een zwaar

terneerdrukkende beroering

de stortvloed

tussen de stil verheven rotsen

tot het zich als

glinsterende sluimer

in het dal uitstrekt

me toelaat op zoek te gaan

naar de diepste diepte

van mijn diepte waar

waarheid zich verschuilt

fouten maken is mogelijk

onontkoombaar

maar het betekent je einde niet

als ‘t je wordt vergeven

schade van crisis achterlaat

samen op zoek gaat

naar wat toekomst biedt

of ik het wil

om op deze manier

in niks opgeven verder

te gaan met mijn leven

wie ik ben

in het moment

van die aarzeling

Een grote schat
zwijgend, droomverloren
in een wereld van gedachten
door niemand ooit gekend
blauwt zacht doezelig
naar de oppervlakte
in stille hunkering

de pijn vergeten

angst verdreven

rust en vrede

een stille beweging

ademhaalt je

nog even

dan de wolken voorbij

zo eigen

zo zonder einde

om in nabije stilte

oorsprong

terug te vinden

als emotie

zodanig het raken vertaalt

de kamer alleen maar

het zuchten

van twee mensen draagt

schaduwen

zelfs de maan verleiden

wanneer ze samen neigen

dan zal het eeuwenoude spelen

’s morgens liefde weten

ziet ze de sterren

vol uitdaging

in beweging

tussen de takken

van haar berk

drukt ze zich

tegen de bast

voelt zijn diepe stilte

in haar te gast wijl

ze richting hemel kiest

in gedachten verder

steeds verder

der hart vol van hem

beseft dat op

het einde van een leven

enkel liefde overblijft

vindt rusteloosheid

zijn eigen droom zo dichtbij

het is des duivels

het morgenlicht

legt een gebied

vol nieuwe uitdagingen

voor me open

die me gretig maken

ze te ervaren

en toch ben ik ook bang

om onderweg herinneringen

kwijt te raken

heimwee te krijgen naar de tijd

die me gevormd heeft

tot wie ik ben

zelfs al heb ik

er een gebroken hart

aan overgehouden

hoe moet ik verder

wetende dat ik het anders

had moeten doen

is spijt genoeg

een verontschuldiging

om verdriet

ongedaan te maken

of zal het

ons leven

blijven beheersen

Zelfs wijl ik midden een invasie

verdonkerde schaduwen op kale takken

op bosbodem verterende stronken

met zacht klagende vleugels

van een vermoeide vlinder

een gebied in de kering moet achterlaten

waag ik het bij de overgang

van licht en donker

deemstering luchtig te houden

trachten wij de wereld te redden

moeten wij erom geven

in de spanning van het moment

te velde gaan

meegaan in haar verhaal

hoe donker ook

trachten de hartslag te hervinden

die ons laat herademen

met zuchten vol groeiende zekerheid

rechten en waarden

haar laten exploderen

met vonken en vuur

tot een nieuw boegbeeld

met zicht op vrijheid

in eenheid van hart

in mijn gedachten

en jouw dromen

gaan we die ene vlinder

achterna

een vrijheid

die ons vleugels geeft

ver voorbij

pijn en verdriet

waar ben jij

teruggekomen

als rust

normaliteit

binnen veranderend leven

zal zij mij helpen

de boom te versieren

met kerst

volgend jaar

en daarna

heb midden alle moeite

van de wereld

de zon met een onzichtbare

draad aan de hemel gehangen

geen ge-overschaduw meer

die leven de grond inboort

maar licht en warmte

welke het aan oppervlakte brengt

zonder rustige wanhoop

maar zelfzeker naar

het herboren worden

toegroeit

hoop in mezelf wil vliegen

als een condor

beslommeringen voorbij

vrij

met rust in mijn vleugels

tussen eeuwige bloesems

als ongeschonden sluimering

thuiskomen

wijl de zon me warm

tot vereeuwiging streelt

een harde klap

jong mens

met grillig diepe nood

op mijn voetpad

dan berusting in d’ogen

de angst kwijt

zo ontsloeg God hem

van zijn pijn

soms doe je gewoon

wat je moet doen

laat je het oude leven

voor wat het was

stap je het nieuwe

binnen met

onvoorwaardelijke

aanvaarding van realiteit

Hele fijne dagen toegewenst

en natuurlijk alle goeds,

gezondheid, geluk, liefde en

voorspoed voor het komende jaar

Martine

deze namiddag voelde

het winterlandschap aan

als een bloem

die door koesterende

zonnestralen zijn witte

kelkbladeren openbloeide

zo mooi dat ik

mij waagde

tot diep in haar hart

midden wonderlijkheid

evenwicht tussen hemel en aarde

als Gods gegeven ging ervaren

als alles is geweest

een donkere maan

geen lichtstralen meer geeft

wind

verdriet niet langer

wegwaait

werkelijkheid

haar vraagt te vervagen

tot schaduw

wentelt ze zich in

tot onzichtbaarheid

zijn einder ver voorbij