kist me niet

ben bang in het donker

maar strooi me uit

en laat me herademen

in de bloei van mijn boom

in een grijze morgen

lig ik te luisteren

hoe het zacht ademhalen

in mij schreit

zich wil bevrijden

in volkomenheid

een eigen bestaan leidt

vollediger volmaakter

dan dat het ooit

binnenkamers droomde

wanneer regen

het geploegde land

blank heeft gezet

zal hij blijven kijken

hoe maartse buien

traag verdwijnen

of gaat hij schuilen

bij dit tijdverlies

zichzelf nog even inkuilen

tot door het open raam

de zon hem laat verstaan

dat het zaaien kan beginnen

en vlaagt er humeurig grijs

in een verslapen ochtend

als je lusteloos alle vleugjes wit

uit een blauwe hemel

laat verdwijnen

dan haast ik mij

warmlachend de deur uit

want weet zelfs jij

houdt me niet meer vast

in grauwe ogenblikken

wanneer in betoverend grensgebied

Blodenuwedd

donker en licht

met elkaar verbindt

elfen en aardkinderen

in de vuurrode gloed

van een opkomende zon

samen spelen

dan zal de nieuwe tijd

vlug openbreken

wedergeboorte van leven

een feit zijn

zijn gebeeldhouwd gelaat

waarin gebroken ogen

mij zijn doodsangst laten verstaan

maskeert zijn vroegere persoonlijkheid

en toch vrees ik

het ontzield omhulsel niet

 kleed het teder zacht aan

met herinneringen

en juist dat stapje verdergaan

waar werkelijkheid

verbeeldingskracht raakt

laat me ervaren

ik troost kan vinden in verhalen

het zweven tussen

fascinatie en fantasie

me heelwat

levensvisie kan bieden

in helderblauw en stralend geel

kleedt de lente

zich warm aan

met prilgroen leven

dra zal zij lucht en aarde

in samensmeltende kleuren bezitten

ons in haar waarheid

naar zomer laten zweven

zoals een rups

zich in verstarde slaaphouding

ingesponnen heeft

zo heb jij je

van de wereld afgekeerd

het wordt tijd dat je

een gat in de cocon knaagt

als vlinder

in realiteit ontwaakt

ziet hoe hij bij zijn lek

een nest van

gras en strootjes maakt

met omstrelend gezang

pronkend baltsend

een wijfje tracht te imponeren

zelfs een worm aanbiedt

om daarna in perfectie

tot paring over te gaan

al leeft ze diep weggedoken

bij ijzige tijden

beweegt slechts af en toe

in haar treurigheid

breekt zelfs bij tussenpozen

telkens weet ze

haar terug op te rechten

om bij lente

in volle vrijheid zichzelf

bloeiend weg te schenken

soms is een gebaar

zo verschrikkelijk

dat je niet wilt

het je raakt

liever eigen lichaam

buitentijds begraven

dan beroering van vroeger

te ervaren

nadat ze

wendend om elkaar heen

vol vrijheid

welbehagen spelen

volg ik hen

in hun ademtocht naar rust

waar het hart van hun liefde

wacht om ontdekt te worden

hevige windstoten omzeilend

gebroken beelden negerend

hebben wij elkaar haastig lief

langs de modderige karrensporen

die duidelijk omzoomd

door het landschap lopen

naar waar de einder

zich in blauw rood

wakker rekt

wanneer zon er voor zorgt

weiden in zachte nevel ontwaken

weet dan dat winter

zwak op zijn benen staat

vanaf nu

lente de dag draagt

terwijl vlijtige handen

zomer zwaaien

ik onderga

voel me hemels aangedaan

wanneer hij de geur

van een droomzachte slaap

door het open raam

naar binnen waait

bedwongen de angst

bij het ziel diep

naar binnen gaan

vrij ontdekkend in de stilte

het in zonnevlagend

welgemaakt gaaf

zelfs al heeft zij de omgeving

met haar geschiedenis doordrenkt

toont ze nog dagelijks

haar robuust ridderlijk zijn

de oude geluiden houdt ze

in haar schoot verborgen

om ongehoord de ellende

van uitgemergelde levens te kramen

wolkenvrij

schemering voorbij

het leek toverij

hoe spiegelingen

de diepere zin

van gerezen zon

deden blinken

mij  warm lieten leven

in het kuiltje dat wij

  samen deelden

wanneer ik me

naast zoveel anderen

in het uitstalraam van leven

spiegelend tegenkom

eigen reikt me de hand

vertelt wie ik ben

laat ik me niet langer

wegduwen door gespuis

rek me breed uit