Ostara vieren

laat me op de heuvel

de drie vreugdesprongen

van de opgaande zon meebeleven

een groot vuur aansteken

om de godin van het voorjaar

leven en vruchtbaarheid te eren

twee dagen later

de houtskool die beschermt

tegen onweer

mee naar huis nemen

Aan mijn lief

wat kan dit anders

dan verliefd zijn

wanneer ik mij

door jou laat leiden

glimlach om de bijzonderheid

ik zorgeloos wil meeschrijven

aan de inhoud van liefde

die wij samen tekenen

Voor altijd bij mij


heb jou eindelijk

een naam gegeven

zelfs al werd jou nooit

een leven  toegestaan

in een laatste teer gebaar

een bladzijde volgeschreven

om jouw herinnering

daadwerkelijk met mij mee te nemen

 Lokt met zoete geur

pas ontloken pracht

lokt mij met zoete geur

schenkt een geopend hart

in tedere beleving

laat proeven van een kracht

die nooit zal vervelen

in het liefdevol nemen

en geven

In gevonnist wit
 

in gevonnist wit

grijpt hij zich

seizoenenlang vast

in sluierend groen

bang zijn broosheid

breken gaat

in huilend grijs

vermengd met

haar aardse schraalheid

in zachtheid

 

terwijl ik mij vergaap

aan de broosheid

van een dwarreling

geniet van de schoonheid

van een laatste adem

graai ik nog even

naar wijkende beleving

hou van mij

hou van mij

glimlach om mijn onwetendheid

leer me reizen

naar eigen waarheid kijken

laat me mijn lichaam weten

vergeten in de tijd

Genietend bewegen

wanneer licht

vrij spel krijgt

binnendringt

in jouw en mijn leven

dan zullen wij

genietend bewegen

in de intimiteit

die beelden spreidt

afstand nemen
 

als het morgen voorbij is

ik onthecht ben

aan haastig leven

beheers loslaat de sleur

dan zal ik rust vinden

in de traagheid

 Haar taal is schoonheid

een maansteen

die het schitterend blauw

van de hemel en zee weerkaatst

veredelt mijn leven

vertaalt schoonheid

weerkaatst warmte

draagt liefde

in puurheid

helder zijn mijn dagen

sinds schoonheid

mijn hart wist te raken

een beving door de dag

 

in aangroeiende woestenij

vervolg jij het pad

met intense koppigheid

jouw losgeslagen kracht

trekt een slepend spoor

van vernieling en dood

en toch dompel

jij me ook onder

in meegedragen geur van leven

wieg bij dageraad

in een verloren droom

wieg ik bij dageraad

een laatste vleugje hemel

heen en weer

lukt het me even

een stukje schoonheid te beleven

tot ik

in een spoor van tranen

de ervaring achterlaat

Als sterren glinsteren

 

als een droom

is de nacht open gegaan

wanneer kleine wezens mij

hun lichtleven tonen

in het overwelfde donkerblauw

mijn wereld omtovert

tot één uitgestrekte vrijheid

waar fantasie

zich eindeloos neervlijt

tot het zachte rood stijgt

 meer dan kijken

laat me kijken

onwennig verkennen

lonkend

van onder mijn wimpers

jouw stilogend

verleiden

 Diep in mij

draag jouw stem

in het donker mee

verberg de woorden

haast zonder het te weten

tot tergend traag

de slaap mij

jouw naam

laat herhalen

mij dromend laat graven

naar verwachting

die mijn hart wakend

niet durft dragen

 In de kringloop van leven

zoals jonge planten

glippen wij op Imbolc

uit moeders schoot

om tijdens Beltane

het hoogtepunt

van leven te bereiken

later met god Lugh

ervaring, wijsheid

en evenwicht te laten leiden

na midwinter

in de kringloop van leven

een nieuw avontuur te beleven

 als de lente komt

als hongerige koeien

naar het frisse gras

worden gedreven

de brasem

begint te spelen

gele bloemen van de gouwe

over de sloot hangen

de wei wit ziet

van bloeiende anemonen

zwaluwen zijn gekomen

dan wil ik

met jou stoeien

jouw zomersproeten

zachtjes zoenen

onze liefde laten open bloeien

in mijn handen

 

draag mijn illusie

in mijn handen

het verlicht mijn bewegen

dwars door schaduwen heen

helpt me mijn waarheid

naar een nieuwe wereld mee te nemen

laat je ontsnappen

 

wil jou

uit die kooi halen

jouw veren aanraken

helpen ontsnappen

aan een gekortwiekt leven

vleugels geven

om vrij te kunnen zweven

Nieuw leven

 

adem nieuw leven

bij het ontwaken

het verleden rust

laat de toekomst praten

mijn lijf eens gelaten

laat gevoelens praten

opgehouden die doelloosheid

mijn eigen golfslag leidt