Afscheid


Haar fantasie speelt
emotieloos kil
het eeuwig scheiden in

Het publiek wil
blijvend gerucht, warm gewoel
een mensenwil

Doch het doek valt
het geluid versterft
en 't wordt doodstil

Het zwijgend losmaken
van een enkeling

Goudsbloemen


Later dan normaal gezaaid
staan ze nu reikhalzend te bloeien
één van mijn lievelingsbloemen

Terwijl ze ruisen, zuchten, suisen
in oranje gloed
kan ik ze kozen met teder gemoed

In mijn hart dat graag bemint
het mooie van de wereld
staat hun beeld zacht getint

Een nieuw gedicht


Bewerk mijn gedicht met dromen
schijn draagt het met zich mee
de inhoud laat verscholen woorden
beeldspraak toveren

Tot het me kwam vragen
of ik mee wou naar vandaag
om in reële zinnen
echte liefde te beminnen

Liefdeslied


Notenbalkendwalend
vindt muziek
de inhoud van een lied

Klanken vleien
schoorvoetend, tastend
raken diepgang

Ontdekken het samenspel
en neigen teder
in warme toonaarden

Bij 't slotakkoord
nestelt liefde zich
in een romantisch geheel

Er was eens


Hij rook naar bos en veld
leek door de natuur geleid
aanschouwde de kracht met hart

Waar ook de stroom hem dreef
met gevoel en liefde ging hij heen
gerijpt in wilde schoonheid

Een slapeloze nacht



Ik haat het koude

het alleen voelen

in het eindeloze

het verstrikt raken

in het ijle

het huilen

in diepe verten

Bindend mooi


Toen een fonkelende hemel
in donker zacht blauw
de aarde omfloerste
in tedere omhelzing

Schaduwen rezen
in het abstracte
om 's werelds heerlijkheid
weer te geven

Stilte uitbarstte
tot een bloeiende wel
met stijgend
gouden schijngezang

Besefte ik
in deze saamhorigheid
mijn één worden
met het mooie

De Zee


Oneindig is de zee
zacht ruisende golven
omvatten de aarde
als een moeder haar kind.
Ze vormt kleine stroompjes
en dringt de oever in,
bevloeiend ontluikende bloemen,
veroverend het strand,
om het weer vrij te geven,
getooid met schelpenpracht.
Altijd weer, steeds weer
tot die ijle gave vlakte
vol parels ruisend neerknielt,
wanneer de laatste felle zonnestralen
het zuivere kristal meenemen
in de wereld van de nacht,
in een eeuwig ritme

Een liefdesnacht


Terwijl de nacht spookachtig zwijgt
de deuren zijn vergrendeld
lig ik te wachten op een hand
die koestert, streelt, emoties neemt

Diep in mijn verbeelding stromen
ijle hunkeringen als hoge golven
en op het toppunt van geluk
adem ik jou in als rozengeur

Haast je en geniet van liefde
van komen en weer gaan
opdat wij niet zullen verdwalen
in het witte, verstilde morgenlicht

Diep voelen


Voel lieflijk leven in bloei

de warmte in mijn hart vloeit

jouw innerlijke gloed zacht tegemoet

Ons leven eindigt in zomerbloei

dartelend, dwalend, zoet

stroomafwaarts ineengevlijd

meedrijvend in nooit eindigende zonnegloed

Zomertijd


Ondergedompeld in de lach
van zoete bloemengeur
barst mijn zomertijd open

Geluk kiest geparfumeerde kleur
ontboezemd windstille dromen
haalt wolken uit elkaar

In zacht draaiende bogen
vinden wij elkaar
op de noten van Bach

Voeten licht de aarde rakend
brengt de passie nakend

Kortgewiekt


En geluiden stopten
veel langer dan een moment
toen ik mijn hart gaf

Doch de wereld drong zich tussenbeide
nam me mijn vleugels af
kortgewiekt mijn vliegen in verlangen

Er rest mij enkel
een verhaal met open einde
te lezen in de nacht

Bomen wachten stil nabije winter
nu nog gekleed in groen
weldra in stervend geel

Wind golft, zoent
licht leven weg
uit het bladerdek

Dwarrelend zweven bladeren
door de lucht, vlekken
even de grijze hemel

Mijn lijf geurt
de verderglijdende tijd

Stilte en poëzie


Woorden zoeken die laten zwijgen
genoeg om een wereld te laten dromen
is zwaar werk
bang om te kiezen en te verliezen
maar het is beter
dan nooit iets te hebben gehad
ze komen uit het donker
geluidloos uit een hart
zo weinig wordt soms zoveel
het einddoel onverwacht

Hou nog steeds van jou


Het zachte ruisen van de bomen
een toverachtige, onwerkelijke schemering

de geur van bloeiende bloemen
het brengt mij in vervoering

het laat mij jouw naam noemen
reeds lang vergleden in de nacht

nog steeds tederheid voelen
het samenzijn eens in deze pracht

gevoelens zijn niet vluchtig
ze blijven in een hart heel rustig

In het avondlicht


Stralend glimt het licht mijn lichaam
zweeft in goud stil neer
koestert droom in diafragma
verlicht mijn toekomst teer

In de schoot van 't leven
hervind ik werkelijkheid
kom ik mezelf weer tegen
een mens in volle heerlijkheid

Gedragen door mijn vrijheid
loop ik de heuvel op
en 't leidt mij verder vrijer
steeds maar hogerop

Hoe hevig raast de storm
tot hij een einde vindt

Weet dat ik hard probeer
het oog te zien
waar woede faalt
en stilte en volmaaktheid 't haalt

Pas dan geef ik mijn hart
gegroeid in 't samenspel
van geven en van nemen

Stil levend


Als je jong was zou je weten
opgaan in jouw denken
met stomheid ben je nu geslagen
woorden die je zeggen wilt
kunnen de klank niet dragen
en toch adem je nog
je eigen adem
mijn lief stuk heimwee

Altijd dwalend


Verscholen
in een moeras van herinneringen
denkt hij aan de dood
wetend dat ze op hem wacht
maar het leven
volgt zijn eigen plan
en de wereld is voor hem gestorven

Nooit voorbij

Als het zonlicht aan het sterven is
en ik ben uitgebloeid
geen woorden vind
om aan mijn droom te hechten
dan dank ik de avond
om zijn eenzaamheid
want daar leer ik het geheim
dat eindeloze weelde
en verre schijn
steeds weer een hart doet bloeien