laat ik me los

in de fantasie

waar tijd stilstaat

hoe echter dan echt

dan wie ook ben jij

tillen samen nevels op

drinken hetzelfde

zoet zachte licht

zien de ochtend blauw

ervaren aarde

als een honingzoet bed

ons blijvend vasthouden

een drijvende kracht

dat me telkens

terugbrengt naar jou

strijk onvermogen

uit zicht

door me in de geest

van ’t land te wortelen

gekleurde gedachten

als bereikbare utopie

in ’t licht van de zon

te laten rijpen

tot het me als

stelligheid bekomt

roerend

verheft het zich

terecht

een geinsterend

stukje hemel

midden schemer

met dorst

naar open zee

jij dondersteen

kruip in mijn armen

ik krimp je inéén

tot een vonkje warmte

dat mijn hart wild laat slaan

met de zachte hartenklop

van het alleen zijn

durft ze stilte beleven

vandaag als

gisteren en morgen

bloeit zich

zwijgend open

op zoek naar een gerucht

ergens tussen

land en lucht

overschaduwde

je gisteren

nog mijn tuin

als kleine

bijzondere vergroeiing

met leven

vandaag ben je

een warm

toegedekte gedachte

een enig belevingsmoment

dat ik met erkentelijkheid

zal blijven koesteren

zeg tegen mijn vrienden

dat ik dood

ben gegaan

wanneer ik klaarsta

me op onbekend

terrein te begeven

om het sprookje te vinden

dat een rooskleurige toekomst

voor me plant

op de randen van mijn ziel

zonder de angst

om morgen

te zijn uitgebloeid

bewegen wij iel

ieder naar ’t beeld in ons

tot een zomerse

onmetelijkheid uit

net zolang

tot zeisen

zullen zingen

ten Grave

zinken

voor ‘t land

met toebedeelde vleugelen

gaat ze zweven

tussen wervelende zonnestralen

op weg naar hemelse sferen

tot avondval

haar vlucht grijpt

op een bed van aarde

toedekt met stilte

het teveel hemel

in de stilte

vraagt ’t groene

te zingen

met kracht

van herinneringen

waar bloei en weelde

zit verweven

iedere keer

als ik je vaarwel zeg

laat ik iets van mezelf

bij je achter

neem ik wat

van je mee

zoals die schelp in mijn zak

die dorst naar je zee

me terdege

bewust van het lege

in ’t rimpelende

zal ik

de windstille dagen

golvend breken

ten volle

de draagkracht van

’t bewegen beleven

waarom zou ik

vrij van gevoel

zonder hartslag

spook moeten spelen

tussen waanideeën

geef me maar

een realiteit

waar mijn geluk afhangt

van het verdwalen

tussen waarheid

op vruchtbare bodem mijmer je

mijn zoete dromen tot een wondere

waarneembaarheid voor me open

opdat ik ze kan

opnemen als schoonheid

midden eigen onvolmaaktheid

ze als klein stukje goddelijkheid

weer te vinden

het kapelletje

bloeiende meidoorn

uitzicht en zuivere stilte

bieden me een rustpunt aan

waar ik me door tijd

laat meenemen naar

de grondzin van bestaan

de stuwkracht van ‘t hart

dat op zoek gaat

gisteren

was jij

één en al

bewegend leven

een volmaakt toonbeeld

van hartstochtelijkheid

epos

van liefde

vandaag

een eindigheid

midden leegte

een blijvend gemis

of zal ik je volgende lente

bloeiend weervinden

tijdverlies

te zijn

waar ik

nu ben

toekomst

lacht me toe

als ik

mijn ogen sluit

midden

een weiland

waar we ooit

hebben vertoefd

keuze had

en toeliet

je te zien ergens

op weg

naast jou mijn

bestemming kiezend

met een hart

vol gevoel

wil zien

in donkerte

verdriet

verdiept kleuren

om uit het kielzog

van dromen te komen

te ontdekken

wat bij mij hoort

bij een briesje wind die

onnoemelijk veel groene

tinten laat glanzen

hervind ik

midden die schijn plots

de schaduw van een klein

meisje achter mij

welke de kilte

van het huis ontvlucht

op zoek naar gonzend licht

dat haar verwarmt

tot ze de deur hard

hoort dichtslaan

sleutel omdraaien

flitsen van een verleden

die ik direct terugkaats

omdat ik me geliefd weet

vandaag

als volmaakte schoonheid

sluit zij haar bloemhoofdje

weer tot knop

beweegt zichzelf

helemaal tot rust

omdat ze morgen

terug haar hart wil tonen

aan degenen

die durven genieten

van kleine waarheden