar een blauw gegeven

met lente inzicht

zich oplicht

er is een soort leven

na de dood

heb ik ontdekt

als ik

in mijn dromen

ellenlange gesprekken

met je voert

me vertelt dat je nog steeds

gelukkig

dicht bij mij bent

het moment erna

wanneer de wereld stilstaat

in onze schaduw veilig voelen

de zin van liefde koesteren

hoe wenkt de nacht dan

om te gaan slapen

in elkaars ademhalen

eindeloos zwevend

omdat stilte

stilte blijft

leven daar

prevelt

verlaat ik

mij erin

een haalbaar

nieuw begin

een top beleven

nam me mee

naar beneden

liet me tot

in iedere uithoek

zo lieflijk aanvoelen

dat ik midden

deze waarachtigheid

een plek moest zoeken

om er mijn eigen wereld

te creëren

één en al gehechtheid

door de wind meegegraaid

staan ze velden verder

in het licht van een nieuw getij

zo zeldzaam volmaakt

meer en meer hun wezen te bloeien

tot wij hen ziende meebeleven

wil me vastankeren

midden verdronken

Vlaamse velden

om te horen

hoe dempende stilte

zich behoeftig roert

tot drinkplaats

vol kwetterend

vogelleven

vooraleer de nacht

werkelijkheid maskeert

tot donkere vlek

waarin niemand

zich durft

schuilhouden

zelfs mijn eigen

gedachten niet

zo makkelijk

donkere schaduwen

op lichtdagen

te verdagen

wanneer verwachting

open bloeit

leven zelf

als droom ervaar

vandaag lijkt het

of mijn dromen

een heel leven lang

een bepeinsde

verdichte werkelijkheid

zijn geweest

toen overwaaiende
lichte wolkensluiers
ons toelieten
te genieten van broze intensiteit

voelden wij ons
werkelijk bevrijd
van diep
verduikte somberheid
zo eigen aan verwinterde eenzaamheid

midden

een nog te herleven

lente

heb ik haar ontdekt

langs de kant

van de weg

lijkt door de regen

haastig terug

van een verre reis

reeds klaar

om opnieuw

te verdwijnen

een groeiwijze

die me verhaalt

hoe dicht bij elkaar

leven en dood

wel staan