ik moet wel

van je houden

wanneer je in openlucht

zuchtend speelt

met de geur van seringen

en mij hun zoetigheid

als sensueel ervarend

laat inademen

als zachte regen

en warrelwind

mij tussen

geurende bloemblaadjes

laat bewegen

dan waan ik

me even

in een feeërieke wereld

waar boomwezens

blauwwolkend spelen

zie hoe het venijn

na tijdenlang verankerd

in bodemloze diepte

terug boven drijft

vol averij

in open tij

tracht aan wal

te komen

inhoudloos gestrand

voor altijd

aan de ketting

wordt gelegd

hoe hard

ze ook tracht

zelfs met een

gespleten hart

komt ze

het kleine meisje

met haar herinneringen

steeds tegen

in waanbestaan geboren

horen ze nu

eenmaal samen

als diepademend open jij

je kelk heel traag

lokt met geur

menig vliegend wezen

tot in de schoot van beleven

waar ze

 nectar proevend

een omhelzing kennen

die door dood

nieuw leven zal bestemmen

zodanig verstrikt

in het aardse web

smeekt haar zielendeel

om aandacht en ontplooiing

los te laten de oppervlakkigheid

van het dagdagelijks bestaan

en te beseffen dat haar weten

niet past in het maatschappelijk plaatje

waar schijn

niet meer

door vensters glijdt

in het duister hoofden

worden geteld

men het ontbreken

op voorhand weet

dan is dood

op kousenvoeten

langsgeweest

pas wanneer

de band sterk is

laat ze zich

door de schrijver

beheersen

zal ze met hem

de magie in woorden

met enkele pennentrekken

vloeiend tevoorschijn

toveren

zeulend met takken en veren

heeft de kleine merel

tussen mijn blauwe regen

haar broedplaats klaar gekregen

gebruikt het als lokmiddel

om hem bij haar in ’t nest te krijgen

zodat zij in mei

 na arbeid rust zal kennen

hij voor haar en kroost zal werken

van dageraad

tot avondlicht

weerkaatst

je vlucht

een droom

die jouw aards

met ons verbindt

en ik zag hoe bliksem

 grond zocht

om te aarden

vol spanning

insloeg

op het braakland

de wereld hielp

zijn verdiept verdriet

bulderend los te laten

het huis waar stilte woedde

niemand de kans kreeg te groeien

staat nu ongestut  verloren

midden het landschap

waar wij het spel van kind zijn

lieten horen

groots opgroeiden

tussen een schoonheid

die bloeiend onze waarheid droeg

gebruikmakend

van schildersvrijheid

geef je kleur

aan haar wereld

gaat door

zonder ophouden

tot zij

gevleugeld oplicht

ongrijpbaar verder zweeft

boven de weelde

die je uitnodigend

hebt geschetst

wanneer hij

in bewogen rust

mijn gedachtegang vertelt

laat ik

hem baststrelend

verstaan

dat er tussen ons

wel degelijk

samenhang bestaat

als het papier

geurt naar verleden

me blind zoek naar eerder

handgeschreven weelde

doch verloren loop

tussen inktgevlekte regels

de verborgen kennis

niet meer kan lezen

zullen duizend snippers

mij van een vergeelde tijd genezen

op doortocht

naar volwassenheid

ging je

met me spelen

hoe kon ik weten

dat achter

jouw goedlachse

waanzin zat

jij ervan genoot

mij draad voor draad

toekomstloos

in je web te kleven

en toen zon en wolken

mij deze morgen

in verduisteren en verklaren

zuiverste aanwezigheid

van eeuwig leven liet beleven

besefte ik hoe groot

de invloed van de verrezene

sinds het eerste paasgebeuren is

zij dit met hem inslapen

steeds in een nieuwe morgen ontwaken

ze draven door me heen

nemen alles mee

nauwelijks heb ik

hier en daar bestaan

ze gaven me

niet de tijd

het gemis van weten

te beleven

wanneer hij

boom tussen bomen

in winters zicht

is blijven steken

bang mee te gaan

in hun groei

zal lente hem

een tweede kans geven

of gaat  hij afknappen

zonder te weten

wat zomers vruchten

dragen betekent

wanneer een rij van gezichten

zweettrillend naar roem

een eigen verhaal instappen

puur en vol vuur

in uitslaande gloed

hun creativiteit laten spreken

zullen ze dan de nieuwe tijd

tot de hunne maken

zoals de oude de onze was

met schoonheid

menigeen op witte wolkjes

doen lopen