in ’t groeien

bloeien en vergaan

blijven wij dromen delen

geboren eens

gestorven samen

één ademhaling

zo schokkend

het moment voorbij

dat ik stil water

en ruimte nodig heb

om na te denken

over goed en kwaad

bereikbaarheid storend is

me een eiland weet

met enkel zij

die me liefhebben

dicht bij mij

(bloemstukje op weg naar 1 november zomaar verdwenen)

als regen plaatsmaakt

voor een hard

toeslaande noordwester

krimp ik niet weg

in een verwaaien

draag met sterke schouders

de last van afscheid mee

zodat ik ook liefde kan behouden

want hoe minder voelt

doodgaan dan aan

van bij onze eerste ontmoeting

heb ik het gevoel

dat ik vlieg

wanneer je me zoent

door wolken

omhoog omlaag

als in een stroomversnelling

op zoek ga naar een gedicht

vol liefde

vanwege liefde voor jou

waarin ik waarheid

die barst van

passie en wilskracht

neerschrijf

mijn leven lang

voel in de trillingen

van d’aarde

de diepte van mijn zee

haar immens

golvende aanwezigheid

in het licht

dat schijnt door

iedere venster

zie ik

haar waarheid

het opent mijn hart

zodat ik wil

verder spelen

met haar

met mezelf

en de liefde

zonder vergankelijkheid

vol leven

dat je zo verdient

binnen omheining

met eindeloze rand

worden we ondergedompeld

in een bad van kleuren

samenspel van licht en schaduw

in afwachting van de zon

om onder een blauwe hemel

ons eigen te maken aan omgeving

te mogen ontdekken dat

binnen beperktheid ook leven bruist

toekomst adembenemend maakt

wij met graagte laten omvatten

door de nacht die met intieme

gebaren van de maan op onze

verstrengelde lichamen

overgave binnen handbereik houden

etmalen lang

weg van oorlog op straat

raak ik verdwaald

langs de kantlijn van leven

midden het hoog opwaaiende

dwingt eng bewegen me

moedeloos trekvogels na te kijken

tot inborst me opwekt

om op veranderende

luchtstromen mee te reizen

een eigen toekomst tegemoet

zij in een witte jurk

hij op de vlucht

elk op een wolk met

uiteendrijvende gedachten

immuun voor wat

levensbelangrijk is

de ene als dromer

de ander als ontsnapte volwassene

weg van zonsopgang

weg van de weg

bezaaid met

avontuur samen

de hoop en het vertrouwen

een leven met elkaar op te bouwen

sluiten ze de luiken

liefde buiten

gitzwart

langs onderbroken lijnen

stoepranden veel te hoog

om in rust te verblijden

vlucht ze haastig

bang te worden ingehaald

voor wat leven tekent

naar die splitsing

van enige eenzaamheid zoekend

naar barende stervensnood

waar haar verleden en waarheid

samen wordten begraven

fragiel met gele blaadjes

zo heb ik de roze

rozenstruik geplant

ergens toen het warm was

iedere dag water gegeven

met hem mijn leven gedeeld

net zo lang hij ging bloeien

tot diep in herfst

als volkomenheid ons lot

in winterse handen gelegd

één en al vertrouwen

tussen waanzin en pijn

doet leven stranden

op een eiland belanden

laten we maar waaien

emoties oplaaien

steeds verder reizen

richting volle zee

door golven bedolven

in een passie

die eindeloze

liefde weet

waarom wil jij

je door hoogste hemelen

laten omvatten

net nu ik me

weet te beredderen

midden afgevallen blad

omkleed met herfstige waarheid

zacht naar winter

toe neigen

blijf me nabij

verlies de grip met

‘t aardse nooit

kan niet leven

zonder jou

liefste dagboek

laat mijn gedachten

terug dat landschap zien

waar geen wegen

doorheen getrokken zijn

de horizon nooit

of te nimmer vervaagt

los van de tijd

leven kan grijpen

groter dan werkelijkheid

het wezen der liefde echt

zo echt is dat ze me

tot in mijn diepste raakt

zonder ik haar kan verklaren

op juist die plek

in één moment

om één verkeerde beweging

mijn wereld vergaat

nimmer kan teruggaan

naar het moment

waar alles is mislopen

in mijn voortgaan

telkens weer verdwaal

vraag ik

hoe laat het is

mijn blik

naar boven gericht

zelfs in hun laatste

zuchtjes bloei

vind ik bekoring

doch ook reeds

mijn drang

naar voortgang

om hun herboren worden

vooralsnog te

mogen meemaken

mijn verlangen tijdig

te beantwoorden

waarom zouden we ons

door de tijd laten meenemen

waar herfst hoge takken scheert

wanneer we dicht bij elkaar

innerlijk open ons

aan elkaar kunnen blootgeven

een warmte voelen dat

zelfs een zonnige voorjaarsdag

in de schaduw zet

samen hoogzomer ervaren

laat me roeien

met de riemen

die ik heb

tussen tijdsfragmenten

grenzen verleggen

tot ik voorbij het moment

in het mysterie dat leven heet

het vrije hartgevoel

dat gaat heersen door

niemand meer laat afnemen

verschans me

in eigen hartenklop

omdat ik er jouw

aanwezigheid voel

hoe diep liefde

zich kan nestelen

in cadans samen

je beloof

dat ik je nooit

laat sterven

opgejaagd door ‘t morgenlicht

trachten mistslierten

zich vooralsnog als lijkwade

tussen de bomen vast te hangen

alsof ze hun feitelijkheid

in de vroegte niet aanvaarden

de zon als een zekerheid

van overdag ontkennen

niet willen dat ik

volkomen aanwezig

op weg ga

gekscherend

naar beneden

haar landen

zacht en teder

laat me herleven

midden droomkleuren

die de wereld

overheersen

een licht

ontvlammend

ogenblik