er was verwachting nodig

toen je hem plantte

een verwachting

die je niet kon bevatten

tot het besef kwam

vanuit de diepste diepte

dat je groei nodig had

om je te dragen

takken hoog

vol lover

en krachtige knoken

die naar de hemel reikten

haal grijze dagen neer

voor ze zijn opgestaan

zachte nachten

met trage winterslag

wil ik beleven

over mijn gevoelens heen

tijd nemen

om met gedachteflitsen

midden zacht kabbelende dromen

me voort te bewegen

met vaste grond

reeds onder mijn voeten

laat haar vrij

rond vliegen

ontdekken en beleven

zich hechten

gelukkig wezen

met een enorm veelbelovend

bruidsboeket in de bomen

waar ze zo waanzinnig in gelooft

dat ze tranen

vol eigen waarheid

in jullie bijzijn

laat stromen

zich helemaal uit

voor eeuwig verliefd

op de wereld

midden de stilte van vandaag

weet ik jou

wacht geduldig op je blik

die vereendheid spreekt

leidt tot een

weder ontmoetingskus

was er een tijd om te omhelzen

nu is het tijd om los te laten

te gaan vliegen ver voorbij de stijger

naar open zee

om met jou herinneringen op te vissen

tot de zon ondergaat

samen afscheid nemen van het bewuste

om onbewust verder te zweven

altijd één

mijn kleineke mijn

mijn geheim

koestert hoop

donkere straten voorbij

wijl knipperlichten

over leven spreken

de dag zich opent

met liefde nabij

oversteek

sinds jij

vond er verandering plaats

in mijn leven

tot ik mij

helemaal terugwroette

in het verleden

een droom herinnerde

die onwezenlijk

was gebleven

toen der tijd

alles stil

bleef staan

grenzen nimmer

werden verlegd omdat

ik werd dood gezwegen

tot vandaag

tussen duin en zee

heeft een wervelende wind

ons leren strelen

schuchter beven

liefde weten

heel dicht bijeen

ontdek in haar mijn verlangen

om verder te bloeien

de wereld een blijvende

zomerse aanschijn te geven

de drang om herfstige waarheid

die leidt naar donkere dagen

en ijzige kou

immer te verhullen

dat midden het herfstig zijn

een kleine witte bloem

met gouden hart

eeuwig jeugdig leven

met zich meedraagt

voel ik aan als zekerheid

met zachte vingers

verkoester ik haar

diep in mij

zij die me straks en later

met volheid van beleven

telkens opnieuw lente zal geven

van tenger klein

ben je doorgegroeid

naar schaduwrijk

voor mij

tot je vijftien jaarkringen later

nadat je werd geveld

je eigen verhaal

en mijn beleven meenam

dat dood

de levende iets kan leren

heb ik ontdekt

wanneer herfst

zijn bonte kleuren als

opgedane levenservaring

voor me uitspreidt

me helpt zonder

spinneragmomenten

midden stilte

te laten dromen over een

bloesemknoppende toekomst

met een nieuwe lente in zich

wat ooit was

draag ik mee

in mijn hart

als een droom

zo licht

het belicht

mijn ziel tot leven

terwijl het mijn lijf

kolkend en bruisend

in vervoering meeneemt

omzoomd door geborgenheid

vervuld van geloof

de oorzaak en gevolg

van die immer durende

liefde van jou

het zacht deinende

dat het strand

vol streling

lijkt te kussen

een wondere aanblik

die ik niet

uit mijn gedachten

wil wissen

als volheid van leven bewaar

de tijd die me rest

wanneer ik ze

midden hun herfstig zijn

de gloed van beleven zie loslaten

als een nieuw moment

rustig naar beneden dwarrelend

aan de aarde overgeven

om bruin knisperend

in een nog diepere overgang

me te verhalen dood niet te vrezen

als een mooie herinnering

verder leven

geef ik me over

werkelijkheid voorbij

los van gene

intimiteit nabij

vind ik je weer als mezelf

een genietend gerucht

die passie prevelt als heelheid

onverzadigbaar

omdat er liefde meespeelt

laat me
gelukkig zijn

eigentijds
spelen

nooit meer
een hart dat verlangt

maar zich gestreeld weet
door ’t leven

verklaar je me voor gek

een geval apart

het geeft niet

ik ken mezelf wel beter

mijn liefde is van nature eeuwig

afdwalend van het pad

midden ritselend blad

vind ik als eeuwig bloeiende

meizoentjes

die schimmige winters

met koude nachten

waar harten breken

doen vergeten

wit gespreid

breekt de zon uit

wanneer ik langs

randen landschap

trage wegen van

lang geleden weervind

haalt uit bomen

de hartenklop van ooit

als stroomversnelling

naar boven

die het ziele gefluister

voor me levendig houdt

zelfs midden herfst

op weg naar winter

alle duister

door eeuwige groei

laat breken