we drijven

van het bestaande weg

in een stil verder leven

kijken in schemering

waar vernieling zich laat voelen

naar verder

welke ons een toekomst biedt

dat ons in voorspelbaar mooi

laat wonen

wanneer ik na jaren

het nest verlaat

geniet na een lange strijd

van mijn eerste stappen

in open vrijheid

moeiteloos

de heuvel oploop

terwijl ik de echo van leven

in mijn hart hoor

voel ik mij dolgelukkig

want jij hebt onderweg

mijn hart met liefde vertederd

de passie voor leven verstevigd

terwijl krampachtige handen

boven het witte laken

mij zeer tonen

tracht ik onrust

weg te sussen

al treurt mijn hart

over de onmacht

het zwijgen te doorbreken

hem de kracht van leven

terug te geven

wanneer het denken

wandelt door emoties

hun sterven streelt

ze leegte vreest

zoekt ze de horizon

waar overzij

nieuw avontuur

hun laat herleven

wanneer de witte stilte

me wakker rilt

wandelen gedachten

van winterkou

naar jouw warmte

groeit het verlangen

dat nachtelijke dromen

ooit realiteit zullen zijn

ik me waarlijk

tegen jou aanvlij

klankschalen

namen me mee

lieten mij

als schaduwlijkende drenkeling

in eigen emoties bewegen

steeds dieper zinken

in het deinend geluid

van mijn eenzaamheid

dwarrelend wit

wemelt in zijn bewegen

mijn volmaakte rust

toont het ritme

van mijn hartslag

laat het stille zien

wanneer ik waarachtig

 door een sprookjesachtig

landschap trek

wanneer onkruid

mijn pad overwoekert

geslotenheid

het verdergaan bemoeilijkt

wacht ik in de tijd

met de zekerheid

dat een kalende herfst

de weg vrijmaakt

naar winterse openheid

leek zij in eerste bloei

zo zuiver en puur

toch schaduwden er geheimen

tussen haar realiteit

die haar klein deden wegkwijnen

tot ze zichzelf beloofde

niet te zullen breken 

ondanks de littekens

in volle glorie

naar het licht te keren

wanneer woorden

geen waarheid spreken

verwachtingen

niet worden ingelost

door jouw

steeds afwezig zijn

mijn vertrouwen verdwijnt

twijfel in volle hevigheid

komt kijken

wordt een droom

waar samen

 een rol speelt

door jou voorgoed

de grond ingeboord

wanneer ogen duisteren

gebaren trachten

te kluisteren

weet dan

dat jullie al

in verlatenheid razen

want tijdens springtij

heb ik mijn zeilen gehesen

tussen de klippen door

met de stroom mee

op zoek gegaan

naar eigen leven

overleven

tussen waanzin en pijn

doet leven stranden

op een eiland belanden

laten we maar waaien

emoties oplaaien

steeds verder reizen

richting volle zee

door golven bedolven

in een passie

die eindeloze

liefde weet

ik weet

er is zeker

nog een wereld

al moet hij nu

nog even wachten

want het voelt goed

 te overnachten

bij dromen

 die mij

warm toelachen

eens zij de moed hadden

afscheid te nemen

van hun alleen rimpelend leven

kamperend elkaars waarheid deelden

vibreerden zij steeds sterker

de waarheid van leven

gingen samenhuizend

liefde delen

nooit meer

zal een zee vol emoties

bij wild tij

mijn schoonheid meenemen

zodat er alleen maar

lucht overblijft

maar zij gaat

zich zacht in vertrouwen

binnen de schoot van leven wentelen

waar de hartenklop van bestaan

met zoveel tederheid liefde draagt

door één en al vervloeking

vechten wij

ademtocht na ademtocht

met zoveel dapperheid

onze strijd

om leven

samen zullen wij

ons hart nog lang niet moe

de beelden van ’t verleden breken

om in elkaar verdwaald

veilig en geborgen

de liefde samen te beleven

mijn waarheid ademt daar

waar bomen en planten

schoonheid verwoorden

elfen en kabouters

samen met mensen

dicht bij de aarde wonen

ik zonder vrees

van droom naar werkelijkheid

uit mijn cocon durf kruipen

me verlangend met het leven verweef

omdat samenzijn

me altijd leest

toen ik vannacht

door jouw kracht werd geplukt

deinde ik

in onstuimige hartenklop mee

ontdekte in jouw lied

mijn eigen refrein

vlijde mij neer

op de tonen van jouw wijs

vandaag meng ik mij

tussen de kleuren

van stilleven

licht

met  toekomstdromen

het landschap open

weiger

mij nog langer te vergapen aan

 wat nog net leeft

maar sterven vreest

in het duister van de nacht

heeft ze gevochten en gestreden

hem in de ogen gekeken

en eindelijk tegemoet getreden

nooit meer zal ze hem mijden

in de hoop hij zal verdwijnen

weet het erkennen

brengt haar vrijheid

waarbij ze eindelijk

zichzelf accepteert

en de werkelijkheid  ziet

zoals ze is