ze wil slapen
 

en de schaduw

waarmee ze zomer deelde

is verdwenen

het spoorloos zoeken

maakt haar zo moe

oud en week

wil ze slapen

maar alleen daar

waar zweem

herinneringen raken 

nestel ik mij 

 

als zijn adem zacht

rondjes tuimelt

door mijn tuin

met niet te vatten siddering

bloemen in aangrijpende vertolking

wirwarkleurig laat bewegen

losgeplukte blaadjes

ongrijpbaar hoog in streelzacht licht

tijdloos laat dwarrelen

nestel ik mij

tussen onontdekte schoonheid

en kleur mezelf er eindelijk bij

in een waaier van kleuren

grenzend aan fantasie

leiden wij de tijd

naar een intens spelen

waar het sensuele

in een waaier van kleuren

ademloos lang wordt beleefd

ons zielenreizend laat zuchten

naar een werkelijkheid

die naar eindeloos reikt

zomerzonnewend
(21 juni)

 

en terwijl er spanning heerst

tussen donker en licht

leven en dood

eer ik tot bij dageraad

met ontzag en offerande

de zon geboren op midwinter

tot bij middaguur

de wisseling van getij

is een feit

zomer verslapt zijn greep

en winter kruipt

stil dichtbij

Droom ik mijn lente 

wanneer wind

zegevierend lacht

grijs heersend neerkijkt

in tollende onwerkelijkheid

zomer zich spoorloos

heeft verschanst

onder dekkend groen

en geduldig wacht

droom ik mijn lente

waar open schijn

en werkelijkheid

geurend mezelf laat zijn

alles of niks


verzin een teken van leven

wil je zien bewegen

in plaats van je te verankeren

in een teruggetrokken moment

speel het bewegend spel

te worden herboren

met alles of niks

in ’t verschiet

geniet met lef

van jouw ontwaken

en raak in vertrouwen

het immer blauwe

als zomers groen me bekoort
 

kan genieten bij windstil

van het donkergroene

dat als dichtgewolkt groeit

rimpelt het door een zacht ruisen

zijn het de stukjes blauw tussendoor

waar ik van hou

bruskeert de wind

gezwind mijn droombeeld

dan nog is er de geur

die  mijn zomer fleurt

en als ik eenzaam ben

rimpelt water

mij in luchtspiegeling

verdronken beelden

ontsnapt de tijd me even

en dwaalt mijn hart

tussen groen en steen

naar verleden

tot avondrood

het zicht bedekt

en ik besef  dat vroeger

geen toekomstdrager is

verzonken in eenzaamheid


in onbereikbaarheid

laat ik jou weten

hoe onvervuld verlangen

mij onvolkomenheid bracht

terwijl mijn hart reist

in d’ onvindbaarheid van de nacht

kan ik mijn verwachting

van toen niet meer vatten

het was geen liefde die mij omarmde

enkel een kleurloos gebaar

 laat leven

als na een intense worsteling

ik alles loslaat

en mijn lichaam tot rust komt

laat leven

haar zachtheid

naar me komen

zal ik in verruiming

een nieuw bewustzijn betreden

waar verleden geen toekomst dwingt

als heimelijk wit

in de stilte van de morgen

mijn wereld omvleugelt

wordt schoonheid vermist

want in het onmetelijk slapende

lijkt dageraad verwart

trapt op  licht

en verspreidt het ongewisse

terwijl ik me blindtastend

een weg naar waarheid wroet

waar in samenzijn

vol vertrouwen zal ontvouwen

 in cirkels zweef

soms heb ik meer

dan je woorden nodig

wil ik dat het sensuele

lijf en leden dirigeert

in cirkels boven

samenzijn zweeft

en in een moment van leven

me volledig aan jou overgeef

 tijdloos

in vergezicht

spelen wij in

op elkaars aanwezigheid

met flitsen en schitteringen

in weerschijn

vinden wij perspectieven

steeds sterker en dieper

worden zij meegetroond naar tijdloos

waar liefde is koning

als klaprozen bloeien

 

voorspellen ze ellende

de als hellevuur gekleurde bermen

net als toen klaprozen

uitbundig bloeiden

op de slagvelden

of wil zomer

me laten genieten

van het zuiver rood

dat walst tussen graan

en leven geeft in plaats van dood

laten wij kijken

hoe onze tijd

in een verloren lopen verdwijnt

nog even liefde herkennen

voor we haar

voorgoed verbergen

waarbij ze zal vervagen

omdat wij ze niet

langer samen dragen

een leven later

zullen smalle strookjes stof

nog steeds de herinnering verhalen

hoe een hemd

in verhullend rood

mij liefdeskoorts bood

ik schaduwglijdend

de subtiele contouren

van een lichaam kon beamen

en de warme taal

als verrijkend liet ervaren

wanneer sterren

in de verste verten

als ongrijpbaar gloeien

en ik verzonken

in het donker

toch hoogte krijg

het stralende

probeer aan te raken

met mijn vingertoppen

dan komt het besef

dat ik ondanks alles

toch schoonheid in leven aantref

en dat ik niet weet

waarom je mij alleen maar

het wrange laat beleven

mij telkens weer toont

mijn geven

niet wordt beloond

met onwaarschijnlijkheid

 dwingt uit je wereld

te verdwijnen

een nieuw verhaal

zomaar toedekt

omdat je bang bent

 mijn woorden te beleven

zoals bloemen in mijn tuin

zijn wat ze zijn

ons laten genieten

zo ook ben jij

iemand die meer rijkdom

weet te vergaren

dan dat je ze

een heel leven lang najaagt

want alleen door mij

jouw liefde en warmte te tonen

wil ik jou

met mijn hele zijn belonen

als bewegingen trachten

 

voor te worden gedragen

in zijn fluistering

trachten bewegingen

mijn lichaam uit

steeds heviger aanwezig

cirkelt hij rond emotie

jaagt me op

horizon na horizon

tot hij mij

weet te bezitten

in een voltooid

geruisloze droom