wijl wij niet uitgestaard raken

naar wat de hemel ons als

verstilde waarachtigheid meegeeft

stranden wij op

een uitgewaaide witte vlakte

gedachten bij elkaar

gegrepen door geluk

in tal van

vreugdevolle ogenblikken

verwelkomen wij

liefde tot eeuwigheid

verdroom me

tot een illusie die

zijn vleugels uitslaat

voorbij begrenzing

doorheen verdwaling

omgeven door geheimzinnigheid

met afgekeerd gezicht

vol kille wind mijn lot

in handen van de maan leg

hoef niet

langer achterom

te kijken

waar de zon ondergaat

langgerekte

schaduwen werpt

over onwaarheden

die stil in de grond zinken

liefde wacht mij

met alle kleuren van leven

en een lach vol levenslust

midden eeuwigdurende betovering

met verder

niemand anders

dan mezelf

kijk

beleef ik

hoe leven zich uit

geef me over

aan wat mij

zo lief is

tot schaduwen

een duistere droefheid

werpen over late najaarsdagen

aangedaan op zoek ga

naar waar

de aarde de hemel raakt

onder een nieuwe maan

het oude

laat gaan

gingen wij ooit

hand in hand

door ’t leven

nu zwerf ik alleen

de lege velden over

geremd door droefheid

om het verleden

vind onder ieder afgevallen blad

gewezen dromen

waarop ik mij

niet langer durf te verlaten

een zoekende ziel

op zoek naar afsluiting

waarbij het onbekende

zich manifesteert

de dood voor ogen

pas wanneer ik

ging observeren

schoonheid

liet praten

verwonderd

vol bewondering

het mysterieuze dat

zich zo moeilijk laat kennen

als één en al groene

werkelijkheid tot mij nam

werd mijn diepe gepeins

verzacht

na golven

vol emoties

te hebben

doorzwommen

laat ik mij drijven

midden het immense

van mijn zijn

een oceaan van eeuwigheid

schaduw op het water

die zich uitspreidt

tot leven

verrijzenis

zuiver

naakt

broos

het wondere omvat

zon en maan

eeuwige levenskrachten

in het gekende verhaal

van de aarde

dit gaat over meer

dan ons

verhaalt een mysterie

dat vraagt

om door te gaan

te beleven

herbeleven

de cirkel van leven

geschenk van evolutie

hoop voor de mens

onder de dekking

van de duisternis

komen wij de nacht door

wekken we verwachtingen op

zonder opdringerig te zijn

ontdekken we midden

tederheid en intimiteit

tweezaamheid

door te praten en te praten

over wat er in onze gedachten leeft

liefde tot bloei beweegt

het is enkel aan een nacht

met een wolkeloze hemel

en talloze zilveren

lichtspiegelingen die neigen

naar kristal

dat ik mijn verhaal over

verloren fluisteringen vertel

het helpt mij de stilte te overbruggen

die eenzaamheid kreunt

naar een leven met verlangen

dat de dageraad

eindeloos rood kleurt

het is pas

wanneer ik

stilte leef

bevlogen

de kracht ontdek

om te zijn met wat er is

doelbewust mijn eigenheid

vrijuit vorm geef

wijl ik geniet van kwetsbaarheid

tranen laat stromen

zonder schroom

dat ik jou in mezelf herken

leef in mij

als mij

wees onderhevig aan

passionele bewogenheid

geniet

het prachtig alledaagse

savoureer

de wereld intenser

durf te springen

samen vrij

zag het niet

als een opgeven

toen ik steeds minder

gedachten

ging neerschrijven

want diep in mij

beleefde ik de woorden die

inhoud aan mijn leven gaven

met stilte

werd bezieling

uit gedragen

kom oma kom

en ze neemt mij

bij de hand

kom laten wij

gaan ontdekken

hoe leuk spelen is

dingen doen wat ik

voor het eerst ontdek

jij herontdekt

heerlijk puur

van binnenuit

zonder nadenken

genieten

van ons kind zijn

sluit het boek

waar last te zwaar

voor me was

met je stilte

neem me mee

langsheen

golvend groene

schoonheid

waar waarachtigheid

opbloeit als

een heerlijkheid

die behaagt

volheid van leven

als zachte nuance

aanbiedt

door helderheid gedwongen

bars van tegenstellingen

dromen wij ieder

een eigen wereld

tot wij verbijsterd raken

van elkaars vermogen

om met stil verlangen

de liefde levendig houden

zelfs binnen de grenzen

van soberheid en gemis

niet bang te zijn

voor verlies

het maakt ons

zo menselijk volledig

zo oprecht één met wie in

de diepte van ’t hart leeft

stilte

wil van geen wijken weten

rust zo beklijvend

geen enkel geluid

van beweging

als sluimeringen van eeuwigheid

zachte weemoed rusten zij

zij aan zij

de einder liefhebbend

als ik tijd en rust vind de echo van mijn zuchten
in de stilte hoor weerklinken
geur van zachte kruiden ruik
en dromen me
aan het landschap binden

zal ik me niet meer ophouden
in wankel duister
maar in kleuren ontwaken
die mijn lichaam raken
en laten stoeien
in een eindeloos ontmoeten

hoe wist ik mij

tijdens die winterse waarheid

door je liefde gedragen

door mij telkens weer

te beloven

dat ik nooit zal sterven

in de diepte van jezelf

blijf meegenieten

van een mooie zomer

heel mijn verdere leven

wil ik het mysterie

dat je bent verkennen

het onbevattelijke

overweldigend sensuele

wat je ten diepste drijft

in mij opnemen

als een emotie die

over mijn leven heerst

als liefde weet