als ik mijn wereld

met stilte bekleed

zullen vreemde klanken wegdwalen

zonder een echo na te laten

terwijl jij ogenschijnlijk

blijft rondwaren

als een lied van licht

in mijn gemis

 van vroeger naar nu

ze ging verloren

tot ze in eigen voetspoor

haar werkelijkheid begon na te lopen

en eindelijk

in een wereld van verlangen

 zichzelf ging bekijken

zag hoe haar blik

zicht veranderde

van vroeger naar nu

het kind liet ontwaken

dat leven

de moeite zal waard maken

van vroeger naar nu

 

ze ging verloren

tot ze in eigen voetspoor

haar werkelijkheid begon na te lopen

en eindelijk

in een wereld van verlangen

 zichzelf ging bekijken

zag hoe haar blik

zicht veranderde

van vroeger naar nu

het kind liet ontwaken

dat leven

de moeite zal waard maken

mijn blauwe regen

klimt rechtswindend kaal

op zoek naar lente

in haar bloementaal

waar een voorjaarszon

in een ommezien

blauwe vlinderbloemen

als een regenboog laat zien

en mij telkens de geur

laat herademen

als  zij de dageraad

in rood fleurt

in zwart

geef haar het genieten

van een nieuwe morgen

laat ze niet schreeuwen

zichzelf opgeven

gun haar het tikken

 van de klok

 een zoetgeurende herinnering

als ik oud zal zijn

en mijn ogen

knipperend dicht knijp

zal ik in schemer

nog steeds de lente

van mijn leven herbeleven

waar lilapaarse seringen

onze liefde kleurde

tot een zoetgeurende herinnering

in ledigheid

zwart schokkend beeld

sluipt sprakeloos koud

rond treurende stilte

breekt eenzaam hart

dat lacht

in doodstrijd

 eendagsbloem

nog in slapend paars

en toch reeds met zicht

op vergankelijkheid

toont ze traag

haar schoonheid

aan een lila dageraad

Jij er altijd bent

 

weet je als je zwijgt is het moeilijk

jou terug te vinden

dan droom ik maar

dat ik er ook niet ben

maar iedere adem

brengt me terug op aarde

laat mij zoeken

in mezelf

waar mijn hart

mij vertelt

dat jij er altijd

voor me bent

 Schilder jou

meng blauw met wit

en schilder jou zoekend

op een blank doek

laat het fladderend grijs

dat jou wil tekenen

in onherstelbaarheid

als een blauwdruk van leven

zo alleen wil ik jou

vereeuwigen

en als ik loslaat

mijn ogen breken

neem ik mijn herinneringen

in gedachten mee

in ruil geef ik jou

mijn beeld gegroeid

in een tijd waar ik

glimlachend leefde

Nooit is er wijken
 

nestel mij in de schaduw

van ons leven

en laat jou

met mij spelen

in jouw lokken

ontdek ik leven

het teder geven

van een ogenblik

al weten wij beiden

jouw werkelijkheid

houdt ons gescheiden

maar nooit is er wijken

duizend gedroomde elfenhoofdjes

 

tinteljong tekenen

bomen mij lente

wanneer hun kruinen

mij hun bloemenkorven beloven

tot duizend gedroomde elfenhoofdjes

als vlinderlichte wolk

bewegen naar de zomer

die het landschap

in wat lichtergroen doen toveren

ons liefdesspel

als Shiva en Parvati

spelen wij het liefdesspel

elke kleine handeling brengt ons

na tederheid sensuele passie

geen woorden kunnen beschrijven

het genot van samen vrijen

alleen een bloemensnoer

tekent onze liefde in zijn totaliteit

Zij niet meer is

 

ochtendlicht

waar is de bloem

die gisteren nog bloeide

plukte de nacht

haar schoonheid

geheel onverwacht

terwijl de maan

kil zilver keek

hoe haar levenskracht week

en in weerschijn toonde

zij niet meer is

wie eerder was

Boetserend

 

als werkelijkheid

me is ontglipt

verwarmen handen

het vormloze

kneden vingers

de herinnering tot perfectie

die schreeuwt

om opnieuw gezien te worden

aprilse grillen

 

zelfs wanneer windvlagen

rimpels ademen over water

wolkenplukken als snelle schaduwen

door de hemel stuwen

een waterige zon

uit een grijze wolk bevrijden

dan nog voel ik  

hoe aprilse dagen

het voorjaar met zich meedragen

De reiger

 

zag jij misschien

dat ik jou zag

en wist je dat ik

door naar jou te kijken

jij me zoveel moois kon  aanreiken

mij liet beseffen

jij het leven bent

ik laat wegglippen

toen jij klapwiekend

de zwarte kraai ontweek

en uit mijn zicht verdween

Rest er alleen maar een uitbreken
 

als wij samen zwijgen

het elkander kwalijk nemen

wij onszelf hebben voorgelogen

met verdwaalde woorden

elke beweging ons laat verstijven

in een gevoel dat geen uitweg vindt

een oogwenk ons laat beseffen

bekoring gebroken blijkt

rest er alleen maar een uitbreken

waarbij beelden vervluchten

tot herinneringen

Kan liefde zachter

 

en één langgerekte schaduw

muurschildert in subtiele lichtschijn

 levend verlangen

dat samenkronkelend

wordt opgehoopt

tot een tedere marmotte pose

wanneer de zon warmstrelend

liefde laat verschuilen

onder ’t laken