ze loopt de morgen tegen

om de nacht te vergeten

waar wild gebroed

in walmend groen

uit hel gevreesde diepten

naar boven worden gedreven

zelfs wakend

in hun helse kreten

ieder donker uur steeds weer

 haar kinderangsten

als lotsbestemming

met hen meebeleefd

waai weg

de zo lang

en traag lijkende dagen

die met zijn

vol dwaze grillen

ons steenkoud laten rillen

dwingen ons

in de tijd te verdrinken

vol glazen grillen

pas wanneer je

oplicht boven nevel

die met parelogend

 weerwoord helpt

armelijke schaduwen

die ’s nachts

elkaars schraalheid sarren

te vergeten

weet ik dat licht

het leven

iedere morgen zegevierend

teruggeeft

zag hoe hij

vastgehouden

door kracht

verlittekend

werd weggesmeten

versplinterd

in d’aarde verdwaalde

zich door vogels

behoudend in een nest

liet verweven

ze wortelde

vertakte zich ondergronds

ergens te velde

zonder dat iemand

haar leerde kennen

tot jij

voorzichtig ging delven

schepje per schepje

haar hart licht deed groeien

naar zonnig open bloeien

wanneer hemels

grijs met rood de wereld

een paso doble toont

terwijl figurantlijkende bomen

mee in hun ritme

worden getroond

souffleer ik hen

 met mijn passionele dromen

 steeds verder

hopende dat hij

zich door het schouwspel laat verleiden

vooraleer het zal eindigen

en op het knoestige

ent ik jeugdigheid

met  tederheid

om stilzwijgend

af en toe kijkend

een jaarkring later

 hoogzomer te genieten

uit de bloei

van onze liefde

niet dat wij

de weg kwijt waren

hadden hem al lang

in eigenwijs verlaten

wilden zigzaggend

langs zoveel heen

heel anders kijkend

tastend elkaar bereiken

daar waar vrijheid

ons verbonden vindt

Ik ril oude wanen

raak nachtelijke aarzel

in duistere avond

tot jij groots opkomt

als baken mij de weg

naar veilig toont

waar toekomst

niet langer verleden

 maar morgen heerst

voetafdrukken wijzen

naar verder

iedere stap

weg van huis

brengt ons dichter

bij thuis

zodat wij eindelijk

in een eigen moment

onze liefde als waarheid

kunnen beschrijven

wanneer je

uit je cocon

durft kruipen

ophoudt

jezelf

te verschuilen

zul je

jouw waarheid

in gerijpte liefde zien

ik wil rusten

maar niet dood lijken

zoals zij

 die naamloos

naar de stroom van leven

zitten te kijken

 
(geschreven na tekening : zie hyves)

slaat nevel neer

dan dringen zonnestralen

de slaperigheid in

breken open

wat verborgen leek

met  zo’n volmaakte fijngevoeligheid

 oorsprong

terug zijn waarheid schrijft

met wilskracht

bieze bijze wij

steeds hoger

en hoger

zoeken

in de beweeglijkheid

van het spel

naar gevoelens

die trachten

de beroering van een ogenblik

met oneindige verrukking

te overstijgen

(bieze bijze :  schommelen)

draag me

in de stroom van leven mee

naar die andere wereld

schraap

weg de aarde

op zoek naar mijn sporen

toren ze hoog

want ik wil niet

dat je zonder mij oogt

terwijl de zon

deze morgen

helder rood opstond

 troonde ze mij

eindeloos belevend

in haar kracht mee

toen ze

net glinsterend verpakte zieltjes

zacht in kristallijn vergleed

als schemertijd

zich moe afvraagt

wanneer laagdragend licht

het dagdagelijkse

zal verspreiden

verzoent mijn droom

zich met leven

leg ik hem zachtjes neder

op een bloemenbed

van wezenlijke weelde

mijn hart schildert

zo je glimlach

de kuiltjes in je wangen

je haar wat lichtjes in de war

rimpels die jouw

immer voortbewegen tonen

en in de blik van je ogen

leg ik jouw streven vast

thuis te willen horen

op een achtergrond

waar warmte

ons samenzijn bekroont

soms miauw ik

liefkozend zoet

en wroet me

tegen jou aan

andere dagen

klauw ik stout

ongetemd niet bang

naar vrijheid

tot mijn honger

terug naar thuis verlangt

wanneer ogen

me stervende zien

monden me

reeds doodzwijgen

omhels me dan

en ervaar

dat de dood

me nog niet heeft ingehaald

ik in de stroom van leven

nog warm meespeel