Samen, immer samen

hij die mij in lente

knisperende liefdestaal

toefluisterde

mijn zwoele

zomernachten

wit omlijstte

waait nu

droef gestemd

met me mee

wanneer ik

ga mijmeren

over het voorbije leven

er is meer nodig

dan een goed geheugen

om herinneringen te hebben

wat zou je

zonder speels

kloppend hart

dat vastbesloten is

ervaringen met ademruimte

op te bergen

midden romantiek geworteld

houdt hij zomer

zo lang mogelijk vast

opdat ik in een zee

van dromend geel

met de floers van mysterie

geborgen zal weten

als ongedurig leven

zich koud schreiend

rondom mij opdringt

je vlugge hartslag

kloppend

onder mijn hart

vertelt me

met vonken van vroeger

en hartverwarmende voel

jou zo dichtbij

in ontzaglijk mooie

momenten samen

beiden verlangend

naar elkaars realiteit

het zijn mijn gedachten

die terugdwalen

naar waar wij dansten

zonder muziek

in een wondermooi lied

onder de indruk

van elkaars lichtvoetigheid

onafscheidelijk

in een onmogelijke liefde

met elkaar vrijend

de tijd uit het oog verliezend

het houden van ervoeren

tot jij wegging

en ik achterbleef

in een levenslange strijd

met elkaar verbonden

de zon zagen ondergaan

door je speelse

liefkozingen

laait verlangen op

een tintelend zijn

op weg naar

verhoopte siddering

een zweven boven mijn horizon

om met eindeloos genot me helemaal

aan je liefde over te geven

hoe moet ik

leren van mijn fouten

als ik herinneringen kwijtraak

roerloos

blind verdoofd

lig te staren midden leven

dat ik niet langer weet

als de dag

niet wil beginnen

bomen wazig

staan te verzinken

zo anders dan

wanneer mijn droom

zich uitvergroot om

tot een beschrijving te komen

waarbij ik

het hele landschap beschilder

met de kleuren

van een regenboog

ga ik dan dood

donkere vleugels

dragen donkere woorden

wantrouwen

in een nacht

op zijn donkerst

nachtmerries

worden uitvergroot

een volle maan

verschanst zich

midden alle indrukken

wijl ik doe

wat van mij wordt verwacht

een sprong in het duister

om op eigen benen

alleen te staan

zonder leven te verdringen

dat ik

geen moment verspil

door stil te staan

midden rumoerigheid

na te denken

over dood en leven

vechten of opgeven

keuzes maken

omdat mijn hart

je blijft zien

passie voelen

die we hebben gekend

liefde gedeeld

kleuren van de wind als

blikseminslag van belang weet

wijl ik het

had kunnen zijn

tracht neer te schrijven

droomt het landschap

zich voor mijn ogen open

wil het net of ik stil

met mezelf alleen

ga neerzitten

om midden het vertrouwde

mijn glimlach terug te vinden

ik zwijg de gedachte

waarin ik je vond

dicht mij toe

met mijn geheim

en vlucht in woorden

die waan toveren

dacht tijd te hebben

om haar te vragen

waarom ze vreemd

onbewogen

mij alleen liet

maar leven

is zo vluchtig

even

een ogenblik

door je kreet naar bevrijding

voel ik het alleen zijn

met mezelf aan

als een heel witte bloem

met eigen dromen

die aan de rand van bestaan

tranen vonkend

schuld vindt

omdat ik liefde weet

waag ik de sprong

in het donker

ervan overtuigd uiteindelijk

de reeds lang vermoede

hemel te zien

waar zilveren stilte me

bijlicht tot voorbij

de grenzen van gemis

mijn waarheid

zij laat zich

niet opsluiten

grijpt kansen

schat hen in

beleeft de klanken

desnoods

zonder lied

nu ik me

durf inleven

binnen het moment

waar de ene bloem

zacht gehaast

open bloeit

wijl de andere

wezend stil

verwelkt

wacht ik

doodstil geraakt

op eindeloos meer

zoekend

naar een nabijheid

waar midden

een kolkende vlammenzee

het verlangen troont

dat liefde verwoord

ben ik mezelf kwijtgeraakt

terwijl ik jou meemaak

nu ik vanuit het grijs en grauwe

het diepe zilver

heb ontdekt

dat een heel

nieuw licht

op het heden werpt

kan ik het voorbije

zonder schuldgevoel

loslaten

mijn blik gericht naar overzij

een milde najaarszon

omarmen

de zachte klank van een hart

dat verlangt

heeft ons samengedreven

deint nu verder zachtjes

vloeit in jou en mij

als stille zee

geeft extase

kleur en luister

aan ons leven