hoog in de bergen ontdek ik

wolken als zinnebeeld van

mysterieuze sfeer en bijgeloof

hoeder van oude waarheden

waar mijn nostalgische eigenheid

een romantische weerklank vindt

een eeuwige voort vertelling

hoog in de bergen ontdek ik

wolken als zinnebeeld van

mysterieuze sfeer en bijgeloof

hoeder van oude waarheden

waar mijn nostalgische eigenheid

romantische weerklank vindt

een eeuwige voort vertelling

door de bomen

naar de hemel starend

vertwijfeld raken of waarheid

bevrijdend zou werken

omdat velen voelen

hoe vreselijk beangstigend

het is om midden het weten

verdwaald te raken

gaan

wil ik

de wereld rond

langs wegen waar

kirrende en kozende

bloeiende kroontjes

me geurige sprookjes

toefluisteren

waar passie troont

zoete liefde zich verwoord

leven voluit beweegt

schoonheid gedijt

als gelukzalige volmaaktheid

in een steeds weer herbeleven

ongeremd

geliefd door jou

omdat ik me in je daden

niet langer kon weervinden

sloot ik me van je af

tot ik ging inzien

dat jij het was

die me toefluisterde

mijn instinct niet te negeren

een gift van jou

die voel en vertrouwen

liefde terug in mijn leven bracht

als in een sprookje wuiven

zon glanzende bomen

mij liefkozend toe

langzaamaan verzink ik

met al mijn hartstocht

in die gloed

nooit het beleven moe

lach ik met bezieling

een open einde aan die droom

hoe indrukwekkend

mee te deinen

in je ademhaling

voorbij het omheinde

van hunker bevrijd

toe te geven aan verleiding

toch blijft die donker

winterse waanzin me vreemd

door grijze schaduwen die ’t bestaan

trachten open te breken met

eigenwijze levensdrift

raadsels en geheimen als

zelfzekere waarheid oplichten

lentelicht met zweempjes zomerzicht

midden de contouren

die ikzelf aangeef

als er niks meer zal zijn dan

een lucht waarin

wolken grijs zuchten

bomen met naar beneden

ruisende twijgen

hun laatste streven tonen

stil uitgestrekte schraalheid

waarin de ziel

nog nauwelijks praat

omstrengel mij

heimwee vreemd

en sterker dan de dood

helemaal alleen

met de rug tegen de muur

telt alleen de stem

in ’t hoofd

die vertelt wat

reeds lang geweten is

altijd gelijk heeft

dat het licht welke

niet beweegt zoals anders

maar stilt ’t hart beroert

de belofte van leven vervult

is het onzin

dat ik verhalen

vol wensgedachten verzin

hoop ga zoeken

midden de waanzin

van vandaag

probeer pijn te verlichten

door op zoek te gaan

naar meligheid

een paradijs bouw

waar ik verliefdheid

onderdak biedt

liefde grondvest

je hebt veel te lang geslapen

toe werk je uit je nacht

zie met de ogen van een kind

hoe nieuw de sterren

de hemel ontplooien

heb midden alle moeite
van de wereld
de zon met een onzichtbare
draad aan de hemel gehangen

geen ge-overschaduw meer
die leven de grond inboort
maar licht en warmte
welke het aan oppervlakte brengt

 zonder rustige wanhoop
maar zelfzeker naar
het herboren worden
toegroeit

gun me

vooraleer het doodse zich

met werkelijkheid bemoeit

al is het maar heel even

middels alle oorspronkelijkheid

terug te keren

omneveld door herfst

het kleurrijke

van toen weten

zonder lente te missen

het winterkoninkje

welkom heten

met kloppend hart midden

ontelbaar kleine geneugten

die zomer weerzien

waar liefde

als een immer weten

tot volle bloei kon komen

mijn gelukkig wezen

in je stilte verdwalen

op zoek naar toeval

als warme dekmantel

die het verdriet sust

liefde aanwakkert

tot een nieuw verhaal

waar je deel van uitmaakt

meelevend

zonder enige belemmering

jezelf in hem herkent

net alsof ze de lente

reeds onder

hun vleugels hebben

de haast sneller dan gedachten

kwintelierende koolmeesjes

midden die pauze van realiteit

niet beseffend dat ze weldra

wolkenflarden in razende vaart

zullen ontdekken

dra door winter omvangen

gekromd stil op kale takken

zullen zitten wachten

op een warme aanraking

in een nieuw moment

met een tomeloos

vrij gebulder

hangt een harde wind

zich vast in takken

tot die de last

niet langer torsend

als brekende gewezenheden

de grond raken

om midden

een ander landschap

zich weer als beginsel

te gaan wortelen

met geduld wachtend op

een hartenklop vol

nieuwe gebeurtenissen

als jij

nabij de werkelijkheid

van vandaag

wijl de maan zich nog

midden magie waant

en sterren stil schitteren

mijn lichaam ontwaart

neigend naar

innigheid streeft

heradem ik

in jouw adem

als een zoete lafenis

beseffen beiden hoe

passie met liefde verweven

over die oneindige liefde spreekt

na dagen van

aanwaaiende regens

slingert er een oeverloze

stilte door de velden

droomt zich volop

aan traagheid wennend

een weg naar zee

om zich in het eentonig

rumoer van golven al gewezen

bewogenheid uit te ademen

in het alleen zijn

je leeg kronkelen

tot die laatste ademstoot

als een verlepte roos

alle herinneringen voor je uitdagend

jezelf vergruist tot as

verlatend op wat je gelooft

als ooit

heropbloeien zal