uit beelden

heb ik het opgebouwd

een gedaante die haar omtrek

nooit behoudt

ze krimpt en groeit

omwentelt ondeelbaar zijn

met zoveel kracht dat immens gescharrel

en inwendig gebrabbel

de kamer beklijft

mijn leven heeft zich vastgeaderd

daar waar knotwilgen reeds met  zicht

naar ’t oosten gekeerd

in morgenlicht even spookje spelen

maar nooit hebben nagelaten

in scherp herkennen van elkaar

mij van kind

te laten dwalen naar later

wat betekent bloeien

 naar het licht toe openen

als niemand haar

langs de weg ziet staan

laat ze dan

maar in beschutting

van schaduwen

eigen dromen bewaren

wanneer hard kerven

verstorven wit

terug blootlegt

in het gehavende

mijn eerste leegte

herontdek

besef ik

dat het nooit meer

warm in te kleuren is

woel me wakker

in je schaduw

laat me weerloos zweven

een bed vol passie weten

tot vallend licht

zielsverbindend kijkt

hoe liefde

vaste vorm krijgt

bij gebrek aan woorden

streelt ze aarzelend leven

in de haar nog gegunde tijd

tot de dood

haar moede hoofd

rusten laat

tussen de bloemen

die haar  immer

zullen vernoemen

nadat ze

gebruik makend

van eigen kracht

nu zacht

met licht wordt omkleed

streeft ze verrijkend

haar weg verder over aarde

groeiend in haar waarde

open bloeiend als een wonder

dat wat uit de chaos

van vroeger leven

door de tijd

 wordt blootgegeven

zal in mijn huidige zon

tot as vergaan

als bron van kracht en creativiteit

tussen schoonheid  heropstaan

weet dat zij mij

 in haar aards zuchten

verder dan ooit

laat gaan

zoveel wereldrijker

in eigen sporen

naar mezelf

terugleidt

toen ik dreigde te verdwalen

wanneer volle maan

mij in elfenkring raakte

heeft jouw vaste hand

me naar de aarzelende dageraad gehaald

zodat ik niet in eigen sprookje verdwaal

het was op een dag

waarop de zon haar stralen

in duister

dicht beboste streek scheen

dat haar licht

mij in uw ogen

een spiegeling

van innig omvangen toonde

welke mij meetroonde

naar hartje zomer

waar wij ons

 in voorbestemde tijd verloren

zolang uitzichtloos

je koud

vanuit de spiegel aankijkt

de ziel misleidt

zodat ze blijft huiveren

in voorbije tijd

zal een hart nooit weten

wat liefde heet

wanneer we vertoeven

in warme wind

horen hoe zijn lach

passie vindt

weten wij weelde

kennen wij ’t graaien

in zuchten verdwalen

met zicht gericht

naar betovering

tot de gloed

onze open harten toedekt

en wij dagdromend

de nacht verder waaien

wanneer de onrust

hellediep broedt

kolkend en laaiend

zich een weg

naar bovenaards zoekt

een reeds zichzelf

verwondde wereld

zieltogend afmaakt

weet dan dat niemand meer

de ledigheid na chaos zal verhalen

zie ze bekvechten

zij die eens samen nestend

zo intens zomer deelden

wendend om elkaar heen

het eten uit de mond

trachten te stelen

tot de sterkste het wint

in al haar eenzaamheid

de nieuwe lente toezingt

een zwerm vleugelblinkenden

blijven cirkelen

boven hun werkelijkheid

gedogen ijzig leven

weten samenblijvend te overleven

van wat in velden wacht

om in komende lente

een tweede groei

te herbeleven

wanneer we

midden somberheid

zonder notie van de tijd

in elkaars ogen naar leven keken

en dan verder zijn gegaan

in aanvaarding van

zowel donker als helderheid

ontdekten we ons immer samen weten

geen zin meer te zoeken

naar hun waarheid

te dik omkleed met bluf

maar ik weet

wanneer ze me ooit

 uit bittere nood toe neigen

dan geef ik hen

een kruimel hartigheid

ter mijner nagedachtenis

 En ze lieten mij zachtjes

bij hen binnendringen

met wijd open armen kijken

naar hun herinneringen

in samen verstaan

elkaar met woorden raken

voelde zo goed gisteren met de inwoners

van het ocmw bejaardentehuis

gedichtendag te vieren

ik geef me een naam

in een verhaal

waar ik

niet bestaande

in mijn tegenstrijdigheden

een eigenheid

weet te creëren

met leven

of toch niet